สุดยอดนักสืบในโลกแห่งจินตนาการ (SDFW)-ตอนที่ 3
ตอนที่ 3 เริ่มงานอย่างเป็นทางการ ค่าประสบการณ์ และ การได้รับเครดิต
แคทเธอรีนลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับที่ลุคลุกขึ้นเพื่อนำจานอาหารบนโต๊ะไปวางไว้ในอ่างล้างจาน เพื่อแคทเธอรีนจะเป็นคนทำความสะอาดในภายหลัง
โรเบิร์ตก็ลุกขึ้นยืนและพูดกับลุคว่า“เอาล่ะถ้าไม่มีอะไรฉันจะกลับไปที่แผนก แกก็พักผ่อนอยู่บ้านไปก่อนนะ”
ลุคพูดขึ้น“เดี๋ยวก่อนให้ผมไปกับคุณด้วยสิ”
"ไปที่ไหน ที่แผนก?" โรเบิร์ตถามด้วยความประหลาดใจ
ลุคยักไหล่และพูดว่า“ก็ตอนนี้ผมไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ไม่แน่ว่าถ้าไปกับคุณและลงทะเบียนคัดเลือกตำรวจให้เสร็จไปเลย ก็ถ้าไม่ได้เริ่มงานทันที อีกไม่กี่วันก็ได้เริ่มอยู่ดี ฉะนั้นไปดูสถานที่ก่อนก็ไม่เสียหายอะไร”
โรเบิร์ตพยักหน้า “แน่นอนแต่ถึงแม้แกจะไปตอนนี้ แต่แกจะได้รับเงินเดือนในวันที่เริ่มทำงานเท่านั้น แน่ใจหรอว่าต้องการไปตอนนี้?”
ลุคตอบว่า“ผมใช้เวลาคิดเรื่องนี้อยู่สองสามวันแล้ว และก็ตัดสินใจแล้ว ไปกันเถอะ.”
แคทเธอรีนที่พึ่งมายืนอยู่ข้างๆพวกเขาอดไม่ได้ที่จะพูดแทรก“เริ่มเลยเหรอ? เธอกำลังเริ่มอะไร”
ลุคพูดด้วยรอยยิ้ม“ผมรู้ว่าสิ่งที่โรเบิร์ตบอกว่าให้เป็นตำรวจเมื่อสองสามวันก่อนนั้นถูกต้อง ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะมาเป็นตำรวจที่นี่ แคทเธอรีนคุณคิดว่าดีไหมหล่ะ?”
แคทเธอรีนนั้นรู้สึกว่าโลกมันพลิกกลับด้านอย่างสิ้นเชิง เธอแทบจะคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมา “เฮ้ออ... แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอยังเถียงกับโรเบิร์ตอยู่เลย ต่อให้ได้งาน แต่ไปเป็นแค่ตำรวจเนี่ยนะในอนาคตคงจะได้กินแต่แกลบหละมั้งเนี่ย” แคทเธอรีนล้อเลียนลุค
ลุคยักไหล่และตอบว่า“ก็ครอบครัวเราอาศัยในชนบท คนไหนๆ แถวๆ นี้ก็บ้านนอกเหมือนกันแหล่ะ? เอาเถอะถึงแม้จะกินแกลบแต่ก็น่าจะยังดีกว่าไม่มีอะไรจะกิน”
แคทเธอรีน:“…”
โรเบิร์ต:“…”
แคทเธอรีนอดไม่ได้ที่จะถามต่อไป“แต่เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ทำไมไม่…ทำไมเธอไม่พักผ่อนสักวันสองวันก่อนล่ะ”
ลุคตอบด้วยรอยยิ้มว่า“ไม่ต้องกังวลแคทเธอรีน เมื่อวาน ไม่สิ เมื่อสองวันก่อน ผมคงตื่นเต้นมากเกินไปกับงานพรอมก็เลยลืมกินอาหารกลางวัน คงเป็นลมเพราะหิวมากเกินไป ร่างกายของผมแข็งแรงดี แต่ถึงอย่างนั้นจะยังไงผมก็น่าจะได้พักผ่อนอีกสองสามวันหลังจากลงทะเบียนเข้าทำงาน หรือว่าคุณกังวลว่าโรเบิร์ตจะบังคับให้ผมเริ่มพรุ่งนี้หรอ?”
