ระบบใช้จ่ายตอนที่232

บทที่ 232: เดมาเซีย!

กลุ่มคนของหงต้าหลี่เดินเข้าประตูมายังห้องโถงกว้าง ตอนนี้มีหลายอย่างในห้อง แต่มันก็ยังดูว่างเปล่า ดูเหมือนจะมีคอมพิวเตอร์ประมาณร้อยเครื่อง โดยแต่ละเครื่องมีคนนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ประมาน 1-2 คน บางคนกำลังฝึกเล่น บางคนคุยกันเบา ๆ โดยรวมแล้วดูเป็นมืออาชีพมาก

หงต้าหลี่พยักหน้าและพูดว่า “ไม่เลว ไม่เลว อย่างน้อยบรรยากาศที่นี่ก็ดีทีเดียว!”

ส่วนใหญ่คนที่ชอบเล่นเกมมักจะไม่ชอบพูดคุยกันอยู่แล้ว ที่นี่แม้แต่คนที่กำลังคุยกันก็คุยกันน้อยมาก แม้ว่าจะมีผู้คนจำนวนมาก แต่พวกเขาก็ไม่ได้เป็นนักเลง พวกเขาส่วนใหญ่สวมหูฟังและจดจ่ออยู่กับเกม

แม้ว่าหงต้าหลี่และกลุ่มคนของเขาจะเข้ามา แต่มีเพียงไม่กี่คนที่สังเกตเห็นพวกเขา

นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาถูกเรียกว่ากองทัพของกีค สำหรับพวกเขาการต่อสู้ที่เข้มข้นในเกม คือ สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเขา ...

แน่นอน … ยังมีบางคนที่สายตาเฉียบแหลม เมื่อพวกเขาเห็นหงต้าหลี่และกลุ่มคนของต้าหลี่เข้ามา พวกเขาก็กระโดดขึ้นจากเก้าอี้ “พวกคุณมาทำอะไรที่นี้? คณะสามคน? อ…อย่า…อย่ามาที่นี่ ฉันจะบอกคุณว่า.. เจ้านายของเราคือท่านนายน้อยนะ!”

หงต้าหลี่รู้สึกสงสัยทันที “แล้วนายคิดว่าฉันเป็นใคร?”

“คุณคือ…” พูดตามตรงเขาไม่เคยเห็นหงต้าหลี่มาก่อน อย่างไรก็ตามเขาเห็นลี่เนียนเหว่ยมาก่อน “ค…คะ…คุณ…คุณคือคุณลี่เนียนเหว่ย! พี่สาวเนียนเหว่ยมาหาพวกเรา! ขอบคุณสวรรค์! นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต อ้าาาาา!”

หงต้าหลี่พูดไม่ออกทันที “…”

เขาอยากจะเตะเพื่อนคนนี้ให้ตายจริง ๆ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นี่เป็นข้อเสียอย่างหนึ่งของการเป็นคนชอบเล่นเกม มันยากที่จะพูดคุยและเข้าใจพวกเขา

ในตอนนี้ทุกคนในห้องโถงตื่นตระหนก พวกเขาทั้งหมดหันไปมองกลุ่มคนของต้าหลี่ เมื่อพวกเขาเห็นลี่เนียนเหว่ย พวกเขาก็เหมือนกับหนูที่เห็นเมล็ดข้าว ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายและพวกเขาก็โยนหูฟังลงแล้วรีบวิ่งออกมาทันที

“คุณเนียนเหว่ยครับ ผมเป็นแฟนตัวยงของคุณ! ขอลายเซ็นหน่อยครับ!”

“คุณเนียนเหว่ย ผมเห็นคุณจริง ๆ ด้วย นี้คือครั้งแรกในชีวิตผมที่ได้พบคุณ ผม…ผม…ผมโชคดีมาก!”

“ผมรู้แล้ว การที่ได้ทำตามท่านนายน้อย มันทำให้เจอแต่เรื่องดี ๆ นี่คือหนึ่งปีที่ดีสำหรับผม นี้ครับข้อเข่าของผม โปรดรับไว้!”

