บทที่ 47 ความกล้าหาญสามารถเจอได้จากสถานการณ์ที่เลวร้าย
บทที่ 47 ความกล้าหาญสามารถเจอได้จากสถานการณ์ที่เลวร้าย
ในขณะที่เจียงเหลียงกำลังยกปืนขึ้น เป่ยเฟิงก็รู้สึกได้ถึงอันตรายเหมือนน้ำท่วมตัวเขา ผมของเขาชี้ตั้ง หากเปรียบก็เหมือนหางแมวที่รู้สึกกลัวจนหางชี้ตั้ง เขาก้าวไปข้าง ๆ ครึ่งเมตร
"ปัง !"
หลุมกระสุนปรากฏบนพื้นดินข้างหลังที่เขาเพิ่งก้าวออกมา ทันทีที่ได้ยินเสียงยิงอะไรบางอย่าง
'เป็นไปได้ยังไง ?'
เจียงเหลียงไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาเห็นเป่ยเฟิงหลบกระสุนของเขาได้ในระยะ 50 เมตร !
'บัดซบ เกือบแล้ว !'
เป่ยเฟิงเหมือนเพิ่งวิ่ง 100 เมตรมา เขาเกือบที่จะหลบกระสุนไม่ได้หากเขาช้ากว่านี้ซักมิลลิวินาที เขาจะต้องตายหรือไม่ก็บาดเจ็บสาหัสแน่นอน !
'กรอดด ! เมื่อไรจะจบ !'
ความต้องการในการฆ่าปรากฏในหัวของเป่ยเฟิง ตอนนี้เขาไม่คิดอะไรอีกต่อไปแล้วนอกจากจะฉีกกระชากฝั่งตรงข้าม !
ระยะห่างห้าสิบเมตรมันไม่ได้ดูไกลสำหรับเขา ตอนนี้เป่ยเฟิงสามารถมองเห็นเจียงเหลียงได้อย่างชัดเจน !
เหมือนดังเช่นเสือดาวที่กำลังหมอบอยู่ในพุ่มไม้ มันจะไม่เป็นไรหากมันไม่ขยับ แต่เมื่อไหร่ก็ตาที่มันตัดสินใจที่จะพุ่งออกมา มันจะเปรียบเสมือนลูกธนูแหลมคมที่ถูกยิงออกมา !
ในพริบตา เป่ยเฟิงก็กระโดดออกมาไกลถึงยี่สิบเมตร !
หลุมรอยเท้าลึกจำนวนมากปรากฏขึ้นบนพื้นดินที่เป่ยเฟิงกระโดดออกมา !
'ความเร็วนี้มันอะไรกัน ?'
เจียงเหลียงรู้สึกตกใจในดวงตาของเขา เมื่อมองเป่ยเฟิงกำลังวิ่งมาหาเขา
"ปัง ปัง ปัง !"
เขารู้ตัวได้ทันทีว่าเขาไม่สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของเป่ยเฟิงได้ เขาจึงยิงออกไป 3 นัด ที่เป่ยเฟิง
"ปิ้ว !"
ลูกกระสุนสองนัดพุ่งมาจากระยะไกล มันพลาดที่จะยิงโดนเป้าหมาย แต่ว่าสำหรับนัดที่สามนั่น มันโดนยิงเข้าอย่างจังที่ไหล่ของเป่ยเฟิง
'ฉันยิงโดน ! ไม่ว่ามันจะน่ากลัวแค่ไหน แต่สุดท้ายมันก็ยังมีเลือดเนื้อ !'
เจียงเหลียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเขาเห็นเป่ยเฟิงสะดุดเล็กน้อย ตอนแรกเขารู้สึกกลัวอย่างมาก เมื่อเห็นเป่ยเฟิงเหมือนปีศาจเมื่อกี้นี้ แต่ตอนนี้เมื่อเขาเห็นว่าเป่ยเฟิงได้รับบาดเจ็บ หัวใจที่กลัวของเขาก็ค่อย ๆ หายไป
"ตาย !"