แคทเธอรีนจ้องมองเขาและพูดว่า" นี่เธอลืมกินอาหารกลางวัน? ก็เป็นซะอย่างนี้ ฉันจะไม่ห่วงเธอได้อย่างไง งั้นรอแปปนึงนะ ฉันจะเตรียมข้าวกล่องอาหารกลางวัน นำติดตัวไปเพื่อที่เธอจะได้ไม่ลืม”
ลุคพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน ด้วยข้าวกล่องในกระเป๋าผมจะไม่ลืมแน่นอน”
โรเบิร์ตถามว่า "แล้วฉันล่ะ"
แคทเธอรีนตอบว่า“วันนี้คุณจะเอาอาหารกลางวันไปด้วยใช่ไหม ได้เลยคุณต้องการอะไร เบอร์เกอร์? หรือแซนวิช”
โรเบิร์ตบ่น “เอาเหมือนลุคก็ได้”
ลุคยิ้มโดยไม่พูดอะไรและไม่สนใจชายวัยกลางคนที่ขี้อิจฉา
แคทเธอรีนเตรียมแซนวิชสามชิ้นอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้พวกเขาไม่ใช่แซนวิชแฮม แต่เป็นแซนวิชเนื้อ อาหารเหล่านี้จะเป็นอาหารกลางวันสำหรับทั้งสองคน
สามสิบนาทีต่อมาทั้งสองก็มาถึงในตัวเมือง โรเบิร์ตจอดรถที่หน้าที่ว่าการอำเภอ หรือกรมตำรวจก่อนจะลงจากรถ
ทุกอย่างใหญ่ขึ้นในเท็กซัสรวมถึงที่จอดรถ
หรือพูดให้ชัด ๆ ในเมืองเล็ก ๆ เช่นนี้ไม่มีที่จอดรถเฉพาะ ที่ว่าการนายอำเภอไม่มีอะไรมากไปกว่าอาคารสองชั้นหลังเล็ก ๆ และมีพื้นที่ว่างข้างหลังซึ่งกว้างใหญ่พอที่จะจอดรถได้ประมาณ 200 ถึง 300 คันในเวลาเดียวกัน
แต่เมืองนี้มีประชากรเพียง 2,000 คน และมีคนทำงานในที่ว่าการนายอำเภอมีเพียงแค่ 12 คนซึ่งรวมถึงโรเบิร์ตไปแล้วด้วย
และเมื่อไม่นานมานี้หนึ่งในตำรวจที่โสดมาตลอดชีวิตได้เป็นตัดสินใจลาออกไปเพื่อไปตามหารักแท้ และไปอาศัยอยู่ที่เมืองดัลลัสเพื่อหวังว่าจะได้พบรักแท้ของเขา
สิ่งเดียวที่ลุคคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และอยากจะบอกเขาว่า “พี่ชายตื่นซะเถอะ หยุดฝันได้ละ”
เพราะส่วนใหญ่แล้วความดูดีมักจะเป็นปัจจัยสำคัญในการที่ทำให้คนเราจะสามารหาแฟนได้หรือไม่
ในUS. เงินก็มีบทบาทเช่นกัน แต่ในฐานะที่คนที่หน้าตาไม่ดีและไม่มีเงิน แม้ว่าคน ๆ นั้นจะย้ายไปอยู่ดัลลัส แต่ก็น่าจะยังเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะหาแฟนได้
แต่ก็นั่นแหละเป็นเหตุผลทำให้มีตำแหน่งว่างขึ้นที่กรมตำรวจอย่างกะทันหัน
ลุคอาจดูถูกตำแหน่งงานที่ว่างนี้ แต่เมื่อตำแหน่งที่ว่างนี้ถูกประกาศออกไป น่าจะมีคนมาสมัครในทันทีจนเต็มห้องรับสมัครเลย
ที่นี่ในเมืองกว้างใหญ่ แต่มีประชากรไม่ถึง 3000คน ส่วนใหญ่แล้วงานของตำรวจมักจะเป็นการนั่งในรถและกินโดนัทมากกว่า นอกจากนี้อันตรายของการเป็นตำรวจที่นี่ยังต่ำกว่าการเป็นตำรวจในเมืองใหญ่อย่างฟลอริดา
นี่เป็นงานที่มั่นคงและสบาย ซึ่งเป็นงานที่ได้รับความนิยมอย่างมากในหมู่คนท้องถิ่น
