ตอนที่ 21: คำเชิญข้ามคืนของซึนาเดะ
ตอนที่ 21: คำเชิญข้ามคืนของซึนาเดะ
ขวดโหลมีเสน่ห์มากมาย แต่จริงๆแล้วแก่นแท้มีเพียงหนึ่งเดียวคือ - ความปรารถนาที่จะครอบครอง
ความแข็งแกร่ง ผู้หญิง ประสบการณ์ต่อสู้ สมบัติ ...
ยิ่งคุณอยากมีมากเท่าไหร่ก็ยิ่งหลงระเริงไปกับมันได้ง่ายขึ้นเท่านั้น
และความปรารถนาภายในของซาสึเกะอาจเกินกว่าซึนาเดะด้วยซ้ำไปก็ได้คนหนึ่งเป็นผู้ใหญ่และอีกคนเป็นเด็กเกรียน
เฉินโม่รอคอยเป็นอย่างมากว่าซาสึเกะจะหาเงินมาให้เขาได้มากแค่ไหน
แม้ว่าจะไม่ได้พูดถึงอนาคต แต่ก็เป็นเพียงตอนนี้ในฐานะทายาทคนเดียวที่เหลืออยู่ของอุจิวะเขาควรมีทรัพย์สินเหลือมากมาย
"ท่านเฉินโม่!" จู่ๆเสียงของเทอุจิก็ดังขึ้นเขาหอบเล็กน้อยจากนั้นก็ยื่นเงินให้กองหนึ่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ฉันอยากซื้ออีกชุด!" (1 ชุดเท่ากับ 10ขวดโหล)
หลังจากได้ส่วนผสมอาหารอันเป็นที่รักแล้วยังคงมีอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้ในใจของเทอุจิ
ต้องมีส่วนผสมที่หายากมากขึ้นในขวดเหล่านั้น!
เขาอยากเห็นจริงๆ
แล้วสูตรอาหารที่เหลือล่ะ?
"ขอบคุณสำหรับการอุดหนุน" ด้วยรอยยิ้มของเขาเฉินโม่หยิบเงินออกไปจากนั้นขวดโหลอีกชุดก็ปรากฏขึ้น
เขาไม่แปลกใจเลยกับการตัดสินใจของเทอุจิ
ท้ายที่สุดนี่คือพ่อครัวที่รักราเม็งจริงๆ
ในเวลานี้ท้องฟ้าได้มืดลงอย่างสมบูรณ์
ในยุคนี้ที่ไม่มีสถานบันเทิงยามค่ำคืนมากนักผู้คนบนท้องถนนจึงเริ่มหายากขึ้น
แต่ภายในร้านราเม็งเล็ก ๆ กลับมีบรรยากาศที่คึกคัก
"ว้าวข้าวโพดเม็ดใหญ่จัง!"