หงต้าหลี่ยังคงพูดไม่ออก “…”

ลูกเสือเคลติน: “ฮู้วววว!!” มันทำให้พวกเขาตกใจเหมือนกัน

“อ่า ผมจำได้แล้วว่าคุณเป็นใคร” ในที่สุดก็มีคนตื่นตัวมากขึ้น ในที่สุดก็จำได้ว่าหงต้าหลี่คือใคร เขารีบทักทายหงต้าหลี่ “คุณคือท่านนายน้อยต้าหลี่ ท่านนายน้อย!”

การตอบสนองของนายไม่ช้าไปหน่อยเหรอ…

เมื่อได้ยินว่าบุคคลนี้คือท่านนายน้อย คนกลุ่มนี้ก็ตื่นตกใจ

“ท่านนายน้อย ท่านเป็นไอดอลของผม!”

“นายน้อย ท่านคือ ฉุยฉุยที่รักของผม!”

“ท่านนายน้อย ตอนต่อไปของ เอ่อ.. หนังไม่คาดคิดจะปล่อยเมื่อไหร่ครับ?”

พวกเขาทั้งหมดถามคำถามที่แตกต่างกัน หงต้าหลี่ยกมือขึ้นและพูดว่า “ให้รางวัลทุกคน 2,000 หยวน!”

ผู้คนต่างก็เดินออกมาหาเขาทันที ที่เขาให้ทิปเงิน กลุ่มคนที่ชอบเล่นเกมตลอดทั้งวันก็แทบคลั่งทันที

"ขอบคุณครับสำหรับทิปเงินของท่านนายน้อย"

"ท่านนายน้อยยอดเยี่ยมไปเลย! จากนี้ไปเราจะติดตามท่านนายน้อยและสนุกกับชีวิตของเรา!”

“ผมไม่รู้จะพูดยังไง ผมจะต่อสู้เพื่อท่านนายน้อยเอง ท่านนายน้อยโปรดสั่งการมา!”

"ขอบคุณครับสำหรับทิปเงินของท่านนายน้อยครับ!"

ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขามีความสุขมาก สำหรับพวกเขาการได้เงินแค่ 2-3 หยวน หรือ 10 หยวนจากครอบครัวทุกวัน นั้นก็ทำให้พวกเขาดีใจอยู่แล้ว แต่สำหรับผู้คนส่วนใหญ่ในโลกนี้ไม่ชอบเล่นเกม

ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าหงต้าหลี่กำลังให้ทิปเงินพวกเขา 2,000 หยวน เมื่อได้เห็นแบบนั้น พวกเขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจ

หลังจากที่ทุกคนมีเงินแล้ว หงต้าหลี่ก็หัวเราะและถามว่า “พวกนายมาจากไหน? พวกนายทุกคนไม่ได้มาจากเมืองนี้ใช่ไหม?”

“ผมมาจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือ!”

“ผมมาจากทางตอนเหนือของมณฑลเจียงซู”

“ผมมาจากทางตอนใต้ของเสฉวน”

“พวกนายมาจากทั่วทุกจังหวัดจริงเหรอ?” ดวงตาของหงต้าหลี่เปล่งประกาย “พวกนายเป็นนักแข่งเกมมังกรยุคทวีปเหรอ?”

"ใช่แล้วครับ ตามนั่นแหละ" เมื่อพูดถึงเกมมังกรยุคทวีป คนกลุ่มนี้มีเรื่องให้พูดมากมาย

“เราเห็นการประกาศในเกม ผมเป็นเกมเมอร์ตัวยง ดังนั้นผมจึงมาที่นี่ น้องสาวซี่ฉวนบอกว่าเราจะได้ค่าจ้างสำหรับการเล่นเกมที่นี่ ดังนั้นผมเลยอยู่ที่นี้ต่อ!”

“ผมด้วย ผมก็อยู่ที่นี้เหมือนกัน! แต่น้องสาวซี่ฉวนเก่งจริง ๆ เธอเอาชนะผมได้ง่าย ๆ  ผมประทับใจในตัวเธอมาก!”

“บางคนเทียบไม่ได้จริง ๆ ผมฟันเธอได้แค่ 1/6 ของ HP ของเธอ!”

