ตอนที่ 16

ตอนที่ 16

เมื่อนารูโตะเข้ามาในพื้นที่ผนึก เก้าหาง กำลังดูละครราวกับเมาและมึนงง

ดูการลงทุนของพระเจ้าโดยธรรมชาติ

นารูโตะสามารถสรุปได้จากจำนวนตอนที่กำลังดูอยู่ในอีกด้านหนึ่งว่าจิ้งจอกตัวใหญ่ตัวนี้ไม่เคยหยุดนิ่งตั้งแต่เขาได้รับรีโมทคอนโทรลและดูมันตลอดในตอนนี้

นารูโตะทักทายเก้าหาง“เจ้าจิ้งจอกตัวใหญ่สวัสดีตอนเย็น”

เก้าหางไม่ได้มองออกไปจากทีวีและตอบนารูโตะด้วยน้ำเสียงที่น่ารังเกียจ“ปีศาจตัวน้อยตัวเหม็นสวัสดีตอนเย็น”

จริงๆแล้วเก้าหางที่ติดละครโทรทัศน์ไม่อยากคุยกับนารูโตะเลย

แต่มันรู้ดีว่าถ้าเขาเพิกเฉยปีศาจน้อยตัวนี้นารูโตะจะพูดกับตัวเองอย่างแน่นอนซึ่งจะทำให้มันล่าช้ามากขึ้นจากการชมทีวีมันจะง่ายกว่าในการตอบก่อน

นารูโตะขมวดคิ้ววิ่งไปสองสามก้าวไปที่ทีวีแล้วกดหยุดชั่วคราว

แล้วไม่พอใจ:“จิ้งจอกตัวใหญ่ไม่มีใครสอนคุณเหรอ? คุณต้องเอาใจใส่เมื่อคุณพูดคุยกับผู้คน นี่เป็นสัญญาณของความสุภาพและความเคารพ”

เก้าหางแสดงออกหยุดนิ่งไม่คาดคิดว่าจะถูกปีศาจตัวน้อยสั่งสอน

ฉันแค่อยากจะโกรธ แต่ไตร่ตรองการโต้เถียงกับปีศาจน้อยตัวนี้ต่อไปจะทำให้เสียเวลามากขึ้นและถ่วงเวลาไม่ให้เขาดูทีวีเขาจึงข่มความโกรธและพูดกับนารูโตะอย่างจริงจังว่า“สวัสดีตอนเย็น”

เมื่อเห็นแบบนี้นารูโตะก็พยักหน้าอย่างพอใจแล้วยิ้มและพูดอย่างจริงจังว่า“ตั้งแต่วันนี้ไปเป็นเพื่อนกันเถอะสวัสดีฉันชื่ออุซึมากินารูโตะคุณชื่ออะไร?”

ความคิดของนารูโตะนั้นง่ายมาก เนื่องจากสุนัขจิ้งจอกตัวใหญ่ไม่ได้ต่อสู้กับเขาอีกต่อไปและอาศัยอยู่ในร่างกายของเขาทั้งสองจึงอยู่ด้วยกันทั้งกลางวันและกลางคืนและพวกเขาควรจะเป็นเพื่อนกัน

เก้าหางจ้องมองไปที่การแสดงออกที่จริงจังบนเด็กเล็ก ๆ นี้มองด้วยความมึนงงราวกับเห็นภาพเงารางๆของคนที่ทำให้สัตว์หางเหล่านี้มีชีวิต

นั่นเป็นเพียงคนเดียวที่เคยมีอยู่และจะไม่มองพวกเขาด้วยสายตาที่แตกต่างและปฏิบัติต่อพวกเขาในฐานะที่สามารถสื่อสารชีวิตได้อย่างเท่าเทียมกัน

แต่น่าเสียดายที่เขาเสียชีวิต

จากนั้นจะไม่มีมนุษย์มองมาที่พวกเขาอย่างเท่าเทียมกันมองพวกเขาสัตว์หางเป็นแค่สัตว์วิเศษ

