ตอนที่ 7 ราชาโจร
ตอนที่ 7 ราชาโจร
ดรอซโซ่ใช้ดาบเล่มยาวลูบไล้คอของหญิงสาว เขาลูบเบาพอที่จะไม่ทำให้เลือดไหล แต่ก็มากพอจะทำให้เธอรู้ว่าชีวิตของเธออยู่ในกำมือใคร เธออยู่ในสภาพคุกเข่า ร่างกายเปลือยเปล่าและแขนถูกล่ามโซ่ไว้ด้านหลัง ผมของเธอส่ายไปมา มันพันกันยุ่งเหยิงจากการถูกทำร้าย ผิวของเธอซีดเทาดั่งดวงจันทร์ ราวกับผืนผ้าใบที่ถูกแต่งแต้มด้วยรอยฟกช้ำสีดำและรอยจ้ำสีแดง
ดรอซโซ่แข็งแกร่งกว่าเธอ เขาเป็นมนุษย์ที่เหี้ยมโหด มีกล้ามเนื้อเหมือนหมีและใส่เกราะหนังสัตว์นักล่าแห่งป่าใหญ่ กรามของเขาเหมือนก้อนอิฐ ทั้งแกร่งและกว้าง นัยน์ตาของเขาเป็นสีดำทมิฬที่เปล่งประกายความกระหายอย่างไร้หัวใจ
“ลอร์ดริสสั่งให้กิลด์นักผจญภัยมาเก็บฉันสินะ” ดรอซโซ่กล่าวพร้อมยิ้มแยกเขี้ยว "คนอย่าวพวกเธอนี่ไม่ได้ล่าแค่สัตว์ประหลาดอย่างเดียวเหรอ? หรือพวกเขาไม่เชื่อว่าฉันเป็นมนุษย์แล้ว? แหม ไม่แน่ใจเลยว่าถูกชมอยู่หรือเปล่า"
"แกฆ่าคนบริสุทธิ์ไปมากเกินกว่าจะเรียกว่ามนุษย์ได้อีกแล้ว" หญิงสาวกล่าวขณะที่เธอกัดฟัน และเริ่มดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากโซ่ที่คล้องอยู่ สีหน้าของเธอแสดงออกชัดเจนว่าเธอนั้นเจ็บปวด แขนของเธออ่อนแรงลงจากการต่อสู้ขัดขืนกับโซ่มาเนิ่นนาน
แม้ว่าร่างกายของเธอจะดูแข็งแรง แต่นี่ก็ไม่ใช่ร่างกายของนักรบ เธอมีรูปร่างที่อ่อนช้อยและคล่องแคล่วของเรนเจอร์ ไม่ได้มีแรงมากพอที่จะทำลายโซ่เหล็กที่รัดแน่นอยู่รอบแขนของเธอได้เลย
"ในฐานะอัศวิน ฉันรับใช้โซเลย์อย่างซื่อสัตย์มามากกว่าครึ่งของวัยเยาว์ของฉัน ฉันต่อสู้กับคนครึ่งอสูร, เอลฟ์, ออร์ค คนแคระและอสูรที่ดุร้ายอื่นๆทั้งหมด ที่สร้างความเสียหายให้กับทุ่งนา, เด็กและสตรี
แต่ฉันได้เห็นอะไร? ตอนที่พวกป่าเถื่อนมารวมตัวกันเป็นสาธารณรัฐ, โซเลย์ ซึ่งนำโดยดัชเชสตัวน้อยผู้งดงามที่ไม่เคยจับดาบเลย สั่นกลัวและเรียกร้องหาสันติภาพ เธอปรารถนาที่จะให้อภัยอสูรร้ายสำหรับความผิดบาปทั้งหมดที่พวกมันทำกับเรา แต่เมื่อฉันมองเห็นความอยุติธรรมและละทิ้งการเป็นอัศวินออกมา กลับกลายเป็นฉันเองที่เป็นสัตว์ประหลาด น่าขำดีนะ ว่าไหม?”
ดรอซโซ่ยกดาบออกจากคอของเธอ รอยยิ้มของเขาจางลง "แต่ฉันจะนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลง และการเปลี่ยนแปลงคงจะสร้างขึ้นไม่ได้หากไม่มีร่างของผู้บริสุทธิ์คอยค้ำมันไว้"
"โอ้ นี่คือการเปลี่ยนแปลงเหรอ?" หญิงสาวถ่มน้ำลาย เธอยื่นหน้าชี้ไปทางฝูงโจรที่อยู่รอบๆพวกเขา ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เธอด้วยเจตนาที่ชัดเจน "หลบซ่อนตัวอยู่ในป่าและขโมยของจากคนยากจน? แกกล่อมตัวเองให้ข่มตานอนหลับตอนกลางคืนด้วยเรื่องอะไรอีกบ้างละ?"
