บทที่ 4 จิ้งจกต้นไม้
บทที่ 4 จิ้งจกต้นไม้
รายการคุณสมบัติโฮสต์:
ระดับ: 3
พลังงานชีวภาพ: 0/30
คะแนนทักษะ: 0
ความยาวลำตัว: 35 ซม
เส้นผ่านศูนย์กลาง: 1.2 ซม
ความแข็งแรง: 0.2
พลังป้องกัน: 0.1
ความเร็ว: 0.4
ความคล่องตัว: 0.7
วิญญาณ: 1.5
ความแข็งแรงทางกายภาพ: 1.0
ทักษะ: พิษร้ายแรง (1/5)
ค่าชื่อเสียง: 0/10,000,000
.........
แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ลักษณะทางกายภาพของเขามีการพัฒนาที่ดีขึ้นความยาวและเส้นผ่านศูนย์กลางของร่างกายที่กังวลมากที่สุดของฟางหยุนมีการปรับปรุงที่ชัดเจนโดยเฉพาะอย่างยิ่งความยาวลำตัวของเขาเปลี่ยนจาก 20 ซม. เป็น 35 ซม. เพิ่มขึ้นเกือบสองเท่า
นอกจากนี้เส้นผ่านศูนย์กลางของมันยังสูงถึง 1.2 ซม. และตอนนี้การกลืนเหยื่อสองหรือสามเซนติเมตรนั้นก็ไม่มีปัญหา
ทันทีที่เขาคิดถึงเหยื่อฝางหยุนรู้สึกว่าเขาหิว
ในวิวัฒนาการครั้งล่าสุดเขาค้นพบว่าหลังจากที่เขาวิวัฒนาการร่างกายของเขาจะถูกใช้พลังงานเช่นเดียวกับสี่หรือห้าวันโดยไม่ต้องกิน
ตอนนี้ความแข็งแกร่งของร่างกายเขาเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวเขาต้องการหาเหยื่อเพื่อลองพลังและทักษะใหม่
อย่างไรก็ตามความคิดนี้เพิ่งปรากฏขึ้นและถูกทำลายโดยเขา
พัฒนาเงียบๆ อย่ารับความเสี่ยง
ในป่าที่ต้องเผชิญกับวิกฤตเช่นนี้การทำตัวให้เงียบๆเป็นกุญแจสำคัญในการมีชีวิตที่ยืนยาวขึ้น
“การพยายามใช้พละกำลังและทักษะของฉันสามารถรอได้จนถึงวันพรุ่งนี้ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนซึ่งมีอันตรายอยู่ทุกหนทุกแห่งฉันควรสงวนความแข็งแกร่งและพลังงานไว้และออกล่าในวันพรุ่งนี้”
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เขาก็หลับตาลงและค่อยๆตกอยู่ในความฝัน
........
เมื่อฟางหยุนลืมตาขึ้นอีกครั้งถ้ำก็สว่างขึ้นและความหิวที่ส่งมาจากท้องของเขานั้นแข็งแกร่งกว่าเมื่อคืน
เขาลุกขึ้นอย่างเกียจคร้านบิดร่างกายส่วนล่างรู้สึกว่าร่างกายของเขาแข็งเล็กน้อยและคลานช้าเป็นพิเศษ
งูเป็นสัตว์เลือดเย็นหากอุณหภูมิภายนอกต่ำเกินไปการไหลเวียนของเลือดจะช้าลงทำให้ปฏิกิริยาของร่างกายที่มีต่อประสาทของพวกมันทื่อด้าน
ดังนั้นทุกเช้าฟางหยุนจะแอบออกไปอาบแดดให้อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นและปล่อยให้การทำงานของร่างกายกลับสู่ระดับปกติโดยเร็วที่สุด
ฟางหยุนคลานออกจากถ้ำ เขารู้สึกว่าเลือดในร่างกายของเขาเย็นลงและเย็นลง ด้วยความหิวที่ส่งมาจากท้องของเขาทำให้เขาแทบคลั่ง
“ฉันต้องเป็นหนึ่งในคนที่น่าสังเวชที่สุดที่ข้ามไปสู่โลกใหม่”
ฟางหยุนคิดอย่างฟูมฟาย
เขาต้องปล่อยให้อุณหภูมิในร่างกายของเขาสูงขึ้นโดยเร็วที่สุด
เมื่อปีนออกจากรังแสงแดดอันอบอุ่นโปรยลงมาบนร่างกายของเขาฟางหยุนรู้สึกได้ถึงความสดชื่นจนแทบจะส่งเสียงครางออกมา เขาไม่ไปสถานที่ที่มีแสงแดดส่องถึงมากขึ้นเช่นกองหิน
