บทที่ 122 ซาซิมิ !

บทที่ 122 ซาซิมิ !

ซอสไม่จำเป็นต้องผสมอะไรมากนัก เพียงแค่เอาซีอิ๊วผสมกับพริกสดก็พอ

เมนูนี้ค่อยข้างสิ้นคิดมาก ถึงแม้ว่ามันจะลิ้มรสของวัตถุดิบได้ดีก็ตาม เป่ยเฟิงคิดไว้ว่าเขาจะเปลี่ยนเมนูอาหารการกินของเขาไปเรื่อย ๆ เขาจึงได้ซื้อส่วนผสมจำนวนมากจากการลงไปหมู่บ้านก่อนหน้านี้

เขาใช้มีดหั่นปลาบาง ๆ เป็นชิ้น ๆ หลังจากนั้นก็จุ่มมันลงในซอสแล้วเอาเข้าปาก

'อื้มม อร่อย ! เนื้อมันอร่อยมาก มันเนียนและสดชื่น มันไม่มีกลิ่นอะไรเลยด้วยซ้ำ !'

ดวงตาของเขาสว่างไสวอย่างมีความสุขในขณะที่เอาเข้าปาก น้ำของมันไหลออกมาทุกทีที่เคี้ยว แม้ว่ามันจะไม่สุกแต่มันก็ไม่ได้มีปัญหาเลยแม้แต่น้อยในการกัดมัน !

เมื่อกัดลงไปอีกคำ รสชาติหวาน ๆ ของเนื้อและกลิ่นที่ไม่สามารถอธิบายได้ก็กระจายออกมาไปทั่วปากของเขา หลังจากนั้นความรู้สึกเย็น ๆ ก็ค่อย ๆ ไหลลงไปในคอของเขาเมื่อกลืนเข้าไป

เมื่อมันได้เข้าไปในกระเพาะอาหารของเขา มันก็ค่อย ๆ กระจายความเย็นออกมาอย่างช้า ๆ หลังจากนั้นมันก็กลายเป็นพลังงานนับไม่ถ้วนกระจายไปทั่วร่างของเขา !

เส้นใยพลังงานที่หนาวเย็นกระจายไปทั่วกระดูกสันหลังจนถึงหัวของ มันทำให้เป่ยเฟิงสั่นสะท้าน !

เมื่อพลังมันได้ไหลไปที่หัวของเป่ยเฟิง มันทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้ !

มันราวกับว่าพลังจิตของเขาถูกแช่แข็ง หัวใจของเขาสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว

ร่างกายของมนุษย์มันซับซ้อนและมีความลับมากมาย โดยเฉพาะส่วนสมอง มันเป็นส่วนที่ลึกลับที่สุดในร่างกายมนุษย์ หากว่ามันได้รับความเสียหายเพียงนิดเดียวแต่มันกลับสามารถเปลี่ยนชีวิตของมนุษย์ผู้นั้นได้ทันที !

โชคดีที่ผลของมันแสดงออกมาไม่นานนัก สำหรับเป่ยเฟิงมันราวกับว่าผ่านไปหลายนาที แต่ความจริงคือมันผ่านไปเพียงกระพริบตา ในที่สุดเขาก็สามารถควบคุมร่างกายได้

"เนื้อปลามังกรนี้มีสามารถเพิ่มพลังให้กับพลังจิตของฉันได้ !"

ช่วงเวลาที่เป่ยเฟิงสามารถกลับมาเคลื่อนไหวได้ อย่างแรกที่เขาทำคือส่งการรับรู้ไปในร่างกายของเขา

อย่างแรกเลยที่เขารู้สึกก็คิดพลังจิตของเขาพัฒนาขึ้นเล็กน้อย แต่ก็คือได้ว่ามันพัฒนา !

เกี่ยวกับร่างกายเขา ถึงแม้ว่าเป่ยเฟิงจะไม่รู้เกี่ยวกับร่างกายและความลึกลับของตัวเขามากนัก แต่สำหรับพลังจิตที่เขาใช้ทุกวันนั้นจริงอยู่ที่เขาไม่สามารถควบคุมมันได้สมบูรณ์ แต่ก็ไม่ใช้ว่าเขาไม่รู้วิธีใช้มันให้ดีที่สุด

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อ เป่ยเฟิงก็กินต่อไปโดยไม่สนใจอะไรมากนัก

เนื้อปลามังกรกว่า 2 จินหายเข้าไปในท้องของเขาอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นคลื่นความเจ็บปวดก็พุ่งออกมาจากท้องของเขา

"แย่แล้ว ! ฉันกินมันมากเกินไป !"