ดรอซโซ่ตะคอก "ไอ้โง่เอ้ย โจรน่ะคือแนวหน้า มันมีไว้เพื่อดึงดูดความสนใจ ฉันรู้ว่าเมื่อชาวบ้านออกมาร้องกันมากพอ ริสจะต้องลงมือแน่และเขาก็ทำอย่างนั้น เขาส่งเธอ เธอและพรรคพวกที่ตายไปแล้วของเธอไง และบนปลายทางของความล้มเหลวของเธอ ก็คือพวกอัศวินของริสที่ตามมาติดๆ "
"ยินดีด้วยนะ แกได้รับความสนใจอย่างที่แกอยากได้แล้วนี่ โอ้พระเจ้า แกนี่เหมือนเด็กตัวเล็กๆที่เอาแต่ใช้อารมณ์ฉุนเฉียวเกรี้ยวกราด แต่ตอนนี้เป็นอย่างไร? คงเป็นเพราะปาฏิหาริย์บางอย่างที่ทำให้กลุ่มคนโง่งี่เง่าของแกเอาชนะอัศวินได้ แล้วอย่างไรต่อล่ะ? เหล่าอัศวินก็จะมาเพิ่มอีก และพวกเราก็จะมามากขึ้นอีก จนไม่เหลือซากพวกแกสักคน และวันนั้นวิญญาณของฉันจะหัวเราะอยู่บนศพของแก "
"เธอประเมินฉันต่ำเกินไปหน่อยนะ" ดรอซโซ่ผงกศีรษะเรียกบรรดาโจรของเขา และคนก็เคลื่อนขบวนมาข้างหน้าพร้อมทั้งแบกร่างสองร่าง คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มร่างเล็กสวมเสื้อคลุม อีกคนหนึ่งเป็นผู้หญิงที่สวมเสื้อผ้าหนาๆและมีกล้ามเนื้ออยู่บนกระดูกมากพอที่จะทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่ต้องอับอาย พวกเขาทิ้งศพข้างหน้าดรอซโซ่
หญิงสาวเบือนสายตามองออกไปนอกซากศพ "แกมันชั่วช้าสามมานย์ นี่แกแห่ร่างเพื่อนฉันแล้วทิ้งอย่างนี้เลยเหรอ?"
"ไม่ ฉันไม่ได้ชั่วช้าขนาดนั้น และไม่ได้ใช้อารมณ์ของมนุษย์อีกต่อไปด้วย ทั้งหมดที่ฉันทำ ฉันทำอย่างเหตุผล" ดรอซโซ่เก็บดาบเข้าฝักและคุกเข่าลงเพื่ออุ้มศพของชายหนุ่ม เขายกศพสูงขึ้นไปในอากาศ มือที่ใหญ่เหมือนมือหมีของเขาโอบศีรษะไว้เหมือนหยิบลูกแอปเปิ้ล "ออกมาเถิด โอ้ ซาแกนผู้ยิ่งใหญ่ และรับเครื่องสังเวยของคุณไป [ศาสตร์มืด]"
แขนของดรอซโซ่กระตุก กล้ามเนื้อกระเพื่อมและสั่นเหมือนหนอนไช ผิวหนังเริ่มฉีกขาดออกจากกันซึ่งเผยให้เห็นเส้นสีดำที่อยู่ข้างใต้และกำลังดิ้นออกมา มันเลื้อยพันไปรอบแขนจนครอบคลุมทั่วทั้งพื้นผิว เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะคล้ายปลาไหลที่มีปากเรียงรายไปด้วยเขี้ยวที่ไล่งับอย่างไม่หยุดหย่อน หิวกระหายไม่มีที่สิ้นสุด
หนอนพุ่งไปข้างหน้าและฉีกเข้าไปในศพอย่างโหดเหี้ยม ศพหายเข้าไปในปากของสิ่งมีชีวิตนั้นด้วยความรวดเร็วและสมรรถภาพที่น่าหวาดกลัว
ศพก็หายไปภายในไม่กี่วินาที ไม่มีแม้แต่รอยคราบเลือดบนผืนป่า - นั่นเป็นข้อพิสูจน์ถึงความหิวกระหายของหนอน
