บทที่ 3 เริ่มวิวัฒนาการ
บทที่ 3 เริ่มวิวัฒนาการ
“ไข่แต่ละฟองสามารถให้พลังงานชีวภาพได้ 1 จุด? ไม่ได้หมายความว่าตราบใดที่ฉันกลืนไข่ทั้งสี่นี้ฉันจะมีวิวัฒนาการ?”
เมื่อได้ยินการแจ้งเตือนของระบบอารมณ์ของฟางหยุนก็สดใสขึ้นทันที ทุกวันนี้เนื่องจากความกดดันในการเอาชีวิตรอดอารมณ์ของเขาจึงตกอยู่ในภาวะซึมเศร้ามาโดยตลอดตอนนี้เขาผ่อนคลายลงเล็กน้อย
หากเขาวิวัฒนาการอีกครั้งคุณสมบัติทางกายภาพของเขาจะก้าวกระโดดไปข้างหน้าซึ่งเอื้อต่อการอยู่รอดของเขาในป่านี้มากกว่า
โดยเฉพาะขนาดร่างกายของเขา
หลังจากวิวัฒนาการก่อนหน้านี้ความยาวของเขาเปลี่ยนจาก 10 ซม. เป็น 20 ซม. หลังจากวิวัฒนาการนี้ความยาวของเขาจะดีขึ้นมากแค่ไหน?
30 ซม.? หรือยาวกว่านั้น?
ไม่ว่าในกรณีใดขนาดที่ใหญ่ขึ้นอาจทำให้เขาดูคุกคามมากขึ้น หากเขาโชคร้ายพอที่จะต้องเผชิญหน้ากับศัตรูธรรมชาติบางชนิดยิ่งเขามีขนาดตัวใหญ่เท่าไหร่เขาก็จะดูเหมือนอีกฝ่ายอันตรายมากขึ้นเท่านั้นทำให้พวกเขาลังเลว่าจะคุ้มไหมที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อตามล่าเขา
ในขณะที่คิดถึงเรื่องนี้ฟางหยุนก็เปิดปากและกลืนไข่นกกระจอกทั้งสี่ลงในท้องของเขา
จู่ๆรังของนกกระจอกก็ว่างเปล่า
“ตอนนี้ฉันเพิ่งจะกินลูกของสิ่งมีชีวิตอื่นเมื่อพ่อแม่ของไข่เหล่านี้กลับมาฉันสงสัยว่าพวกเขาจะร้องไห้ด้วยความเสียใจไหม”
สิ่งนี้ฟังดูโหดร้าย แต่ฟางหยุนไม่มีความผิดใดๆ ท้ายที่สุดนี่คือกฎของป่าผู้แข็งแกร่งกินผู้อ่อนแอบางทีเขาอาจจะถูกนกตัวใหญ่กินเป็นขนมในอนาคตเหมือนกับที่เขากินลูกของนกตัวนี้
โดยไม่ต้องพูดถึงว่าในช่วงสิบวันที่ผ่านมาเขาได้กลืนสิ่งมีชีวิตจำนวนมากดังนั้นเขาจึงไม่มีความรู้สึกผิดและรังเกียจเหมือนที่ทำในวันแรก แม้ว่าเขาจะไม่อยากมีจิตใจที่เย็นชาและไร้ความรู้สึกแบบนั้น แต่เขาก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่นี้
“ทุกอย่างเพื่อความอยู่รอดของฉัน” ฟางหยุนคิด
หลังจากกลืนไข่เหล่านี้ฟางหยุนก็รีบปีนออกจากรังนก หากอยู่ต่อไปเขาอาจเสี่ยงที่จะถูกนกจับเมื่อมันกลับมา แม้ว่าพลังการต่อสู้ของนกกระจอกจะไม่ดีนัก แต่พลังป้องกันในปัจจุบันของเขาก็ไม่ได้สูงขนาดนั้น
หลังจากออกจากรังนกฟางหยุนก็คลานกลับไปที่รังของเขา
ในขณะนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ลมหนาวพัดในป่าและใบไม้ร่วงจำนวนมากถูกพัด ใบไม้แห้งร่วงหล่นลงบนร่างของฟางหยุนเกือบทำให้เขากลัวแทบตาย
จิตใจของฟางหยุนในปัจจุบันรู้สึกกระวนกระวายเป็นพิเศษทุกสิ่งในป่านี้สามารถทำให้เขากลัวได้
เขาต้องการกลับไปที่รังโดยเร็วที่สุด แต่หลังจากกินไข่ทั้งสี่ฟองร่างกายของเขากลับป่องมากจึงลดความเร็วที่ไม่เร็วมาก
บนถนนกลับฟางหยุนพบแมลงสาบสองสามตัว แมลงสาบแต่ละตัวสามารถให้พลังชีวภาพ 0.5 แต้มแก่เขา แต่ตอนนี้เขากำลังดิ้นรนกับร่างกายที่ป่องของเขาอยู่แล้วเขาไม่คิดว่าท้องของเขาจะพอดีกับสิ่งอื่นได้โดยไม่ต้องพูดถึงมันด้วยความเร็วที่เหมือนเต่าในปัจจุบัน เขาแทบจะจับพวกมันไม่ได้
ดังนั้นหลังจากคิดได้ในที่สุดเขาก็ล้มเลิกความคิดที่จะจับแมลงสาบสองสามตัวนั้นไป
หลังจากเจ็ดหรือแปดนาทีของการคลานอย่างช้าๆฟางหยุนก็กลับไปที่รังของเขา
รังที่มืดและแคบทำให้ฟางหยุนมีความรู้สึกปลอดภัยที่ไม่มีใครเทียบได้ ในที่สุดเขาก็วางหัวใจได้
เหมือนในอดีตเขาร่างไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของรังจากนั้นก็รอการย่อยของไส้เดือนและไข่นกกระจอกทั้งสี่ในท้อง
คราวนี้ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงกว่าที่เหยื่อในท้องของมันจะถูกย่อย
“ติ้ง! โฮสต์ได้รับพลังชีวภาพ 5 แต้มสำเร็จ”
เสียงกลไกของระบบดังขึ้นในใจของฟางหยุน เขาถูกปลุกจากภวังค์ของเขาจากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันทีมองไปข้างหน้าเพื่อแจ้งเตือนต่อไป
แน่นอนว่าระบบไม่ปล่อยให้เขารอเลยส่งข้อความแจ้งให้เขาทราบทันที
“ติ้ง! ตรวจพบว่าโฮสต์มีพลังงานชีวภาพเพียงพอถึงเงื่อนไขวิวัฒนาการของโฮสต์แล้ว”
"การวิวัฒนาการนี้จะใช้เวลาสิบนาทีโฮสต์ควรดูแลความปลอดภัยของสภาพแวดล้อมโดยรอบ"
“คุณต้องการรับวิวัฒนาการนี้หรือไม่?”
เมื่อได้ยินเสียงเตือนครั้งสุดท้ายของระบบเขาก็พูดในใจทันทีว่า
“วิวัฒนาการ!” โดยไม่ลังเล
ช่วงเวลาที่ฟางหยุนคิดถึงการพัฒนาความรู้สึกอบอุ่นเต็มไปด้วยร่างกายของเขาทำให้เขาสบายใจมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดก็กลายเป็นเดือดเป็นร้อน!
ร่างกายของเขาร้อนขึ้นและร้อนขึ้นทำให้ฟางหยุนอึดอัดมากเขาไม่สามารถช่วยได้นอกจากถูร่างกายของเขากับพื้นความเจ็บปวดทวีความรุนแรงมากขึ้นจนเขาเริ่มกรีดร้อง!