ใบหน้าของเป่ยเฟิงบิดเบี้ยวอย่างมาก ร่างกายของเขามาถึงขีดจำกัดแล้ว แต่เนื้อในท้องมันกลับปล่อยพลังงานออกมาไม่หยุด ! เขารีบลุกขึ้นแล้วฝึกเคล็ดปลดปล่อยกายาโดยไม่ลังเล

เมื่อรู้สึกถึงแรงดันแปลก ๆ การไหลเวียนเลือดของเป่ยเฟิงมันก็ลดความเร็วลงอย่างช้า ๆ แต่เมื่อได้พลังงานที่กระจายออกมาจากเนื้อมังกร มันก็เริ่มไหลเวียนเร็วขึ้นอีกครั้ง

จากตอนแรกที่มีความเร็วเหมือนเต่าลากรถ แต่เมื่อมันได้พลังงานจากเนื้อมังกรแล้วความเร็วของมันก็เพิ่มมากขึ้น มากขึ้น !

"ปุ้ง ปุ้ง !"

เสียงระเบิดดังขึ้นในร่างกายของเป่ยเฟิง เสียง "ปุ้ง" แต่ละครั้งนั่นคือการล้างสิ่งสกปรกจากเส้นเลือดหรือหลอดเลือดฝอยของเขา !

นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น เป่ยเฟิงพยายามเพิ่มระยะเวลาที่แรงกดดันทับมาเรื่อย ๆ สิ่งแปลก ๆ นี้เกิดขึ้นกับร่างกายของเป่ยเฟิงเท่านั้น หญ้ารอบ ๆ เขามันไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย !

เป่ยเฟิงยังคงต่อสู้กับแรงกดดันอย่างหนัก ยังดีที่เขาได้รับพลังงานจากเนื้อมังกรที่กระจายอยู่ในตัว พริบตาความทรมานของเขาก็สิ้นสุดลงหลังจากทนมาได้ถึง 3 นาที !

แน่นอนว่าพลังงานที่ใช้ไปนั้นมันสามารถทำให้คนที่รู้ตกใจตายได้ ความกดดันที่น่ากลัวนี้มันเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อที่จะทำให้การไหลเวียนเลือดของเขามันก้าวหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ !

ผลกระทบจากการฝึกอันโหดร้ายนี้มันแสดงออกมาอย่างชัดเจน มีของเหลวสีดำจำนวนมากถูกขับออกมาจากผิวหนังของเขา หากมองเขาดี ๆ ละก็จะเห็นได้ว่าเพียงแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ แต่มันกลับทำให้น้ำหนักเขาลดไปหลายจิน !

แต่ถ้าหากสังเกตดี ๆ ไม่สามารถรู้เลยว่าน้ำหนักเขาลดลง แต่เหมือนกับว่าเขาพัฒนามากขึ้นแทน !

หากเปรียบเทียบก็เหมือนกับผ้าฝ้ายกับโลหะ หากเทียบน้ำหนักกับปริมาตร แน่นอนว่าเหล็กจะต้องหนักกว่าหากขนาดและปริมาตรเท่ากัน !

ส่วนหนึ่งของพลังจากเนื้อมังกรถูกใช้เพื่อล้างหลอดเลือดของเขา ในขณะที่อีกส่วนถูกนำมาเพื่อเสริมความแข็งแกร่งของเขา สำหรับส่วนที่เหลือมันได้ถูกดูดซึมเข้าไปในเนื้อและเลือดของเขา มันจะทำให้เขาแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นอย่างช้า ๆ !

พลังงานจากเนื้อมังกร 2 จิน ถูกใช้ไปอย่างสมบูรณ์ในเวลาเพียงแค่ 3 นาทีเพื่อใช้ในการต่อต้านแรงดันแปลก ๆ !

"ปัง !"

หลังจากแรงดันแปลก ๆ หายไปได้สามวินาที เป่ยเฟิงก็ทรุดตัวลงกับพื้น !

"บูม !"

ช่วงเวลาที่แรงกดดันหายไป เลือดของเป่ยเฟิงที่ถูกกักขังไว้มันก็พังทลายออกมา มันราวกับฝูงม้าป่า พวกมันไหลเวียนไปในร่างของเขาด้วยความเร็วที่น่ากลัว !

ในชั่วพริบตา เส้นเลือดและหลอดเลือดฝอยกว่าหมื่นเส้นมันก็ขับสิ่งสกปรกที่สะสมไว้หลายปีออกมา ! สิ่งสกปรกที่เหมือนเลือดสีดำมันถูกขับออกมาจากรูขุมขนของเป่ยเฟิงอย่างไม่หยุดหย่อน

เซลล์ในร่างของเขาส่องแสงขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เซลล์ของเขาเพียงเซลล์เดียวมันก็แข็งแกร่งกว่าคนปกติถึงร้อยเท่าด้วยกันในขณะนี้ !

