40 ความจริงที่ไม่เป็นธรรม

40 ความจริงที่ไม่เป็นธรรม

"นั่นคือ .... "หลี่เฮ่าเจ๋อต้องการที่จะโต้เถียงต่อ แต่เถียนเจิ้นเจ๋อส่งสัญญาณให้เขาเงียบ

เถียนเจิ้นเจ๋อไม่ได้พูดอะไรในตอนนี้แสดงว่าเขายอมรับแล้ว ในสถานการณ์เช่นนี้พวกเขาทำอะไรได้ไม่มากนัก

เขาจึงหันกลับ

“โค้ชเถียนโค้ชเถียน ...” ลูกทีมตะโกนลั่น

เถียนเจิ้นเจ๋อไม่สนใจเขา

ถังเอี๋ยนส่งสัญญาณให้หลี่เฮ่าเจ๋อและเจิ้งจุนให้ตามเขาออกไป

ขณะที่พวกเขากำลังจะออกไปมีเสียงหัวเราะจากห้องฝึกซ้อม ถังเอี๋ยนมองย้อนกลับไปและเห็นนักธนูหนุ่มสองสามคนชี้มาที่พวกเขาและพูดอะไรบางอย่างเป็นภาษาเกาหลี แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจแต่เขาก็บอกได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องน่ายินดี

ทุกคนออกไปจากห้องฝึกซ้อมและและซ่งหยูออกไปติดต่อสถานที่ จากนั้นพวกเขาก็ขึ้นรถและเริ่มมุ่งหน้าไปสนามฝึกซ้อมที่ชานเมือง

เกิดความเงียบในรถ หลังจากผ่านไปสิบนาทีความโกรธของเขาก็ดับลง เถียนเจิ้นเจ๋อเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ผู้เล่นที่นั่งอยู่ข้างหลังเขาแล้วพูดว่า "พวกเธอรู้ไหมว่าทำไมเราถึงแพ้ในเรื่องสนามฝึกซ้อม"

ขณะที่เถียนเจิ้นเจ๋อพูดทุกคนก็มุ่งความสนใจไปที่เขา

"คณะกรรมการจัดงานยุ่งเรื่องตารางงาน" หลี่เฮ่าเจ๋อกล่าวอย่างไม่แน่ใจ

ถังเอี๋ยนมองไปที่หลี่เฮ่าเจ๋อและส่ายหัว

แน่นอนว่าเถียนเจิ้นเจ๋อส่ายหัวและพูดว่า: "ถ้าพวกเขาไม่สามารถจัดสิ่งเล็กๆน้อยๆแบบนี้ได้อย่างเหมาะสมรัฐบาลสิงคโปร์จะกล้าจัดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกเยาวชนได้อย่างไร"

เถียนเจิ้นเจ๋อเพิ่งพูดจบ ถังเอี๋ยนก็สังเกตเห็นว่าคนขับมองขึ้นมา

ถังเอี๋ยนกระแอมจากนั้นใช้สายตาส่งสัญญาณให้หัวหน้าโค้ชของเขาเนื่องจากพวกเขากำลังนั่งแท็กซี่อยู่ในสิงคโปร์

เถียนเจิ้นเจ๋อกลั่นกรองความคิดชั่วครู่แล้วกล่าวว่า: "ถ้าเราเป็นทีมปิงปองหรือทีมยิมนาสติกทีมเกาหลีจะไม่กล้ามาตอแยเรา โลกกีฬาและโลกแห่งความจริงจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ความจริงก็คือความแข็งแกร่ง นั่นคือปัจจัยที่สำคัญที่สุดต่อการพิจารณาสิทธิในการส่งเสียง "

