บทที่ 15 เถ้าแก่ผู้เรื่องมาก

บทที่ 15 เถ้าแก่ผู้เรื่องมาก

เขากดออกกลุ่มสนทนาไร้สาระนี้ทันที เป่ยเฟิงรู้สึกเหนียวตัวอย่างมากเขาจึงเดินเข้าไปอาบน้ำทันที

หลังจากแช่เสื้อผ้าในถังน้ำแล้ว เขาก็นั่งลงแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาความผ่อนคลาย

ในขณะที่เขาเปิด Wechat ขึ้นอีกครั้ง เป่ยเฟิงเห็นการแจ้งเตือนจากห้องแชททั้งหมด ! การแสดงออกของหน้าเขาประหลาดมากตอนนี้ เพราะเขาเห็นว่ามันมีข้อความที่ไม่ได้อ่าน 99+ ข้อความ !

99+ ??? ไปให้บิดาพวกแกอ่านเถอะ ! บัดซบ

ในตอนนี้เขาเริ่มโกรธอย่างมาก โกรธจะอยากเอาไม้ไปไล่ตีหัวพวกบัดซบเหล่านี้

"อ่า ! พี่ชายออกมาแล้ว ! เร็วเข้า ! วิ่งไปที่บ้านแล้วเก็บผ้าห่ม !" บางครั้งเขาก็จะเจอบทสนทนาแปลกประหลาดแบบนี้ เมื่อเขาเห็นมันเขาจะรู้สึกอึดอัดใจก็ไม่ได้ โกรธก็ไม่ถูก

หลังจากนั่นไม่กี่วินาทีการสนทนาก็เริ่มอีกครั้ง ทะเลข้อความไหลท่วมทะลักชั้นฟ้าและครอบคลุมแผ่นดิน มันถาโถมเข้าใส่เขาทันที

@BossBeiFeng ค่าอาหารของคุณเท่าไร ?

@BossBeiFeng ฉันต้องการจองโต๊ะ !

@bossBeiFeng ฉันเป็นเด็กหนุ่มน่ารัก ๆ .. ฉันขอกินข้าวฟรีได้ไหม ?

"ค่าใช้จ่ายของวัตถุดิบในตอนนี้ ราคา 1,600 หยวนต่อโต๊ะ จำกัดแค่ 4 คนเท่านั้น !" เป่ยเฟิงตอบกลับ

"1,600 ? ไม่เลว .. อย่างน้อยฉันก็เก็บชุดชั้นในใส่ได้หลังจากกินอาหารมื้อนี้" ผู้ใช้ "ดอกไม้ที่ไม่ใช่ดอกไม้ ใบไม้ที่ไม่ใช่ใบไม้" ตอบด้วยความอีโมติคอน หัวเราะกับร้องไห้

"ตกลง ! ฉันจะไปกู้เงินจากธนาคารไปซื้อจอบกับที่ทำสวน ถึงมันจะเป็นครั้งแรกที่ฉันทำ แต่ฉันคิดว่าฉันจะช่วยพี่ชายดูแลมันได้ !" อีกคนที่ติดตามการสนทนานี้ เพิ่มขึ้นมา

"สำหรับการจองโต๊ะสามารถจองได้แล้วตอนนี้ แต่จะต้องชำระเงิน 50% ก่อน แล้วจะเปิดจองแค่สี่โต๊ะทุกครั้ง หากใครเบี้ยวไม่ยอมจ่าย สองครั้งหรือมากกว่านั่นจะถูกขึ้นบัญชีดำ !" เป่ยเฟิงเพิ่มเงือนไขอีกข้อ

"บัดซบ ! พี่ชายคนนี้บ้าไปแล้ว !"

"พี่ชาย ! ให้ฉันเดานายต้องยังไม่มีแฟนแน่ ๆ นายจู้จี้จุกจิกขนาดนี้ !"

"ทำไมเงื่อนไขมันมีแต่เพิ่มขึ้น ๆ ?"

"เพราะฉันเพิ่งคิดมันออก " เป่ยเฟิงตอบกลับทันที เขามีความสุขมากที่ได้แกล้งพวกบ้านี้

"..."