“อะไรล่ะมันน่ารังเกียจ”
"ท่านเฉินโม่ทำไมเครื่องปรุงรสนี้ถึงไม่ครบสูตรล่ะครับ! "
"เทอุจิราเม็งให้ฉันอีกชาม"
เทอุจิทำราเม็งให้ ซึนาเดะ ในขณะที่เปิดขวดโหลต่อไปเดิมทีเขาแค่อยากจะเปิดอีกชุด แต่ทันใดนั้นอีกส่วนหนึ่งของสูตรที่ไม่สมบูรณ์ก่อนหน้านี้ก็ถูกดึงออกมาเหลือเพียงสามชิ้นสุดท้ายเท่านั้น
มันปกติแล้วที่จะเปิดต่อ
แล้ว ......จนถึงขวดโหลชุดที่ 8 ก็ไม่ได้หยุด
แต่มีสูตรตกค้างอื่น ๆ อีกมากมาย
ไปจนถึงจุดๆที่ไม่มีเงินอีกต่อไปสำหรับเทอุจิ
"ท่านเฉินโม่" หน้าของเขาแดงและฝ่ามือก็สั่นมองไปที่สามสูตรที่มีเพียงชิ้นส่วนสุดท้ายที่เหลืออยู่ "รอผมได้ไหมผมจะกลับบ้านไปเอาเงินผมจะเปิดได้อีก 12 ชุด! ผมสามารถรับตราสมาชิกได้ใช่ไหม? "
"แน่นอน" ลูบท้องกลมๆในอ้อมแขนของเฉินโม่และพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "หลังจากได้รับตราแล้วคุณจะเป็นสมาชิกของหอการค้าผู้ทรงอำนาจแห่งภูมิปัญญาของเราคุณสามารถติดต่อฉันได้ตลอดเวลา"
"ดี" เขาไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและไม่สนใจร้านค้าเขาแค่เก็บวัตถุดิบล้ำค่าแล้วเดินไปที่บ้านของเขาด้วยความรีบร้อน
"จิ๊ จิ๊" ซึนาเดะเบะปาก
โดยธรรมชาติแล้วเธอสามารถเห็นการเสี่ยงโชคของเทอุจิเหมือนกับเธอในตอนนั้นด้วยตาที่แดงก่ำ เพียงแค่ว่าเธอไม่ได้สูญเสียอะไรเลยจริงๆ
แต่เทอุจิเป็นชุดส่วนผสมหายากที่มีคุณค่าและแม้แต่สูตรอาหาร
ดังนั้นดวงตาของเขาเลยเป็นสีแดง
"ชิซึเนะ" เธอลุกขึ้นยืนอย่างงัวเงียและสะอึกอย่างนึกไม่ถึง "ไปเราจะกลับแล้ว"
"ท่านซึนาเดะ " ชิซึเนะรีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับซึนาเดะแล้วสวมเสื้อคลุมสีเขียวของเธอ
"เฉินโม่" ซึนาเดะก้าวไปสองก้าวทันใดนั้นก็หันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่เมาเล็กน้อย "ถ้าคืนนี้นายไม่มีที่อยู่แล้วมาอยู่กับฉันเป็นไง"
"—— !?" ดวงตาของชิซึเนะเบิกกว้าง
ซากุระที่อยู่ข้างๆเธอหน้าแดง
หนึ่งในสามนินจาผู้สง่างามได้เชิญชายคนหนึ่งมาอยู่ในบ้านของเธอโดยไม่คาดคิด!
นี่คือโลกของผู้ใหญ่เหรอ?
ใบหน้าเฉินโม่ไม่เปลี่ยนไป แต่เขามองไปที่ซึนาเดะด้วยรอยยิ้ม "ถ้าไม่ใช่เพราะแบล็กเมล์ค่าเช่าฉันก็ยินดี"
"อึก" รอยยิ้มบนใบหน้าของซึนาเดะหายไปในทันใด
ราวกับว่าเขาได้เห็นแผนเธอพึมพำและหันหลังกลับและเดินออกไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะกล่าวคำอำลา
แต่เมื่อเธอผ่านเส้นทางหนึ่งเธอก็ลังเลเล็กน้อย
แต่สุดท้ายก็ไม่หยุด
"แบล็กเมล์แบล็กเมล์ค่าเช่า" ซากุระกะพริบตาและดูเหมือนจะไม่ตอบสนอง
เห็นได้ชัดว่าเป็นการเชิญชวนที่ทำให้หัวใจเต้นแรง
มันกลายเป็นแบล็กเมล์ได้อย่างไร?
