บทที่ 102 เทศกาลแห่งความโชคร้าย - Part 2
บทที่ 102 เทศกาลแห่งความโชคร้าย - Part 2
"อ๊ากกกกก ! อย่าให้ฉันหาแกเจอ ไอ้หัวขโมยบัดซบบบ !"
เป่ยเฟิงตะโกนออกมาเหมือนคนบ้า หน้าเขาแดงด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาถูกหลอก !
เขาวิ่งกลับไปที่หมู่บ้าน เขาวิ่งไปหาแท็กซี่ที่เพิ่งส่งนักท่องเที่ยวเสร็จ "ลุง ไปตัวเมือง เร็ว !"
"ได้ ! นั่งดี ๆ !"
ดวงตาของคนขับสว่างขึ้นด้วยความดีใจ นี้คือโชคที่คาดไม่ถึงของเขา ! เขาสามารถรับลูกค้าไปกลับได้ ! เขามีความสุขอย่างมากก่อนจะเหยียบคันเร่งพุ่งออกไปไกล
สิบนาทีต่อมาแท็กซี่ก็ชะลอตัวลงแล้วหยุดอยู่ตรงกลางถนน มันทำให้เป่ยเฟิงไม่พอใจอย่างมาก "เกิดอะไรขึ้น ?"
คนขับรถหันมามองแล้วบอก "แก๊สหมด ..."
"บัดซบ !"
เป่ยเฟิงสบถออกมา เขาชี้ไปที่คนขับและเปิด ปิด ปากซ้ำ ๆ เขาไม่สามารถด่าออกมาได้ในเรื่องนี้ มันเป็นเพราะโชคร้ายของเขาเอง หรืออาจจะเพราะคนขับรถไม่ได้เติมแก๊สก่อนดี ?
ท้ายที่สุดเป่ยเฟิงก็คิดว่ามันคือโชคร้ายของเขา หลังจากนั้นอีก 10 นาที ก็มีรถแท็กซี่อีกคันโผล่มาทำให้เขาเดินทางต่อไปได้
คราวนี้เป่ยเฟิงสั่งให้คนขับพาไปที่ตัวเมืองแต่ว่าเขาไม่ได้เร่งรีบนัก ด้วยความโชคดีในตอนนี้รถได้ขับมาถึงหน้าผาเรียบร้อยแล้ว
เขาไม่กล้าที่จะปิดตาพักผ่อนตลอดทาง เขากลัวว่าเขาจะตายตอนไหนไม่รู้หากทำเช่นนั้น !
ในขณะที่แท็กซี่กำลังเลี้ยว เป่ยเฟิงก็สังเกตถึงล้อที่กำลังหมุนอยู่ด้านหน้าคนขับ "ลุง ลุงไม่รู้สึกคุ้น ๆ กับล้อนั่นหรอ ?"
คนขับเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนที่จะหน้าซีด "โอ้ ไม่ ... มันมาจากรถฉัน ! นรกเลือด ฉันเพิ่งไปเปลี่ยนยางมาเมื่อเช้า และเป็นไปได้ว่าช่างอาจจะยึดเกลียวไม่แน่น !"
"บัดซบ !"
เป่ยเฟิงสบถออกมาอีกครั้ง หลังจากนั้นเขาก็หาแท็กซี่คันใหม่อีกรอบ แต่คราวนี้เมื่อขับไปซักพักกลับเกิดควันดำอย่างต่อเนื่องหน้ากระโปรงรถ
ยังดีที่พวกเขาตั้งหลักทัน เป่ยเฟิงและคนขับออกมาดูก่อนที่เขาจะขับรถกลับอู่พร้อมกับขอโทษเป่ยเฟิง
แน่นอนเป่ยเฟิงไม่ได้จู้จี้กับเรื่องนี้ มันอาจจะเป็นเพราะความโชคร้ายของเขาเองที่ทำให้คนขับรถทั้งหมดมาเกี่ยวข้อง ! เขาเลิกคิดเรื่องนี้ก่อนจะเดินไปรอด้านข้างเพื่อรถแท็กซี่คันต่อไป
อย่างรวดเร็ว แท็กซี่ผู้โชคร้ายก็ได้เข้ามารับเป่ยเฟิงอีกครั้ง
"คุณผู้หญิง ดูเหมือนคนข้างหน้าจะมีปัญหาบางอย่าง... สถานที่นี่มันค่อนข้างห่างไกลและมันจะมีรถเมล์ผ่านมาทุก ๆ 2 ชั่วโมง เราควรจะหยุดรับเขาหรือไม่ ? "
คนขับรถวัยกลางคนหันหลังกลับมาถามผู้หญิงสองคนด้านหลังพร้อมกับชะลอตัวลงช้า ๆ
"เซียวยู เราจะให้เขาขึ้นมาหรอ ? ฉันคิดว่ามันเสี่ยงนะ"
ฮันยุนจี หันไปมองเพื่อนของเธอด้วยความลังเล
หว่างเซียวยู ลังเลเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า "ไม่เป็นไร อย่างน้อยเขาก็ดูน่าสงสาร ไปรับเขาเถอะ"
ตาของคนขับสว่างไสว สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือการได้รับค่าโดยสารพิเศษเพิ่มขึ้นเมื่อขับไปทางเดียวกัน
"เฮ้เด็กน้อย เข้ามา"
รถแท็กซี่เรียกเป่ยเฟิงเสียงดังในขณะที่คนขับโผล่หัวออกมาจากหน้าต่าง
เกี่ยวกับค่าโดยสารยังไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ เรื่องทั้งหมดจะตัดสินใจหลังจากที่ได้ขับไปแล้ว
'พระเจ้าและพระพุทธเจ้า โปรดปกป้องข้าพเจ้าและขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย !'
