ตอนที่ 55 ผมอนุญาตให้คุณไปแล้วเหรอ?

เขาจับเธอไว้ในมือข้างหนึ่ง ชูแก้วนมบนโต๊ะแล้วป้อนเข้าปาก

“มา ดื่มนมก่อน”

เฉียวเมียนเมียนเงียบไป

“ขอฉันทำเองได้ไหม...”

เฉียวเมียนเมียนคร่ำครวญและไม่กล้าขออะไรอีก เธอหน้าแดงเมื่อต้องดื่มนมจากมือของชายคนนี้

สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างหลังต่างอิจฉาจนแทบจะหลั่งน้ำตา

“ฮะ? ...” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาก็เผยให้เห็นรอยยิ้มเยาะที่น่ากลัว

“คุณไม่ชอบแบบนี้เหรอ? หรือจะให้ผมป้อนด้วยปาก”

“...”

เฉียวเมียนเมียนคร่ำครวญ ไม่กล้าพูดขออะไรอีก เธอหน้าแดงขณะดื่มนมจากมือของเขา

สาวใช้ที่ยืนคอยรับใช้อยู่ด้านหลังต่างอิจฉาจนแทบจะร้องไห้

โอ้ นายหญิงช่างเป็นผู้หญิงที่มีความสุขเกินไปแล้ว

คงไม่มีอะไรที่จะเสียใจในชีวิตอีกแล้ว ก็ได้รับความรักจากนายท่านซะขนาดนี้!

ในขณะเดียวกันหลายคนก็รู้ชัดแล้วว่า เฉียวเมียนเมียนอยู่ในตำแหน่งผู้ครอบครองหัวใจของเหมาเยซื่อ

หญิงสาวคนนี้เป็นที่รักของนายท่านมาก จนต้องได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพ

***

ในขณะที่รับประทานอาหารเช้า หัวใจของหญิงสาวก็ไม่ยังไม่วายที่จะเต้นรัว

ดูเหมือนเหมาเยซื่อจะสาละวันกับการป้อนนั่นป้อนนี่ให้เธอ จนไม่ได้ตักอะไรทานเลย

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว เหมาเยซื่อก็ขึ้นไปชั้นบนเพื่อแต่งตัว ส่วนเฉียวเมียนเมียนนั่งรอเข้าอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

สิบนาทีต่อมา เหมาเยซื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงไปชั้นล่าง

วินาทีที่เธอเห็นเขา เฉียวเมียนเมียนต้องตะลึง

ชุดสูทงานตัดด้วยมือจากช่างฝีมือดีพอดีรับกับไหล่กว้าง เอวคอดและขายาว มันทำให้ผู้สวมใส่น่าดึงดูดและมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น ขายาวตรงของเขาดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก

ในชุดสูทและรองเท้าหนังให้อารมณ์ที่เย็นชาและเย่อหยิ่งไม่น้อย ทั้งร่างของเขาดูช่างน่าเกรงขาม

เมื่อมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาและลึกของเขา ทำให้หัวใจของเฉียวเมียนเมียนเต้นรัวขึ้น

“นายท่านครับรถพร้อมแล้วครับ” เหลยเอินเข้ามากล่าวด้วยความเคารพ

“อืม” เหมาเยซื่อจัดกระดุมที่แขนเสื้อแล้วเดินไปหาเฉียวเมียนเมียน

“ไปกันเถอะ เดียวผมไปส่งคุณที่วิทยาลัย”

***

เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมื่อคืน เหมาเยซื่อหลับไม่สนิทหรือไม่ เธอเห็นเขาหลับตาลงตลอดทางที่อยู่บนรถ

ในเวลานี้ เฉียวเมียนเมียนดูจะกล้าขึ้น

ในขณะที่เขาหลับ เธอหันศีรษะไปแอบมองเขาอยู่ในบางครั้ง

ทันทีที่เธอนึกถึงการเคลื่อนไหวที่ใกล้ชิดที่เขาเคยทำกับตัวเธอเองก่อนหน้านี้

ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นอย่างเร่าร้อน รวมไปถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นด้วยเช่นกัน

ใกล้วิทยาลัย เฉียวเมียนเมียนของให้ลุงหลี่จอดรถในสถานที่ที่ไม่สะดุดตา แม้ว่าเธอจะแต่งงานกับเหมาเยซื่อแล้ว แต่เธอก็ไม่ต้องการให้คนจำนวนมากรู้เกี่ยวกับการแต่งงานนี้

ลุงหลี่จอดรถ...

เฉียวเมียนเมียนกำลังคิดถึงการบอกลากับเหมาเยซื่อ เมื่อเธอเห็นผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ดวงตาคู่นั้นซึ่งมืดกว่ายามค่ำคืน จ้องมาที่เธอและเขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อย “ถึงแล้วเหรอ?”

“ค่ะ” เฉียวเมียนเมียนพยักหน้า “ฉันจะลงรถแล้ว...ไว้เจอกันนะคะ”

หลังจากพูดจบเฉียวเมียนเมียนก็เปิดประตูรถและกำลังจะลงจากรถ

“ผมได้อนุญาตให้คุณไปหรือยัง”

ข้างหลังเธอ เสียงของชายหนุ่มแผ่วเบา แต่ทำให้เฉียวเมียนเมียนหยุดนิ่ง

เธอหันหน้ากลับไปถามเขา “...มีอะไรอีกไหมคะ”

ชายหนุ่มรูปหล่อขมวดคิ้ว พูดด้วยความไม่พอใจ “มานี่”

เฉียวเมียนเมียนลังเล แต่ยังคงขยับร่างกายของเธอเข้าไปหาเขา

ทันทีที่เธอเข้าไปใกล้ เหมาเยซื่อก็ดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา ก่อนที่เธอจะตอบสนองจูบอันร้อนแรงของชายคนนั้นก็ก้มลงมาที่ริมฝีปากเธอ

เมื่อเฉียวเมียนเมียนกำลังจะขาดลมหายใจ ชายหนุ่มก็ปล่อยเธอ นิ้วยาวของเขากดลงบนริมฝีปากของเธอและเขาพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “นี่คือจูบลา”

***

ขาของเฉียวเมียนเมียนอ่อนแรงเมื่อเธอลงจากรถ

เธอปิดแก้มที่ร้อนผ่าว ในขณะที่ใบหน้าร้อนผ่าวและเขินอายก่อนจะหัวหน้าเดินไป