บทที่ 257

ข่าวอันดับหนึ่งและอันดับสิบในเขตที่หนึ่งสองพี่น้องหัวเสี่ยวจางและหัวเสี่ยวอี้ถูกสังหารจากการท้าประลองในเขตเป็นข่าวแพร่กระจายประดุจไฟลามทุ่ง ชื่อของเนี่ยฟงเป็นที่กล่าวถึงทั่วทั้งเก้าเขต หลายคนจับตามองภายในภารกิจที่เขตหนึ่งที่ต้องไปทำ เหล่ายอดฝีมือแต่ละเขตล้วนแล้วแต่รีบส่งคนไปหาข้อมูลของชายผู้นี้ ส่วนเจ้าตัวหาได้สนใจสิ่งใดเพราะคิดเอาไว้แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้จึงทำได้เพียงเก็บตัวฝึกวิชาภายในบ้านหลังใหม่ที่ยึดมาจากหัวเสี่ยวจางเท่านั้น ส่วนผู้ติดตามนั้นหานป๋อรับอาสาเป็นคนจัดการเอง

เนี่ยฟงตรวจค้นภายในบ้านพักพบเจอช่องลับซ่อนแก่นพลังปราณ ยาเพิ่มพลังปราณและคัมภีร์หลายเล่มด้วยกัน มีคัมภีร์หลายเล่มที่เนี่ยฟงน่าสนใจโดยเฉพาะคัมภีร์มังกรคำรามที่ใช้พลังปราณเร่งขับเสียงออกมาเพื่อหยุดคู่ต่อสู้ และจิตแห่งเทพเอาไว้ข่มขวัญศัตรูที่มีระดับพลังน้อยกว่า แน่นอนว่าตนเองเคยตกอยู่ภายใต้ทักษะนี้มาก่อน หลังจากตัดสินใจแล้วก็ไม่รีรอรีบฝึกวิชาจากคัมภีร์ทั้งสองทันที การฝึกฝนไม่ได้ยากเท่าไรนักเพราะเนี่ยฟงมีสถานที่ฝึกส่วนตัวเพียงแค่เข้าไปอยู่ในห้องมืดเท่านั้นเพราะเวลาต่างจากด้านนอกพอสมควร ในที่สุดเวลาก็ล่วงเลยมาอีกหนึ่งเดือนหานป๋อนำกำลังคนยี่สิบคนยืนรอที่ด้านหน้าบ้านพัก ไม่นานเนี่ยฟงก็ปิดประตูก้าวเดินออกมา หานป๋อไม่รีรอรีบก้าวเดินเข้าหาทันที

“คนทั้งหมดข้ารวบรวมมาได้เพียงแค่นี้ ส่วนที่เหลือเจ้าก็น่าจะทราบ”

เนี่ยฟงยกยิ้มหันไปมองกลุ่มคนทั้งยี่สิบคนที่ยืนอยู่ จากที่สังเกตมีหลายคนเป็นยอดฝีมือด้วยเช่นกัน

“ข้าขอบคุณเจ้ามาหานป๋อ ว่าแต่แล้วคนของเจ้าละ”

“ข้าจะติดตามเจ้า”

เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้ว

“ในระหว่างที่ข้ารวบรวมคนให้เจ้า ข้าได้มีปัญหานิดหน่อย”

“ลำบากเจ้าแล้ว”

หลังจากนั้นเนี่ยฟงก็เดินเข้าไปสอบถามคนทั้งยี่สิบคนก็พบว่าคนทั้งหมดเป็นคนที่ถูกเมินจากอันดับทั้งหมด เพราะในกลุ่มส่วนใหญ่แต่ละคนอายุมากกันหมดแล้ว เนี่ยฟงยกยิ้มกล่าววาจาต้อนรับเข้ากลุ่มพร้อมกับมอบแก่นพลังปราณและยาเพิ่มพลังปราณให้แก่คนทั้งยี่สิบ แน่นอนหลายคนถึงกับตื่นตกใจ ไม่นานทั้งหมดก็เดินทางออกจากเขตที่พักเพื่อรับมอบหมายภารกิจ ทั้งหมดเดินทางมายังด้านหน้าของเมือง ซึ่งตอนนี้มีคนเกือบทั้งหมดมาอยู่ที่นี่แล้ว จากที่สังเกตกลุ่มของเนี่ยฟงมีจำนวนที่น้อยกว่าทั้งหมดแต่นั้นเป็นสิ่งที่เนี่ยฟงคาดเดาเอาไว้แล้ว เกือบสองเค่อก็มีชายชราผู้หนึ่งสวมชุดสีขาวในมือถือไม้เท้าปรากฏกายออกมาด้านหน้า ทำให้หลายคนตื่นตกใจไม่น้อยเช่นกัน ไม่นานชายชราก็เอ่ยวาจาออกมา

“พวกเจ้าคงเตรียมพร้อมกันแล้วใช้หรือไม่สำหรับการทำภารกิจในครั้งนี้ ข้าจะขอแจ้งภารกิจที่พวกเจ้าในเขตที่หนึ่งจะได้รับก็คือ สังหารสัตว์อสูรและกวาดล้างพื้นที่ผู้ปกครองดินแดนแห่งป่ามายา แน่นอนพวกเจ้าได้ทำร่วมกับเขตที่เจ็ด”