ดรอซโซ่ตัวสั่นระริกขณะที่หนอนหดกลับเข้าไปในแขนของเขา สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นมนุษย์ถูกย่อยให้เป็นของเหลวสีดำและข้นเหมือนน้ำมันดิน มันไหลจากแขนของเขาและเข้าไปทั่วร่างกาย นั่นทำให้เส้นเลือดทั้งหมดเป็นสีดำและมองเห็นได้อย่างชัดเจนผ่านผิวหนัง
"นี่สิ พลัง" ดรอซโซ่พูดขณะที่เขาเลียริมฝีปากของเขา "ฉันรู้สึกได้ว่ามานาของฉันเพิ่มขึ้น สติปัญญาของฉันก็ฉลาดหลักแหลมขึ้น"
เขาหงายฝ่ามือและเพ่งสมาธิ ลมเริ่มหมุนวนไปรอบๆ ทำให้อากาศควบแน่นกลายเป็นของแข็ง มันจับตัวกันกลายเป็นมวลอากาศทรงกลม แล้วมันก็เปลี่ยนรูปร่างเป็นใบมีดและพุ่งไปข้างหน้าเหมือนลูกศร
"[ดาบวายุ] ช่างเป็นคาถาที่มีประโยชน์อะไรเช่นนี้ คนของฉันตายเพราะคาถานี้ไปหลายคน แต่ตอนนี้มันเป็นของฉัน การบริโภคชาวบ้านทำให้ฉันมีพละกำลัง แต่ตอนนี้แค่นั้นมันยังไม่พอ เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องการความสนใจ? ริสจะส่งอัศวินมาให้ฉัน และฉันก็จะดื่มด่ำพวกมัน และมันก็จะส่งคนมาตายเพิ่มอีกเรื่อยๆ และก่อนที่เขาจะเลิกทะนงตน ตอนนั้นฉันก็คงมีพลังมากพอที่จะโค่นล้มการปกครองของมันเหนือริเวียร่า "
ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นซีดเซียวลงด้วยความสยดสยอง ขณะที่เธอจ้องมองไปที่แขนของดรอซโซ่ “แกมันไม่เหลือความเป็นมนุษย์อยู่แล้ว แกขายวิญญาณให้ปีศาจเพื่อแก้แค้นอย่างนั้นเหรอ?”
ดรอซโซ่ถอนหายใจอย่างไร้ความอดทน "ไม่ใช่การแก้แค้น การเปลี่ยนแปลงต่างหาก"
เขาร่าย [ดาบวายุ] ด้วยการสะบัดข้อมือแบบสบายๆ เคียวแห่งสายลมที่แทบมองไม่เห็นได้ฉายผ่านผู้หญิงคนนั้น การแสดงออกถึงความหวาดกลัวยังคงฝังอยู่บนใบหน้า ศีรษะของเธอขาดออกจากคอและตกลงไปที่พื้นป่า
ดรอซโซ่ชักดาบออกจากฝักของเขาแล้วเหวี่ยงชี้ขึ้นไปในอากาศ "มาเถอะ น้องพี่! วันนี้ พวกเราจะไม่เป็นโจรอีกแล้ว! เราจะไม่หลบซ่อนอีกต่อไป! เราจะแสดงให้พวกอัศวินเจ้าสำอางพวกนั้นได้เห็น ว่าผู้ชายที่แท้จริงเขาต่อสู้กันอย่างไร! วันนี้จะเป็นครั้งแรกของการต่อสู้อีกหลายครั้ง เราอาจบาดเจ็บและเราอาจล้มลง แต่ในท้ายที่สุด เราจะยึดริเวียร่าและแสดงให้ดัชเชสรู้ว่าความป่าเถื่อนสุดที่รักของเธอ ไม่สมควรได้รับอะไรนอกจากคมดาบของเรา!"
เสียงของเขาคำรามก้องดังไปทั่วทั้งป่า ซึ่งขับเคลื่อนโดยพลังที่ไร้มนุษยธรรม กลุ่มโจรต่างโห่ร้อง บ้างก็เพราะตื่นเต้น บ้างก็เพราะหวาดกลัว
------------------------------------
ติดตามตอนล่าสุดได้ที่เพจ: ว่างๆก็เลยเอานิยายมาแปลไทย