หลังจากสิบนาทีแห่งความเจ็บปวดอันทรหดในที่สุดวิวัฒนาการนี้ก็สิ้นสุดลง
"ในที่สุดมันก็จบแล้ว"
ฟางหยุนถอนหายใจด้วยความโล่งอกร่างกายของเขาดูเหมือนจะปลดภาระอันหนักอึ้งและเบาลงมาก เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความยากลำบากของการเป็นงู
เป็นเรื่องยากที่จะล่าเหยื่อเพื่อให้ได้พลังงานชีวภาพ แต่ในที่สุดเขาก็รวบรวมพลังงานชีวภาพเพียงพอที่จะพัฒนา เขาประสบกับความเจ็บปวดจากการถูกเปลวไฟแผดเผา
หากเจตจำนงของเขาไม่แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมสติของเขาจะถูกทำลายไปด้วยความเจ็บปวดในวิวัฒนาการก่อนหน้านี้
เขาค่อยๆสงบอารมณ์ลงเขาคลานไปรอบๆในรัง
เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาดูเหมือนจะมีพลังมากขึ้นทำให้เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าเขาสัมผัสบางอย่างกับหางของเขาซึ่งเป็นสิ่งที่อ่อนแอมาก
ด้วยประสบการณ์ครั้งสุดท้ายฟางหยุนรู้ทันทีว่าสิ่งที่หางของเขาสัมผัสคือผิวหนังที่เขาหลั่งออกมาหลังจากวิวัฒนาการ
“ฉันถูกฟักประมาณ 10 วัน แต่ฉันก็ลอกคราบมาแล้วสองครั้ง ฉันอาจเป็นเพียงคนเดียวในธรรมชาติที่ทำเช่นนี้ได้”
ฟางหยุนคิดว่าภูมิใจอย่างประหลาด เขาส่ายหัวและโยนความคิดแปลกๆเหล่านี้ออกไปจากหัวเขาเรียกแผงระบบในความคิดพร้อมที่จะดูการเปลี่ยนแปลงที่วิวัฒนาการนี้
“ติ้ง! การวิวัฒนาการครั้งที่สองของโฮสต์ประสบความสำเร็จระดับนี้ได้รับการอัพเกรดเป็นระดับ 3 ได้รับคะแนนทักษะ 2 คะแนน”
"ตรวจพบว่าโฮสต์มีคะแนนทักษะเพียงพอโฮสต์ต้องการเห็นทักษะที่มีอยู่หรือไม่?"
ฟางหยุนเพิ่งเปิดแผงระบบและข้อความทั้งสองนี้ก็ปรากฏขึ้นทำให้เขาประหลาดใจ หลังจากอ่านข้อความเขาก็รู้สึกดีใจมาก
หลังจากวิวัฒนาการครั้งแรกเขาสนใจทักษะเป็นพิเศษ เมื่อเห็นว่าระบบนี้สามารถเดินทางข้ามจักรวาลได้เขาจึงคาดหวังอะไรบางอย่างเช่นลูกไฟหรือใบมีดลม
อย่างไรก็ตามเนื่องจากคะแนนทักษะของเขาไม่เพียงพอเขาจึงมองไม่เห็นว่าเขาเรียนรู้ทักษะอะไรได้บ้างเขาจึงได้ แต่ดูคอลัมน์ทักษะอย่างโหยหา
ไม่คาดคิดหลังจากวิวัฒนาการนี้คะแนนทักษะของเขาก็ตรงตามข้อกำหนด
ฟางหยุนพูดกับระบบความคิดของเขาทันทีโดยไม่ลังเลใดๆ
“ตรวจสอบทักษะที่มีอยู่ในปัจจุบัน”
ม่านแสงด้านหน้าฟางหยุนสดชื่นแสดงข้อความอื่นให้เขาเห็น
“คะแนนทักษะปัจจุบันสามารถใช้เพื่อเปิดใช้งานสองทักษะต่อไปนี้”
"การเปลี่ยนสีลายพราง: ทักษะการใช้งานการเลือกทักษะนี้ทักษะนี้ทำให้โฮสต์มีความสามารถในการเปลี่ยนสีของเขาตามสภาพแวดล้อมโดยรอบได้รับผลของการพรางตัว"