"ฮ่าฮ่าฮ่า! แน่นอน ซี่ฉวนของฉันเก่งมาก! ไม่เลวเลยที่สามารถใช้ดาบฟันเธอได้ 1/6 ของ HP ของเธอ!“หงต้าหลี่หัวเราะเสียงดังแล้วถามว่า”โอ้ใช่ น้องสาวซี่ฉวนของฉันอยู่ที่ไหน? เธออยู่ที่ไหน?"

“น้องสาวซี่ฉวนอยู่ในสตูดิโอของจือซาน เธอกำลังดูภาพวาดของจือซานอยู่ครับ”

“ใช่ ภาพวาดตัวละครของจือซานดูดีมากจริง ๆ”

หงต้าหลี่และคนอื่น ๆ มองแล้วพูดทันทีว่า “ไป ไปดูกัน เราจะไปดูด้วย พูดถึงเรื่องนี้ ฉันยังไม่รู้ว่าตอนนี้จือซานหน้าตาเป็นยังไง”

ดังนั้นกลุ่มของพวกเขาจึงเดินเข้ามาเรื่อย ๆ และในไม่ช้าก็มาถึงทางเข้าสตูดิโอของจินจือซาน

ห้องภายในไม่ใหญ่มากนัก ผู้ติดตามของต้าหลี่ก็ได้เดินตามนักแข่งเกมไป จากนั้นหงต้าหลี่และกลุ่มคนของเขาก็ตรงเข้าไปข้างใน

สตูดิโอไม่ใหญ่มากประมาณ 100 ตารางเมตร ข้างในเต็มไปด้วยหุ่นปูนปลาสเตอร์ทุกชนิด โมเดลต่าง ๆ ชั้นวางภาพวาด,กรอบรูป,สีน้ำมัน,พู่กันและอื่น ๆ ทันใดนั้นหงต้าหลี่มองไปรอบ ๆ และพบผู้หญิงสองคนนั่งคุยกัน

ผู้หญิงร่างเล็กสวมชุดสีม่วง รูปร่างของเธอเหมือนรูปแกะสลักหยกขัดเงา เธอสวยงามและน่ารักมาก ไม่ต้องสงสัย นี่คือหลินซี่ฉวนแน่นอน

ส่วนผู้หญิงที่ตัวโตกว่านั้นมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบและสวมชุดสีขาวทั้งตัว และนั้นก็คือจินจือซาน การผ่าตัดของเธอดูเหมือนจะประสบความสำเร็จมากทีเดียว แม้ว่าจะไม่สวยมาก แต่เธอก็มีความงามอย่างน้อย 80 คะแนนขึ้นไป อย่างไรก็ตามเนื่องจากการผ่าตัด ตอนนี้ใบหน้าของเธอยังค่อนข้างแดงช้ำอาจเป็นเพราะเธอยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ และการฟื้นตัวมันต้องใช้เวลา

“พี่ต้าหลี่ พี่อยู่นี่เอง!” เมื่อเห็นหงต้าหลี่ หลินซี่ฉวนก็รีบวิ่งไปกอดแขนของเขา สาวน้อยคนนี้อารมณ์ดีเสมอ “ภาพวาดของพี่สาวจือซานดูดีมาก พี่ต้าหลี่รีบไปดูสิ”

"โอ้ โอเค!" หงต้าหลี่ก็ได้เดินไปดู จินจือซานรีบลุกขึ้นยืนและทักทายเขา "ท่านนายน้อย..."

“อ่า ไม่จำเป็นต้องยืน ฉันแค่มองดูรอบ ๆ เฉย ๆ” หงต้าหลี่ยิ้มและมองไปที่ใบหน้าของจินจือซาน “ใช่แล้ว แบบนี้ดีมาก เป็นอย่างที่น้องสาวซี่ฉวนพูดจริง ๆ เธอสวยแล้ว ฮิฮิ เพียงแค่ว่ายังมีรอยช้ำอยู่เล็กน้อย อีกไม่นานคงหาย”

