ระบบใช้จ่ายตอนที่196

บทที่ 196: ความฝันจะไม่สิ้นสุด

ในที่สุดหงต้าหลี่ก็เข้าใจว่าทําไมเธอถึงปกปิดใบหน้าของเธอ เธออายุเพียงยี่สิบสี่หรือยี่สิบห้าปี และเธอก็เป้นผู้ใหญ่แล้ว ตา,จมูก,ปากและเงาของเธอสวยงาม บางทีอาจจะไม่สามารถเทียบกับถังมู่ซินหรือลี่เนียนเหว่ยได้ แต่บนใบหน้าของเธอมีจุดสีดําค่อนข้างใหญ่ ซึ่งทําให้เธอมีลักษณะเหมือนมีหมึกติดอยู่บนใบหน้าของเธอ เธอคล้าย ๆ กับหยางชิ พอสมควร

เธอมีจุดสีดำอยู่ที่มุมปากของเธอ "ฉันดูน่าเกลียดมากไหม?"

หงต้าหลี่พูดว่า "ก็ใช่ น่าเกลียดมาก เพราะถึงผมจะบอกว่าคุณสวย คุณก็จะไม่เชื่อใช่ไหมล่ะ?"

ผู้หญิงพอใจกับการตอบกลับของหงต้าหลี่ "อืม เธอซื่อสัตย์มาก ขอบคุณนะ ฉันต้องไปแล้ว มันเป็นเกียรติของฉันที่ได้พบคนซื่อสัตย์อย่างเธอก่อนที่ฉันจะตาย ฉันมีความสุขมาก หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนกันในชีวิตหน้านะ"

เมื่อเธอพูดจบ ร่างกายของเธอก็เอนลงและเธอก็ตกลงไปในน้ำต่อหน้าเสียงร้องของทุกคน

หงต้าหลี่กระโดดลงไปในน้ำหลังจากที่เธอตกลงไป ทุกคนรอบ ๆ ต่างอุทาน "ท่านนายน้อยคนนี้กล้าหาญจริง ๆ เขากระโดดลงไปช่วยเธอจริงเหรอเนี่ย!"

แต่สิ่งที่หงต้าหลี่คิดในใจ คือ: "ใครมันผลักฉันว่ะเนี่ย?!"

เมื่อเห็นหงต้าหลี่กระโดดลงไป ผู้ติดตามของเขาไม่สามารถแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น ผู้ติดตามทั้ง 10 คนกระโดดลงไปทันที แม้มีคนตะโกนจากด้านข้างว่า "มีคนตกลงไปในน้ำ รีบถ่ายคลิปเร็ว!"

จากนั้นพวกเขาก็เห็นหงต้าหลี่ว่ายน้ำอย่างมีความสุขอยู่ในน้ำเหมือนปลา

ฟรีสไตล์,แบ็ค สโตรค์,เบรด สโตรค์,ท่าผีเสื้อ ขณะที่หงต้าหลี่กำลังสนุก เขายังคงว่ายน้ำท่าหมา!

ทุกคนตกใจ แต่หงต้าหลี่กลับสนุก!

หงต้าหลี่พบปัญหาเช่นนี้เช่นเดียวกับภารกิจที่สอง เอฟเฟคเพื่อนที่ดีที่สุดของธรรมชาติ เสร็จสมบูรณ์ ไม่มีเวลาที่ใช้เอฟเฟคได้ดีกว่านี้แล้ว เขาอยู่ยงคงกระพันในน้ำ เขาไม่เคยมีโอกาสได้ทดลองมาก่อน แต่ตอนนี้เขาได้ว่ายน้ำสมใจเขาแล้ว

ในน้ำกลับอุ่น หงต้าหลี่ไม่รู้สึกหนาวเย็นเลยสักนิด เขากําลังลอยตัวอย่างแข็งแรงและเขาสามารถเปลี่ยนท่าได้ตามที่เขาปรารถนา เขาทําท่าทางไม่กี่ท่าและว่ายเคลื่อนตัวไปข้างหน้าได้โดยที่กระแสน้ำจากทะเลสาบเฟิงหยวน!

ผู้หญิงกําลังจม หงต้าหลี่รีบว่ายน้ำพุ่งไปหาเมื่อเห็นเธอ

ชุดสีขาวของเธอช่วยให้เขาฉุดเธอไว้ได้

หงต้าหลี่ลากเธอขึ้นสู่พื้นน้ำ ผู้ติดตามของเขาช่วยประคองและดึงทั้งสองขึ้นมา หลังจากนั้นประมาณห้าหรือหกนาที ในที่สุดพวกเขาก็ปลอดภัยและขึ้นบนบกแล้ว

หงต้าหลี่ลืมว่ามีคนผลักเขาลงน้ำ "บ้าเอ้ย มันรู้สึกดีจริง ๆ ที่ได้ว่ายน้ำ! ฮ่าฮ่า!" ทั้งหมดที่เขารู้สึกคือความสุขที่เขาได้ช่วยคนในวันนี้

แม้ว่าหงต้าหลี่จะตัวเปียกก็ตาม ถังมู่ซินถามว่า "ต้าหลี่ นายโอเคไหม? นายสําลักน้ำรึเปล่า?