ภายในห้องแชท ทุกคนตะลึงจนพูดไม่ออก

"พี่ชาย ! คุณจะไม่ลูกค้าเข้าร้านแน่ ๆ คุณมันเอาแต่ใจเกินไป !" มีคนตอบกลับพร้อม อีโมติคอน กรอกตา

"ไม่มีทางซะหรอก อาหารที่ฉันทำมันอร่อยทุกอย่าง " เป่ยเฟิงตอบกลับด้วยความจริงจัง

"อย่างไงก็ตามเพราะวันนี้ฉันว่าง ดังนั้นฉันคิดว่าจะเปิดร้านซักหน่อย สำหรับการจอง ฉันจะเลือกสี่คนจากคนที่จ่ายเงินมัดจำแล้ว สำหรับผู้ที่ไม่ได้ถูกเลือกจะได้เงินมัดจำคืนภายใน 24 ชั่วโมง"

"ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ถ้าคุณพบว่าคุณโอนเงินมาแล้ว แล้วได้รับการยอมรับจากฉันแปลว่าคุณได้จองโต๊ะเรียบร้อยแล้ว !"

เป่ยเฟิงส่งข้อความเดียวกันนี้ไปทุกกลุ่มสนทนาที่มีเขาอยู่ เป้าหมายหลักของเขาคือเพื่อป้องกันไม่ให้ร้านของเขาเป็นที่นิยมมากเกินไป หากมีคนหลายร้อย หลายพันโอนเงินเข้ามาแล้วเขาเลือกที่จะเก็บมันไว้ เขาคงโอนคืนให้หมดไม่ได้แน่ เขาจึงเลือกที่จะรับเฉพาะบางคนเท่านั้น สำหรับการโอนเงินหากไม่ตอบยืนยันการรับเงิน มันจะเป็นการติดค้างเงินจากนั้นจะถูกตีกลับแทน

เป็นการดีกว่าที่จะไม่รับเงินฝากแล้วอนุญาตให้ธนาคารเด้งเงินที่เขาไม่ยอมรับโดยอัตโนมัติหลังจากผ่านไปแล้ว 24 ชั่วโมง

ไม่มีการสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นในกลุ่ม ทันใดนั้นก็ได้มีการแจ้งเตือนโอนข้อมูลของ WeCheat นับสิบครั้งที่โทรศัพท์ของเป่ยเฟิง

"โว้ว .. มีคนรวยเยอะแยะเลยแหะ !" เป่ยเฟิงถอนหายใจหลากหลายอารมณ์ ภายในไม่กี่นาทีมีคนโอนเงินเข้าบัญชีของไปแล้วกว่าสามสิบคน

"นี้คือเบอร์ติดต่อของฉัน: 139xxxx3377 เราจะคุยเรื่องรายละเอียดผ่านทางโทรศัพท์อีกที" เป่ยเฟิงหลังจากได้สุ่มเลือก 4 คนที่รับเงินมัดจำมา เขาได้ส่งข้อความนี้ไปทั้ง 4 คน

"อา ! ฉันจองได้ เอาจริงดิ !" หวังจุนเป็นหนึ่งในคนที่โอนเงินเข้าสู่บัญชีเป่ยเฟิง เมื่อดูข้อความแจ้งว่าเงินฝากของเขาได้รับการยอมรับแล้ว ทำให้หวังจุนรู้สึกตื่นเต้นมาก

ร้านอาหารส่วนตัวนี้ได้รับการแนะนำจาก บริษัทชิงเฉิง มันจะเป็นเรื่องหลอกลวงได้อย่างไร ? ดังนั้นหวังจุนไม่ลังเลที่จะส่งเงินมัดจำในขณะที่เขาเห็นข้อความของเป่ยเฟิงที่อธิบายเกี่ยวกับการจองทั้งสี่

ทันทีที่เขาได้เบอร์โทรของเป่ยเฟิงเขาจึงโทรหาทันที

"สวัสดี ?" เป่ยเฟิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายแล้วทักทายอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเอาใจใส่

