ตอนที่ 10 มุ่งหน้าไป
ตอนที่ 10 มุ่งหน้าไป
ลีมองดูซาแกนที่มุ่งหน้ากลับไปยังบ้านของตน ปีศาจต้องข้ามน้ำไปอย่างเคยและตอนนี้มันก็ทำด้วยความเด็ดเดี่ยวที่มันได้ให้คำมั่นสัญญาไว้กับลี เจ้าสุนัขตัวใหญ่กำลังพายเรือออกไปอย่างสุดกำลังที่มี ลีกลับหลังหันและเดินไปยังทิศทางตรงกันข้าม เพื่อกลับไปทางถนนสายหลักและเขาจะได้กลับไปหาเฒ่าเธนอีกครั้ง
ขณะที่เขาเดินผ่านป่าเขาก็เปลี่ยนร่างกลับไปเป็นมนุษย์ เขาหดตัวลงจนสูงขนาดเท่ามนุษย์และเปลือกของเขาก็ลอกออกเผยให้เห็นเป็นผิวของมนุษย์ราวกับว่ามันอยู่ในนั้นมาตลอด หัวกะโหลกกวางของเขาเปลี่ยนกลับไปเป็นขนาดของกะโหลกศีรษะมนุษย์และมีเนื้อและผิวหนังงอกออกมาปกคลุมจนดูเรียบร้อยตามปกติของผู้ชายหรือผู้หญิงทั่วๆไป
ค่ายพักของอัศวินนั้นช่างเป็นภาพที่น่าสมเพช เมื่อลีโผล่ออกมาจากป่า เขาเตะรองเท้าบูทไปตามทางสกปรกเพื่อกำจัดคราบโคลนและเศษใบไม้ออก เขาเห็นว่าอัศวินที่ปฏิบัติหน้าที่รักษาการณ์ได้ออกไปแล้ว ดูค่อนข้างเร่งรีบเกินไปมาก ดาบของพวกเขาหล่นลงอยู่บนทางเดิน ดูจากลักษณะของฝุ่นบางๆที่ปกคลุมอยู่บนเหล็กที่เปล่งประกาย
ลีรีบรุดเข้าไปที่ค่ายพักและเห็นว่าเหล่าอัศวินถอดเกราะออกหมด แล้วโยนมันไปทุกทิศทุกทาง ทั้งถุงมือ, หมวกเหล็กและเกราะหุ้มขาต่างก็เกลื่อนกลาดไปทั่วพื้น ไฟถูกดับมอดลงและหม้อสตูว์ที่เคยวางตั้งอยู่ข้างบนมันก็พลิกกลับลงมา ทำให้น้ำสตูว์รสอร่อยหกกระจายเลอะอยู่เต็มพื้นหญ้า
ลีออกสำรวจค่ายพักและเจอเข้ากับเหล่าอัศวิน พวกเขาไม่มีอาวุธยุทโธปกรณ์หรือเกราะใดๆ และรวมตัวกันอยู่หลังเต็นท์หลายหลัง ดวงจันทร์ส่งแสงสว่างมากเพียงพอแม้จะไม่ต้องใช้ทัศนวิสัยตอนกลางคืนของลี เขาก็สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง อัศวินทุกคนหวาดกลัวและสั่นสะท้านอยู่ในรองเท้าบูทของพวกเขา
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" ลีเอ่ยถามขณะที่เขาเดินเข้าไปหากลุ่มอัศวินที่ล้อมกันเป็นวงกลมอย่างหวาดกลัว
"นี่คุณกำลังทำอะไร!?" อัศวินคนหนึ่งพูดขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองลี ตาขาวของเขา
โดดเด่นสะดุดตา "ไปหาที่ซ่อนซะ!"
ลีขมวดคิ้ว "ซ่อนจากอะไร?"
"เกิดแผ่นดินไหว!" อัศวินพูดต่อ น้ำเสียงของเขาฟังดูรีบเร่งและร้อนรน “และอาแล็กซ็องดร์บอกว่าเขาพบเห็นดาวหิน! ถ้าคุณยังไม่ไปหาที่ซ่อนละก็ คลื่นไฟอาจจะเอาชีวิตคุณไปได้!”