โรเบิร์ตนั้นในฐานะที่ยังเป็นนายอำเภออยู่เขาได้ใช้เส้นสายพิเศษเล็กๆ น้อยๆ ในการหาตำแหน่งงานว่างให้กับลุค
จริงอยู่ว่าสิ่งที่เขาทำไม่ได้ดีนักหรอก แต่ว่าตราบใดที่เขาทำไม่บ่อยและก็กระทำไม่ได้กระทบการทำงานมันก็ไม่ได้ทำให้เขามีปัญหาใดๆ มากนัก
สหรัฐอเมริกายังเป็นประเทศที่ให้ความสำคัญในระบบเครือข่ายของอำนาจ ซึ่งในบางแง่มุมก็มีความสำคัญและมีบทบาทยิ่งกว่าในประเทศจีน
อย่างไรก็ตามในฐานะที่โรเบิร์ตนั้นดำรงตำแหน่งนายอำเภอของเมืองนี้มากว่า 10 ปี จึงทำให้ไม่มีใครจะร้องเรียนการกระทำที่ไม่ค่อยดีของโรเบิร์ตที่มอบสิทธิพิเศษนี้ให้กับลุค
พวกเขามาถึงที่ว่าการก็ใกล้เที่ยงแล้ว เมื่อโรเบิร์ตมาถึง เจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังทำงานอยู่ ก็จะได้ไปพักผ่อนและกินข้าวเที่ยง หลังจากทักทายกันด้วยรอยยิ้มและพอหอมปากหอมคอเจ้าหน้าที่ก็ออกเดินไปไปรับประทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดที่อยู่ใกล้ๆ และพวกเขาจะได้ใช้เวลาอย่างมีความสุขไปกับการพักเที่ยงเป็นเวลาสองชั่วโมง
ส่วนโรเบิร์ตเขาเรียกหาเจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างหลังและพูดว่า "บ็อบ ช่วยพาลุคไปลงทะเบียนสมัครตำแหน่งว่างที"
บ็อบเป็นชายชาวยุโรป อายุประมาณ 30 ปี และ เช่นเดียวกับชาวเท็กซัสคนอื่น ๆ เขาค่อนมีสีผิดค่อนข้างไปทางสีแทน
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ใช่คาวบอยที่ทำงานในฟาร์มปศุสัตว์ แต่ว่าในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจเขายังคงต้องออกตระเวน และแน่นอนว่าผู้ชายตัวใหญ่ๆ และดูห้าวๆ อย่างเขาก็ไม่ชอบครีมกันแดดอย่างมาก ดังนั้นคอของเขาจึงดำมากกว่าส่วนอื่นๆเป็นพิเศษ
เมื่อได้ยินคำพูดของโรเบิร์ต บ็อบผิวปากและพูดว่า“ฉันเข้าใจแล้ว มิสเตอร์สกายวอล์คเกอร์กำลังจะเข้าร่วมหน่วยเราจริงเหรอ? ว่าแต่ว่าวันนี้เป็นวันที่ 1 เมษารึเปล่าเนี่ย”
โรเบิร์ตไม่ได้พูดอะไร เขาทำได้แค่โบกมือไล่ก่อนจะเข้าไปในห้องทำงานของเขา
บ็อบไม่ได้โกรธอะไรที่ถูกเพิกเฉย เขาจึงพาลุคไปลงทะเบียนตามขั้นตอนด้วยรอยยิ้ม
เนื่องจากโรเบิร์ตทำงานอยู่ที่นี่และเตรียมพร้อมเรื่องข้อมูลของลุคสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้ว ฉะนั้นข้อมูลส่วนตัวของลุคก็พร้อมใช้งานแล้ว
สิ่งที่ลุคต้องทำคือเซ็นเอกสารประมาณ 10 ฉบับและขั้นตอนการสมัครก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว
ในขณะที่เขาลงนามในเอกสารขั้นสุดท้ายระบบก็ตอบสนอง
ภารกิจเสร็จสมบูรณ์.