เป่ยเฟิงสะดุดเล็กน้อยเมื่อตอนเขาถูกยิง แต่การเคลื่อนไหวของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปนัก เขาพุ่งเข้าไปหาเจียงเหลียงอีกครั้ง
"ปัง ปัง !"
กระสุนอีกสองนัดถูยิงออกมา เจียงเหลียงเริ่มรู้สึกใจชื่นมากขึ้น เมื่อเห็นมีเลือดออกอีกสองที่บนร่างของเป่ยเฟิง
หนึ่งนัดบนท้องเขาของ ในขณะที่อีกนัดเฉียดหน้าของเขา !
เป่ยเฟิงพยายามละเว้นจุดสำคัญบนร่างของเขา หากในช่วงสำคัญแบบนี้เมื่อใดก็ตามที่เขาลังเล ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน ! วิธีเดียวที่จะรอดจากสถานการณ์แบบนี้ได้ คือการเข้าไปต่อสู้ระยะประชิดเท่านั้น !
เลือดสด ๆ ไหลอาบหน้าของเป่ยเฟิงอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้เขาดูเหมือนวีรบุรุษที่กล้าหาญ ดูเหมือนมีความรุนแรงและบ้าคลั่งบนใบหน้าของเขา เป่ยเฟิงตอนนี้ดูเหมือนนักรบอสุราที่เพิ่งปีนขึ้นมาจากนรก !
'อย่าตกใจ ! ฉันไม่มีทางแพ้ !'
นี้เป็นครั้งแรกที่เจียงเหลียงเจอคู่ต่อสู้แบบนี้ เขากัดฟันแล้วยืนอยู่กับที่ เขาก็ไม่สามารถหนีได้เช่นกัน เพราะด้วยความเร็วของเป่ยเฟิงมันไม่มีทางเลยที่เขาจะหนีได้ !
"ปัง ปัง !"
เจียงเหลียงเริ่มหวาดกลัว เมื่อเป่ยเฟิงเข้ามาใกล้เขา มันจึงทำให้เขายิงพลาดอีก 2 นัด
10 เมตร !
5 เมตร !
เป่ยเฟิงในที่สุดก็เข้าใกล้เจียงเหลียงจนเหลือ 5 เมตร !
หลังจากนั้นเขาก็หายไปจากสายตาของเจียงเหลียง เป่ยเฟิงกระโดดขึ้นไปบนอากาศแล้วกระโจนเข้าหาเจียงเหลียง !
"ฮ่าฮ่าฮ่า ! ไอ้โง่ ! ฉันอยากจะรู้จริง ๆ ว่าแกจะหลบกระสุนฉันยังไงในเมื่อแกอยู่กลางอากาศ !"
เจียงเหลียงหัวเราะอย่างมีความสุข และเล็งปืนในมือของเขาไปที่เป่ยเฟิง
"แกร๊ก !"
ในตอนนั่นก็เกิดเสียงบางอย่างขึ้น มันทำให้เจียงเหลียงสะท้านเข้าไปในหัวใจ !
"ได้ยังไงกัน ..."
เจียงเหลียงส่ำลักความอ่อนแอออกมาทันที เขารู้สึกได้ว่าสติของเขาค่อย ๆ หายไป
เป่ยเฟิงค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากคอของเจียงเหลียวด้วยสายตาเย็นชา เจียงเหลียงสุดท้ายก็จบด้วยการที่ถูกเป่ยเฟิงหักคอของเขา !
"ใครกันแน่ที่โง่ !"