หงต้าหลี่ตอบว่า "ก็ไม่เห็นเป็นไรนะ ฉันจะเป็นอะไรได้กัน? ฉันน่ะเป็นเหมือนปลาในน้ำ“เขามองไปที่ผู้หญิงและพูดว่า”คุณกระโดดลงไปจริง ๆ ด้วยแฮะ  คุณทําให้ฉันกลัวมากเลยนะ รู้ไหมว่าเกือบทำให้หัวใจของฉันหลุดออกมาเลย”

ผู้หญิงไอและพูดเสียงแหบว่า "ทําไมล่ะ ฉันแค่อยากจะตาย ทำไมต้องมาขวางฉันด้วย?"

หงต้าหลี่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และหยิบโทรศัพท์มือถือของเขา เขามองมัน ไม่เลว มันคุ้มค่าและมีราคาของมัน มันรอดชีวิตจากการว่ายน้ำ เขารีบพูดว่า "อย่ารีบร้อนแบบนั้นสิ”

เขามองดูรูปคนคนหนึ่งที่จมน้ำตายและแสดงให้ผู้หญิง หงต้าหลี่พูดว่า "ดูนี้สิ อย่างน้อยในตอนนี้คุณก็ดีกว่ารูปนี้นะ ถ้าคุณจมน้ำตาย อาจได้มีสภาพแบบนี้ ซึ่งมันคงไม่ดีเท่าไหร่”

ความรักความสวยงามเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ไม่ต้องคํานึงถึงว่าสวยงามหรือน่าเกลียด

ผู้หญิงคนนี้น่าเกลียดอยู่แล้ว แต่อย่างน้อยเธอก็อาจจะภูมิใจในรูปร่างของเธอ เมื่อเห็นรูปคนจมน้ำตาย ในที่สุดเธอก็สงบสติลง "ถ้าฉันจมน้ำตาย ฉันจะเป็นแบบนี้?"

หงต้าหลี่พยักหน้า "ใช่แล้ว"

ในที่สุดเธอก็เริ่มกลัว "ฉันไม่กระโดดอีกแล้ว ขอบคุณ"

โล่งอกที่ได้ยินแบบนี้ หงต้าหลี่โบกมือหาคนที่ดูอยู่และพูดว่า "ทุกคนออกไปได้แล้ว ไม่มีอะไรแล้ว เธอไม่เป็นไร ฉันเป็นน้องชายของเธอและฉันได้โน้มน้าวเธอไม่ให้ทําเรื่องโง่ ๆ แบบนี้อีก!"

คนที่ยืนดูค่อย ๆ กระจายตัว บรรดาผู้ชายที่ถอดเสื้อและเตรียมที่จะบันทึกภาพเธอไม่ได้แม้แต่ CPR ให้เธอ พวกเขาต้องทําอะไรผิด

หงต้าหลี่ลูบคางของเขา "พูดตามตรงนะ ในขณะที่ผู้ติดตามของเขาได้นําผ้าห่มออกจากรถ หงต้าหลี่พาผู้หญิงมาที่รถและพูดว่า "จริง ๆ แล้วคุณไม่ได้ดูน่าเกลียด มันก็แค่มีจุดอยู่บนใบหน้าของคุณ ทั้งหมดที่คุณต้องทำ คือ การผ่าตัด ทําไมถึงทำให้เป็นเรื่องยากด้วย?"

ผู้หญิงกอดอกตัวเอง เธอกำลังอาย "ที่จริง ฉันก็รู้ แต่ฉันไม่ได้มีเงิน"

หงต้าหลี่หักนิ้วของเขาดัง ป็อก "โอ้ เรื่องเล็กน่า ฉันสนับสนุนค่าใช้จ่ายผ่าตัดให้คุณก่อนได้นะ ในอนาคตคุณก็มาติดตามฉัน และนั่นถือเป็นเงินเดือนล่วงหน้าของคุณแล้วกัน"

เธอเพิ่งหนีจากความตาย เธอจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดไปง่าย ๆ "พูดจริงเหรอ? แต่ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทําอะไรบ้าง?"