"เมื่อเราพบกันครั้งแรก ซึนาเดะในฐานะที่รักษาฉันเธอได้แบล็กเมล์สองขวดจากฉัน" เฉินโม่อธิบายด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก
"หือ? พี่สาวกลายเป็นคนอย่างนั้นเหรอ?" นารูโตะอุทาน
"พี่สาวคนไหนนั่นคือท่านซึนาเดะ!" ซากุระอดไม่ได้ที่จะตบหัวนารูโตะด้วยหมัดรุนแรง "นายตั้งใจฟังชั้นเรียนประวัติศาสตร์ของนายอย่างละเอียดหรือยังท่านซึนาเดะเป็นหลานสาวของเซนจูตอนนี้ อายุมากกว่าห้าสิบปี! "
เธอไม่กล้าพูดตอนที่ซึนาเดะอยู่ที่นี่
แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้วเลยพูดได้ นารูโตะตกใจอย่างรุนแรง
อายุมากกว่าห้าสิบ?
เธอดูเหมือนเป็นพี่สาวที่สวยมาก!
เฉินโม่มองไปที่นารูโตะอย่างมีความหมาย
เขาเห็นโพสต์บนอินเทอร์เน็ตก่อนที่จะวิเคราะห์ว่าภายใต้การปรากฏตัวของตัวเอกชายที่น่าหลงใหลของนารูโตะนั้นมีหัวใจที่ซึมเศร้าซ่อนอยู่
ท้ายที่สุดเด็กเกรียนคนนี้พัฒนาเทคนิคการล่อล่วงเมื่ออายุสิบสองปี
เขาเริ่มตามซากุระเมื่อเขายังเป็นวัยรุ่น
เมื่อเขาเห็นผู้อาวุโสผู้หญิงในเวลาต่อมาเขารู้สึกเหมือนรักแรกพบ
ตอนนี้เฉินโม่รู้สึกได้กลิ่นเล็กน้อย
"โอเคเราควรกลับไป" ซากุระดูเหมือนจะนึกถึงเวลาขึ้นมาทันใดและกระโดดลงมาด้วยความตื่นตระหนก "มันสายไปแล้ว! ฉันต้องไปก่อนนารูโตะซาสึเกะเจอกันพรุ่งนี้"
"ฉันจะไปด้วยกัน" นารูโตะเดินตามซากุระอย่างปกติจากนั้นหันหน้าไปมองซาสึเกะ
"พวกนายไปก่อน" ซาสึเกะโบกมือ "ฉันอยากเห็นมันอีก"
ดูขวดโหลเหล่านั้น?
นารูโตะลังเลเล็กน้อย แต่มองซากุระที่กำลังเดินไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ เขาเลยรีบตามไป
“งั้นฉันจะกลับบ้านพร้อมซากุระ”
"นายกับฉันจะกลับบ้านไหน! ไปไกลๆ!"
"ก็เหมือนเดิมอยู่ดีซากุระจัง"
"... " เสียงของคนทั้งสองดังออกไปและในที่สุดก็เหลือเพียงเฉินโม่และซาสึเกะที่อิจิราคุ ราเม็ง
ซาสึเกะนิ่งเงียบ
แต่เฉินโม่เพียงแค่มองไปที่ฮิมาริในอ้อมแขนของเขาและใช้นิ้วของเขาหยอกล้อฮิมาริเบา ๆ
ฉากนั้นเงียบไปชั่วขณะ
"คุณเฉินโม่!" ซาสึเกะอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไป
"จุ๊ -"
เฉินโม่วางนิ้วบนริมฝีปากของเขาเพื่อหยุดซาสึเกะจากนั้นหันหัวไปมองเงาใต้แสงไฟแล้วหัวเราะเบา ๆ "ในฐานะนักธุรกิจฉันก็ให้ความสำคัญกับการมาก่อนเสมอลูกค้าที่ติดตามฉันมาตรงนั้น นายต้องการซื้อขวดโหลแบบไหน?”
อะไร!?
ซาสึเกะหันหน้าไปอย่างกะทันหัน
ในที่สุดเงาร่างนั้นที่ดูเหมือนจะรวมเข้ากับสภาพแวดล้อมอย่างสมบูรณ์ค่อยๆเดินออกมา
จากนั้น2คน3คน ...
7และ8คนปรากฏตัวบนถนนซึ่งตอนแรกไม่มีใครอยู่เลย