เป่ยเฟิงสบถออกมา ตลอดการต่อสู้ เขานับจำนวนกระสุนที่เจียงเหลียงยิงออกมาตลอดเวลา
เขาไม่ได้สนใจร่างของเจียงเหลียงอีกต่อไป เขาเตะร่างลงไปที่หน้าผา จากนั้นเป่ยเฟิงก็ลากตัวของเขาที่เต็มไปด้วยเลือดกลับไปที่บ้านของเขา
แม้ว่าเขาจะหดกล้ามเนื้อเพื่อที่จะให้เลือดไหลออกมาน้อยลง แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถที่จะห้ามเลือดที่ไหลออกมาที่หน้าของเขาได้
เป่ยเฟิงรีบวิ่งเข้าไปในบ้านและปิดประตู จากนั้นเขาก็ไปที่ห้องครัวและเอามีดเล็ก ๆ รนด้วยไฟเพื่อฆ่าเชื้อ แล้วนำผ้าสะอาดมาเช็ดรอบ ๆ แผล
เขาไม่มีทางเลือกอื่น ในเมื่อบาดแผลของเขามีกระสุนอยู่ข้างใน ถ้าเขาไปโรงพยาบาลบางทีอาจจะมีตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้
เขาจะพูดยังไง ? มีคนบางคนต้องการฆ่าผม ผมเลยหักคอมันแล้วเตะลงหน้าผา ? มันก็ไม่ได้มีอะไรมาก ?
"อ๊าาก ! บัดซบ !"
เป่ยเฟิงกัดเศษผ้าในปากในขณะที่เขาค่อย ๆ เอามีดแทงเข้าไปในไหล่ของเขา
"ดิ๊ง !"
ในที่สุดก็มีลูกกระสุนออกมาจากแผลแล้วกลิ้งหล่นลงไปบนพื้น
โชคดีที่ร่างกายของเป่ยเฟิงแข็งแกร่งกว่าผู้ชายปกติหลายเท่า กระสุนจึงไม่ถูกฝั่งลึกเกินไปในร่างของเขา ไม่อย่างงั้นคงจะลำบากอย่างมากในการเอามันออกมา
ทีละลูก กระสุนก็ถูกนำออกจากแผลทั้งหมด ส่วนที่ลำบากที่สุดสำหรับเป่ยเฟิงคือกระสุนที่อยู่ตรงท้องของเขา โชคดีที่มันไม่ได้เจาะเข้าไปในอวัยวะ ถึงอย่างนั้นมันก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเอาออกมา
ใบหน้าของเขาขาวราวกับกระดาษแผ่นหนึ่งจากนั้นคลื่นความเจ็บปวดก็พุ่งเข้าใส่ในตัวเขา
"จงออกมา !"
ด้วยความคิดบางอย่าง เขาเรียกเย็นสุดขั้วออกมาในห้อง ทำให้ห้องกลายเป็นกลายเป็นดินแดนน้ำแข็งทันที
เป่ยเฟิงใช้พลังภายในธาตุน้ำแข็งเพื่อผนึกบาดแผลโดยตรง หลังจากที่เลือดหยุดไหลแล้ว เขาจึงเรียกเย็นสุดขั้วกลับเข้าไปในร่างของเขาก่อนที่เขาจะสลบล้มลงไปบนพื้น
ขณะที่เขากำลังหลับ พลังภายในธาตุหยางที่เขาได้ดูดซับไว้ในตอนเช้าก่อนที่จะถูกขัดจังหวะ มันก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง มันดูเหมือนจะมีความคิดเป็นของตัวเอง มันเป็นพลังงานลูกกลม ๆ เล็ก ๆ มันค่อย ๆ ผสานตัวเองเข้าไปในเลือดของเป่ยเฟิงอย่างช้า ๆ
เมื่อเทียบกับความเร็วตอนที่เป่ยเฟิงฝึกฝนเคล็ดการหายใจด้วยแสง ความเร็วที่พลังภายในธาตุหยางเคลื่อนไหวในร่างกายของเขาตอนนี้นั้นดูจะช้ากว่าถึงสิบเท่า
ขณะที่เขากำลังหลับ ผลของผลเลือดต้นกำเนิดก็ค่อย ๆ ผสานเข้ากับร่างของเขา มันพยายามที่จะเติมเลือดและพลังภายในที่หายไป
แสงจากดวงอาทิตย์ในตอนเช้าเป็นสิ่งที่มีความสมบูรณ์แบบที่สุด ราวกับว่ามันได้การชี้นำจากพระเจ้า พลังงานที่สดใสก็ได้แผ่ซ่านไปรอบ ๆ บาดแผลของเป่ยเฟิง หากมองเข้าไปใกล้ ๆ จะเห็นได้ถึงเส้นใยกล้ามเนื้อที่งอกขึ้นมาเหนือบาดแผลด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ตอนนี้ร่างกายของเป่ยเฟิงกำลังได้รับการฟื้นฟูและดูเหมือนเซลล์ของเขาก็ค่อย ๆ เกิดใหม่อีกครั้ง
กว่าที่เป่ยเฟิงจะรู้สึกตัว เวลาก็ได้ล่วงเลยมาจนสามโมงเย็นแล้ว
บาดแผลของเขาถูกผนึกอย่างสมบูรณ์ และความเจ็บปวดส่วนใหญ่ก็หายไปแล้ว
"ฉันไม่ได้อยากใช้เจ้านี้เลย ..."