เขาเพียงแค่อยู่ตรงทางเข้าหลุมเพื่อที่ว่าถ้าเขารู้สึกว่าอันตรายอยู่ใกล้เขาก็สามารถเข้าไปในรังได้เป็นครั้งแรก
ฟางหยุนรู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายของเขาเริ่มสูงขึ้นอย่างช้าๆและร่างกายที่แข็งทื่อของเขาก็เริ่มยืดหยุ่นเมื่อเวลาผ่านไป
ในขณะที่อาบแดดเขาไม่ยอมลดการระวังลง แลบลิ้นเป็นครั้งคราวในอากาศเพื่อตรวจจับว่ามีเหยื่อหรือสัตว์นักล่า
ดวงตากลมเล็กของเขายังมองไปรอบๆ บนต้นไม้ทางด้านขวาของเขานกที่ไม่รู้จักบนต้นไม้กำลังหวีขนของเขาดูเหมือนอาหารที่มีไขมันและฉ่ำ
แต่ตอนนี้เขาไม่มีความสามารถที่จะฆ่านกได้ดังนั้นเขาจึงได้ แต่มองไปที่นกตัวนั้นในขณะที่น้ำลายไหล
ทางด้านซ้ายของเขาแมงมุมขนาดเท่าฝ่ามือกำลังหมอบอยู่ตรงกลางใยของมันเพื่อรอการมาถึงของเหยื่อ
ไม่ไกลจากรังของเขามีดอกหญ้าที่อุดมสมบูรณ์สองสามต้นเจาะขึ้นมาจากพื้นดินดึงดูดฝูงตั๊กแตนจำนวนมากที่กำลังมองหาอาหาร
ฟางหยุนกลับมาจ้องมองจากที่นั่นและเปลี่ยนตำแหน่งของเขาต่อไปเพื่อนอนลง
เวลาผ่านไปประมาณห้านาทีต่อมานกที่กำลังหวีขนก็บินจากไป ในเวลานี้อุณหภูมิของร่างกายฟางหยุนเพิ่มขึ้นมากอัตราการไหลเวียนของเลือดกลับมาเป็นปกติและร่างกายกลับมามีความยืดหยุ่นอีกครั้ง
นอกจากนี้อุณหภูมิในป่าเริ่มสูงขึ้นและฟางหยุนไม่ได้ตั้งใจที่จะอาบแดดที่นี่ต่อไป
“ได้เวลาล่าเหยื่อ”
ฟางหยุนเงยหน้าขึ้นแล้วเตรียมคลานไปที่พุ่มไม้ แต่ในเวลานี้เขาได้ยินเสียงกรอบแกรบและมองไปที่ด้านหน้าด้วยความระมัดระวัง
เขาเห็นว่าในเวลานี้ในพุ่มไม้ห่างจากเขาสามเมตรกลุ่มหญ้าถูกรบกวนเล็กน้อยตามด้วยจิ้งจกยาวประมาณ 25 เซนติเมตรค่อยๆ คลานออกมาจากนั้นจ้องมองตรงมาที่เขา
“เป้าหมายถูกล็อคจิ้งจกต้นไม้, สัตว์เลื่อยคลาน, จิ้งจก สามารถให้พลังงานชีวภาพได้ถึงสิบคะแนน”
เสียงของระบบดังขึ้นในความคิดของเขา แต่ฟางหยุนไม่ได้ใส่ใจกับมันในครั้งนี้ความสนใจของเขาถูกดึงดูดโดยจิ้งจกตัวนี้
“เจ้านี้มาที่นี้จริงๆ”
ฟางหยุนเงยหน้าขึ้นและยกระดับความระวังภัย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้พบกับจิ้งจกต้นไม้ต่อหน้าเขา เมื่อเขาออกไปล่าสัตว์เมื่อสามวันก่อนเขาเห็นมันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ห่างออกไป 300 เมตร และผ่านเขาไป
เนื่องจากเจ้านี้มีบาดแผลเล็กๆ ที่ริมฝีปากซ้ายฟางหยุนจำตัวตนของเจ้านี้ได้ทันทีหลังจากที่เขาเห็น
กิ้งก่าเป็นสัตว์กินไม่เลือก พวกมันอาจจะเป็นเหยื่อของงูขนาดเล็กเมื่อเจอ นอกจากนี้จิ้งจกต้นไม้ตัวนี้ยังโตเต็มวัยและเพิ่งมีวิวัฒนาการแถมยังหิวโหยมากพลังของมันไม่ดีเท่าจิ้งจกต้นไม้ตัวนี้แน่นอน
ดังนั้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายจึงหันหน้าหนีเงียบๆ
เพียงแค่เขาไม่คิดว่าจะได้พบกับจิ้งจกต้นไม้ที่นี่จริงๆ!
