บทที่ 108 มันง่ายที่จะเอาเงินไปจากฉัน แต่มันยากที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อใช้มัน !

บทที่ 108 มันง่ายที่จะเอาเงินไปจากฉัน แต่มันยากที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อใช้มัน !

ขุดหลุมแล้ววางเมล็ดสีขาวไว้ข้างใน จากนั้นก็คลุมแล้วเทน้ำลงไปเล็กน้อย

เขาไม่รู้ว่ามันปลูกแบบไหน แต่ดูจากลักษณะผลไม้แล้ว เป่ยเฟิงคิดว่ามันน่าจะเติบโตในที่แบบดินเปียก ตอนนี้เป่ยเฟิงราวกับหมอที่กำลังรักษาม้าให้กลับมามีชีวิตอยู่ [1]

ถ้าหากเขาทำสำเร็จเขาก็จะเปลี่ยนมันให้เป็นอาหารได้ แต่ถ้าไม่สำเร็จก็ทำอะไรไม่ได้

เป่ยเฟิงไม่ใช่คนที่จะหวังสูงทุกครั้งที่ลงทุน เนื่องจากยิ่งหวังมากเท่าไหร่ เวลาผิดหวังมันก็เจ็บปวดมากขึ้นตาม

หม้อที่อยู่ในลานกว้างมันส่งกลิ่นหอมออกมาเข้าไปในจมูกของเป่ยเฟิง แต่สิ่งที่น่าเสียใจที่สุดสำหรับเป่ยเฟิงคือฝาหม้อที่หายไป มันทำให้เป่ยเฟิงเสียใจอย่างมาก

เขาคิดว่าหากหม้อนี้มันเป็นชุดที่ครบมันก็น่าจะให้ประโยชน์มากกว่านี้

จากความคิดของเขาเป็นไปได้ว่าการหาฝาหม้อใกล้เคียงกันกับหม้อใบนี้เป็นศูนย์ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกโลกที่เขาได้ตกปลาไปทุกครั้งมันแตกต่างกันหรือไม่ !

"มิ้ว !"

จิ้งจอกน้อยมันเลื้อยไปด้านบนหัวของเป่ยเฟิงอย่างตื่นเต้นพร้อมกับลิ้นที่ห้อยลงมาเมื่อมองไปที่หม้อ

หลังจากที่มันหมดสติไปนานกว่า 24 ชั่วโมง เมื่อตื่นขึ้นมาก็ได้ผลไม้ไปแค่ครึ่งเดียว มันไม่สามารถบรรเทาความหิวของมันได้เลย และตอนนี้มันก็ได้กลิ่นหอมลอยออกมาจากหม้อมันจึงช่วยไม่ได้ที่มันจะดึงผมของเป่ยเฟิงเล่นด้วยความตื่นเต้น

"ยังไม่เสร็จ ..."

เป่ยเฟินถอนหายใจออกมาก่อนจะดึงจิ้งจอกตัวน้อยลงมาไว้ในแขนแล้วลูบขนของมัน

"มิ้ว !"

จิ้งจอกน้อยปิดตาลงให้เขาลูบอย่างสบาย มือมนุษย์คนนี้อบอุ่นและรู้สึกดีจริง ๆ ...

"ว้าว ! จิ้งจอกน้อยน่ารัก !!! บอสส หนูขอจับหน่อยได้ไหม ?"

ลึกลับที่ 1 เดินมาพร้อมกับคนอื่น ๆ เมื่อเธอเห็นจิ้งจอกน้อย ดวงตาของเธอก็สว่างไสวไปตามความหลงจนที่ไม่อาจต้านทานได้ เธอกระโดดไปมาอย่างตื่นเต้น

มุมปากของเป่ยเฟิงกระตุกเล็กน้อยก่อนจะรีบถอยหลังแล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุ "ไม่ได้ นอกจากฉันแล้วไม่มีใครสามารถสัมผัสมันได้ !" เมื่อมองเห็นน้ำตาของลึกลับที่ 1 แล้วเขาก็รีบปรับเสียงให้อ่อนลงมาเล็กน้อย "จิ้งจอกตัวนี้กลัวคนมาก มันไม่ชอบให้คนที่ไม่รู้จักสัมผัสมัน"

ลึกลับที่ 1 หดหู่อย่างมาก แต่เมื่อฟังคำพูดของเป่ยเฟิงจบเธอก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย "นั่นหมายความว่าหนูจะสัมผัสมันได้ก็ต่อเมื่อเป็นเพื่อนกับมันแล้ว ?"