เมื่อประสบกับความโชคร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เป่ยเฟิงนั่นกลายเป็นคนเคร่งศาสนาทันที เขาสวดมนต์อย่างบ้าคลั่งเกี่ยวกับเทพและพระเจ้าทั้งหมดที่คิดว่ามีตัวตนอยู่
แต่น่าเสียดายความจริงมันไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ก้อนหินขนาดใหญ่และโคลนจำนวนมากร่วงลงมาจากภูเขาในขณะที่แท็กซี่กำลังจะเลี้ยว มันโชคดีที่คนขับสามารถหยุดรถได้ทันไม่อย่างงั้นพวกเขาทั้งหมดจะถูกฝังด้วยหินและโคลน !
"โชคร้ายจริง ๆ เหมือนว่าเราจะไม่สามารถไปต่อได้เลยอย่างน้อย 1 ชั่วโมงครึ่ง !"
คนขับรถเดินออกมาจากรถแล้วเตะออกไปด้วยความหงุดหงิด พวกโคลนและก้อนหินพวกนี้ขวางเขาจนไม่สามารถไปต่อได้เลย พวกเขาอาจจะต้องติดที่นี่ประมาณ 2 ชั่วโมงได้ ! มีลูกค้ากี่คนที่เขาพลาดไปใน 2 ชั่วโมงนี้ ?
"โชคร้าย ถ้าเราไม่รับผู้ชายคนนี้ขึ้นมา เป็นไปได้ว่าเราอาจจะผ่านถนนนี้ไปแล้วก่อนที่ดินจะถล่มลงมา !"
ฮันยูจี สบถอย่างไม่พอใจ
"ลืมมันไปเถอะ เราไม่สามารถตำหนิผู้ชายคนนี้ได้ บางทีเราอาจจะหลีกเลี่ยงอันตรายได้ก็เพราะเราหยุดรับเขา ?"
หว่างเซียวยู มองในมุมบวกอย่างมากในสถานการณ์นี้
เป่ยเฟิงออกมาจากรถด้วยความหงุดหงิดในขณะที่มองไปที่เวลา ตอนนี้มัน 1.40 น. แล้ว ธนาคารจะปิดก็ตอน 5 โมงเย็น เขาไม่สามารถล่าช้าได้อีกต่อไป
เขาเดินถอยหลังเล็กน้อยก่อนจะวิ่งไปที่ภูเขาโคลน จากนั้นก็กระโดดพุ่งไปในอากาศอย่างสง่างามโดยมีความสูงกว่า 2 เมตร จากนั้นเขาก็เหมือนตั๊กแตนที่ว่องไว เขาโดดไปมาซ้ำ ๆ จนไปถึงยอดเนินเขาแล้วก็กระโดดข้ามมันไป
"โอ้ พระเจ้า ! พี่ชาย คุณเป็นนักสู้ ? สุดยอดด !"
"ท่าน ท่าน ! รอเดียวก่อน ! คุณขาดคนนอนด้วยไหมคืนนี้ ? ฉันสามารถอุ่นเตียงให้คุณได้นะ !"
ดวงตาของคนขับแท็กซี่แทบจะออกมาจากเบ้า เพื่อนคนนี้เพิ่งกระโดดออกไปราวกับว่าเขาเป็นกำลังแสดงหนังแอคชั่นใช่ไหม ? เขาสามารถกระโดดสูงถึง 2 เมตรโดยที่ไม่มีเสาได้ แม้แต่นักกีฬาเหรียญทองโอลิมปิกก็ยังไม่สามารถกระโดดได้สูงขนาดนี้ ! เมื่อกลับมาสู่โลกความจริงได้ เขาจึงตะโกนเรียกหาเป่ยเฟิง
'บัดซบ !'
เป่ยเฟิงแทบจะกระโดดพลาดเมื่อได้ยินคำพูดของคนขับ เขาเกือบจะหล่นลงพื้นแล้ว ทำไมเพื่อนคนนี้ถึงกล้าถามคำถามไร้ยางอายขนาดนี้ได้ ?