หลังจากที่หลอดเลือดได้รับการชำระล้างแล้ว มันก็ได้ปล่อยให้พลังงานของเขาเข้ามาเสริมความแข็งแกร่งให้กับผนังเรือเพื่อรอคอยที่จะออกเรือครั้งต่อไป

บางส่วนของเรือเริ่มที่จะได้รับการรักษาอย่างช้า ๆ หลังจากที่ได้รับพลังงานที่แข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนเข้ามารักษา เรือตอนนี้มันราวกับถูกสร้างขึ้นมาให้ดูแข็งแกร่งกว่าเก่ามาก !

เป่ยเฟิงคลานขึ้นมานั่งแล้วร้องโอดโอยอย่างหนัก กลิ่นในร่างของเขามันทำให้เขารีบปิดปากเพราะเกือบจะอ้วกออกมา ร่างกายของเขาตอนนี้มันพัฒนาจนแข็งแกร่งขึ้นกว่าเก่ามาก นอกจากนี้กลิ่นและสายตาของเขาก็ดีกว่าคนปกติหลายเท่า !

สิ่งสกปรกสีดำที่ร่างกายเขาขับออกมามันอาจจะเป็นกลิ่นแย่ ๆ สำหรับคนปกติ แต่กับเป่ยเฟิงมันคืออาวุธชีวภาพ !

โดยปกติเป่ยเฟิงจะไม่ปิดความรู้สึกของเขาเพื่อป้องกันอันตราย แม้แต่ลมที่พัดมาเขาก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของมันได้ แต่ตอนนี้เขาไม่ลังเลที่จะปิดกั้นความรู้สึกรอบ ๆ ตัวรวมถึงจมูกของเขาในขณะที่วิ่งไปยังห้องน้ำ

หลังจากขัดถูอย่างหนัก เป่ยเฟิงก็รู้สึกเหมือนร่างกายเบาเหมือนขนนก มันราวกับเขาสามารถทะยานไปในท้องฟ้าได้ด้วยการก้าวกระโดดเพียงครั้งเดียว

"กรุ๊ววววว ! กรุ๊ววว !"

ท้องของเป่ยเฟิงเริ่มร้องขึ้นมาอีกครั้ง เพราะใช้พลังงานไปมากพร้อมกับสถานการณ์เมื่อครู่ จึงไม่น่าแปลกที่เขาจะเริ่มหิวอีกครั้ง

เขาตัดเนื้อชิ้นเล็ก ๆ ออกมากใต้ดินแล้วเตรียมที่จะกินมันแบบดิบ ๆ อีกครั้ง คราวนี้เขาไม่กล้าที่จะกินมันมากเกินไป เขากินมันเพียงแค่ครึ่งจินเท่านั้น

เป่ยเฟิงไม่ต้องการที่จะกลับไปอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแบบเดิม เขาไม่อยากที่จะไปอาบน้ำแล้วกลับมากินอาหารแบบนี้อีกรอบ

ครึ่งจินจึงเป็นปริมาตรที่ดีที่สุด มันอยู่ในขอบเขตที่จะทำให้เขาไม่หิวอีกต่อไป

เมื่อคิดถึงเนื้อมหาศาลทื่อยู่ในห้องใต้ดิน เป่ยเฟิงก็ยิ้มอย่างมีความสุข "ดูเหมือนว่าจะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารไปอีกนาน !"

หลังจากทำความสะอาดทุกอย่างจนเสร็จแล้ว เขาก็กลับไปที่ห้องเพื่อดูทีวี

อันที่จริงแล้วบ้านเก่า ๆ หลังนี้ห่างไกลจากชุมชนอย่างมาก บ้านของเป่ยเฟิงเป็นบ้านหลังเดียวที่อยู่ในพื้นที่นี้มันจึงเป็นที่สงสัยว่าทำไมถึงมีสัญญาณช่องทีวีได้ พวกเขาไม่ลำบากหรือยังไงกันที่ต้องลากสายเพื่อที่จะเชื่อมสัญญาณไปให้เขา ?

คำตอบก็คือทุกอย่างเป็นผลมาจากอิทธิพลของตระกูลเนี่ย ! ตราบใดที่ตระกูลเนี่ยสั่ง พวกเขาก็จะต้องทำพวกมันแม้ว่ามันจะลำบากแค่ไหนก็ตาม ดังนั้นบ้านที่ห่างไกลแบบนี้พวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะมาทำสัญญาณให้ !