ตอนที่แล้วบทที่ 151 สลัม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 153 ขุนนาง

บทที่ 152 ทหารยาม


“อยากกินไหม ถึงเครื่องปรุงจะไม่ค่อยดีนัก แต่รสชาติก็ดีเมื่อนำมาใช้ทำซุป”

มูฟาซาชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนคนหยาบ ๆ หยิบช้อนไม้ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ กวนซุปเนื้อเดือด ๆ ในหม้อ และตักขึ้นมาหนึ่งช้อน “ข้าค่อนข้างมั่นใจในฝือมือการทำซุปของข้า”

นาล่าที่หลับใหลตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ หลังจากได้กลิ่นหอม ๆ ของน้ำซุป

“มันอาจเป็นกับดักเช่น 'เจ้าดื่มซุปไปแล้วเจ้าจะกลายเป็นผู้ศรัทธาในศาสนจักรของเรา' ใช่ไหม?” ซิมบ้าระแวง

เขาไม่อาจไม่ระแวงได้ ทุกวันนี้เด็ก ๆ หายไปจากสลัมเรื่อย ๆ

“ผ่อนคลายน่า ข้าไม่ได้หมดหวังขนาดนั้น…มันเป็นเควสถาวร”

มูฟาซาพูดอย่างเมินเฉยในสิ่งที่ซิมบ้าและคนอื่น ๆ ไม่เข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คิดร้าย

ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าซิมบ้าและซาซูจะยังถือหินไว้ในมือ และดูพร้อมจะโจมตีได้ทุกเมือ แต่พวกเขาก็แค่วางท่าไปงั้น เนื่องจากพวกเขาไม่มีแรงเหลือแล้ว หลังจากทนหิวโหยมานาน

แน่นอนว่ามูฟาซาสามารถใช้ดาบยาวของเขาที่เฉือนเบคอนหนา ๆ ได้เหมือนหั่นเนย สับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

เด็กชายทั้งสองมองหน้ากัน และตัดสินใจวางหินลง

เด็กทั้งสามคนหยิบชามไม้เล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่มุมห้องออกมาตักซุปช้อนโต ก่อนจะผลัดกันดื่มซุป

“อร่อยมาก!” ซิมบ้าอดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา

แต่เห็นได้ชัดว่าทั้งเขาและซาซูพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อควบคุมแรงกระตุ้นที่จะซดซุปจนหมดในอึกเดียว เพื่อให้นาล่าที่อ่อนแอได้กินมากขึ้น

มูฟาซาอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับท่าทางที่จริงจังนั้น “ดื่มไปเถอะ”

“ลุงไม่กินเหรอ” นาล่าถามเสียงแผ่ว

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ถึงข้าจะดูเป็นแบบนี้ แต่ข้าก็มีรายได้มากมายเมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าไม่เคยอดอยาก!” มูฟาซายิ้มตอบ

“โกหก ข้าเห็นเจ้าโดนทหารยามจับแขวนไว้ที่ประตูเมืองเพื่อเตือนประชาชน!” ซิมบ้าไม่ลังเลที่จะเปิดโปงคำโกหกของมูฟาซา

“อะแฮ่ม! เจ้าพูดอะไร? เด็กอย่างเจ้าไม่เข้าใจแผนการของผู้ใหญ่หรอก นี่เป็นกลยุทธ์ที่ข้าใช้ในการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับทหารยาม!” มูฟาซาโม้อย่างหน้าด้าน ๆ “ตอนนี้เราเป็นพี่น้องกันแล้ว!”

เป็นผลให้เด็ก 3 คนมองเขาอย่างสงสัย

ตอนแรกมูฟาซาตั้งใจจะโม้ต่อ แต่แววตาของเขาก็ดูคมขึ้น เขาเงียบลงและฟังเสียงอย่างตั้งใจ

มีเสียงฝีเท้านอกบ้านอีกครั้ง

ไม่เหมือนกับตอนที่เขามา คราวนี้มีคนอย่างน้อยหนึ่งโหล เกือบครึ่งหนึ่งมีฝีเท้าเบามาก เขาจะไม่ได้ยินถ้าเขาไม่ตั้งใจฟัง ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนที่น่าจะอ้วนเกิน 200 โล หรือคนสวมชุดเกราะหนักมาด้วย

มีเพียงคนเดียวที่สามารถสวมชุดเกราะในเมืองได้ นั่นก็คือทหารภายใต้คำสั่งของเจ้าเมือง เพราะหน่วยทหารของโบสถ์จะสวมชุดเกราะผ้า และทหารธรรมดาไม่มีเกราะหนักให้ใส่

ฤดูหนาวที่ยาวนานทำให้ทหารยามยุ่งมาก คนก็เลยไม่พอ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องนำทหารธรรมดามาร่วมทีมลาดตระเวน

สีหน้าของมูฟาซาเปลี่ยนไป “กินให้หมด แสร้งทำเป็นว่าเจ้าไม่เคยเห็นข้ามาก่อนถ้าพวกเขาถาม!”