“เฮ้ๆ”
กิ้งก่าต้นไม้สะบัดลิ้นสีแดงเข้มของเขาและค่อยๆเข้าหาด้านฝางหยุน เมื่อเห็นเช่นนี้ฟางหยุนก็อดคิดไม่ได้
“เจ้านี้มันต้องการกินฉันหรอ?”
ความคิดเกิดขึ้นจากจิตใจของเขาซึ่งทำให้เขาตกใจและร่างกายก็คลานถอยหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ไม่ดูเหมือนว่ามันต้องการจะแย่งรังของฉัน!” ฟางหยุนคิด จิ้งจกส่งเสียงขู่เขาและสีของร่างกายของมันก็สว่างขึ้น แต่มันก็ไม่ทำร้ายเขา
ดูเหมือนว่าจะพยายามข่มขู่!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ฟางหยุนก็ลงมือและรีบปที่จิ้งจกทันที ถ้าจิ้งจกตั้งใจจะฉกรังของเขาจริงๆเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะมอบให้
นี่คืออาณาเขตของเขา หากจิ้งจกตัวนี้เข้าครอบครองเขาจะกลายเป็นงูจรจัด ในป่าที่ต้องเผชิญกับวิกฤตเช่นนี้หากไม่มีที่หลบซ่อน พระเจ้าทรงทราบเมื่อเขานอนหลับอยู่ในบางมุมเขาอาจถูกกินโดยสัตว์กินเนื้อเป็นของว่าง
“เฮ้!”
ฟางหยุนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพลังและความคล่องตัวของเขาอาจไม่ตรงกับกิ้งก่าตัวนี้ แต่อย่าลืมว่าเมื่อคืนเขาได้เปิดใช้งานทักษะแรกของเขา
พิษร้ายแรง!
“บางทีฉันอาจลองใช้พลังของ ‘พิษร้ายแรง’ กับจิ้งจกตัวนี้ก็ได้!”
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฟางหยุนก็มองที่จิ้งจก บางทีโอกาสก็อาจมาถึงหน้าประตู
ยิ่งไปกว่านั้นจิ้งจกต้นไม้นี้สามารถให้พลังงานชีวภาพแก่เขาได้ถึง 10!
“ฉันไม่รู้ว่าพิษของฉันสามารถทำให้จิ้งจกต้นไม้นี้เป็นพิษได้ไหม?”
ในใจของฟางหยุนมีคำถามดังกล่าวเกิดขึ้นและในเวลานี้เขาเริ่มคลานไปหาจิ้งจกตรงข้ามอย่างกระตือรือร้น
เห็นได้ชัดว่าจิ้งจกดูเหมือนจะไม่คาดหวังว่าฟางหยุนจะทำเช่นนี้ เขาอยู่ที่เดิมสักพัก แต่ลำคอของมันโป่งมากขึ้นและดูเหมือนจะลังเลว่ามันจะถอยหรือโจมตี
ในเวลานี้ระยะห่างระหว่างพวกเขาเกือบครึ่งเมตร ฟางหยุนรู้สึกว่าระยะนี้เพียงพอสำหรับเขาที่จะเริ่มรุก
“ตอนนี้……”
ทันใดนั้นฟางหยุนตัดสินใจว่าเพียงพอแล้วและกล้ามเนื้อในร่างกายของเขาก็แน่นขึ้นจนสุดขีดเขาก็พร้อมที่จะโจมตีจิ้งจกต้นไม้ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
อย่างไรก็ตามในเวลานี้!
“เฮ้!”
อากาศที่ว่างเปล่าดังขึ้นพร้อมๆกัน จากมุมตาของเขามีเงาดำคล้ายอุกกาบาตตกลงสู่พื้น!
ฟางหยุนรีบกลับไปที่รังโดยไม่ลังเล!
...............
อ่านต่อฟรีได้ที่
