ตอนที่แล้วตอนที่ 72 หมดแรง(NC 18+ )
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 74 ทหารจีนาส

ตอนที่ 73 [โลหิตแห่งชีวิต]


ตอนที่ 73 [โลหิตแห่งชีวิต]

“ความสามารถของเผ่าพันธุ์นิมฟ์นั้นก็คือ [การตอบรับของธรรมชาติ] ผ่านการทำพันธสัญญาต่อกันระหว่างนิมฟ์และพืชสายพันธุ์นั้น”

“พันธสัญญา...” ไนเรลถามอย่างสงสัย

“ใช่พันธสัญญาหรือจะพูดให้ถูกต้องก็คือ นิมฟ์หนึ่งตน ทำพันธสัญญาต่อพืชได้แค่หนึ่งสายพันธุ์ และนิมฟ์ตนนั้นก็จะควบคุมพืชนั้นได้”

ไนเรลได้ยินดังนั้นก็คิดตามอย่างไม่แปลกใจที่ว่าทำไมพอป่าที่อยู่เก่าของนิมฟ์โดนเผ่าจนหมดแล้วพวกเธอถึงไม่ควบคุมพืชต้นอื่น ๆ นั้นก็เป็นเพราะว่าพืชที่เธอทำสัญญาด้วยทั้งหมดนั้นไม่มีเหลือรอดจากกองเท่าถ่านแล้ว

และตอนที่เขาเห็นนิมฟ์ส่วนใหญ่ปลูกพืชแปลกประหลาดนั้นก็เพราะพวกเธอกำลังปลูกพืชที่ตนเองทำพันธสัญญาอยู่

และนี่ก็คือจุดอ่อนของความสามารถนี้

แต่ตอนนี้ถ้าใช้ความสามารถของไนเรลในการเร่งการเจริญเติบโตของพืชข้อจำกัดบางอย่างก็จะหายไป เช่นพวกเธอออกไปจากที่มีพืชคุ้มกันอยู่ ถ้าเจอศัตรูก็แค่ใช้เมล็ดพันธุ์ที่ตนทำพันธสัญญาอยู่และใช้ความสามารถ [เร่งการเจริญเติบโตของพืช A] ของไนเรลก็สามารถทำให้พืชโต จากนั้นก็ควบคุมพืชเหล่านั้นจัดการกับศัตรูได้แล้ว

หลังจากฟังเรื่องทั้งหมด เขาก็เข้าใจความสามารถด้านนี้เองแต่นี่มฟ์และทำไมนิมฟ์ราชินีถึงอยากได้สายเลือดของเขา

“ตอนนี้เจ้าก็รู้แล้ว” หลังจากที่เธอพูดออกมาก็เงียบไปสักพักจากนั้นก็กล่าว “เราจะไปเอาน้ำค้างแห่งชีวิตใช้เจ้าจากนั้นเจ้าก็สามารถจากไปได้แล้ว ตามความตั้งใจเดิมของเจ้า”

“เธอจะไปกับฉันหรือไม่” ไนเรลมองราชินีนิมฟ์ที่ตอนนี้กำลังรวบรวมใบไม้สร้างชุดใหม่ของตนเองอยู่

“ไม่...เราต้องอยู่เพื่อปกป้องเผ่านิมฟ์ในฐานะราชินีของพวกนาง” ราชินีนิมฟ์พูดออกมาขณะที่มองไปที่นิมฟ์ด้านนอกด้วยสายตาที่มันคง แต่ใครจะไปรู้เพราะหลังจากนั้นเธอก็ไม่ยอมสบตากับไนเรลอีกเลย

ไนเรลไม่ได้ถามต่อ อาจจะเพราะเขาเคารพในการตัดสินใจของราชินีนิมฟ์หรือเพราะกลัวคำตอบอื่น ๆ ก็ไม่อาจรู้ได้

เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอก็เต็มไปด้วยความสับสน เมื่อมองย้อนกลับไปมันก็ไม่ต่างจากการแลกเปลี่ยนที่ไนเรลได้รับน้ำค้างแห่งชีวิต ขณะที่เธอก็ได้รับสายเลือดของเขาไป

หลังจากนั้นราชินีนิมฟ์และไนเรลก็ไปที่ต้นไม้มารดาเพื่อรอรับน้ำค้างแห่งชีวิตที่ถูกสร้างมาจากแสงแรกของวันนี้

