บทที่ 259

ผ่านไปสี่วัน เสียงการปะทะดังสนั่นทั่วทั้งป่า กลิ่นคาวเลือดลอยฟุ้งสัตว์อสูรร้องคำรามเสียงดังลั่น ควันไฟฟุ้งกระจายเป็นจุดๆ กลุ่มของเนี่ยฟงเริ่มที่จะติดตามกลุ่มด้านหน้าทันแล้วตอนนี้กลุ่มของเนี่ยฟงกลายเป็นกลุ่มใหญ่รับคนเพิ่มตลอดเวลา คนส่วนใหญ่ก็เป็นพวกได้รับบาดเจ็บและหลบหนี ซึ่งแน่นอนเนี่ยฟงก็หาได้ใจดำคิดเรื่องเล็กน้อยเพราะถึงอย่างไรทุกคนก็ต้องการมีชีวิตรอดกลับไปอยู่แล้ว ด้านหน้ามีเสียงปะทะดังขึ้นทั้งหมดเริ่มที่จะตื่นตัวอีกครั้ง จูคัง เจินอู่นำกำลังเข้าตรวจสอบชั่วน้ำเดือดจูคังก็รีบกลับมารายงาน

“ด้านหน้าเป็นกลุ่มของหัวอิงกำลังปะทะกับคนของที่นี่สี่คน มีคนได้รับบาดเจ็บและตกตายหลายสิบคนเราจะเข้าไปช่วยพวกเขาหรือไม่”

เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ

“จัดกำลังคน รอสัญญาณจากข้า”

เนี่ยฟงเอ่ยวาจาออกมาพร้อมกับพุ่งทะยานออกไปยังกลุ่มของหัวอิง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เสียงดาบเข้าปะทะกับกรงเล็บเสียงดังลั่น หัวอิงตอนนี้ได้รับบาดเจ็บที่แขนซ้ายเป็นรอยจากกรงเล็บเลือดสีแดงฉานไหลย้อยหยดลงพื้น ใบหน้าเริ่มซีดขาวเพราะอาการเสียเลือดแต่ก็ยังกวัดแกว่งดาบในมือขวาเข้าต้านรับชายฉกรรจ์ผู้หนึ่ง ส่วนคนที่เหลือต่างมีอาการบาดเจ็บไม่มากก็น้อย หลายคนเริ่มที่จะถอดใจเพราะอาวุธในมือหาได้ทำอันตรายแก่คนทั้งสี่ได้ เมื่อกลุ่มของเนี่ยฟงมาถึงก็เริ่มกระจายตัวปิดล้อม เนี่ยฟงสะบัดมือขวากำชับมีดสั้นในมือพร้อมกับโคจรลมปราณรอเอาไว้ ทันทีที่ชายฉกรรจ์สวมชุดเทาพุ่งเข้าหาหัวอิงเนี่ยฟงก็ซัดมีดสั้นในมือออกไป ฟิ้ว

มีดสั้นเสียบแทงปักไปที่ท่อนแขนขวา เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล ในจังหวะนั้นเองหัวอิงที่โคจรลมปราณรออยู่ก่อนแล้วก็ฟาดฟันดาบออกไป ปราณดาบพุ่งเข้าปะทะชายผู้นั้นเสียงดังสนั่น เปรี้ยง กระเด็นออกไปด้านหลังแต่หัวอิงก็ต้องตื่นตกใจเพราะร่างกายของชายผู้นั้นหาได้มีบาดแผลใดๆ แต่ไม่ถึงสองลมหายใจก็เห็นเงาดำวูบวาบลงมาจากกิ่งไม้ มองเห็นเป็นพวกหานป๋อ เมื่อหันกลับไปมองชายฉกรรจ์ด้านหน้าก็พบว่าตกตายลงเสียแล้วศีรษะถูกทุบตีจนแตกกระจายมองเห็นใครบางคนถือแส้แข็งอยู่ในมือ ทันใดนั้นก็จางหายไปพร้อมกับได้ยินเสียงดังสนั่นมาจากทางขวามือ เปรี้ยง ชายฉกรรจ์สวมชุดเทาอีกคนก็ลงไปนอนแน่นิ่งไร้ซึ่งศีรษะ หลังจากนั้นตัวเขาเองก็ล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยอาการหน้ามืดเพราะเสียเลือดจำนวนมาก