เป่ยเฟิงรู้สึกจุกในลำคอกับสิ่งที่เขาพูดไป เขาไม่ต้องการสร้างความลำบากใจให้กับสาวน้อยคนนี้สุดท้ายเขาก็พนักหน้าอย่างไม่แน่ใจ

"ความไม่รู้คือความสุข ! ถ้าใครที่ก็ตามที่รู้พวกเขาจะวิ่งหนีอย่างไม่ลังเล มันถึงได้บอกกันว่าความไม่รู้นี้คือสิ่งที่ดีที่สุดในบางครั้ง"

เป่ยเฟิงพึมพำกับตัวเอง สำหรับจิ้งจอกน้อยนี้มันไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าตัวโชคร้ายเลย

ภายใต้เปลวไฟ ตัวอักษรรอบ ๆ หม้อมันก็มีชีวิตชีวาอย่างมาก มันเต้นไปรอบ ๆ หม้อภายใต้เปลวไฟอันร้อนแรง

ช่วงเวลาผ่านไปช้า ๆ เปลวไฟก็ได้ดับลง แต่ตัวอักษรรอบหม้อยังไม่หายไป

เป่ยเฟิงเปิดฝาออกมาทำให้กลิ่นหอมพุ่งกระจายออกมาทันที เขาหยิบมีดขึ้นมาแล้วเริ่มตัดเนื้อชิ้นใหญ่

ส่วนที่ใหญ่ที่สุดมีน้ำหนักกว่า 40 จิน นี้คือส่วนของตัวเขาเอง ส่วนพวกที่เหลือมีไว้ให้ไป่เซียงและคนอื่น

สำหรับการกินของเป่ยเฟิงอาจจะดูว่ามันช้า แต่ความจริงแล้วมันเร็วมาก เนื้อส่วนใหญ่ได้หายไปในกระเพาะของเขาอย่างรวดเร็ว

'อ่า ความสุขที่สุดคือการได้กินอาหารดี ๆ ทุก ๆ มื้อ !' เป่ยเฟิงพึมพำออกมาอย่างพึงพอใจ

ตอนนี้ร่างกายของเขาราวกับทะเลทรายแห้งแล้งที่ไม่ได้พบฝนมาหลายปีแล้ว เขาต้องการพลังงานจำนวนมหาศาลเพื่อที่จะนำไปให้เซลล์ของเขาซ่อมแซมตัวมันเอง

เป่ยเฟิงทำบ้านเล็ก ๆ ให้จิ้งจอกน้อยแล้ววางมันไว้ในห้องของเขา

วันรุ่งขึ้นเขาตื่นมาพบว่าจิ้งจอกน้อยมันได้นอนขดอยู่ข้าง ๆ เขาพร้อมกับน้ำลายที่ไหลย้อยลงมาตอนมันหลับ

"มิ้ว ?"

เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวข้าง ๆ จิ้งจอกน้อยมันก็เปิดตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะเห็นเป่ยเฟิงที่แต่งตัวอยู่และกำลังจะออกไป มันก็รีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วก่อนจะกระโดดไปที่ไหล่ของเขา

เป่ยเฟิงยิ้มเบา ๆ เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับมันมากนัก เมื่อเขามาถึงป่าแล้วเป่ยเฟิงก็เพิ่มความเร็วทันที เพียงแค่ก้าวไปข้างหน้าก้าวเดียวของเขา มันก็ไปไกลถึง 3-5 เมตร !

การเคลื่อนไหวแบบนี้มันราวกับภาพลวงตา จิ้งจอกน้อยไม่สามารถที่จะทนได้ มันจึงใช้อุ้งเท้าของมือกอดไว้รอบ ๆ คอของเป่ยเฟิงด้วยความหวาดกลัวราวกับว่ามันจะหลุดไปได้ตลอดเวลา

โดยที่ไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก เป่ยเฟิงก็มาถึงเนินหินเรียบร้อย ตอนนี้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง เขาอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างในการฝึกหลังจากที่ได้บรรลุเคล็ดการหายใจด้วยแสงระดับสูงแล้ว ?

ช่วงเวลาที่แสงพุ่งเข้ามาหาเขา เป่ยเฟิงก็แยกออกจากคนอื่นเรียบร้อย

เป่ยเฟิงส่งจิตสัมผัสการรับรู้ไปในร่างของเขาเพื่อตามหาแสงสีม่วง

ในอดีตแสงสีม่วงที่เขาดูดซึมมาได้นั้นมันน้อยเกินไป และพลังจิตของเขาก็ไม่แข็งแกร่งพอที่จะหามันเจอได้

แต่ตอนนี้ด้วยพลังจิตที่เพิ่มขึ้นอย่างมากสำหรับเขา ในที่สุดเขาก็ตามมันได้ทันแล้ว !

ช่วงเวลาที่แสงสีม่วงเข้าสู่ร่างกายของเขา มันได้บินตรงไปที่กระดูกสันหลังแล้วแยกออกมากระตายไปทั่ว หลังจากนั้นมันก็ครอบคลุมโครงกระดูกของเขาทั้งหมด !