คะแนนประสบการณ์ที่ได้รับ: 10
เครดิต: 10
"อย่างที่คาดไว้." ลุคมีความสุขมาก
จริงๆ แล้วที่เขารีบมาสมัครในวันนี้เพราะภารกิจของระบบ
ด้วยระบบปัญญาอ่อนนั้นเขาไม่สามารถที่จะนั่งเฉยๆ รอให้สิ่งดีๆ หรือโอกาส มาตกลงมาที่ตักของเขาได้ เขาต้องอยากจะทดสอบระบบและใช้งานมันเป็นประจำเพื่อหาวิธีใช้ประโยชน์เพื่อที่เขาจะได้รับจากระบบโดยเร็วที่สุด
ตัวอย่างเช่นในภารกิจนี้เขาต้องการทดสอบดูว่าเขาจำเป็นต้องเริ่มงานอย่างเป็นทางการหรือไม่ หรือต้องการแค่เพียงลงทะเบียนสมัครอย่างเป็นทางการในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ
การคาดเดาของเขาถูกต้องหลังจากผลลัพท์ที่ได้
ในขณะที่เขาลงนามในเอกสารฉบับสุดท้ายเขาเป็นตำรวจอย่างเป็นทางการ ภายใต้กฎหมายของเมืองนี้
แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้เริ่มงาน แต่ตอนนี้เขาเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างเป็นทางการแล้ว
สำหรับวันที่เริ่มต้นทำงานของเขานั้นจะส่งผลต่อเงินเดือนของเขาเท่านั้น แต่จะไม่ส่งผลต่อการเสร็จสิ้นภารกิจของเขา
และ...ระบบหายไปอีกครั้งหลังจากนั้น
อีกครั้งที่ระบบปัญญาอ่อนแสดงให้เห็นว่ามันไร้ประโยชน์เพียงใด หลังจากที่แจ้งประกาศนั้นมันก็หายไปและนิ่งเงียบราวกับคนตายไร้ชีวิตอีกครั้ง และดูเหมือนว่าจะไม่มีภารกิจอันต่อไปแสดงออกมา
อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้รังเกียจระบบที่มัน ยังไม่ได้ให้ภารกิจต่อไป เขาลาบ๊อบก่อนออกไปจากอาคาร ตอนนี้เขาตื่นเต้นเกินไปและจำเป็นต้องสงบสติอารมณ์และตั้งสมาธิ และเขาต้องการเวลาอยู่คนเดียวเพื่อตั้งสมาธิ
ภายนอกอาคารอุณหภูมิในช่วงบ่ายร้อนจัด แต่ลุคไม่ได้สนใจมัน เขาเดินไปเดินมาในบริเวณที่มีร่มเงาด้านหน้าอาคาร
ซึ่งในขณะที่เขาเดินอยู่นั้น เขาก็พยายามที่จะเรียกหาระบบขี้เกียจนี่ไปพลางๆ
เขาต้องการดูว่าเขาจะสามารถเปิดใช้งานภารกิจต่อไปได้หรือไม่
ตอนนี้เขาได้รับประสบการณ์และเครดิตแล้วเขาจำเป็นต้องค้นหาว่าเมื่อใดที่เขาถึงจะสามารถเลื่อนระดับได้
ระดับของเขายังคงเป็นศูนย์และเห็นได้ชัดว่าระดับสามารถเพิ่มขึ้นได้ แต่เขาไม่รู้ว่าจะต้องเพิ่มประสบการณ์กี่คะแนน
ขณะที่ลุคกำลังยุ่งวุ่นวายกับระบบเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น
ลุคไม่ได้ใส่ใจเสียงที่ดังขึ้นเพราะเขายังคงยุ่งอยู่กับการทำทุกวิถีทางเพื่อหาวิธีใช้งานระบบ ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจใครก็ตามที่อยู่ใกล้ ๆ