หลังจากพูดจบเขาก็ปีนขึ้นหลังคาไปอย่างรวดเร็ว และหายเข้าไปในชายคา

หลังจากที่เขาจากไป ทหารก็เข้ามาในบ้านที่ทรุดโทรมหลังนี้

อย่างไรก็ตาม คนที่นำพวกเขาไม่ใช่หัวหน้าทหารรักษาการณ์ของเมืองที่สวมชุดเกราะเต็มยศเหมือนเช่นเคย แต่เป็นชายหนุ่มผู้หยิ่งผยองสวมชุดย้อมสีที่ดูหรูหรามาก เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นขุนนาง ที่แม้แต่หัวหน้าทหารรักษาการณ์ของเมืองก็ต้องยอมติดตามเหมือนลูกน้อง

ขุนนางหนุ่มหยิบกระดาษม้วนหนึ่งออกมา และแสดงมันให้เด็ก ๆ ดู

มันมีภาพเหมือนของมูฟาซาอยู่ในนั้น

“เด็ก ๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้เจ้าเคยเห็นชายคนนี้หรือไม่”

ทั้งสามคนไม่ลังเลที่จะส่ายหัว

“เฮอะ เจ้าแน่ใจหรือว่าคนรู้จักของมาร์นี่•วิลฟ์คนนี้มักจะมาพบกับเด็กสามคนนี้?” ขุนนางหนุ่มหันไปถามหัวหน้าทหารรักษาการณ์เมือง

"ครับท่าน นั่นคือสิ่งที่สายข่าวของเราบอกเรามา” หัวหน้าทหารตอบอย่างเคารพ

ขุนนางหนุ่มเดาะลิ้นอย่างหงุดหงิด แต่เมื่อเขากำลังจะจากไปพร้อมกับทหาร เขาก็สังเกตเห็นหม้อต้มที่แขวนอยู่เหนือกองไฟอย่างไม่ได้ตั้งใจ หม้อนั่นเป็นหมวกเกราะแปลก ๆ ที่ไม่ได้มีให้เห็นในละแวกนี้ง่าย ๆ

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของเด็กหนุ่ม เขาหยุดและสั่งหัวหน้าทหารรักษาการณ์เมืองที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “จับผีน้อย 3 ตัวนี้แล้วพาตัวไป! ทิ้งคนไว้ที่นี่คนหนึ่ง เพื่อนของเราจะได้รู้ว่าต้องมาหาเราที่ไหน”

“ท่านจะพาเด็กกลุ่มนี้ไปหมดเลยหรือ” หัวหน้าทหารยามสับสน

"ไงก็ได้ พวกมันก็แค่ชาวนาสกปรก ไม่สำคัญว่าพวกมันจะตาย“ขุนนางหนุ่มไม่สนใจเรื่องนี้”สิ่งสำคัญคือเราต้องได้ตัวมันมา และทรมานมันหาจุดอ่อนของมาร์นี่•วิลฟ์…พ่อค้าคนนั้นมีทรัพยากรมากมายที่คนในเมืองกำลังจับตามอง! ยิ่งเราได้ตัวมันมาเร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีเท่านั้น!”

ดังนั้นทหารที่เคยกลั่นแกล้งชาวบ้านชายและหญิงเป็นวิสัย ทันทีที่ได้รับคำสั่งก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างโหดเหี้ยม จับเด็กทั้ง 3 คนและชกซิมบ้าที่ดิ้นรนจนสะบักสะบอมและฟกช้ำ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ขุนนางหนุ่มรู้สึกรำคาญมากที่เด็กหนุ่มจ้องมองเขาอย่างดุร้าย และไม่ยอมแพ้แม้จะได้รับบาดเจ็บ

“ตัวประกันมีแค่ 2 คนก็พอแล้ว!” จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ซิมบ้า “กำจัดไอ้เด็กนั่นซะ เพื่อนของเราจะได้รู้ว่าเรากำลังจริงจัง! ให้ข้าคิดก่อน…ถูกต้อง ตัดหัวมันแล้วแขวนไว้ที่ประตู!”

ทหารที่กดหัวซิมบ้าไม่ลังเลที่จะชักดาบออกมา

"เดี๋ยว!"

นั่นคือตอนที่มูฟาซากระโดดลงมาจากหลังคา

มูฟาซารู้สึกไม่สบายใจ นั่นคือเหตุผลที่เขากลับมาตรวจสอบพวกเด็ก ๆ

เขาไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นอะไรที่น่าโมโหแบบนี้

มูฟาซาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว เพราะซิมบ้าจะตายอย่างไม่มีเหตุผลหากเขามาสาย

“อ๊า! เห็นไหมล่ะ!” ขุนนางหนุ่มดูดีอกดีใจราวกับว่าเขาจับได้ปลาตัวใหญ่

“ท่านฉลาด ลอร์ดของข้า” หัวหน้าทหารในชุดเกราะหนักข้าง ๆ เริ่มเลียเขาทันที

มูฟาซาจ้องมองทั้งสองคนด้วยความสับสน “ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้? พวกเขาไม่ใช่พลเมืองของแลงแคสเตอร์เหรอ? หรือทหารรักษาการณ์ของเมืองไม่ได้มีไว้เพื่อปกป้องพลเมือง?”

“พลเมือง? เจ้าผิดแล้ว เฉพาะผู้ที่จ่ายภาษีครบกำหนดทุกเดือนเท่านั้นที่เป็นพลเมือง ส่วนไอ้พวกนี้มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าหนูในท่อระบายน้ำ มันเป็นแค่ขยะมีชีวิต”

ขุนนางหนุ่มไม่มีความลังเลอยู่ในคำพูดของเขาเลย จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่มูฟาซา “แต่นั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า ทหาร! จับมันมาให้ข้า!”

-------------------------------------------------------------

เพจ FC-Translate

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด