เล่ม1 : บทที่ 67 – ตันเถียน
กำเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 : บทที่ 67 – ตันเถียน
โนอาห์จ้องก้อนหินสีดำครู่หนึ่งก่อนจะละสายตาไปมองอาจารย์
“มันหมายความว่ายังไงรึขอรับ?”
วิลเลียมยังคงมีสีหน้ากังวลขณะตอบกลับ
“ความมืด”
โนอาห์รู้สึกตกใจแต่ก็มีความสุข ‘ฉันได้ธาตุที่หายากที่สุดมาครอบครอง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้รับการยืนยันเรื่องศักยภาพของฉัน’
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเข้าใจจุดน็เริ่มเกิดความกังวลขึ้นมาเช่นกัน
‘หรือนี่จะบอกเป็นนัย ๆ ว่าเขตในจะพยายามหาทางเอาเปรียบเรา?’
เขามองวิลเลียมและพูดน้ำเสียงอ้อนวอนออกมา “เราเก็บเรื่องนี้เป็นความลับต่อเขตในได้ไหมขอรับ?”
วิลเลียมส่ายหน้า “หินฟารอสเป็นแร่ที่หายาก ต้องส่งกลับคืนแก่ตระกูลเพื่อทำความสะอาดจาก”ปราณ“ที่ไหลเข้าไปเพื่อนำไปใช้อีกครั้งในอนาคต” จากนั้นเขาก็ลดศีรษะลงและว่าต่อ “จริง ๆ ข้ารายงานเรื่องที่ตันเถียนของเจ้าปรากฏไปแล้ว ข้าจำเป็นต่อเอ่ยนามของผู้ฝึกตนเพื่อที่ข้าจะได้ทดสอบเพื่อขอยืมหินนั่นมา”
โนอาห์ครุ่นคิด ‘ถ้างั้นพวกเขาก็น่าจะรู้ธาตุของฉันได้ทันทีที่ได้หินกลับไป รู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้เลย’
โนอาห์ถอนหายใจ จากนั้นก็มอบหินฟารอสคืนแก่วิลเลียม เขาเก็บมันและนั่งลงต่อหน้าลูกศิษย์
“อย่าได้ชะล่าใจกับสิ่งที่เจ้าควบคุมมันไม่ได้มากเกินไป ตอนนี้สนใจแค่ตันเถียนก่อน ข้าจะอธิบายให้ฟังว่ามันทำงานอย่างไร”
โนอาห์พยักหน้าและฟังอาจารย์อย่างตั้งใจ
“กล่าวโดยทั่วไป อันดับของผู้ฝึกตนนั้นถูกกำหนดโดยลำดับขั้นของตันเถียน ข้าคือจอมเวทย์อันดับสาม ร่างกายอันดับสี่ ตันเถียนอันดับสาม หมายความว่า ข้าเป็นผู้ฝึกตนอันดับที่สาม”
โนอาห์ประหลาดใจ เขารู้ว่าอาจารย์ของเขาแข็งแกร่งแต่ไม่คิดว่าเขาจะแข็งแกร่งถึงขั้นนี้!
“ตันเถียนคือที่หลักที่เรากักเก็บ”ปราณ“แต่”ปราณ“คือพลังงานที่ทรงอำนาจมากเกินกว่าร่างกายทั่วไป ๆ จะจนรับไหว ไหนเจ้าจงบอกข้ามาที จะเกิดอะไรขึ้นหากเจ้าสะสมพลังมากเกินไปและกักเก็บมันไว้ไม่อยู่?”
โนอาห์ตอบกลับทันที “พลังจะระเบิดจนข้าสลายไป”
วิลเลียมพยักหน้าและอธิบายต่อ “ถูกต้อง ข้าบอกได้เลยว่าถ้าหากตระกูลไม่ได้มอบเคล็ดการบำรุงรักษาร่างกายอันดับสี่ให้แก่ข้า ตันเถียนของข้าก็คงหยุดอยู่เพียงแค่อันดับสอง นั่นแหละคือความสามารถของร่างกายอันดับสาม”
เขาเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อลำดับความคิด จากนั้นก็พูดต่อ
“ตันเถียนในทุก ๆ อันดับจะมีอยู่ด้วยกันสามสถานะ แก๊ส ของเหลว และของแข็ง ขั้นกว่าจะทรงพลังมากกว่าขั้นก่อนหน้า การฝึกฝนตันเถียนประกอบไปด้วยสองช่วง คือช่วงเก็บสะสม และช่วงบีบอัด ช่วงแรก คือเจ้าสะสม”ปราณ“และขยายศักยภาพของตันเถียนให้ถึงขั้นสุด จากนั้นก็บีบอัดมันเพื่อสร้าง”ปราณ“ไว้ภายในเพื่อเปลี่ยนสถานะ ขั้นตอนนั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนักและผู้ฝึกตนส่วนมากมักเลือกใช้ยาเพื่อช่วยตันเถียนสร้างสถานะขั้นสูง อันที่จริงการจะผ่านช่วงบีบอัดไปได้เป็นเรื่องที่น่าเบื่อสำหรับการมีตันเถียน และความล้มเหลวก็อาจทำให้เกิดผลเสียแบบถาวรได้ด้วย จงจำไว้ว่าอย่าพยายามที่จะข้ามขั้นเด็ดขาดหากเจ้าไม่มีพลังงานจิตที่จำเป็นหรือยาที่ว่า”
โนอาห์ยังคงมีสีหน้าที่นิ่งสงบแต่ภายในกำลังดีใจ
‘ทีนี้ก็รู้แล้วว่ายาธรณีใช้ยังไง!’
“อีกอย่าง เมื่อเจ้าอยู่ในสถานะถัดไป ตันเถียนจะสะสมเฉพาะความหนาแน่นของ”ปราณ“ฉะนั้นขั้นตอนจะช้าลงกว่าเดิม”
วิลเลียมชี้ไปยังตำราที่วางอยู่ใกล้ ๆ โนอาห์
“นี่คือเคล็ดการฝึกตนอันดับที่หนึ่ง ไม่ต้องใช้ธาตุ ซึ่งมันเป็นชั้นที่ต่ำที่สุดของเคล็ดการฝึกตน เคล็ดอันดับที่หนึ่งเกือบสามารถพอที่จะพาเจ้าไปถึงขั้นสูงสุดของตันเถียนอันดับหนึ่งได้ และแต่ละธาตุก็มีความจำเพาะในเรื่องของความเร็วในการดูดซับ ในการเลื่อนอันดับเจ้าจำเป็นต้องมีตัวทำปฏิกิริยาที่จะทำให้ตันเถียนของเจ้าร้อนขึ้น ทำให้ภายใน”ปราณ“บริสุทธิ์ขึ้น”ปราณ“ของแข็งจะถูกใช้ไปและมีเพียงแค่แก๊สเท่านั้นที่มีความบริสุทธิ์สูงกว่า”ปราณ“แก๊สที่สถานะก่อนหน้า จากนั้นเจ้าก็เริ่มฝีกตนอีกครั้งตามลำดับขั้นสถานะ”
โนอาห์กำลังจะเอ่ยปากขึ้นขัดแต่วิลเลียมหยุดเขาและเสริมต่อ
“หากเจ้าไม่มีเคล็ดวิชาที่เกี่ยวข้องกับอันดับถัดไป จงอย่าเลื่อนเปลี่ยนอันดับ อะไรคือข้อสำคัญหากเจ้าไปถึงอันดับที่สูงขึ้นแต่กลับไม่สามารถเก็บสะสม”ปราณ“ที่บริสุทธิ์กว่าเดิมได้? จดจำไว้เสมอว่า เคล็ดวิชา ต้องมาก่อนเสมอ และหากเจ้าทำได้ จงพยายามทำให้มันสอดคล้องกับธาตุของตัวเจ้าเอง บางเคล็ดวิชาที่ลำดับชั้นสูงขึ้นยังสามารถมอบคุณสมบัติพิเศษแก่”ปราณ“ที่เจ้ากักเก็บไว้”
ในที่สุดโนอาห์ก็มองภาพพลังของผู้ฝึกตนได้ชัดเจนและกระตือรือร้นที่จะกลับไปยังห้องเพื่อฝึกเคล็ดอันดับหนึ่งทั้งวันทั้งคืน
เขายิ้มอย่างไร้เดียงสาและชี้ตัวเอง “ท่านอาจารย์ หมายความว่าตอนนี้ข้าคือผู้ฝึกตนอันดับหนึ่งอย่างงั้นสินะขอรับ?”
วิลเลียมพยักหน้าและยิ้ม “ใช่ ผู้ฝึกตนอันดับหนึ่งสถานะแก๊ส”
โนอาห์มีความสุขมาก แต่แล้วเขาก็นึกถึงสถานภาพของตัวเองขึ้นมา
“แต่ไม่มีโอกาสที่เคล็ดวิชาของข้าจะไปได้เกินกว่าตอนนี้แล้วสินะขอรับ?”
วิลเลียมส่ายหน้า “ไม่มีโอกาสแล้ว”
“แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าตันเถียนของข้าพร้อมสำหรับช่วงบีบอัดแล้ว?”
“เมื่อไปถึงขีดจำกัดแล้ว เจ้าจะไม่สามารถสะสม”ปราณ“ได้อีก”
โนอาห์หยักหน้าในความเข้าใจ และก็เกิดแผนหนึ่งขึ้นมาในความคิดเขา
‘ทำได้แค่รอจนกว่าจะถึงขั้นสูงสุดของอันดับหนึ่ง จากนั้นก็ไปจากที่นี่ ถึงตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ไม่ใช่เพียงแค่ความก้าวหน้าของตัวเราเท่านั้นที่จะหยุดชะงัก แต่รวมถึงขีดจำกัดความอดทนของแม่ด้วย’
เขามองอาจารย์อีกครั้ง
“ในการฝึกฝนตันเถียนต้องใช้เวลานานเท่าไรรึขอรับ?”
วิลเลียมคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ตอบ
“ข้าใช้เวลายี่สิบห้าปีเพื่อขึ้นอันดับสามสถานะแก๊สแต่นั่นเกิดจากขีดจำกัดของร่างกายที่ข้ามี อย่าไปกังวลถึงเวลาที่ต้องใช้มากนัก การเสริมสร้างตันเถียนหรือร่างกายก็ทำให้อายุขัยของผู้ฝึกตนนั้นยาวนานกว่าปกติ”
เขาเข้าใจความตั้งใจของลูกศิษย์ของเขาผิดไป แต่ก็ยังคงให้ตอบคำตอบตามที่โนอาห์ต้องการ