สิ้นเสียงกล่าวของชายชราเนี่ยฟงถึงกับแสยะยิ้ม

“ขอเพียงพวกเจ้าจัดการทำภารกิจสำเร็จ และทำผลงานได้ดีอาจจะถูกดึงตัวไปอยู่เขตอื่นก็เป็นได้ หรือแม้กระทั่งได้อยู่ในสังกัดของเทพ แต่จงระวังเอาไว้ให้ดีหากพวกเจ้าถูกสังหารที่นั่นทุกอย่างก็จบ”

ทุกคนต่างส่งเสียงพูดคุยถึงเรื่องที่ได้ยิน ไม่นานทุกคนก็เงียบเสียงลงเพราะมีวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นด้านหลังของชายชรา

“เอาละถึงเวลาแล้วพวกเจ้าติดตามข้ามาเถอะ”

สิ้นเสียงกล่าวชายชราก็หันหลังก้าวเดินเข้าไปในวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทอง หลายคนเริ่มเดินเข้าไปอย่างช้าๆ เมื่อก้าวเดินออกมาก็พบกับทุ่งหญ้ากว้างขนาดใหญ่สายลมพัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ลอยฟุ้งมาตามลม เนี่ยฟงรีบยกมือขึ้นพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา

“ระวังกลิ่นหอมของดอกไม้มีพิษ”

คนที่ติดตามหลังมารีบกลั้นลมหายใจ เนี่ยฟงสังเกตมองรอบด้านก็ไม่พบเจอสิ่งใด หลายคนเริ่มมีการอาการผิดปกติเพราะพิษ เมื่อทุกคนเดินออกมาจนหมดวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองก็จางหายไป เรือขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าค่อยๆลอยลงมาอย่างช้าๆ ทันทีที่มันลงจอดชายชราก็เอ่ยวาจา

“เอาละพวกเจ้าขึ้นเรือได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลายคนรีบพุ่งทะยานขึ้นไปบนเรืออย่างรวดเร็ว แต่ก็น่าแปลกที่มีหลายคนไม่สามารถขึ้นมาบนเรือได้ เนี่ยฟงสังเกตเห็นคนส่วนใหญ่ที่ไม่สามารถขึ้นเรือได้เพราะว่าถูกพิษนั้นเองไม่นานคนเหล่านั้นก็กรีดร้องลงไปนอนดิ้นลงกับพื้นเพราะความทรมานจากพิษร้าย เขาจึงรีบนำคนที่ติดตามเร่งขึ้นเรือ เมื่อทั้งหมดขึ้นเรือมาเสร็จสิ้นแล้วเรือขนาดใหญ่ก็ค่อยๆลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า เมื่อลอยมาอยู่ที่ความสูงพอเหมาะ ก็ปรากฏวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นด้านหน้า ทันทีที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ก่อตัวสำเร็จเรือก็พุ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว วูป ไม่ถึงสองลมหายใจเรือขนาดใหญ่ก็โผล่ออกมาอีกทีหนึ่งเป็นป่าขนาดใหญ่สุดลูกหูลูกตาถึงแม้จะเป็นยามค่ำคืนแต่มีแสงจันทร์สาดส่องให้เห็นทางอยู่บ้าง เรือลำใหญ่จอดนิ่งชายชราสะบัดมือขวาขวดยาสีขาวนวลและม้วนหนังจำนวนไม่น้อยก็ปรากฏขึ้นบนเรือ

“พวกเจ้าหยิบไปคนละสองขวดด้านในจะมีเม็ดยาสีทองห้าสิบเม็ด พวกเจ้าจัดการเก็บรักษาเอาไว้ให้ดีใช้เมื่อยามจำเป็น ส่วนม้วนหนังเป็นแผนที่ อีกอย่างหากพวกเจ้าเจอกลุ่มคนจากเขตอื่นรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าต้องทำสิ่งใด”

สิ้นเสียงกล่าวหลายคนรีบเดินเข้ามาหยิบขวดยาคนละสองขวดและม้วนหนังหลังจากนั้นก็พุ่งทะยานลงไปจากเรือ เนี่ยฟงเองก็รีบลงจากเรือเช่นกันเมื่อลงมาถึงพื้นแต่ละคนก็แยกตัวออกไปติดตามกลุ่มของตนเอง สภาพโดยรอบเป็นป่ามีต้นไม้ขนาดใหญ่เกือบสามคนโอบ เสียงสัตว์อสูรร้องคำรามแว่วมาเป็นระยะ แน่นอนว่ากลุ่มเนี่ยฟงมีคนน้อยจึงออกเดินทางได้ก่อนกลุ่มอื่น เนี่ยฟงได้ให้ชายฉกรรจ์สองคนนามจูคังและเจินอู่เป็นหน่วยลาดตระเวนเพราะมีวิชาตัวเบาและท่าร่างที่รวดเร็ว ส่วนคนอีกแปดคนกระจายอยู่โดยรอบคนที่เหลือทั้งหมดอยู่ตรงกลาง ไม่นานทั้งหมดพบเจอถ้ำขนาดกลางสามารถหลบซ่อนตัวได้ เนี่ยฟงสะบัดมือขวาวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏกลายเป็นม่านพลังที่ด้านหน้าของถ้ำหลังจากนั้นมั้งหมดก็เข้าไปหลบอยู่ด้านใน ด้วยความสงสัยเป็นหานป๋อจึงเอ่ยถาม