"สำหรับฉันนั่นเป็นเรื่องโป้ปด" อัศวินอีกคนกล่าว เขานั่งยองๆหลังเต็นท์กอดอกด้วยความเกียจคร้าน เขามองเขาด้วยสายตางุนงง ท่าทางขึงขังและไม่ยอมใคร ริมฝีปากแห้งแตกและบิดเป็นหน้าบึ้งอย่างถาวร "พระเจ้ารู้ว่าอาแล็กซ็องดร์มองเห็นขยะทุกชนิดด้วยปริมาณเหล้าที่เขาดื่มเข้าไป และถ้าเขาได้เห็นดาวหินจริงๆ ป่านนี้คลื่นไฟก็คงจะหลอมละลายพวกเราทั้งเป็นไปตั้งนานแล้ว และหาที่ซ่อนเหรอ? เต็นท์พวกนี้คงจะช่วยได้มากเลยสิท่า”
"แต่คุณก็ปฏิเสธไม่ได้หรอก ว่ามันเกิดแผ่นดินไหวขึ้นจริงๆ! แผ่นดินมันโก่งเหมือนม้าดีดกะโหลกเลย"
"แต่ตอนนี้มันก็ไม่สั่นอีกแล้ว แล้วเราจะหยุดสั่นกางเกงและทำงานของเราต่อได้หรือยัง ฮะ? ฉันละอยากจะได้รับเงินโบนัสไปคนเดียว จากการนำหัวใหม่ๆของโจรกลับมาจังเลย"
ตอนนี้ลีเข้าใจแล้ว [กำปั้นแห่งยูมีร์] สว่างวาบอยู่ชั่วครู่ด้วยโครงสร้างที่คล้ายก้อนหินขนาดยักษ์อยู่บนท้องฟ้า และสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าแม้กระทั่งจากในค่ายพักนี้ และด้วยผลกระทบของมันที่ทำให้เกิดแผ่นดินไหวตามมา อัศวินเหล่านี้จึงคิดว่ามีอุกกาบาตพุ่งตกลงมาบนโลกจากนั้นก็เลยหวาดกลัวกันไปหมด แต่มันก็ไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่จะไปบอกเหล่าอัศวินว่าจริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้น ที่เขาสนใจจริงๆคือเฒ่าเธนคนที่ตอนนี้กลับไม่ได้อยู่ในกลุ่มอัศวินอีกต่างหาก
"บอกฉันมา ว่าตาเฒ่าไปไหน?" ลีถาม
อัศวินคนหนึ่งที่บอกให้ลีหาที่ซ่อน ตอบขณะที่เขาเกาผมสีบลอนด์ของตน "ฉันขอโทษจริงๆ แต่เขาเดินออกไปจากค่ายตอนที่โลกเริ่มสั่น ฉันพยายามบอกให้เขาอยู่ในที่กำบังกับเรา แต่เขามั่นใจว่าการออกไปข้างนอกจะปลอดภัยกว่า เขาเป็นคนที่ดื้อเอามากๆเลย"
ลีไม่ได้กังวลเรื่องความปลอดภัยของเฒ่าเธนมากนัก แผ่นดินไหวเองคงไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรมากนักให้กับผืนแผ่นดินและ [กำปั้นแห่งยูมีร์] ก็ไม่ใช่ดาวตก แม้ว่ามันจะดูคล้ายกันแค่ไหนก็ตาม แต่มันก็คงไม่มีคลื่นกระแทกอันร้อนแรงให้ต้องกังวล
“ดื้อ ใช่เลย นั่นเขาแหละ” ลีกล่าว "ถ้าอย่างนั้นฉันจะออกไปตามหาเขาเอง ขอให้พวกคุณทุกคนปลอดภัย"
"ขอบคุณมาก คนแปลกหน้า" อัศวินกล่าว เมื่อเห็นลีที่ดูสงบนิ่งใจเย็น อัศวินก็กลับเข้าสู้ความสงบอีกครั้งและร้องเรียกเพื่อนที่เหลือ จิตใจของเขาสงบลงเห็นได้ชัดจากน้ำเสียงของเขาที่เปล่งออกมาอย่างทรงพลัง บ่งบอกว่าเขาคือผู้บัญชาการของคนทั้งหมด "ใส่เกราะของตัวเองอีกครั้ง อัศวิน! พวกเราจะเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่แสงจันทร์ยังคงส่องสว่าง และตามล่าพวกโจรชั้นต่ำเหล่านี้ พวกมันต้องกำลังหวาดกลัวจากแผ่นดินไหวอยู่อย่างแน่นอน!”
เหล่าอัศวินส่งเสียงร้องปลุกใจขณะที่พวกเขากำลังเบียดเสียดกันไปหยิบชุดเกราะและดาบขึ้นจากพื้น
--------
ลีพบเฒ่าเธนยืนอยู่ตรงกลางถนนเส้นที่ผ่านค่ายพักของอัศวิน เขายืนแยกเท้าออกจากกันและหายใจอย่างหนักแน่นและค่อยๆควบคุมลมหายใจให้ช้าลง แขนข้างหนึ่งจับอยู่ที่เกวียนผลเบอร์รี่ของเขาอย่างแน่นหนาในขณะที่อีกข้างหนึ่งยื่นออกไปข้างหน้าเขาพร้อมกับเปิดฝ่ามือเพื่อทรงตัว มันดูติ๊งต๊องนิดหน่อยเหมือนเขากำลังเล่นโยคะอยู่และภาพนั้นทำให้ลียิ้มเล็กน้อย
“เฒ่าเธน” ลีร้องเรียก
"โอ้ ลี นั่นเธอเหรอ?"