นานเท่าไรไม่ทราบหัวอิงรู้สึกตัวเพราะได้กลิ่นหอมโชยมาตามลม เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าตนอยู่ในโดมสีฟ้าขนาดใหญ่ เมื่อมองไปทางซ้ายพบเห็นพวกหานป๋อกำลังย่างเนื้อบางอย่างอยู่ เมื่อหันกลับมาทางขวาก็พบเห็นกลุ่มของตนนั่งโคจรลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเอ่ยวาจาออกมา

“ช่วงเวลาหลายวันมานี้พวกเจ้าคงเจอปัญหามาไม่น้อยสินะ”

หัวอิงหันไปมองทางซ้ายมืออีกครั้งก็พบเห็นเนี่ยฟงเดินเข้ามาพร้อมกับถือเนื้อย่างเสียบไม้

“กินเสียหน่อยจะได้มีแรง คืนนี้ไม่แน่พวกมันอาจมาอีก”

หัวอิงค่อยๆลุกขึ้นนั่งโดยพิงต้นไม้เอาไว้เนี่ยฟงก็ยื่นเนื้อย่างเสียบไม้หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไปพูดคุยบางอย่างกับหานป๋อ

“ตอนนี้หัวอิงรู้สึกตัวแล้ว เจ้าคอยสอนเขาเกี่ยวกับการจัดการกับอาวุธก็แล้วกัน ข้าจะออกไปเก็บสมุนไพรเสียหน่อย”

“ได้ไม่มีปัญหา แต่ไอ้โดมของเจ้าจะไม่เป็นไรแน่นะ”

เนี่ยฟงหัวเราะดังลั่น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แน่นอนพวกเจ้าอยู่ข้างในนี้ปลอดภัยแน่นอน เจ้าวางใจเถอะ”

เนี่ยฟงครุ่นคิดบางอย่างหลังจากนั้นก็สะบัดมือขวานำแผ่นหินออกมาอีกนับยี่สิบแผ่นยื่นให้แก่หานป๋อ

“เจ้าคงรู้วิธีใช้มันนะ เช่นนั้นข้าฝากที่นี่ด้วย”

“ได้”

สิ้นเสียงตอบรับเนี่ยฟงก็ก้าวเดินออกจากโดมสีฟ้าแผ่ลมปราณตรวจสอบ ทันใดนั้นเองประกายสายฟ้าก็พุ่งออกจากมือขวา เนี่ยฟงแสยะยิ้มพุ่งทะยานไปทางขวาติดตามประกายสายฟ้าไปอย่างรวดเร็ว เมื่อติดตามมาได้ระยะหนึ่งเกือบครึ่งเค่อเขาก็พบ เสาหินแปลกประหลาดตั้งอยู่คู่กันมีเถาวัลย์พันโดยรอบหากไม่สังเกตก็ไม่เห็น เมื่อเข้าไปตรวจสอบก็พบเห็นอักษรแปลกประหลาดสลักอยู่เต็มไปหมด เขาแผ่ลมปราณตรวจสอบบริเวณโดยรอบอีกครั้งเมื่อไม่พบเห็นผู้ใดก็เร่งโคจรลมปราณไปที่มือขวาประกายสายฟ้าพุ่งออกไปที่เสาหินทั้งสอง ไม่นานก็ปรากฏวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองตรงกลางเสาหิน เนี่ยฟงรีบแก้ไขวงอักขระศักดิ์สิทธิ์อย่างรวดเร็วเกือบครึ่งเค่อก็กลายเป็นม่านพลังสีทอง เนี่ยฟงสูดลมหายใจเข้าปอดสะบัดมือขวากำชับแส้แข็งสีดำในมือแน่นก้าวเดินเข้าไปในม่านพลัง

