
[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]
แล้วแต่นายท่าน…(YAOI)
ตอน : ลงโทษ ครั้งที่หนึ่ง
คุณเคยยอมทำตามคำสั่งใครทั้งๆ ที่คุณไม่อยากทำไหม?…..
คุณรู้สึกอย่างไรตอนที่ทำมัน….กดดัน อึดอัด ไม่สบายใจ กังวล และทุกข์ทรมาน….ถ้าคุณเคยทำ ถ้าคุณกำลังรู้สึกแบบนี้ ผมว่า เราอาจจะเหมือนกันก็ได้….
ผมชื่อ
เอ็กซ์
ครับ ผมไม่มีชื่อจริง หรือนามสกุลเลย ตั้งแต่จำความได้ทุกๆ คนก็จะเรียกผมว่าเอ็กซ์มาตลอด ตอนนี้ผมอายุสิบหกปีแล้วครับ สำหรับที่อื่นเด็กอายุสิบหกแบบผมตอนนี้คงกำลังมีความสุขกับช่วงชีวิตของวัยรุ่น ยิ้มแย้มกับเพื่อนๆ ไปเที่ยวกับแฟน หรือนั่งเรียนพิเศษที่สถาบันกวดวิชาอย่างขยันขันแข็ง….แต่มันไม่ใช่กับที่นี่…ที่ที่ผมอยู่ตอนนี้
“คุณเอ็กซ์ครับ นายท่านเรียกพบครับ” หลงเฟยลูกน้องคนสนิทของ
นายท่าน
เดินมารายงานผมหลังจากที่ผมเหยียบเท้ากลับเข้าบ้าน….บ้านที่ไม่ใช่ของผม…แล้วถ้าจะถามว่าผมไปไหนมาน่ะหรอ….ผมไปรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาน่ะครับ อาการก็ไม่มีอะไรมาก แค่ผิวหนังแตกจากการถูกตีด้วยเข็มขัดเส้นเล็ก และข้อมือเคล็ดจากการถูกมัดแน่นนานหลายชั่วโมง…แค่นั้นเอง
“รับทราบครับ” ผมขานรับแล้วเดินมาตามทางที่คุ้นเคยของคฤหาสน์ หรือที่ผมเรียกว่าบ้านหลังนี้…
ก็อก ก็อก ก็อก
“ขออนุญาตครับนายท่าน คุณเอ็กซ์กลับมาแล้วครับ” ชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่ยืนเฝ้าประจำประตูทำหน้าที่ในการเรียนให้นายของตนทราบ…นายของผมด้วย ประตูไม้ลายสิงโตบานใหญ่ถูกผลักออกเชิญให้ผมเข้าไปทั้งๆ ที่ผมไม่อยากเข้าไปแท้ๆ
“เอ็กซ์” เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อผมเบาๆ ผมมองร่างสูงใหญ่กำยำที่นั่งอ่านเอกสารกองโตด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแล้วโค้งหัวลงตามที่เคยถูกสั่งสอนมา
“ครับนายท่าน”
“นายสายไปสิบนาที”
เอือก….
ผมกลืนน้ำลายเหนียวลงคืออึกใหญ่เมื่อจบคำพูดของคนเป็นนาย….ผมสายไปสิบนาทีเพราะระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุทำให้การจราจรติดขัด…
“คือ….” ทุกทีซิน่า ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ผมถึงได้ตัวสั่นและพูดอะไรไม่ออกแบบนี้….ทำไมผมถึงได้เป็นแบบนี้!
ตึง!
“ไม่ต้องมาแก้ตัว!!” มือหนาตบโต๊ะทำงานฟาดใหญ่แล้วเดินมาทางผม ขาของผมก้าวถอยหลังช้าๆ อย่างอัตโนมัติ
“ไปทำเหี้ยอะไรมา!!!” เสียงทุ้มตะคอกใส่ผมพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมาดึงกระชากเส้นผมของผมตามแรงอารมณ์…
“ผม….”
ตุบ
“โอ๊ย”
“ลุกขึ้นมา!” ผมที่ถูกเหวี่ยงไปติดผนังห้องเย็นเฉียบอย่างแรงจนทรุดตัวลงไปกองกับพื้น ถูกกระชากเส้นผมให้ลุกขึ้นตามอีกคนที่เป็นนาย
“กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าคำสั่งกูเด็ดขาด! แล้วมึงมาสายได้ไงห้ะ!!”