จากนั้นแสงสีม่วงก็ค่อย ๆ หายเข้าไปในกระดูกของเป่ยเฟิงอย่างช้า ๆ

เป่ยเฟิงหลังจากที่ได้รับรู้ว่าแสงสีม่วงหายไปหมดแล้ว "ดูเหมือนว่าแสงสีม่วงนี้น่าจะส่งผลเกี่ยวกับกระดูกของฉัน แต่เพราะมันมีจำนวนน้อยมันก็เลยหายไปเร็ว" เขาพึมพำออกมา

เป่ยเฟิงไม่ได้รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในร่างของเขาเลย มันแตกต่างกับก่อนหน้านี้ชัดเจน แต่เขาก็ไม่รีบร้อน ไม่ว่ายังไงสุดท้ายแสงสีม่วงมันก็ไม่ได้ทำอันตรายกับเขาแม้แต่น้อย

ส่วนแสงสีส้มในร่างของเขา เขาไม่ได้สนใจมันเลย เมื่อมันเข้ามาสู่ร่างของเขามันจะถูกเซลล์จำนวนมากที่หิวโหยดูดกลืนทันที

จากนั่นเมื่อเขามองไปที่ลึกลับทั้ง 3 ที่กำลังฝึกเคล็ดการหายใจด้วยแสง ร่างกายของพวกเขาดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่มันยังไกลเกินกว่าที่จะเข้าใกล้ระดับเป่ยเฟิงได้ มันเป็นเพียงแค่ความฝันของพวกเขาเท่านั้น

"1 พันวันสำหรับการพักผ่อนในประเทศของทหาร กับ 1 วันสำหรับบนสนามรบ เป็นเวลานานแล้วที่พวกเขามาอยู่กับฉัน มันคงเวลาแล้วที่พวกเขาต้องตอบแทนฉัน" เป่ยเฟิงลูบคางของเขาแล้วพึมพำออกมาเมื่อมองไปที่ลึกลับทั้ง 3

มื้อกลางวันก็มาถึง เป่ยเฟิงพูดออกมาในขณะที่กินอยู่ "ลึกลับที่ 1 หลังกินเสร็จแล้วฉันอยากให้เธอกับอีก 2 คนมาช่วยอะไรฉันบางอย่าง"

"ได้ครับ !"

ลึกลับที่ 2 เป็นคนแรกที่ตอบ แม้ว่าที่พัก อาหาร การฝึกจะยอดเยี่ยมแค่ไหนก็ตาม มันคงจะดีไม่น้อยถ้าได้ออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง

ลึกลับที่ 3 นั่นแสดงออกเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็เก็บอาการได้ดีกว่าลึกลับที่ 2

เป่ยเฟิงหยิบกระดาษออกมาแล้วส่งให้ลึกลับทั้ง 3 "เมื่อวานมีคนหลอกเงินฉันไปกว่า 3 ล้านหยวน นี้เป็นสถานที่และเวลาที่พวกมันเอาไป ภารกิจนี้ถือว่ายาก แต่ฉันเชื่อว่าพวกนายทั้งสามจะจัดการพวกมันได้ ไปทำให้มันคายเงินของฉันออกมา !"

โอกาสในการติดตามพวกหลอกหลวงนั่นต่ำมาก แต่เป่ยเฟิงก็ไม่ได้ยอมแพ้เช่นเดียวกัน ! สำหรับวิธีการตามหาพวกมันนั้นขึ้นอยู่กับลึกลับที่ 1 และพวกที่เหลือ

"อ่า ถ้าอยากฆ่าพวกมันก็ตัดสินใจกันเอง แต่ต้องแน่ใจว่ามันต้องหมดจด ลึกลับที่ 3 จะเป็นผู้คุมงานในครั้งนี้ !"

แสงสีม่วงอันตรายออกมาจากตาของเป่ยเฟิงเมื่อเขาพูดประโยคสุดท้ายจบ

"ได้ครับ !"

ลึกลับที่ 2 กับ 3 พยักหน้าอย่างจริงจัง พวกเขาพยายามที่จะกลั้นหัวเราะให้มากที่สุด

เป่ยเฟิงนั่นไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สำหรับใครที่กล้าสัมผัสเงินของเขา พวกมันจะต้องได้รับการตอบแทนไร้ความเห็นใจจากพวกเขา !

"มันง่ายที่จะเอาเงินไปจากฉัน แต่มันยากที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อใช้มัน !"

รอยยิ้มแห่งความชั่วร้ายปรากฏออกมาจากหน้าของเขา มันทำให้ลึกลับที่ 2 กับ 3 รู้สึกหนาวหลังอย่างมาก

[1] ED/N : เป็นวลีประมาณว่า ต่อให้รู้ว่ามันจะสูญเสียแต่ก็ยังพยายามที่จะทำ