เขาเอาขวดแก้วที่ใส่ยาบางอย่างเททิ้งจากนั้นก็ใส่น้ำค้างแห่งชีวิตไปแทน ขวดที่มีขนาดไม่ใหญ่ แต่น้ำค้างแห่งชีวิตที่ได้นั้นน้อยซะยิ่งกว่าน้อย

ไนเรลได้แต่บ่นในใจว่า ‘เมื่อคืนเอาน้ำแห่งชีวิตของเขาไปตั้งเยอะ แต่ตอนนี้กลับให้แค่น้ำค้างแห่งชีวิตแค่เล็กน้อยเท่านั้น’

ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ไนเรลก็ไม่ได้พูดออกมา เพราะเขารู้ว่าที่เธอให้มานั้นคือทั้งหมดที่ได้จากวันนี้แล้ว

หลังจากที่ไนเรลเก็บน้ำค้างแห่งชีวิตไว้แล้วเรื่องทุกอย่างของเขาที่มาที่เผ่านิมฟ์นั้นก็ถือว่าเสร็จสิ้นแล้ว แต่อยู่ ๆ ในใจของเขาก็รู้สึกแปลก หลังจากนี้ต้องไปจากที่นี่แล้วด้วยและไม่รู้จะได้กลับมาหรือเปล่า

ไนเรลเดินเข้ามาหาเธอจากนั้นก็หยิบบางอย่างออกมาจากในเงามันคือผลคริสตัลวิวัฒนาการบางส่วนที่เขานำติดตัวมาด้วยร้อยกว่าผลออกมาจากนั้นก็ส่งมอบมันให้กับราชินีนิมฟ์

“นี่คือ...”

“ผลคริสตัลวิวัฒนาการมันมีประโยชน์ต่ออสูร และนี้ถ้าเจ้าต้องการพบข้าก็ตามหาข้าได้ที่สมาพันธุ์นักล่า แค่พูดชื่อของฉันไนเรลออกไป” เขาหยิบของออกมาอีกสองสิ่งหนึ่งคือ เครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็กและดาบคู่เขางูออกมา เนื่องจากเขาไม่ได้ใช้มันแล้วเอามามอบไว้กับเธอเป็นที่ระลึกก็แล้วกัน

“เจ้าไม่คิดจะอยู่ที่นี่หรือ” ราชินีนิมฟ์ถามออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

ไนเรลมองไปที่เธออย่างแปลกใจ แต่เขาก็ไม่ก็ไม่อาจตอบรับคำพูดของเธอได้

“ไม่...ฉันเองก็มีภาระเช่นกัน ถึงแม้จะพูดไม่ได้ว่าเพื่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่มันก็เพื่อคนของตนเอง และเพื่อตามหาความจริงบางอย่าง”

“แล้วหลังจากที่ได้คำตอบทุกอย่างแล้วเจ้าจะไปไหน?”

“หลังจากที่รู้คำตอบนะเหรอ นั้นสินะ คงจะที่หาสถานที่สงบสุขสักที่พักผ่อนละมั้งนะ” ไนเรลมองเขาไปในแววตาของราชินีนิมฟ์ และตอบไปอันที่จริงเขาก็ไม่ได้คิดถึงสิ่งเหล่านั้นเลย เพียงแค่เอาชีวิตรอดไปแต่ละวันก็เท่านั้น

“ว่าแต่เธอมีชื่อจริง ๆ หรือไม่ ชื่อแบบมนุษย์” เขาต้องการจดจำชื่อของเธอไว้เพราะถึงอย่างไร การเรียกแต่ราชินีมันก็แปลก ๆ

“ไม่มี...เผ่านิมฟ์ของเราไม่มีชื่อ” เธอส่ายหัว แต่แล้วก็พูดออกมาอีกประโยค “แต่ฉันชอบชื่อ โอลีเวีย (สัญลักษณ์แห่งความสงบสุข)”

“โอลีเวีย ขอบใจนะ” หลังจากนั้นด้านหลังของไนเรลก็มีปีกงอกออกมาแล้วบินขึ้นไปบนท้องฟ้าไปอย่างรวดเร็ว

ราชินีโอลีเวียมองไปที่ไนเรลที่กลายเป็นจุดเล็ก ๆ ค่อย ๆ หายไปจากสายตาของเธออย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็มองไปที่ต้นไม้มารดาและกล่าว “ท่านแม่ ข้ารู้สึกแปลก ๆ มันเจ็บเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเขาอาจจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

หลังจากเหม่อลอยสักพักเธอรีบปรับอารมณ์ของตนเองและสัมผัสไปที่ท้องของตนอย่างอ่อนโยนและยิ้มออกมา