"ไงพี่ชาย คุณเป็นไงบ้าง ? ผมเป็นหนึ่งในสี่คนที่ได้จองโต๊ะ " หวังจุนพูดออกมา

"โอ้ นายเป็นคนแรกในหมู่คนทั้งสี่ที่โทรหาฉัน หืม นายสามารถเลือกได้ว่าอยากจะมากินตอนไหน"

เป่ยเฟิงพูดไม่ค่อยออก เขาเพิ่งส่งข้อความออกไป แล้วทันทีก็มีโทรศัพท์เข้ามา ไอ้เจ้านี้มันเป็นใคร มันคงไม่ใช่ไอ้ตะกละใช่ไหม ? แล้วทำไมมันต้องดูกระตือรือร้นพิเศษด้วย ?

"เที่ยงนี้ !"

หวังจุนค่อนข้างใจร้อน เขาคาดหวังอย่างมากเกี่ยวกับอาหารที่ดีที่สุดแม้แต่ บริษัทชิงเฉิงยังโฆษณา

"ได้เลย นายรู้จักหมู่บ้านชิงหลิงไหม ? มันตั้งอยู่ที่เชิงเขาภูเขาชิงหลิง ให้โทรมาหาฉันเมื่อมาถึงแล้ว เดียวฉันจะออกไปรับ"

"อาหารกลางวันจะเสิร์ฟเวลา 12.30 - 2.30 น. ฉันไม่รอนะบอกไว้ก่อน เพราะฉะนั้นกรุณามาให้ตรงเวลา อย่าลืมว่ามีคนจองคิวได้สูงสุดแค่สี่คนรวมทั้งนายด้วย" เป่ยเฟิงพูดอย่างสงบ [1]

"เข้าใจแล้ว เดียวผมจะโทรหาเมื่อไปถึงหมู่บ้านชิงหลิง" หวังจุนยอมรับข้อตกลงหลังจากไตร่ตรองดูแล้ว

จากนั้นก็ได้มีอีกสามคนที่จองไว้โทรหาเป่ยเฟิงทีละคน เขาได้จัดเวลาที่พวกเขาจะมาไว้ ใครก็ตามที่โทรมาก่อนจะได้กินก่อน นั่นคือสิ่งสำคัญที่เขาจัดไว้หากต้องการกินอาหารร้านของเขา

ในที่สุดเขาก็ได้วางโทรศัพท์ลง เป่ยเฟิงเริ่มวุ่นวายในการเตรียมวัตถุดิบเพื่อใช้ทำอาหาร

เขานำปลากับไก่ออกมาจากตู้เย็น มันเหลือครึ่งเดียวเท่านั้นเพราะเขากินไปเยอะแล้ว

เป่ยเฟิงคว้ามีดแล้วหั่นปลาเป็นส่วน ๆ โดยไม่ลบผิวของมัน

จากนั้นเขาก็ตั้งอุณหภูมิตู้เย็นให้ติดลบสององศาเซลเซียส เพื่อแน่ใจว่าเนื้อมันจะไม่แข็งเกินไป แต่มันยังคงความสดได้อยู่ [2]

เป่ยเฟิงจับเนื้อแช่เย็นอย่างระมัดระวัง แล้วจากนั่นก็ตัดพวกมันเป็นสองส่วน

เขาวางหมูสับกับของเคียงไว้บนเนื้อที่มีผิวปลา

จากนั้นก็เอาเนื้อใส่ลงไปคลุกแป้งในชาม

ตามด้วยส่วนผสมอื่น ๆ ที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างเป็นระเบียบ

ในขณะเดียวกันหวังจุนกำลังคุยเรื่องอาหารกับเพื่อนของเขา ในขณะที่กำลังเดินทางไปยังภูเขาชิงหลิงด้วยกัน

"น้องจุน นายคิดว่ามีอะไรน่าอร่อยมั่งในการไปครั้งนี้ ?"