หงต้าหลี่ไม่รู้ว่าเธอจะทําอะไรได้บ้าง แต่เขารู้สึกว่าเธอมีประโยชน์ เขาคิดสักพัก ในขณะที่ถูคางของเขา ทันใดนั้นตาของเขาก็สว่างขึ้น เขาหัวเราะและพูดว่า "แม้ว่าฉันไม่ได้คิดไว้ แต่คิดว่าให้คุณทําสิ่งที่คุณรู้สึกว่าสนุกในตอนนี้ดีกว่า คุณไม่ชอบวาดรูปเหรอ? วาดตัวการ์ตูนขึ้นมาสิ วาดมันขึ้นมา วาดสิ่งที่คุณอยากจะวาด!"

ผู้หญิงไม่แน่ใจ "นั่นคืองานที่เธออยากให้ฉันทำเหรอ?" ไม่น่าแปลกใจ เธอคิดว่าการมีชีวิตอยู่ทั้งชีวิตของเธออยู่ในเงามืดแห่งความโชคร้ายมาโดยตลอด มันไม่ง่ายที่เธอจะมั่นใจ

หงต้าหลี่หัวเราะและพูดว่า "ถ้าผมบอกว่าคุณทําได้ คุณก็ต้องทําได้ อย่าคิดมากไป ฉันจะไปส่งคุณที่เย่ไหลเซียง คุณสามารถใช้จ่ายได้ทั้งคืนเลย พรุ่งนี้ไปหาจางไกที่ตึกเฉินหุยด้วย บอกเธอว่าผมส่งคุณมา เอ่อ.. อาจจะมีทีมแพทย์มานะ แล้วก็ขอข้อมูลเพิ่มเติมหน่อย ก่อนที่คุณจะเริ่มวาดภาพ"

เขาตั้งใจที่จะพาผู้หญิงคนนี้กลับบ้าน แต่เขาก็จําได้ว่ามีใครบางคนผลักเขาตกลงไปในทะเลสาบก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนใจอย่างกระทันหัน ก่อนที่เขาจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ เขายังไม่ควรเชิญเธอเข้าบ้าน

ตอนนี้ผู้หญิงตระหนักว่าชายคนนี้ยืนอยู่หน้าเธอ "โอ้ ขอบคุณนะคะท่านนายน้อย ท่านต้องเป็นนายน้อยหงต้าหลี่? ก่อนหน้านี้ฉันไม่กล้าคิดว่าเป็นคน ๆ นั้น แต่เพียงจำรถของเธอได้"

หงต้าหลี่หัวเราะเบา ๆ "ถูกต้องแล้ว จะว่าไปเธอชื่ออะไร?"

ผู้หญิงคนนั้นแนะนําตัวเอง "ฉันชื่อจือซาน, จินจือซาน" น้ำตาไหลลงอาบแก้มของเธอ "ท่านนายน้อยต้าหลี่ ฉัน ฉัน ฉันสามารถทำอะไรให้ท่านได้บ้างไหมคะ?

หงต้าหลี่หัวเราะชอบใจเสียงดัง "แน่นอน ต้องมีเรื่องที่เธอทำได้อยู่แล้ว! ความฝันน่ะมีโอกาสเป็นจริง ไม่มีใครขัดขวางได้หรอก!"

เธอปิดปากเบา ๆ เสียงของเธอตกใจจากการร้องไห้ "ท่านนายน้อยต้าหลี่"

ถังมู่ซินน้ำตาไหล "ต้าหลี่"

คนขับรถหวังหมิงหยูก็ได้พยักหน้าอย่างสุขุม "ท่านนายน้อยต้าหลี่ ท่านโตขึ้นมากเลยนะครับ ฮ่าฮ่า"

ท่านผู้ชายและท่านผู้หญิงคงดีใจที่ได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้

ตอนนี้ทุกอย่างได้จบแล้ว ทุกอย่างก็คลี่คลาย หงต้าหลี่ส่งจินจือซานไปเย่ไหลเซียงเพื่อให้เธอพักผ่อนที่นั้น

ระหว่างทางกลับบ้าน หวังหมิงหยูก็พูดเบา ๆ ว่า "ท่านนายน้อยต้าหลี่ครับ เรื่องของจินจือซาน"

หงต้าหลี่หัวเราะ "อ้า ฉันรู้แล้ว! ทําการตรวจสอบเบื้องหลังของเธอ เธอดูแปลกๆอยู่ มันไม่น่าจะยากที่จะหาประวัติของเธอ สิ่งที่ฉันกังวลมากกว่า คือ คนที่ผลักฉันลงน้ำ ฉันจําเป็นต้องรู้ว่าใครทำ"