“เนี่ยฟงข้าไม่เข้าใจเหตุใดเจ้าถึงไม่เร่งเดินทาง”

เนี่ยฟงหันไปจ้องมองหานป๋อและทุกคนที่สงสัยด้วยเช่นกัน

“ใจเย็นๆเราเดินทางแน่นอนแต่ต้องหลังจากนี้เจ็ดวัน ข้าต้องการเวลาจัดการบางอย่างก่อน เวลาที่เหลือพวกเจ้าก็เร่งเพิ่มพลังลมปราณเถอะ”

เมื่อกล่าวเสร็จสิ้นเนี่ยฟงยกยิ้มนั่งโคจรลมปราณ ทั้งหมดเมื่อเห็นเช่นนั้นก็นั่งลงพร้อมกับนำแก่นพลังปราณและยาเพิ่มพลังมาใช้ตามที่เนี่ยฟงแนะนำ เวลาค่อยๆเดินผ่านในที่สุดเมื่อครบกำหนดเจ็ดวันทั้งหมดก็ออกจากถ้ำ เป็นจูคังและเจินอู่ที่รับหน้าที่ลาดตระเวนด้านหน้า ทั้งหมดเดินทางได้ไม่ถึงสองชั่วยามก็ต้องตื่นตกใจเพราะสภาพด้านหน้าเหมือนผ่านสงครามมาไม่นาน ต้นไม้หักโค่นถูกทำลายซากศพที่พบเห็นมีถึงสิบศพ เมื่อตรวจสอบก็พบว่าเป็นคนจากเขตหนึ่งสภาพร่างกายเหมือนถูกกรงเล็บสังหาร ในจังหวะนั้นเองก็มีเสียงตะโกนเรียกจากจูคังดังมาจากด้านหน้า

“ข้าพบเจอบางอย่าง”

ทั้งหมดรีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงก็พบรอยเท้าของสัตว์อสูรขนาดใหญ่คล้ายหมี มีรอยเลือดหยดเป็นทาง ทั้งหมดเลยมุ่งหน้าติดตามรอยเลือดไป ไม่ถึงหนึ่งเค่อก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังลั่นมาจากด้านหน้า เมื่อทั้งหมดพุ่งทะยานผ่านพุ่มไม้ด้านหน้าก็พบกับสัตว์อสูรหมีขนาดใหญ่ขนของมันย้อมไปด้วยเลือดจนเป็นสีแดงร่างกายมีแต่บาดแผล ด้านขวาของมันเป็นโครงกระดูกมนุษย์ ในขาหน้าด้านขวาของมันถือขามนุษย์กำลังกัดกินอย่างอร่อย ส่วนทางซ้ายพบเห็นชายผู้หนึ่งนอนดิ้นไปมาขาด้านขวาหายไป หลายคนถึงกับตื่นตกใจเนี่ยฟงสะบัดมือขวานำแผ่นหินออกมาถือไว้หกแผ่นพร้อมเร่งโคจรลมปราณเตรียมเอาไว้

“จูคัง เจินอู่ นำทีมของเจ้าระวังด้านนอก หานป๋อรอสัญญาณจากข้า”

หลายคนเริ่มขยับตัวเนี่ยฟงจ้องหันไปมองรอบด้านไม่ถึงห้าลมหายใจก็พยักหน้าให้แก่หานป๋อพร้อมกับซัดแผ่นหินออกไป ฟิ้ว แผ่นหินพุ่งออกไปพร้อมกับมีวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏออกมาเถาวัลย์สีฟ้าหกเส้นพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว พุ่งรัดมือ ขา ลำคอและลำตัวตรึงสัตว์อสูรเอาไว้ ประกายสายพุ่งเผาทำลายขนเสียงร้องคำรามพร้อมกับออกแรงกระชาก เสียงสะบัดมือดังแว่วแต่ละคนล้วนกำชับอาวุธในมือเข้าสังหารคมดาบกรีดไปที่ร่างของสัตว์อสูรเลือดสีแดงพุ่งกระฉูดพร้อมกลิ่นคาวเลือด ไม่นานสัตว์อสูรก็ตกตายแต่ทั้งหมดก็ไม่อาจช่วยเหลือชายผู้นั้นได้ เนี่ยฟงสะบัดมือขวานำแผ่นหินไปให้จูคังและเจินอู่ หานป๋อนำแก่นพลังมามอบให้แก่เนี่ยฟง

“เจ้าเก็บเอาไว้เถอะ เมื่อจบภารกิจค่อยแบ่งกัน”

หานป๋อยกยิ้มเก็บแก่นพลังปราณเอาไว้ในแหวนหลังจากนั้นทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อ