เมื่อโผล่ออกมาก็พบว่าตนเองอยู่ภายในถ้ำอันอึมครึมเต็มไปด้วยโครงกระดูกเกลื่อนพื้นมีแสดงสว่างส่องลงมาจากช่องกลางถ้ำ ตรงกลางมีบ่อน้ำขนาดเล็กแต่สิ่งที่เนี่ยฟงตื่นตกใจนั้นก็คือด้านข้างมองเห็นเป็นศิลาจารึกขนาดใหญ่ตั้งวางอยู่ เขารีบแผ่ลมปราณตรวจสอบบริเวณโดยรอบเมื่อไม่พบเจอผู้ใดก็รีบเข้าไปตรวจสอบศิลาจารึกด้านหน้าทันที นานนับชั่วยามเนี่ยฟงก็พยักหน้าไปมาหลังจากนั้นก็รีบออกมาจากถ้ำทันที เมื่อออกมาด้านนอกก็พบว่าเริ่มมืดเมื่อจัดการกับเสาหินเสร็จสิ้นแล้วเขาจึงมุ่งหน้ากลับไปยังจุดพัก เมื่อมาถึงก็พบว่าแต่ละคนล้วนแล้วแต่มีสีหน้าเป็นกังวลอีกอย่างหลงเหลือแต่คนจากกลุ่มของตน หานป๋อเมื่อเห็นเนี่ยฟงกลับมาก็รีบเอ่ยวาจาทันที

“เจ้ากลับมาแล้ว”

“เกิดสิ่งใดขึ้นรึ แล้วพวกหัวอิงอยู่ที่ไหนกันไม่ได้อยู่รวมกับพวกเจ้ารึ”

“คนพวกนั้นออกเดินไปแล้ว ทันทีที่คนพวกนั้นใช้ปราณกับอาวุธเป็นพวกนั้นก็ออกเดินทางต่อ หัวอิงแจ้งว่าจะรีบนำเรื่องนี้ไปแจ้งต่อทุกคน คนที่ติดตามเรามาก็ขอเดินทางพร้อมหัวอิงหวังรวมกับกลุ่มหลัก”

เนี่ยฟงได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้า หันไปมองรอบด้าน

“เอาละ เจ้ารีบให้ทุกคนกลับมารวมตัวกันที่นี่ ข้าพบเจอบางอย่างจะต้องแจ้งต่อพวกเราทุกคน”

หานป๋อพยักหน้าตอบรับหลังจากนั้นก็สังหารคนที่เหลือให้ไปตามพวกจูคังและเจินอู่กลับมา เมื่อทั้งหมดกลับมาจนครบเนี่ยฟงก็รีบทุกคนมาหลังจากนั้นก็สะบัดมือขวาแผ่นหินเกือบร้อยกองอยู่บนพื้น หลายคนตื่นตกใจไม่น้อยเช่นกัน

“พวกเจ้าเอาไปแบ่งกัน หวังว่ามันจะช่วยเหลือพวกเจ้าไม่มากก็น้อย เรื่องที่ข้าจะกล่าวต่อจากนี้พวกเจ้าทุกคนฟังให้ดี อย่างที่พวกเรารู้กันที่นี่เรียกว่าดินแดนแห่งป่ามายา แต่เดิมที่นี่ถูกปกครองโดยชนเผ่ามายา มีความสามารถสู้รบเก่งกาจความสามารถเด่นๆก็คือซ่อนตัวและมีความรวดเร็ว ส่วนพวกที่เราเจอนั้นเรียกว่าชนเผ่าอสูรมายา มีความสามารถเช่นเดียวกับชนเผ่ามายาแต่มีหนังที่เหนียวและมีกรงเล็บและพลังกำลังเช่นสัตว์อสูร หากเราอยากยืดพื้นที่ที่นี่ ต้องจัดการกับชนเผ่าทั้งสองเสียก่อน”