และตอนนี้หลังจากพันปีมนุษย์อีกคนก็ถามชื่อของมัน

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งมันก็เริ่มพูดและพูดว่า:“ฉันชื่อคุรามะ”

แม้ว่าจะไม่ชอบให้คนอื่นเอ่ยชื่อ แต่มันก็ยังคงเริ่มพูดคุยในขณะนี้ บอกกับมนุษย์ปีศาจตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขา

“คุณไม่ได้เรียกว่าเก้าหางใช่ไหมคุรามะ? โอเคฉันจำได้แล้ว” นารูโตะยิ้ม

ในตอนนี้นารูโตะมีความสุขมากในที่สุดเขาก็มีเพื่อนที่จริงจัง

แม้ว่าเพื่อนคนนี้จะเป็นจิ้งจอก แต่นารูโตะก็ไม่สนใจ

ทั้งหมดเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดและไม่มีใครประเสริฐไปกว่าใคร

“คุรามะรอฉันฉันจะกลับมา”

หลังจากพูดจบนารูโตะก็ออกจากพื้นที่ผนึก

คุรามะไม่ได้สนใจการหายตัวไปของนารูโตะ หลังจากหายไปการดูทีวีก็น่าสนใจมากขึ้น

อย่างไรก็ตามก่อนที่คุรามะจะใช้รีโมทคอนโทรลเพื่อดูกทีวีต่อฉันเห็นนารูโตะที่เพิ่งหายตัวไปปรากฏตัวอีกครั้ง

เมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้งนารูโตะก็นำทีวีและเครื่องเล่นเกมอีกเครื่องที่เขาวางไว้ในพื้นที่ศึกษา

นารูโตะยิ้มและชวนคุรามะ“มาเล่นเกม คอนทรา, ซุปเปอร์มาริโอ, Scarlet Fortress, Double Dragon กันเถอะสนุกดี”

เกมเหล่านี้เป็นเกมที่มีผู้เล่นสองคน แม้ว่านารูโตะจะเล่นมานาน แต่ก็ไม่เคยเคลียร์เพราะไม่มีใครให้ความร่วมมือ ตอนนี้เขามีเพื่อนแล้วนารูโตะก็คิดที่จะเรียกมันมาเล่นด้วยกันทันที .

สำหรับคำเชิญของ นารูโตะ คุรามะจะดูถูก

“มีอะไรสนุกมากเกี่ยวกับเกมของคุณฉันอยากดูทีวีอย่ามารบ กวนฉันนารูโตะ”

สิบนาทีต่อมา

“นารูโตะคุณมี 30 ชีวิตได้อย่างไร!”

“ตามที่คาดไว้ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดสามารถหลบหนีกฎที่แท้จริงได้”

นารูโตะล้อเลียน แต่ก็ยังบอกคุรามะถึงความลับของกดขึ้นลงซ้ายและขวา

…

“ว้าในที่สุดก็ผ่านไป”

“ชายชราฝีมือยังคงดีมาก”

ฉันไม่รู้ หลังจากนั้นไม่นานนารูโตะและคุรามะก็ร่วมมือกับหนึ่งคนและจิ้งจอกหนึ่งตัว จากที่ไม่คุ้นเคยไปสู่ความเชี่ยวชาญในที่สุดพวกเขาก็ร่วมมือกันเพื่อเคลียร์ คอนทรา

ทันใดนั้นมีคนหนึ่งคนและสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งปรบมือและส่งเสียงเชียร์

นารูโตะถือโอกาสอุ้มจิ้งจอกตัวเล็กขนปุยข้างๆเขาไว้ในอ้อมแขนสักพัก

ในตอนนี้คุรามะใช้จักระเพื่อแทรกซึมเข้าไปในห้องบันเทิงด้านนอกประตูผนึกเพื่ออำนวยความสะดวกในเกมและควบแน่นร่างโคลนที่มีความสูงขนาดของนารูโตะ