ในที่สุดจินจือซานก็สวยคล้าย ๆ เทพธิดาเล็กน้อย เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เธออายุประมาณ 23-24 ปี คล้ายกับลี่เนียนเหว่ย อย่างไรก็ตามลี่เนียนเหว่ยเป็นศิลปินบนเวที เธอเหมือนราชินีบนเวที สำหรับจินจือซานคนนี้ เธอเป็นหญิงสาวสามัญชนที่น่ารัก รูปร่างของเธอไม่มีที่ติ ส่วนรูปลักษณ์ของเธออาจจะไม่ดีนัก แต่มันก็แค่เล็กน้อย อย่างน้อยเธอก็อยู่ในประเภทที่ผู้คนจำนวนมากหันมามองเธอ

"ท่านนายน้อยต้าหลี่ ท่านจะชมฉันเกินไปแล้ว" ตอนนี้จินจือซานรู้สึกเขินอาย เพราะผู้หญิงค่อนข้างกังวลกับรูปลักษณ์ของพวกเธอ ตอนนี้รอยบนใบหน้าของเธอหายไปแล้ว นิสัยของเธอก็เปลี่ยนไป เธอยิ้มและพูดว่า “นี่คือตัวละครที่ฉันวาดในสองสามวันที่ผ่านมาค่ะ ท่านนายน้อย ท่านชอบการ์ตูนพวกนี้ไหมคะ?”

เธอวาดตัวการ์ตูนมากมายทุกประเภท เห็นได้จากกระดาษพวกนี่

มีภาพร่างของอาชีพต่าง ๆ ในเกมมังกรยุคทวีปและยังมีภาพวาดความงามของศิลปะการต่อสู้สไตล์วูเซีย นอกจากนี้ยังมีสัตว์ครึ่งตัว เช่น เซนทอร์และอื่น ๆ นอกจากนี้ยังตัวการ์ตูนนายพลจากประเทศจีนโบราณ ซึ่งแต่ละคนมีลักษณะที่แตกต่างกันไป จริง ๆ แล้วตัวละครทั้ง 20 ตัว มีสไตล์ที่แตกต่างกัน ทำให้หงต้าหลี่รู้สึกประหลาดใจมาก

“ใช่ ดี ตัวการ์ตูนพวกนี้ดีมาก!” หงต้าหลี่ครุ่นคิดสักพักแตะคางของเขาและพูดว่า “ภาพวาดของจือซานนั้นดีมาก มันจะน่าเสียดายนะ ถ้าเราไม่ใช้ประโยชน์จากตัวการ์ตูนพวกนี้ แต่เราจะใช้มันยังไงดี?”

สัญชาตญาณของหงต้าหลี่ คือ อยากจะให้จินจือซานดึงตัวการ์ตูนในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาออกมา

เช่น "ดราก้อนบอล" "สแลมดังก์" "เซนต์เซย์ย่า" "วันพีช" และอื่น ๆ จากความคิดสร้างสรรค์เหล่านี้ ในหัวของหงต้าหลี่ การวาดตัวการ์ตูนตัวใดสักตัวก็เพียงพอที่จะดึงดูดสายตาของเด็ก ๆ ทุกคน

ปัญหาคือ… หงต้าหลี่ไม่รู้ว่าจะวาดรูปยังไงและเขาก็จำเค้าโครงไม่ได้จริง ๆ เขาเลยรู้สึกหดหู่มากเลยทีเดียว ที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้

พูดอย่างตรงไปตรงมาอนิเมะแตกต่างจากการถ่ายภาพยนตร์หรือการเขียนเพลง ภาพยนตร์สามารถใช้พล็อตจากเรื่องราวต่าง ๆ และเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน ตัวอย่างเช่น เขาใช้พล็อตต่าง ๆ ที่เขาจำได้จากนิยายของจินยองมารวมกัน เพียงแค่แก้ไขเล็กน้อยก็สามารถใช้งานได้

สำหรับเพลง เขาจำเนื้อเพลงและปรับแต่งได้และอย่างน้อยเขาก็ฮัมเพลงได้หนึ่งหรือสองประโยค

แต่สำหรับอนิเมะ มันแตกต่างออกไป อะนิเมะแต่ละเรื่องมีสไตล์การวาดของตัวเอง การใช้รูปแบบการวาด ลายเส้นสำหรับอนิเมะเรื่อง "ดราก้อนบอล" และลายเส้นของอนิเมะ "สแลมดังก์" ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่เหมือนกัน นอกจากนี้อนิเมะแต่ละเรื่องก็มีเนื้อเรื่องที่ยาวมากและหงต้าหลี่ก็จำไม่ได้ ...