เมื่อได้ยินสิ่งนี้พวกเขาพยักหน้าและมือของพวกเขาก็กำหมัดโดยไม่รู้ตัว

วันนี้หากระดับการยิงธนูของทีมจีนดีที่สุดในโลกไม่ว่าจะเป็นความขัดแย้งหรือหากทีมจีนล่าช้าทางคณะกรรมการจัดงานจะหาทางให้มีที่ว่างสำหรับพวกเขา อย่างไรก็ตามเป็นที่น่าเสียดายที่ข้อกำหนดเบื้องต้นไม่เป็นความจริง พวกเขาไม่ใช่ทีมระดับท็อป ทีมเกาหลีใต้ต่างหากที่เป็น

"โค้ชเราจะเอาชนะในครั้งนี้" ถังเอี๋ยนกล่าวอย่างใจเย็น

เถียนเจิ้นเจ๋อเหลือบมองไปที่ ถังเอี๋ยนและพยักหน้า จากนั้นเขาก็พูดว่า "คุณทุกคนควรพักผ่อนอยู่ในรถ" จากนั้นเขาก็พักผ่อนและหลับตาลง

หลังจากขับรถมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงในที่สุดพวกเขาก็มาถึงสถานที่ฝึกซ้อมเพิ่มเติม

ขนาดของสถานที่นั้นใกล้เคียงกับห้องฝึกซ้อมในร่ม แต่พื้นที่ดูทรุดโทรมเล็กน้อย

ทีมแอฟริกันบางทีมกำลังฝึกซ้อมอยู่ที่นี่ เมื่อพวกเขาเห็นการปรากฏตัวของทีมจีนพวกเขาทั้งหมดก็มีใบหน้ามึนงง ในสายตาของพวกเขาเห็นได้ชัดว่าระดับของทีมจีนไม่สมควรจะมาฝึกซ้อมในสถานที่ทรุดโทรมแบบนี้

พนักงานของสถานที่มีความกระตือรือร้นมาก เมื่อพวกเถียนเจิ้นเจ๋อมาถึงพวกเขาก็เริ่มที่จะนำพวกเขาไปฝึกซ้อม

มีการจัดเตรียมห้องว่างไว้ 3 ที่ทำให้พวกเขาไม่ต้องรอสามารถฝึกซ้อมได้ทันที

สิ่งอำนวยความสะดวกที่นี่ค่อนข้างเก่านักธนูทุกคนรู้สึกแย่มากไม่คิดว่าสถานะของพวกเขาจะถูกลดระดับลงถึงขนาดนี้

ตอนที่หลี่เฮ่าเจ๋อและเจิ้งจุนกำลังฝึก พวกเขาแสดงความไม่พอใจออกมาเป็นระยะ

ทั้งหมดนี้เข้าสู่ดวงตาของเถียนเจิ้นเจ๋อเขาเข้าใจจึงไม่ได้ตำหนิออกมาได้สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือถังเอี๋ยนผู้มาใหม่วัย 18 ปีไม่แสดงอาการไม่พอใจและยังคงฝึกฝนอย่างจริงจังต่อไป

สิ่งนี้ทำให้หัวใจของเขารู้สึกตื่นเต้น

เดิมทีเขาอนุญาตให้ถังเอี๋ยนเข้าร่วมการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกเยาวชนเพื่อให้เขาคุ้นเคยกับการแข่งขันในระดับนานาชาติและให้เขาได้สัมผัสบรรยากาศโอลิมปิกล่วงหน้ารวมถึงฝึกความคิดของเขา แต่ดูเหมือนว่าอาจจะไม่จำเป็นเลย

ถังเอี๋ยนกำลังหาจังหวะของเขาเอง เหมือนก่อนการอัพเกรดแม้ว่าระดับการยิงธนูของเขาจะดีขึ้น แต่เขาก็ยังต้องการการฝึกฝนอีกมากเพื่อให้ผลลัพธ์คงที่

เขาจำเป็นต้องรักษาคะแนนของเขาให้คงที่จากเดิม 660 คะแนนเป็น 680

แม้ว่าจะมีระบบของเซเลีย แต่เขาก็ยังต้องการการฝึกฝนเพื่อปรับปรุงให้สอดคล้องกัน

หลังจากเขามาติดทีมชาติเขาก็ได้รับการฝึกซ้อมอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเห็นพวกเขาทั้งหมดจดจ่อ เถียนเจิ้นเจ๋อพาซ่งหยุนไปที่ห้องโถงฝึกอบรม

….