หวังหมิงหยูอึดอัดใจและพูดว่า "ผมเข้าใจครับ ผมแน่ใจว่ามีคนพยายามที่จะทำอะไรสักอย่าง แต่การหาคนที่ผลักท่านนายน้อยนี้ไม่ง่ายเลย เพราะฝูงชนเยอะแยะเกินไป"

หงต้าหลี่พึมพำและพูดว่า "อืม แค่ทำให้ดีที่สุด วันนี้ฉันประมาทเกินไป ดูเหมือนว่าหลายคนคงรู้ว่าฉันมีสุขภาพที่ดีขึ้นและตั้งใจจะทำบางอย่างกับฉัน ฉันแค่สงสัยว่าคน ๆ นี้อาจจะมาจากที่ไหนสักแห่ง"

หวังหมิหยูพูดว่า "มีโอกาสเป็นไปได้ครับ ท่านผู้ชายได้ทำธุรกิจและอุตสาหกรรมมาหลายปีและมักจะมีศัตรู ท่านผู้ชายเป็นพ่อของท่านนายน้อยต้าหลี่ จึงเป็นไปไม่ได้ที่ศัตรูจะไม่รู้ว่าท่านเป็นลูกรักของนายท่าน ยกโทษให้ผมด้วย แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับท่านนายน้อยต้าหลี่ ผมก็เกรงว่าท่านผู้ชายจะโกรธ"

หงต้าหลี่บิดขี้เกียจของเขา "ฉันเข้าใจ ฉันจะระมัดระวังตัวให้มากกว่านี้ อัยยา สิ่งที่ฉันอยากจะทําคือการเป็นอาเสี่ยที่มีความสุข ได้ใช้จ่ายเงินสักหน่อยและได้เดินเล่นกับสุนัขที่ชอบแค่นั้นเอง ทำไมต้องมาทำร้ายฉันด้วยนะ?"

หวังหมิงหยูถอนหายใจ "ต้นไม้ยังคงยืน แต่ลมไม่อาจหยุดนิ่งได้ มันหลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้วครับ"

หงต้าหลี่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และตัดสินใจที่จะไม่บอกพ่อแม่ของเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ "เอาล่ะ ลุงหวัง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ อย่าบอกพ่อแม่ของฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ การทำให้พวกเขากังวลมีแต่ผลเสีย มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาผู้กระทําผิด ถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้ พวกเขาคงนอนไม่หลับแน่ ฉันจะระมัดระวังตัวเองแล้วกัน"

หวังหมิงหยูเห็นด้วยกับหงต้าหลี่และพยักหน้ารับทราบ "โอเค ผมเข้าใจแล้วครับท่านนายน้อยต้าหลี่"

กลับมาที่หงวูวิลล่า หงต้าหลี่วิ่งเข้าประตูและขึ้นบันได "แม่ ผมกลับมาแล้ว เสื้อผ้าผมเปียกไปหมด ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"

หลานรุยชีนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มชาและอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ "อัยยา เกิดอะไรขึ้นกับลูกเนี่ย?" เธอกังวลเมื่อเธอได้ยินหงต้าหลี่พูดแบบนั้นและถามหวังหมิงหยูอย่างรวดเร็วว่า "หวัง เกิดอะไรขึ้น? ทําไมเสื้อผ้าของต้าหลี่เปียกแบบนี้ล่ะ?"

หวังหมิงหยูอธิบายสถานการณ์เกี่ยวกับจินจือซาน "คือว่าท่านนายน้อยต้าหลี่พบผู้หญิงคนหนึ่งที่สะพานทะเลสาบและเธอพยายามฆ่าตัวตาย และหงต้าหลี่ก็ได้ช่วยชีวิตเธอ"

หลานรุยชีหวาดกลัว "เขาช่วยเธอไว้เหรอ!? เขาว่ายน้ำได้ไหม? เขาสําลักน้ำรึเปล่า?"

หวังหมิงหยูยิ้มในขณะที่เขาพูดว่า "โชคดีที่ท่านนายน้อยต้าหลี่ว่ายน้ำได้ ผมไม่ได้ลงไปช่วยท่านนายน้อยในน้ำครับ"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นจากหวังหมิงหยู หลานรุยชีก็รีบพูดว่า "เจ้าเด็กบ้า แกทําให้ฉันกลัวนะ" เธอคิดอีกครั้งและสั่งหวังหมิงหยูว่า "หรือมีคนเจตนาร้ายทำร้ายลูกฉัน งั้นหวังหมิงหยู นายต้องติดตามเขาอย่างใกล้ชิดในสองสามวันนี้ หากเกิดอะไรขึ้นกับเขาล่ะก็…."

"รับทราบครับท่านผู้หญิง โปรดมั่นใจในฝีมือผมได้เลย"