ห่างออกไปไกลบนท้องฟ้าสายตาของไนเรลกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วเข้ามุ่งหน้าต่อไปในทิศทางคราว ๆ จากแผนที่ของตน

ไนเรลที่บนอยู่บนท้องฟ้าและลงพักที่พื้นดินเป็นครั้งคราวเท่านั้น นอกจากนั้นเขาก็มุ่งหน้าสู่คฤหาสน์ตระกูลอาโรเดียอย่างเต็มกำลัง เนื่องจากที่ผ่านมาเขาล่าช้าไปวันสองวันแล้วจากที่วางแผนเอาไว้

วันนี้ก็เช่นเคยขณะที่เขาแร่เอาหนังของวานรล่าเนื้อกลายพันธุ์ และเอาเนื้อทั้งหมดของมันมารบควันเพื่อเก็บไว้ให้กินในระหว่างทาง

วานรล่าเนื้อ ขั้น 3 ที่โชคร้ายตัวนี้มันได้ดักซุ่มโจมตีเหยื่อผิดจุดจบของมันจึงต้องโดนย่างอยู่เช่นนี้

ด้วยร่างที่มีขนาดใหญ่หลังจากแร่เอาหนังและทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วเขาก็จัดการย่างอย่าง ๆ ในป่าแบบนี้การย่างจะเป็นวิธีที่ง่ายแต่มันก็เป็นอาหารที่จำเจเกินไป โชคยังดีที่เขาเอาเครื่องปรุงมาด้วยหลายแบบนั้นทำให้ยังพอทนกินมันได้อยู่

ในระหว่างที่รอเนื้อวานรขนาด 100 กิโลกรัมสุก เขาก็หยิบน้ำค้างแห่งชีวิตออกมา

เพื่อที่จะแบ่งบางส่วนออกมาดื่มเพราะบาดแผลส่วนใหญ่ของเขามันยังไม่หายดีทำให้เกิดความล่าช้าในการเดินทาง

แต่อยู่ ๆ ไนเรลก็มีความคิดบางอย่าง ในเมื่อต้นไม้มารดาก้เป็หนึ่งในพืชกลายพันธุ์ระดับสูง งั้นถ้าเขากินน้ำค้างแห่งชีวิตมันจะได้ความสามารถอะไรมาหรือไม่

“ไม่รองก็ไม่รู้” ไนเรลรีบแบ่งน้ำแห่งชีวิตที่มีอยู่แค่ประมาณ 10 ออนซ์ออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งแบ่งให้กับจูเรีย และที่เหลือเขาก็ค่อย ๆ ลองจบมันเพื่อดุว่ามีปฏิกิริยาอะไรหรือไม่

ทันทีที่เขาได้กลิ่นก็อยากจะดื่มมันลงไปให้หมดในทันที ความรู้สึกแน่นอนว่ามาจากคริสตัลวิวัฒนาการหรือเมล็ดพันธุ์วิวัฒนาการที่หน้าอกของเขาอย่างแน่นอน

ไนเรลไม่รอช้ากินน้ำค้างแห่งชีวิตของตนเองที่แบ่งไว้ไปครึ่งหนึ่งในทันที รสชาติของมันไม่ต่างจากน้ำเปล่ายกเว้นก็แต่มันให้ความรู้สึกสดชื่นมากว่า บาดแผลส่วนใหญ่ของเขาค่อย ๆ หายอย่างรวดเร็วด้วยตาเห็น

แต่มันก็ไม่แปลกที่จะเป็นเช่นนั้น เพราะน้ำค้างแห่งชีวิต 1 ออนซ์ที่ช่วยชีวิตคนได้นับสิบ น้ำค้างแห่งชีวิตที่แม้แต่มีเงินก็ยังไม่สามารถซื้อได้ ต้องใช้โชคและโอกาสคู่ด้วยถึงจะซื้อมันมาได้

กับถูกในเรลดื่มมันไปทั้งหมด

เขาสังเกตรอยสักใบไม้สีทองที่ค่อยงอกออกมาจากกิ่งก้านที่อยู่บนไหล่ของเขา

“มันงอกมาถึงบริเวณนี้แล้วหรือ” เขาใช้มือสัมผัสไปที่รอยสัก ใจหนึ่งก็กลัวแต่ใจหนึ่งก็อยากรู้อย่างเห็น และก็มีความคิดแวบเข้ามาในหัวของเขา รอยสักเหล่านี้ขึ้นเต็มร่างกายเขาคงไม่กลายเป็นมนุษย์ทองคำหรอกนะ