แท้จริงแล้วมันง่ายที่จะหลบหอกที่แทงเข้ามาในที่แจ้ง แต่ยากที่จะป้องลูกธนูในที่มืด
ตามที่คิดไว้ มีรถหลายคันที่ติดอยู่ด้านข้างของถนนเช่นกัน นอกจากนี้ยังมีแท็กซี่ที่โชคร้ายอยู่ด้วย โดยมีผู้ชายกับผู้หญิงนั่งอยู่ในแท็กซี่และดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นคู่รักกัน
หลังจากพูดบางอย่างกับคนขับและผู้โดยสารที่เหลือ เป่ยเฟิงก็สามารถติดรถไปด้วยได้
คราวนี้การเดินทางมันราบลื่นจนน่าแปลกใจ และแท็กซี่ก็ขับเข้ามาในเมืองอย่างรวดเร็ว
เมื่อมาถึงแล้ว เป่ยเฟิงก็วิ่งไปที่ธนาคารแล้วกดบัตรคิวทันที
"คุณ ผมถูกโกง !"
หลี่หว่าน มองไปที่เป่ยเฟิงเป็นเวลานานก่อนที่จะรู้สึกตัว "โดนโกงมา ? เร็ว มาทางนี้ !
เซียววูนี้คือกรณีพิเศษ คนนี้เพิ่งจะตกเป็นเหยื่อของแก๊งหลอกโอนเงิน ฉันต้องการให้คุณกรอกรายละเอียดแล้วเซ็นนี้ !"
ปากของเป่ยเฟิงกระตุกเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้จะลดเสียงไม่ได้หรือยังไง ? เสียงของเธอดังมาจนเป่ยเฟิงสงสัยว่าเธอกำลังจะบอกว่าเขาเป็นไอ้โง่ที่เพิ่งโดนหลอกมาใช่หรือไม่ !
เป่ยเฟิงรู้สึกได้ว่าทุกคนในตึกกำลังมองเขาราวกับมองไอ้งี่เง่าที่สุดแห่งศตวรรษ
แม้ว่าเป่ยเฟิงจะหน้าหนาแค่ไหน แต่เขาก็เริ่มรู้ร้อนขึ้นเล็กน้อย
"หืม ที่โดนถอนออกไป 3 ล้านหยวน ... นี้คือเวลาที่ถอนและสถานที่"
นายธนาคารได้ใช้บัตรของเป่ยเฟิงเชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์ หลังจากนั้นก็มีกระดาษพร้อมกับรายละเอียดธุรกรรมออกมา จากนั้นเขาก็ส่งมันให้กับเป่ยเฟิง
"แล้วฉันต้องทำยังไงต่อ ?"
เป่ยเฟิงผู้ซึ้งถูกหลอกเป็นครั้งแรกในชีวิต กำลังยืนด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่าอยู่ตรงเคาเตอร์ ในขณะที่ในมือถือกระดาษไว้
ในขณะนั่นเอง เสียงของหลี่หว่านก็ดังออกมา "เอามันไปที่สถานนีตำรวจแล้วเขียนบันทึกประจำวัน ถ้าตามที่ฉันคิดมันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาเงินคืน ! เพราะมันเป็นเรื่องยากมากในการติดตามพวกเขา
ในอนาคตนายจะต้องฉลาดและระวังมากขึ้น ! ข้อความนี้มันมาจากหมายเลขปลอม และเว็ปไซต์มันก็เป็นของปลอม ! ธนาคารไม่เกี่ยวอะไรกับเว็ปไซต์นั้น ! นอกจากนี้นายน่าจะรีเซ็ตเบอร์โทรของนายในกรณีที่โจรมันฝังไวรัสติดตามไว้ หืมม อีกอย่างนายน่าจะสมัครบัตรบัญชีใหม่ด้วย "
"แค่นี้ ? แค่นี้อะนะ ?"
เป่ยเฟิงราวกับนักพนักที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เขามองอย่างคาดหวังไปที่หลี่หว่านแล้วถาม
"แค่นี้" หลี่หว่านยังคงตอบเหมือนเดิม "นายต้องการจะใช้บริการอื่นอะไรอีกไหม ?" เธอถามอย่างไม่เกรงใจ
"บัดซบ !"
เป่ยเฟิงสบถออกมาด้วยความโกรธในขณะที่เดินออกมาจากธนาคาร
นี้เป็นเรื่องที่โชคร้ายที่สุดของเขา ถ้ามันเป็นช่วงปกติ เป่ยเฟิงคงจะไม่กลายเป็นเหยื่อของพวกนี้ได้ง่ายขนาดนี้ แต่เพราะพวกมันเลือกเวลาที่เขาอยู่ในช่วงโชคร้ายที่สุดในชีวิต ! สภาพจิตใจตอนนี้ของเขาไม่ต้องบอกเลยว่าเขากังวลมากแค่ไหน !