ส่วนที่น่ารำคาญที่สุด คือ นี้ไม่ใช่สิ่งที่จะใช้ได้ผลเพียงแค่ทุ่มเงินลงไป สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงแค่เล่าพล็อตเรื่องคร่าว ๆ ...

“หืม…” หงต้าหลี่ครุ่นคิดอยู่ครึ่งวัน แต่ก็คิดอะไรไม่ออก อย่างไรก็ตามเมื่อเขาบังเอิญพลิกดูภาพวาดและเห็นตัวละครตัวหนึ่ง ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันที เขาพูดด้วยความประหลาดใจ “นี่… นี่ใช่นักรบเดมาเซียไหม!?”

ตัวละครจากภาพวาดมีไหล่กว้าง ผมสั้นสีทอง ใบหน้าที่ดูกำยำและโดยเฉพาะชุดเกราะเหล็กและดาบ ดาบในมือนั้น หงต้าหลี่มองไปที่ภาพวาดนั้น มันเหมือนนักรบเดมาเซียจากเกมยอดฮิต “League of Legends” จากชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา

นักรบเดมาเซียชื่อเดิม กาเรน เป็นฮีโร่ที่คนเลือกมากที่สุดในอันดับต้น ๆ ที่ไม่อาจปฏิเสธได้สำหรับผู้เล่นใหม่ในเกม League of Legends แน่นอนว่าที่สำคัญกว่านั้น คือ ฮีโร่ตัวนี้ถึกและเป็นอิสระมาก ...

“นักรบเดมาเซีย? มันคืออะไรเหรอคะ?” เมื่อได้ยินหงต้าหลี่พูดประโยคนี้ หลินซี่ฉวนที่กำลังกอดแขนต้าหลี่อยู่ก็ถามอย่างสงสัยว่า “พี่ชายต้าหลี่ นักรบเดมาเซียที่พี่พูด มันฟังดูน่ากลัวจัง พี่เล่าให้ฉันฟังได้ไหม!?”

เมื่อหลินซี่ฉวนพูดแบบนี้ คนอื่น ๆ ก็พากันอยากรู้อยากเห็น

“นักรบแห่งเดมาเซีย?” หงต้าหลี่แตะคางของเขา เขาพยายามที่จะเรียบเรียงข้อมูลที่เขารู้ “พอพูดถึง 'นักรบเดมาเซีย' ก็มีเรื่องให้พูดมากมาย! เขาเป็นฮีโร่ ผู้บัญชาการ โอ้ ทุกคนนั่งลงก่อน มาฉันจะเล่าให้ฟัง!”

ดังนั้นทุกคนจึงไปนั่งเก้าอี้รอฟังหงต้าหลี่เล่าเรื่องให้พวกเขาฟัง

“เมื่อพูดถึง 'นักรบเดมาเซีย' เราจะต้องพูดถึงดินแดนที่เขาอาศัยอยู่ก่อน!” หงต้าหลี่เริ่มตื่นเต้นตั้งแต่ต้น

“ดินแดนที่พวกเขาอาศัยอยู่เรียกว่าวาโลรัน ที่ดินแดนแห่งนั้น แบ่งออกเป็นสองประเทศ ประเทศแรกเรียกว่า เดมาเซีย และอีกประเทศเรียกว่า น็อคซัส!”

หงต้าหลี่เคยเล่นเกม League of Legends มาก่อนในชีวิตก่อนหน้านี้ แต่ไม่นานนักหลังจากที่เขาเริ่มเล่น เขาก็ลงเอยที่โลกนี้… แน่นอนว่านี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความจำของเขา เขารู้เกี่ยวกับ "นักรบเดมาเซีย" และ “ปีศาจน็อคซัส” ดังนั้นเขาจึงรู้เกี่ยวกับทั้งสองประเทศ เดมาเซียและน็อคซัส …