เป็นหานป๋อที่นำแผ่นหินไปแจกจ่ายแต่ละคนหลังจากนั้นเนี่ยฟงก็กล่าววาจาต่อ

“ต่อไปเราคงต้องแบ่งทีมกันใหม่จะมีหัวหน้าหนึ่งคนผู้ติดตามอีกสี่ โดยให้จูคังและผู้ติดตามอีกสี่คน มีหน้าที่ลาดตระเวนไกลออกไปจากที่พักสามลี้ ส่วนเจินอู่และผู้ติดตามอีกสี่คนมีหน้าที่ระวังหลัง ส่วนข้าและหานป๋อจะคอยสลับกับพวกเจ้า เพื่อเป็นการไม่สร้างภาระให้แก่พวกเจ้าทั้งสองมากเกินไป อีกอย่างทันทีที่พบเจอสิ่งใดที่จำเป็นที่จะต้องรายงาน ให้ใครบางคนกลับมารายงานที่กลุ่มหลังโดยด่วน ส่วนแก่นพลังปราณและสิ่งที่ที่ยึดมาเป็บรวบรวมเอาไว้ที่หัวหน้ากลุ่มของพวกเจ้าเอง”

หลังจากแบ่งกลุ่มกันใหม่ทั้งหมดก็แยกย้ายกันพัก ทันทีที่รุ่งเช้ามาถึงหลังจากทานเนื้อย่างเสร็จสิ้นทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อ เดินทางได้ไม่นานกลุ่มของเนี่ยฟงรับหน้าที่เป็นหน่วยลาดตระเวนก็พบเจอบางอย่าง เนี่ยฟงหยุดยืนนิ่งหันซ้ายมือขวา สะบัดมือขวานำมีดสั้นออกมาถือเร่งโคจรลมปราณพร้อมกับซัดออกไปด้านหน้า มีดสั้นพุ่งปักตรึงต้นไม้ต้นหนึ่งทันใดนั้นเองก็มียางเหนียวสีเขียวเข้มไหลออกมาจากมีด ต้นไม้ต้นนั้นสั่นสะท้านไม่นานมันก็เริ่มขยับตัว ฟาดหวดกิ่งไม้ลงมายังจุดที่เนี่ยฟงยืนอยู่ เขาแสยะยิ้มกระทืบเท้าขวา เปรี้ยง ม่านพลังสีฟ้าปรากฏออกมาต้านรับ เปรี้ยง เปรี้ยง ทันใดนั้นเองก็มีต้นไม้บางต้นเริ่มขยับเช่นเดียวกัน เนี่ยฟงรีบตะโกนเสียงดังลั่น

“ระวังอย่าให้ถูกปิดล้อม ใครบางคนรีบกลับไปแจ้งกลุ่มหลักเร็ว ส่วนคนที่เหลือใครมีปราณธาตุไฟ จัดการโจมตีไปที่ต้นไม้”

สิ้นเสียงกล่าวชายผู้หนึ่งก็รีบพยักหน้าตอบรับคำสั่งถีบเท้าพุ่งถอยออกไป ส่วนอีกสามคนสะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่น

“ข้ามีปราณธาตุไฟ”

มีชายผู้หนึ่งเอ่ยวาจาออกมาพร้อมกับฟาดฟันดาบออกไป ปราณดาบสีแดงพุ่งเข้าปะทะต้นไม้ตนหนึ่งที่พุ่งเข้ามา เปรี้ยง เสียงร้องโหยหวนดังลั่น สะเก็ดไฟลุกไหม้ไปตามกิ่งไม้อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเองเนี่ยฟงก็ฟาดหวดแส้แข็งในมือด้วยทักษะตัดสายฟ้า ปราณแส้แข็งสี่เล่มพุ่งออกไปปะทะกับต้นไม้อีกต้นหนึ่ง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงกรีดร้องดังลั่นพร้อมกับต้นไม้ต้นนั้นค่อยๆล้มลงเสียงดังสนั่น โครม