เป่ยเฟิงพำพึม ประกายแสงอันตรายปรากฏในตาของเขา เมื่อเขามองไปที่ไข่มุกสะเทือนฟ้าในมือของเขา
'พวกเขาน่าจะรู้ตัวแล้วว่าคนที่เขาส่งมาฆ่าฉัน มันตายไปแล้ว'
ความต้องการฆ่าปรากฏในใจของเขา นี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาเกือบตายด้วยน้ำมือคนพวกนี้ !
****
ตามที่เขาคาดการณ์ไว้ ตอนนี้เหว่ยฮุ้ยโมโหอย่างมากในที่ทำงานของเขา
เจียงเหลียงต้องโทรหาเขาทุก ๆ สามชั่วโมงเพื่อแจ้งสถานะของเขา แต่นี้ครึ่งวันมาแล้วตั้งแต่เขาโทรมารายงานครั้งล่าสุด ! และเขาก็ไม่สามารถโทรหาเจียงเหลียงได้ด้วยเช่นกัน
"ไอ้ขยะเอ้ย ! ไอ้พวกโง่ไร้ประโยชน์ไปตายอีกแล้ว !"
เหว่ยฮุ้ยรู้ว่าเจียงเหลียงน่าจะตายแล้ว อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย
"ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เวลาที่ฉันต้องมาเจ็บปวดกับเรื่องนี้ !"
เหว่ยฮุ้ยค่อยๆ สงบตัวเองลง
"ตั้งแต่ฉันตัดสินใจว่าจะเสี่ยงทุกสิ่งทุกอย่างในเรื่องนี้ ทำไมฉันต้องมาสนใจไอ้พวกตระกูลเนี่ยด้วย ?"
เหว่ยฮุ้ยยิ้มเย็นชา เขาเดินออกไปพร้อมกับบอดี้การ์ดของเขาที่ประตูทางเข้าตึก
ตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมา เหว่ยฮุ้ยได้สะสมอาวุธปืนขนาดใหญ่เอาไว้ เขาได้เก็บมันไว้ที่คลังสินค้าร้างที่ชานเมือง
ตอนนี้รถ เมอร์เซเดส-เบนซ์สองคันก็ได้มาจอดที่ข้างนอกคลังสินค้า เหว่ยฮุ้ยสั่งคนเดินตามหลังเขามาเจ็ดคน เข้าไปในคลังสินค้า
"ฉันมีภารกิจให้พวกแก หากทำสำเร็จ พวกแกจะได้เงินคนละ 5 ล้านหยวน ! สำหรับคนที่ต้องการจะหันหลังกลับตอนนี้ ก็ให้ทำซะในตอนนี้ ก่อนที่พวกแกจะไม่มีสิทธิ์ที่จะหันหลังกลับอีกแล้ว" เหว่ยฮุ้ยสำรวจคนที่เจ็ดคนด้วยสายตาเย็นชา