สองชั่วโมงต่อมา

พวกเขาเหงื่อออกอย่างหนักและนั่งลงบนสนามหอบหายใจ

ในเวลานี้หลี่เฮ่าเจ๋อและเจิ้งจุนเพิ่งตระหนักว่าเถียนเจิ้นเจ๋อและซ่งหยุนหายไปแล้ว

"เฮ้!โค้ชอยู่ไหน"หลี่เฮ่าเจ๋อลุกขึ้นและมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นพวกเขา เขาอดไม่ได้ที่จะถาม

"โค้ชควรจะพูดคุยกับคนในสถานที่เพื่อให้เรามีเวลาฝึกซ้อมมากขึ้น" ถังเอี๋ยนกล่าว

"โอ้โค้ชทำเต็มที่แล้วจริงๆ?" หลี่เฮ่าเจ๋อกล่าวด้วยอารมณ์

“โค้ชเถียนเป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องการทำทุกอย่างเพื่อทีม แต่ชาวเกาหลีพวกนั้นหยิ่งผยองเกินไปจริงๆ” จู่ๆเจิ้งจุนก็พูดขึ้น

"ใช่แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะแข็งแกร่งขึ้น แต่มันก็มากเกินไปที่จะขโมยสถานที่ของเรา" หลี่เฮ่าเจ๋อกล่าวอย่างไม่พอใจ

"ยิ่งไปกว่านั้น." เจิ้งจุนมองไปที่ถังเอี๋ยนและหลี่เฮ่าเจ๋อก่อนจะพูดว่า "เมื่อเราออกมานักธนูเกาหลีก็หัวเราะเยาะเย้ยพวกเราด้วย"

“นายพูดภาษาเกาหลีเป็นด้วยหรือ” ถังเอี๋ยนถามอย่างงุนงง

เจิ้งจุนพยักหน้า: "

"พวกเขา ... " เจิ้งจุนตั้งใจจะพูดจากนั้นก็เปลี่ยนใจและพูดว่า "คงไม่คุ้มที่จะโกรธพวกเขา"

"ไม่ฉันอยากรู้ว่าพวกเขาพูดอะไร!"หลี่เฮ่าเจ๋อกระตุ้น

ถังเอี๋ยนพยักหน้าเขาก็อยากรู้เช่นกัน

“พวกเขาบอกว่าพวกเราไม่มีฝีมือมากนัก ไม่เหมือนกับที่มีอารมณ์ เราควรจะหยุดเสียเวลาไปกับการฝึกฝนและไปหาทำอย่างอื่นเพื่อไม่ให้ประเทศต้องอับอายไปมากกว่านี้… ..”

เจิ้งจุนหยุดอยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นหลี่เฮ่าเจ๋อกัดฟันของเขาและถังเอี๋ยนขมวดคิ้ว ..

"ว่าต่อไป!" หลี่เฮ่าเจ๋อเห็นเจิ้งจุนหยุดจึงกระตุ้นเขา

"ฉันได้ยินพวกเขาพูดว่าจงใจไปฝึกช้าเพราะพวกเขารู้ว่าคิวต่อไปจะเป็นของพวกเราทำให้พวกเขาได้เวลาฝึกซ้อมเพิ่มขึ้น 2 เท่า ... "

“ไอ้!” เสียงของเจิ้งจุนไม่ได้ลดลงเมื่อหลี่เฮ่าเจ๋อกรีดร้องและกระแทกหมัดลงกับพื้น