ตึง
ศีรษะของผมถูกเหวี่ยงไปจนชิดประตูบานใหญ่อย่างแรงอีกครั้ง….มันเจ็บนะเขาจะรู้ไหม….คงไม่ซินะ
“อึก ขออภัยครับ อึก นายท่าน…” ผมกลั้นเสียงร้องสะอื้นไว้แล้วค่อยๆ ยันตัวจากประตูมาโค้งหัวทำความเคารพผู้เป็นนายด้วยความรู้สึกผิด
“มานี่!!” แขนเรียวของผมถูกดึงเข้าหาคนร่างใหญ่แล้วโดนกระชากให้ไปตามทางที่เขานำ…โซฟารับแขกกลางห้องทำงาน….อีกแล้วซินะ…
ตุบ
“อึก!” เพราะผมถูกเหวี่ยงใส่โซฟาสีดำทึบจนไม่ทันได้ระวัง ข้อมือที่เคล็ดจึงถูกทับเต็มแรง
“โอ๊ย อึก”
“อย่ามาสำออย” นายท่านบีบรอบข้อมือของผมข้างที่ไม่ปกติอย่างแรงแล้วยกขึ้นมาเพื่อสวมใส่อุปกรณ์การลงโทษที่เขาชอบใช้
กุญแจมือ
กริ๊ก
“อึก”
“ถ้าไม่มาช้ากูก็จะให้มึงได้พักผ่อนแล้วเชียว หึ แล้วอย่าฝันไปเลยว่าคืนนี้มึงจะได้นอน!” นายท่านพูดแล้วใส่กุญแจมืออีกข้างบนมือของผม
“อึก อึก”
เพี้ยะ
“ร้องออกมา!!! กูบอกให้มึงร้องไห้ออกมาไง!” แรงจากฝ่ามือที่กระทบลงบนใบหน้าผมทำให้ผมต้องหันไปตามแรง
“ฮึก ฮื้ออออ” มือหนาบีบคางของผมไว้แน่นแล้วเอาผ้าปิดปากที่มีรูกว้างบริเวรรอบปากและลูกบอลสีส้มๆ ลูกเล็กพอดีปากมาปิดรอบปากผมและมัดไว้ที่ท้ายทอยข้างหลัง
“ฮืออออ ฮืออออ” ทันทีที่มัดเสร็จ ลูกบอลนั่นก็เข้ามาอยู่ในปากของผมทำให้ผมกลั้นเสียง สะอื้นไม่ได้อีกต่อไป….
“หึ!”
“อื้ออออ! อื้ออออ!!!” ผมส่ายหน้าซ้ายขวาหนีสิ่งที่เห็น พอจะเขยิบหนีก็ถูกดึงข้อเท้าด้วยมือหนาจนกลับมาอยู่ที่เดิม
“อื้อ! ไอ้!! (ไม่!!)” คัตเตอร์คมเงาวาวส่องแสงกับหลอดไฟที่อยู่ในห้องทึบนี้ทำให้ผมกลัว….ผม ผมจะโดนลงโทษ ไม่นะ…. แผลผมยังไม่ทันหายเลย ได้โปรด….อย่าทำกับผมแบบนี้…
“ฮึก ฮื่อออออ ไอ้ๆๆๆ!!! (ไม่ๆๆๆ!!!)”
“ร้องเข้าไปๆ ฮ่าๆ” มือหนาดึงเส้นผมของผมอีกครั้งอย่างแรงจนหน้าหงาย
“ฮื้ออออ” ได้โปรด….อย่าทำอะไรผม….ต่อไปผมจะไม่มาสายแล้ว
“หึ!” คมของคัตเตอร์อันเล็กถูไถไปมาอยู่ที่พวงแก้มของผม….แก้มที่มีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด
ฉึก
“ฮื้อออออออ!!!!!”
“อืมมมม สีสวย….” ความเจ็บตีขึ้นมาเมื่อร่างหนากดมันลงมาที่พวงแก้มของผมอย่างแรงจนบาดลึกเข้าเนื้อผม….ผมเจ็บ ผมแสบ หยุดเถอะครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว
“ฮื้อออออ!!!!” แต่คำอ้อนวอนในใจของผมคงจะไม่เป็นผลเมื่อคมคัตเตอร์ค่อยๆ บาดเนื้อแก้มผมลงมาเรื่อยๆ พร้อมกับของเหลวสีแดงข้นกลิ่นสนิมที่ลอยคละคลุ้งไปทั่ว…
“อ๊ากกกก!!!!” ผมไม่ไหวแล้ว!!! ได้โปรด! ช่วยผมที ใครก็ได้ ช่วยผมที!
“อย่ามาสำออย!!!”
พรึบ
“อ๊ากก” คัตเตอร์แหลมคมถูกดึงออกไปอย่างแรงจนเลือดของผมกระเซ็นตามไป…
“ฮื้ออออ ฮื้อออ ไอ้ ไอ้ ไอ้ (ไม่ ไม่ ไม่)”
แควก!
คัตเตอร์อันเล็กยังคงทำหน้าที่ได้ดีเมื่อเจ้าของร่างสูงใช้มันกรีดชุดสูทสีดำราคาแพงของผมจนขาดออกจากกันเป็นสาย
“อะไรวะ!!! แผลตั้งแต่เมื่อวานทำไมไม่หาย!!” ร่างสูงหัวฟัดหัวเหวี่ยงตะคอกใส่ผมทันทีที่เห็นรอยกรีดที่เกิดจากมีดสั้นของเขาในเมื่อวาน….แผลลึกสามมิลลิเมตรความยาวสิบสองเซน….ถึงจะไม่มากแต่มันคงไม่มีทางหายภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง…แต่นายท่านนั้นไม่ชอบให้ร่างกายของผมมีแผล โดนเฉพาะหน้าอกและลำคอ…
แควก
“ไอ้! (ไม่!)” กางเกงสีดำถูกกรีดออกด้วยคัตเตอร์อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนมันขาดหลุดลุ่ยเสียนึกสภาพเดิมไม่ออก….ก่อนจะ
“คิม! ไปเอากล่องมา!”
“ไอ้!!!!!” ผมตะโกนร้องอย่างตกใจเมื่อได้ยินคำสั่งที่นายท่านสั่งลูกน้องที่ยืนประจำมุมห้องหนึ่ง….กล่องใบนั้น ไม่นะ ผมไม่เอากล่องนั่น….จะกรีดผมจะตบผมจะทำอะไรก็ได้….ขอแค่ไม่ใช่กล่องใบนั้น…กล่องที่รวบรวมอุปกรณ์ตัวช่วยในการจัดการอารมณ์กามทุกสิ่งที่มีไว้…..
รวมไปถึงยานรกที่ผมไม่อาจต้านทานได้….
100%
#โปรดติดตามตอนต่อไป…