วางสติบนโคลนและร่างกายหลักโดยตรงนอนหลับ

ร่างโคลนนี้นอนอยู่บนโซฟาโดยมีนารูโตะแนะนำมือจับจอยเพื่อเล่นเกม

หลังจากที่คุรามะลดขนาดลงแล้วสีหน้าก็อ่อนและไม่น่าเกลียด มันเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวเล็กที่น่ารักมากและมีสัมผัสที่คล้ายกับตัวหลักทำให้นารูโตะลังเลที่จะวางมันลงเล็กน้อย

ในขณะนี้ในขณะที่คุรามะมีความสุขนารูโตะก็มีความสุข

จนกระทั่งคุรามะหายดีใจก็เตะนารูโตะออกไป

หลังจากหยุดพักคุรามะก็เริ่มพูดถาม“เฮ้นารูโตะวันนี้ไม่เรียนเหรอ”

ตอนนี้เวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมง ช่วงเวลาแห่งความบันเทิงตามปกติของนารูโตะได้ผ่านไปแล้ว ปกติเขาควรจะไปเรียนนานแล้ว แต่ตอนนี้กำลังเล่นเกมกับเขาที่นี่

แม้ว่าเกมจะสนุกและสนุกกับการเล่นกับนารูโตะ แต่คุรามะก็ยังเตือนเขาไม่ต้องการให้จินชูริกิของตัวเองนอกลู่นอกทางมากเกินไปจนทำให้ไม่สามารถก้าวหน้าได้ ท้ายที่สุดมันเป็นเพียงปีศาจตัวน้อยของมนุษย์และมีหลายสิ่งที่ต้องเรียนรู้

นารูโตะเหลือบมองคุรามะและตอบว่า“ก่อนฉันเอาคอนโซลเกมฉันแบ่ง เงาโคลน เพื่อศึกษา”

คุรามะได้ยินแบบนี้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

ดังนั้นเกมจึงดำเนินต่อไปและทั้งสองเริ่มกลายเป็นช่างประปาและเริ่มทำงานหนักเพื่อช่วยเจ้าหญิงซูเปอร์มาริโอ!

เล่นจนรุ่งเช้าแล้ว

แม้ว่าระดับจะยังไม่ถูกล้าง แต่ นารูโตะ ก็เลือกที่จะหยุดเกม

ขณะนี้ร่างกายได้พักผ่อนเต็มที่แล้ว

“ฉันจะเข้ามาเล่นกับคุณตอนที่กำลังพักผ่อนระหว่างการฝึก” นารูโตะพูดด้วยรอยยิ้มและจากนั้นก็ออกจากพื้นที่ผนึก

หลังจากกลับสู่พื้นที่การเรียนรู้นารูโตะก็ปลด เงาโคลน

และรู้สึกเวียนหัวและมีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับการเรียนรู้และความรู้อยู่ในใจ

ใช้เวลาสักพักกว่าที่นารูโตะจะผสานความทรงจำเหล่านี้

การปฏิบัติได้พิสูจน์แล้วว่าขีด จำกัด ปัจจุบันของ นารูโตะ เป็นการเรียนรู้บนพื้นฐานความรู้ที่ได้รับความช่วยเหลือจาก เงาโคลน สำหรับการออกกำลังกายที่ไม่ใช่ความแข็งแรงทางกายภาพ บางทีมันอาจจะสามารถแบกรับได้มากกว่านี้ในอนาคต แต่ตอนนี้มันพอดีแล้ว

ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะทิ้งร่างโคลนนี้ไว้ในพื้นที่การเรียนรู้เป็นเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงเพื่อศึกษาเพื่อที่เขาจะได้เรียนรู้ได้เร็วขึ้น

เวลาว่างจะใช้ในการเรียนรู้สิ่งอื่น ๆ หรือเล่นเกมดูละครและผ่อนคลาย

มีวิธีผ่อนคลายไม่มีอะไรมาก

ร่างโคลนได้รับมอบหมายให้ศึกษาที่นี่และนารูโตะก็ออกจากพื้นที่การเรียนรู้

หลังจากเตรียมกล่องอาหารกลางวันสำหรับวันนี้นารูโตะก็ออกไปที่สนามฝึกซ้อมที่เขามักจะไป