”การอัพเกรดแต่ละครั้งใช้คะแนนทักษะ 3 คะแนนระดับปัจจุบัน: 0/5″
“พิษร้ายแรง : สกิลเปิดใช้งาน เมื่อเลือกสกิลนี้โฮสต์จะงอกเขี้ยวพิษ ทำให้โฮสต์สามารถใช้พิษเพื่อฆ่าคู่ต่อสู้ซึ่งจะเพิ่มพลังโจมตีของโฮสต์”
”การอัพเกรดแต่ละครั้งใช้คะแนนทักษะ 3 คะแนนระดับปัจจุบัน: 0/5″
เมื่อมองไปที่ทักษะทั้งสองนี้ฟางหยุนก็ตกตะลึงเล็กน้อยทักษะทั้งสองนี้ค่อนข้างแตกต่างจากที่เขาคาดไว้มีเพียงทักษะทางกายภาพเท่านั้นที่ทำให้เขาผิดหวังเล็กน้อย
แต่แล้วเขาก็มีกำลังใจขึ้นอีกครั้ง เขาแอบถอนหายใจ เขาเป็นคนโลภเกินไป
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงทักษะทางกายภาพ แต่ทักษะเหล่านี้ก็ดีสำหรับเขาในตอนนี้
หลังจากให้กำลังใจเขาอ่านคำอธิบายโดยละเอียดของทักษะทั้งสองนี้อย่างละเอียดโดยพิจารณาว่าจะเลือกทักษะใด
พูดตามตรงทักษะทั้งสองนี้เป็นสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้ การพรางตัวจะช่วยให้เขาสามารถหลีกเลี่ยงศัตรูตามธรรมชาติและเพิ่มโอกาสในการล่าเหยื่อได้สำเร็จ
พิษสามารถเพิ่มพลังโจมตีของเขาได้
อย่างไรก็ตามคะแนนทักษะปัจจุบันของเขาไม่เพียงพอที่จะเรียนรู้ทักษะสองทักษะเขาสามารถเลือกได้เพียงอย่างเดียว หลังจากคิดสักพักฟางหยุนก็ตัดสินใจ
“สกิลเปิดใช้งาน พิษร้ายแรง”
นี่ไม่ใช่การตัดสินใจที่เร่งรีบของเขา แต่เขารู้สึกว่าในสถานการณ์ปัจจุบันสิ่งที่เขาต้องการมากกว่านั้นคือทักษะการโจมตีประเภทหนึ่ง
ท้ายที่สุดเขาต้องล่าเหยื่อให้ได้มากขึ้นและหลังจากได้รับทักษะ "พิษร้ายแรง" แล้วหากเขาบังเอิญเจอศัตรูตามธรรมชาติในอนาคตเขาจะไม่ทำอะไรไม่ถูก
ที่สำคัญกว่านั้นสีของเกล็ดของเขาให้ลายพรางบางอย่างอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ใช้ทักษะการพรางตัวในตอนนี้
ทันทีที่สั่งระบบในใจฟางหยุนรู้สึกคันในปากและคอ หลังจากนั้นสักครู่อาการคันก็หยุดลงในที่สุด เขารู้สึกว่าเขี้ยวของเขาแตกต่างกันบ้าง ราวกับว่ากลวงจากภายใน
ฟางหยุนเปิดปากของเขา เขามีความรู้สึกว่าเขาสามารถปลดปล่อยพิษออกจากเขี้ยวของเขาได้ตราบเท่าที่เขาคิดถึงมัน
แน่นอนว่าเขายังรับรู้ว่าพิษในตัวมีดของเขามีไม่มากนักความเป็นพิษก็ไม่สูงเช่นกัน
“แต่ฉันเชื่อว่าตราบใดที่ทักษะนี้เพิ่มขึ้นในอนาคตปริมาณและความเป็นพิษของพิษจะดีขึ้นอย่างแน่นอน”
หลังจากเลือกทักษะแล้วฟางหยุนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกจากนั้นมองไปที่การเปลี่ยนแปลงในคุณสมบัติต่างๆของเขาบนแผงคุณสมบัติของเขา