"ดีใจจัง ที่การได้ยินของคุณยังดีอยู่ ใครจะรู้ว่าผมจะทำอย่างไรถ้าหากคุณทั้งตาบอดและหูหนวกด้วย แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่?"
"รอแผ่นดินไหวน่ะสิ ทางที่ดีที่สุดที่จะรอให้เกิดแผ่นดินไหวก็คืออยู่ที่โล่งและอยู่คนเดียวศพจะได้ไม่ทับถมกันไปอย่างไรเล่า เหล่าอัศวินหนุ่มผู้น่าสงสารพวกนั้น คิดว่าแผ่นดินไหวมาจากดาวหินและยืนสั่นอยู่ที่นั่นเหมือนคนโง่! พวกลูกหมาทางใต้คงจะไม่เคยเห็นดาวหินของจริงกันสิท่า แต่ฉันเคย และขอบอกไว้เลยนะว่า ไอ้หนู เธอน่ะจะตายก่อนจะได้รู้สึกว่าโลกสั่นสะเทือนเสียอีก"
เฒ่าเธนยักไหล่ “และฉันคิดว่าแผ่นดินไหวเป็นข้อแก้ตัวที่ดีในการผ่านอัศวินมาขณะที่พวกเขาขลาดกลัว”
"ฉลาดมากเลย แต่ตอนนี้แผ่นดินไหวจบลงแล้ว ตาเฒ่าหยุดโยคะได้แล้วแหละ"
"โยคะ?" เฒ่าเธนยักไหล่ของเขาและยืนตามปกติ "ฟังดูแปลกๆ เป็นการฝึกแบบตะวันออกอย่างนั้นเหรอ?"
"คุณจะพูดอย่างนั้นก็ได้" ลีคิดว่ามันไม่คุ้มที่จะพยายามอธิบายว่าโยคะคืออะไร
"น่าสนใจดี! เธอเล่าให้ฉันฟังเพิ่มหน่อยสิ ตอนที่เราซื้อสมุนไพรเสร็จแล้ว!"
“คุณแน่ใจว่ายังอยากไปอยู่ใช่ไหม? คุณไม่ได้ตกใจหรือเป็นอะไรใช่ไหม?”
เฒ่าเธนหัวเราะ "ปกติฉันจะถือว่าแผ่นดินไหวเป็นลางร้ายนั่นเป็นความจริง แต่มันเกิดขึ้นทันทีหลังจากที่เธอพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่าเธอจะจัดการกับพวกโจรเหล่านั้นและนั่นทำให้ฉันสบายใจขึ้น"
"คุณคิดว่าแผ่นดินไหวมาจากผมเหรอ?" ลีรู้ดีว่ามันชัดเจนมากในความคิดของเฒ่าเธนที่จะเชื่อมเรื่องราวทั้งสองนี้เข้าด้วยกัน มันน่าสงสัยเกินไปจากการที่เขากล่าวสุนทรพจน์เกี่ยวกับความปลอดภัยของฟาร์มในอนาคตและหลังจากนั้น แผ่นดินไหวก็ปรากฏขึ้น
"จำคำพูดของฉันไว้นะ ลี ฉันไม่ได้ตั้งคำถามถึงที่มาหรือความแข็งแกร่งของเธอและสิ่งที่เธอทำได้หรือทำไม่ได้ ฉันเข้าใจว่าความต่างกันนั้นหมายถึงอะไร สิ่งที่ฉันคาดหวังจากเธอคือสิ่งที่ฉันคาดหวังจากเด็กหนุ่มธรรมดาทั่วไป และถ้าแผ่นดินไหวครั้งนั้นมาจากเธอ ทั้งหมดที่ฉันพูดได้ก็คือฉันดีใจที่มีชายหนุ่มที่มีความสามารถอย่างเธอคอยช่วยปกป้องดูแลฟาร์ม“เฒ่าเธนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม”แต่พอเถอะเราค่อยคุยกันทีหลังตอนนี้เราควรคิดว่าเราตั้งใจจะทำอะไรตั้งแต่แรก"
"คุณพูดถูกที่สุดเลย ตาเฒ่า"
จากนั้นลีและเฒ่าเธนจึงได้เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยมีเฒ่าเธนคอยลากเกวียนและเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการผจญภัยในอดีตของเขาให้ลีฟัง
------------------------------------
ติดตามตอนล่าสุดได้ที่เพจ: ว่างๆก็เลยเอานิยายมาแปลไทย