ชายหนุ่มที่กำลังขับรถอยู่ เขามีอายุประมาณ 24-25 ปีถามหวังจุนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ของเขา

สองสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังก็จ้องมองมาที่หวังจุนเพื่อรอคำตอบด้วยเช่นกัน

หวังจุนเหลือบมองอย่างไม่พอใจที่กระจกมองหลัง เขาเห็นสองสาวผอมบางสะท้อนอยู่ในนั้น เขาอยากจะรู้มากว่าทำยังไงถึงกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนแบบพวกนั่น ?! เขารู้สึกหดหู่ทันทีที่มองพวกเธอ เขากวาดมือของเขาลูบท้องโดยไม่ตั้งใจ

'พวกเราเป็นนักชิมเหมือนกันทั้งหมด ทำไมถึงมีแค่ฉันที่อ้วนคนเดียวกัน ?' หวังจุนคิดอย่างโศกเศร้า

"ฉันจ่ายเลือดสำหรับค่าอาหารมื้อนี้ไปแล้ว! 1,600 หยวนสำหรับมื้อเดียว! เซียหลี่ซิ คุณต้องพาฉันไปรักษาที่เจียนต้าเบ๋าคืนนี้ด้วย !"

"เอาจริงดิ ? น้องจุนนายกำลังจะพาเราไปกินอะไรกันแน่วันนี้ ? 1,600 หยวน ? มันเป็นร้านอาหารระดับดาวมิชลินงั้นรึ ?" หลี่โมตะโกนด้วยความตกใจ

"ไม่ใช่หรอก ฉันคิดว่าที่เรากำลังไปในตอนนี้คือภูเขาชิงหลิง ! ฉันไม่เคยได้ยินร้านอาหารระดับดาวมิชลินที่นั่น !"

ทั้งสองสาวก็ยังตกใจ

1,600 สำหรับมื้อเดียว แม้ว่าหารด้วยสี่ก็ยังคง 400 ต่อคน ! ราคานี้ถือว่าสูงสุดแม้จะเป็นใน กรีนทาว !

"ในกรณีนี้ ฉันคิดว่าเราต้องกินเยอะ ๆ ! อ๊า ถ้าฉันรู้เรื่องนี้มาก่อนละก็ ... พวกเราน่าจะซื้อลิงกับหลาย ๆ อย่างไปด้วย " หนึ่งในเด็กสาวที่มีแก้มยุยเดาะลิ้นแล้วพูดออกมา

"เธอคิดว่าฉันไม่อยากทำงั้นหรอ ? ฉันจะทำอะไรได้ในเมื่อเจ้าของร้านจะเสิร์ฟแค่สี่คนต่อโต๊ะเท่านั้น ?" หวังจุนเหลือบตามองแล้วตอบกลับไป น่าเศ้ราที่มีไขมันบนหน้าของเขามากเกินไป ทำให้ไม่มีใครสังเกตุรอยยิ้มที่แดกดันของเขา

"เจ้าของร้านเป็นคนยังไง ? เขาเปิดร้านแบบนี้ได้ยังไง ? จะมีลูกค้าเข้าร้านของเขาหรอ ?" สาวอีกคนถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยมีความสุขนัก

"ไม่ใช่ว่าไม่มีใครอยากเข้า มีคนจำนวนมากต้องการแต่พวกเขาไม่มีโอกาส! เจ้าของร้านเป็นคนเรื่องมากอย่างมาก เขาจะให้บริการแค่สี่โต๊ะต่อวันเท่านั้น และมากสุดแค่โต๊ะละสี่คน ฉันเป็นหนึ่งในคนโชคดีที่ได้รับมัน !"

หวังจุนส่ายหัวของเขาพร้อมกับพูดตอบ ตอนนี้พวกเขากำลังขับรถไปตามทางถนนแคบ ๆ คดเคี้ยวบนภูเขา มันซับซ้อนอย่างมาก แล้วดูเหมือนจะโหวงเหว้งนั้นอีก

*****************

[1] ED/N : อันนี้ผมก็งงๆ แต่ดูเหมือนว่า จองได้วันละ 4 โต๊ะ / โต๊ะละไม่เกิน 4 คน เพราะงั้น หากจองได้ 1 โต๊ะจะเชิญเพื่อนมาร่วมด้วยได้อีก 3 คน

[2] TL/N : Wtf? -2 องศาเซลเซียส