หลังจากที่ใบไม้งอกออกมาแต่ดูเหมือนมันจะได้เพียงแค่ครึ่งใบเท่านั้นแต่นี่ก็พิสูจน์ได้อย่างหนึ่ง ความสามารถของ น้ำค้างแห่งชีวิตที่ได้จากต้นไม้มารดามีค่าพอให้ใบไม้งอกออกมาเต็มใบได้ขอแค่เขาสามารถกินมันไปอีกก็สามารถสร้างได้สำเร็จแน่นอน

ไนเรลไม่รอช้ากระดกของที่เหลือในทันที แต่แล้วมันก็ไม่สามารถสร้างออกมาได้เต็มไปยังขาดอีก เพียงไม่ถึง 5% เท่านั้น

เขาได้แต่ไม่มีทางเลือกได้แต่หยิบของที่แบ่งไว้ให้จูเรียออกมาแบ่งมันอีกครั้ง ‘ถ้ามันไม่พอโชคชะตาก็คงอยากให้ข้ากลับไปหาโอลีเวียอีกครั้ง’

เขามองไปที่รอยสักใบไม้ของน้ำค้างแห่งชีวิต มันค่อย ๆ งอกออกมาอย่างช้า ๆ 96 % 97 % 98 % 99 % และในที่สุดมันก็ครบ 100 %

ทันใดนั้นเขาก็รับรู้ได้ถึงความสามารถใหม่ที่เพื่อเข้ามา มันคือ ความสามารถ [โลหิตแห่งชีวิต A] ที่จะถูกสร้างออกมาจากร่างกายของเขาในรุ่งอรุณของทุกวัน

“เยี่ยม!” ไนเรลรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ได้ความสามารถที่เป็นเหมือนกับน้ำค้างแห่งชีวิตมา เขาลูปไปที่คริสตัลวิวัฒนาการตรงหน้าอกของตนอย่างขอบคุณ

ความสามารถที่ได้มาใหม่นี้ทำให้เขาเป็นที่ผลิตยารักษาไปซะแล้ว ไนเรลต้องระวังตัวขึ้นมาอีกมากที่จะไม่ให้ใครรู้ความสามารถนี้ เพราะไม่เช่นั้นทุกคนคงบุกมารีบ [โลหิตแห่งชีวิต A] ของเขาอย่างแน่นอน

ใครบ้างที่จะไม่อยากได้ยารักษา ใครบ้างที่คิดว่าจะไม่ป่วย แต่ช่างเถอะถ้าพวกนั้นไม่กลัวชื่อเสียงของปีศาจอย่างเขาก็แค่จับพวกมันกินให้หมดก็แค่นั้น

หลังจากนั้นเขาก็จัดการกับเรื่องของนิฟ์ที่ตนแอบเอามาจากหลุ่มแห่งนั้นไนเรล จัดการกินมันลงลไปในทันทีด้วยใช้ร่างไททัน เพื่อที่จะกินมันลงไปที่เดียว

ถึงจะบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับการกินอะไรแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ได้พิศวาสมันมากนัก ถ้าไม่ใช้เพราะเขาต้องการความสามารถของนิมฟ์ละก็ไนเรลคงไม่แต๊ะต้องมันอย่างแน่นอน

รอสักพักใบไม้รอยสักสทองก็งอกออกมาพร้อมกับความสามารถใหม่ เนื่องจากมีร่างนิมฟ์จำนวนมาก มันจึงเพียงพอให้เขาได้ความสามารถ [การตอบรับของธรรมชาติ B] มา

ซึ่งมันไม่ใช่ระดับ S หรือ A แต่เป็น B เพราะนิมฟ์ส่วนใหญ่ที่ตายเป็นแค่พวกที่อ่อนแอเท่านั้น ถ้าอยากได้มากกว่านี้ไนเรลคงต้องจัดการนิมฟ์ระดับสูงแต่แน่นอนว่าความคิดนี้ไม่มีอยู่ในหัวของเขาเลยแม้แต่น้อย อาจจะเพราะส่วนหนึ่งนั้นมาจากราชินีโอลีเวีย

หลังจากนั้นเขาก็จัดการกับวานรนักล่าเนื้อบางส่วนและเก็บที่เหลือลงไป ถึงแบบนั้นปริมาณในการกินของไนเรลนั้นก็มากขึ้นในทุกวันขณะที่พลังงานในเซลล์ของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด