ตอนที่ 62 คนรู้จัก

ตอนที่ 62 คนรู้จัก

ไนเรลสมัครการต่อสู้ในทันที กับพ่อค้าร่างอ้วน ซึ่งก็ดูเหมือนว่าร้านแห่งนี้จะเป็นร้านที่อยู่ในการดูแลของหนึ่งในสามกลุ่มที่ปกครองเมืองนี้

หลังจากนั้นเขาก็เดินดูของอีกสักพักและกลับมาที่ห้องพักที่โรฮานจัดไว้ให้ แต่แน่นอนว่าในขากลับเขาก็ได้ของหลายอย่างกลับมาด้วยซึ่งของเหล่านร้ก็แพงจนเกือบจะเอาหน้ากอกทองไปขายเพื่อซื้อมันแล้ว

สิ่งที่เขาซื้อมามันคือพวกขนสัตว์ของสัตว์กลายพันธุ์ขั้น 3 พวกมันมีคุณภาพดีเป็นอย่างมาก ซึ่งไนเรลคิดว่ากลับไปจะให้เมสันจัดการกับมันเป็นชุดให้กับทุกคนคนละชุด

ไนเรลส่งพวกมันทั้งหมดเข้าไปในเงาทันทีหลังจากที่กลับมาห้อง แต่แล้วขณะที่เขากำลังจะกินมื้อเย็นก็มีคนมาหาเขานั้นก็คือโรฮาน

หลังจากที่ไนเรลแยกกับโรฮาน เขาก็ไม่รู้เลยว่าการมาของเขานั้นมันถือเป็นข่าวใหญ่ให้กับกลุ่มมังกรดำ และเมื่อกลุ่มมังกรดำรู้กลุ่มอื่น ๆ ก็รู้เช่นกัน ดังคำที่ว่า “กำแพงมีหูประตูมีตา”

การที่โรฮานมาที่นี่ก็เพราะว่าหัวหน้ามังกรดำต้องการพบกับไนเรล ซึ่งเขาก็มาด้วยตัวเอง ไนเรลก็ตอบรับไปด้วยความเฉยชาตามมารยาทเท่านั้น

“สวัสดี ฉันคือมังกรดำ นายคือ ไนเรลสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ชายที่มีหนวดเคราเต็มใบหน้าทักทายไนเรลด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดี นายมีอะไร ถึงต้องการพบในเวลาดึกแบบนี้” ไนเรลพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงให้เห็นว่าสถานะของเขาไม่ต่ำกว่ามังกรดำเลยแม้แต่น้อย

แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เพราะสถานะของไนเรลนั้นสูงกว่ามังกรดำจริง ๆ ไม่ว่าจะพลังระดับสีเขียวหรือสถานะประธานสมาพันธ์นักล่าที่ใหญ่กว่าเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ไม่รู้ว่าตั้งเท่าไหร่

แต่แน่นอนว่า มังกรดำนั้นไม่รู้เลยแม้แต่น้อย สีหน้าของมังกรดำนั้นดูน่าเกลียดเป็นอย่างมากเมื่อเห็นท่าทางของไนเรลแบบนั้น

“อะแฮ่ม...ก็ไม่มีอะไรมากก็แค่ อยากจะถามนายว่าจะไปที่ไหน ถ้าไม่มีที่ไปทำไมถึงไม่เข้าร่วมกับกลุ่มกับฉันละ ถ้าพลังของพวกเราสองคนร่วมมือกันจะต้องจัดการกับกลุ่มขวานซิ่งได้แน่นอน เมื่อนั้นเราก็จะจัดการกับกลุ่มดอลล่าปกครองโคลอสเซียมและค่อยไปแย่งชิ่งค่ายรอบ ๆ ข้าง เราจะปกครองพื้นที่ 1 หมื่นกิโลเมตรรอบ ๆ นี้ทั้งหมด”

“ว่าไงนายสนใจหรือไม่?”

ไนเรลมองไปที่มังกรดำอย่างแปลกในใจของเขาคิดว่าตอนนี้กำลังโดนขอทานที่ชวนให้เศรษฐีไปเป็นลูกน้องแล้วบอกว่าจะมอบความมั่งคั่งให้เป็นสิ่งตอบแทน

“ไม่...ฉันแค่ต้องการพักที่นี่ชั่วคราวเท่านั้นจากนั้นก็จะไปในอีกไม่กี่วัน” ไนเรลตอบปฏิเสธไปทันที

“ฉันเห็นว่านายสนใจสาวประหลาดนั้นก็เลยจะให้เป็นของขวัญถ้านายเข้าร่วมกับฉัน แต่ดูเหมือนมันจะไม่จำเป็น...เฮ้อ”

“หืม...” ไนเรลมองไปที่มังกรดำอย่างใจเย็น ดูเหมือนว่ามังกรดำจะรู้เรื่องที่เขาอยากได้นิมฟ์ตนนั้น แต่เมื่อลองนึกดูดี ๆ คงจะเป็นเพราะสองทาสสาวนั้นเป็นคนบอก

“จะให้พูดตามตรงก็ได้นะสาวประหลาดนั้นเป็นสิ่งที่ฉันจับมาเอง และมันก็ถูกใช้ในการเป็นรางวัล แต่ฉันสามารถเอามันมาให้นายได้”

“ไม่จำเป็น” ไนเรลบอกออกไปอย่างไม่สนใจ เพราะเขาเชื่อว่าสามารถเอามาด้วยตนเองได้

แต่ดูเหมือนมังกรดำจะยังไม่ยอมแพ้ เพราะได้ให้คำแนะนำที่เหมือนข่มขู่เล็กน้อย

“นายอาจจยังไม่รู้ ฉันขอแนะนำนะ การต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ไม่การต่อสู้ปกติ แต่มันคือการพนันทรัพยากรของกลุ่มต่าง ๆ ดังนั้นทุกกลุ่มจึงส่งมนุษย์ชั้นสูงเข้าร่วมจำนวนมาก นายอาจจะไม่สามารถผ่านรอบคัดเลือกด้วยซ้ำ”

“โอ้...มนุษย์ชั้นสูงจำนวนมาก”

“ใช่...นาย...” มังกรดำได้ยินดังนั้นก็รู้ว่าไนเรลเกิดความสนใจขึ้นมาบ้างแต่เมื่อได้ยินประโยคต่อมารอยยิ้มบนใบหน้าเขาก็หายไป

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันก็ขอตัวก่อน...” ไนเรลพูดจบก็เดินออกไปในทันที

มังกรดำมองไปแผ่นหลังของไนเรลที่เดินออกไป ก็ถึงกับโกรธจนหนวดสั่นเทาในทันที

“บัดซับ มันทำยังกลับว่าไม่เห็นหัวฉันอย่างนั้น ทั้งที่เป็นแค่คนต่างถิ่น สั่งไปบอกให้พรุ่งนี้คนของเราเล่นงานมันให้หนัก ๆ”

“จะดีหรือครับ เราไม่รู้แน่ชัดว่าเขามีพลังอะไร ระดับไหน”

“นายจะบอกว่าไม่สามารถจัดการกับมันได้อย่างนั้นหรือ?”

“ผมก็ไม่แน่ใจ เพราะว่าตอนที่เขาโจมตีซอมบี้สติปัญญาขั้น 2 นั้นมันเร็วมาก อีกอย่างความสามารถของเขานั้นเป็นประเภทบิน ซึ่งจัดการยากพอสมควร ส่วนระดับนั้นดูเหมือนจะไม่ต่ำกว่าขั้นสีน้ำตาลแน่นอน”

โรฮานพูดออกมาตรง ๆ และมองไปที่มังกรดำ “ถ้าเป็นไปได้ผมว่าอย่าไปมีเรื่องกับเขาเลยจะดีกว่า”

มังกรดำได้ยินดังนั้นก็เงียบไป สักพักเขาก็ถอนหายใจออกมา “ช่างเถอะ...ปล่อยเรื่องของเขาไปก็แล้วกัน แต่ว่าเรื่องที่มีเมืองย่อย 101 ของรัฐบาลยังอยู่ก็เก็บไว้เป็นความลับก่อนก็แล้วกัน”

เหตุที่เขาพูดออกมาแบบนี้ก็เพราะว่าไม่อยากให้คนในโคลอสเซียมมีทางเลือก เพราะไม่เช่นนั้นเขาก็ไม่สามารถผูกขาดสิ่งต่าง ๆ ได้อีก ซึ่งมันก็ตรงกับความคิดของกลุ่มอื่น ๆ เช่นกัน

หลังจากที่ไนเรลกลับไปแน่นอนว่ามีคนแอบบมาหาเขาอีกเช่นกันและก็เป็นใครไม่ได้นอกจากกลุ่มของขวานซิ่งแต่พวกนี้มาในแบบนักเลงสุด ๆ เพราะพวกมันมาเตือนไนเรลโดยตรงว่าถ้าเขากล้าเขารวมกับมังกรดำจะต้องเจอดีกัน

และก็แน่นอนว่าก็ไม่มีใครพบพวกมันอีก ซึ่งก็ไม่มีใครหาร่องรอยเจอแม้แต่น้อย........

ไนเรลเดินกลับมาบ้านพร้อมกับนอนพักผ่อนทันที ถึงแม้ว่าการเป็นมนุษย์ชั้นสูงระดับสีเขียวนั้นจะทำให้เขาไม่ต้องใช้เวลานอนมากก็สามารถฟื้นฟูความเหนื่อยล้าได้ภายในไม่กี่ชั่วโมง ไม่ต้องนอนมากเหมือนคนปกติ แต่เพราะหลายวันที่ผ่านมาในการเดินทางเขาจะต้องอยู่กับการระวังตัวตลอดเวลานั้นทำให้นอนไม่เต็มอิ่มและเกิดการสะสมความเหนื่อยล้า

ทันทีที่ไนเรลทิ้งตัวนอนหลับไปในทันทีอย่างสบายใจ

เช้าวันต่อมาเขาตื่นขึ้นมาแต่เช้า หลังจากจัดการมื้อเช้าเสร็จเขาก็ตรงไปที่สนามต่อสู้ในทันที แต่เมื่อมาถึงก็ต้องแปลกใจเพราะมันกลับเต็มไปด้วยผู้คนธรรดาและนักล่าจำนวนมากต่างใช้ของที่ตัวเองมีพนันกันอย่างเมามันโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

หลังจากที่เขาเดินมาหลายคนก็หลบในทันที เมื่อเห็นหน้ากากทองของเขา คนที่มีของแบบนี้จะต้องเป็นมนุษย์ชั้นสูงอย่างแน่นอน

เหตุที่พวกเขาหลบนั้นเพราะกลัวว่าจะโดนฆ่าโดยไม่มีเหตุผล สำหรับที่นี่แล้วถ้าโดนฆ่าโดยมนุษย์ชั้นสูงนั้นพวกเขาก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรมเท่านั้น

เพราะไม่มีใครไปทวงถามหาความยุติธรรมให้กับคนธรรมดาที่ตายไปอย่างแน่นอน มันไม่คุ้มกันอย่างแน่นอน อีกอย่างที่นี่ก็มีคนตายอยู่ทุกวันดังนั้นมันจึงถือว่าเป็นเรื่องปกติ

ไนเรลมองไปตามประกาศรายชื่อ ซึ่งมีนักสู้ที่เป็นมนุษย์ชั้นสูงอยู่ถึง 40 คนรวมถึงตัวของเขาด้วย

“มนุษย์ชั้นสูงเยอะพอสมควร” ไนเรลจับไปที่คางและมองไปที่รายชื่อ แต่มันก็ไม่แปลกคนที่จะเอาตัวรอดในภูมิภาคตะวันออกเฉียงหรือได้ก็ต้องมีอะไรดีบ้างและพวกเขาก็มารวมตัวกันอยู่ที่เมืองแลกเปลี่ยนโคลอสเซียมแห่งนี้

อีกอย่างที่พวกเขามีระดับสูงก็เป็นเรื่องปกติเพราะพวกเขาอยู่ในที่ที่ อันตรายใจกลางป่ามีสัตว์กลายพันธุ์ให้ล่าได้ไม่จำกัด

ถ้าพวกเขาไม่แข็งแกร่งขึ้นก็มีแต่ต้องตาย

ไนเรลเข้ามาในห้องที่ให้นักสู้ทุกคนรอ เมื่อเขาเข้ามาก็กลายเป็นที่สนใจในทันที เพราะดูเหมือนเขาจะเป็นคนแปลกหน้าในที่นี้ แต่มันกลับไม่ได้มีเขาคนเดียวที่เป็นคนแปลกหน้า

มันกลับมีหญิงสาวคนหนึ่งเช่นกันนั้นที่แต่งตัวมิดชิดปิดบังใบหน้าจนหมด แต่ก็ยังไม่สามารถปิดบังรูปร่างที่ยั่วยวนนั้นได้

มนุษย์ชั้นสูงหลายคนจ้องเธอตาเป็นมัน โดยไม่รู้จักหลบเลี่ยงเลยแม้แต่น้อย เหมือนกับจะกลัวว่าเธอไม่รู้ว่าพวกเขากำลังมองอยู่

หลังจากที่ไนเรลมองไปที่เธออยู่หลายครั้งเขาก็รู้สึกแปลกใจว่าเธอช่างคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่เขาก็นึกไม่ออกเขาจึงเลิกสนใจและหันไปมองรอบ ๆ แทนจนกระทั่งไปเห็นคนรู้จักที่ไม่ควรจะเห็น

“เอส...” ไนเรลถึงกลับอุทานออกมา หลังจากที่บัดซบนี้หนีออกมาจากคุกจนดึงดูดซอมบี้เกือบปิดทางขังเขาไว้ในคุก ไนเรลก็คิดมาตลอดว่าอย่างจะตบกระบาลมันสักทีดูเหมือนว่าตอนนี้ เขาจะได้รับโอกาสนั้นแล้ว

“ฮัดชิ้ว...!” เทพเอสที่เขามักจะเรียกตัวเองแบบนั้นจามออกมาอย่างแรงจนคนรอบข้างเดินหลบด้วยความกลัวว่าจะติดหวัดจากเอส

“ใครบ่นถึงเรา” เอสเช็ดน้ำมูกของตัวเองในทันที แต่แล้วเอสก็รู้สึกเสียวหลังขึ้นมาทันทีที่โดยไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้ส่งมาจากทางไหน เอสพยายามมองไปรอบ ๆ แต่เขาก็ไม่เห็นใครหรือคนที่เขารู้จักหรือมีความบาดหมางด้วย

“หรือจะคิดไปเอง” เอสหันกลับไปโดยไม่รู้ว่าตอนนี้เขาโดนไนเรลหมายหัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หลังจากสำรวจจนทั่วเขาก็พอจะเดาได้ว่ามนุษย์ชั้นสูงส่วนใหญ่นั้นแบ่งกลุ่มกับเป็นหลาย ๆ กลุ่มแต่ที่ใหญ่ที่สุดก็คงเป็นคนของ มังกรดำ ดอลล่า และ ขวานซิ่ง สามกลุ่มนี้ที่มีมนุษย์ชั้นสูงอยู่มากที่สุด แต่ที่แปลกคือมันดันมีคนที่เท่า ๆ กัน คือกลุ่มละ 8 คนมีไม่ผิดเหมือนกับนัดกันมา

ในขณะที่ทุกคนกำลังรอการต่อสู้และเลือกอาวุธของตัวเองที่ส่วนใหญ่เป็นเหล็กธรรมดาอยู่นั้น ภายนอกสนามก็เต็มไปด้วยเสียงโห่ที่สะใจพร้อมกับเสียงกรีดร้องของชายคนหนึ่งที่ร้องออกมาเพราะโดนดาบแทงที่ท้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ไม่...ได้โปรด...” เขากำลังร้องขอชีวิตในขณะที่รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงตะโกนให้ฆ่า...ฆ่า...ฆ่า...

หลังจากรออยู่สักพักก็ถึงการต่อสู้หลังของมนุษย์ชั้นสูง พวกเขาก็ประกาศของรางวัลออกมาในทันที ซึ่งสิ่งที่ไนเรลสนใจก็คือ นิมฟ์สาวสวยแต่เธอเป็นแค่รางวัลที่สองเท่านั้น

ส่วนรางวัลที่หนึ่งเป็นร่างของหมียักษ์สัตว์กลายพันธุ์ขั้น 4 ที่มีน้ำหนักกว่า 1 ตัน และปืนกับกระสุนอีกจำนวนมาก

ดูเหมือนงานนี้จะถูกจัดขึ้นเพื่อพนันร่างของสัตว์กลายพันธุ์ขั้น 4 ตัวนี้ที่พวกเขาไปเจอมา ดูเหมือนมันจะบาดเจ็บจนตายและพวกเขาก็ช่วยขนกันมาแต่ไม่สามารถแบ่งกันได้อย่างลงตัว จึงใช้วิธีนี้ในการแก้ปัญญา

“สวัสดีผู้ชมทุกคน ขณะนี้ได้เวลาที่ทุกคนรอคอยแล้วกับการต่อสู้ของเหล่ามนุษย์ชั้นสูง นี่คือการต่อสู้ของเหล่านักรบที่แข็งแกร่งที่ไม่รู้ว่าจะอีกกี่วัน เดือนปีถึงจะได้มีขึ้น โดยจะถูกตัดสิทธิ์ให้แพ้ก็ต่อเมื่อหมดสภาพต่อสู้และสลบไปหรือ บอกยอมแพ้ แต่ไม่อนุญาตให้ฆ่า” เมื่อกรรมการประกาศว่าไม่อนุญาตให้ฆ่าทุกคนก็รู้สึกเซ็งเล็กน้อยแต่มันก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะก็ไม่มีใครอยากเห็นมนุษย์ชั้นสูงของตัวต้องตายไป

โดยเฉพาะการอยู่ในสถานที่แบบนี้ที่มนุษย์ชั้นสูงมีจำกัด

“และเพื่อใช้มีความสนุกเพิ่มขั้นมาอีกเราจะให้มีการต่อสู้กันเป็นกลุ่ม คนถ้าใครยืนอยู่ได้เป็นคนสุดท้ายก็ชนะในทันที ถ้าพร้อมแล้วเรามาชมการต่อสู้ได้............”

ทันทีที่เสียงนั้นหยุดลง ประตูเหล็กก็เปิดออกเผยให้เห็นสนามประลองที่มีคนนั่งอยู่ในอัฒจันทร์เชียจำนวนหลายพันถึงหมื่น ส่งเสียงเชียกันอย่างสุดกำลัง โดยเฉพาะเหล่าสมาชิกกลุ่มต่าง ๆ

“บัดซบ ก็ว่าทำไมมันถึงจับกลุ่มกัน” ไนเรลสบถออกมาในทันที เขาอยากจะด่าคนคิดกฎมาก นี่มันไม่ใช่การต่อสู้แบบนักรบแต่เป็นการสู้แบบนักเลง กลุ่มแก๊งมากกว่า ดูเหมือนกลุ่มต่าง ๆ จะคิดว่า ถ้าคนของตัวเองได้ที่ 1 2 3 .... ทุกตำแหน่งนั้นก็เท่ากับจัดการกวาดทุกรางวัลมาเป็นกลุ่มของตัวเองเรียบ พวกมันช่างโลภนัก

ไนเรลรับรู้ได้ทันทีว่า เขาจะต้องโดนรุมอย่างแน่นอน ถึงแบบนี้เขาก็ไม่ได้กลัว แต่รู้สึกคันไม้คันมือรีบวิ่งออกไปในทันที เพื่อยึดครองตำแหน่งที่ได้เปรียบสุดนั้นก็คือสนามฝั่งทิศตะวันตก ที่ที่เงาจากทิศตะวันออกงอกยาวมา