ตอนที่ 49 คุณเป็นคนที่จะมาช่วยผมจริง ๆ ใช่ไหม

“ถ้าคุณต้องการอะไรเพิ่มเติม ก็แค่บอก จะมีคนเตรียมไว้ให้”

เฉียวเมียนเมียนเงียบไป

ทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว สำหรับเธอ?

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า...เขาวางแผนที่จะให้เธอย้ายมาอยู่ด้วย ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

***

บนถนน

เฉียวเมียนเมียนเผลอหลับไประหว่างอยู่บนรถ

เธอพิงศีรษะกับกระจกรถ ดูท่าจะไม่สบายเท่าไหร่นัก คิ้วขมวดขึ้นเป็นครั้งคราว

ครู่หนึ่งศีรษะเธอกระแทกเข้ากับหน้าต่างพร้อมกับเสียงดัง “ปัง”

เหมาเยซื่อกำลังตอบอีเมลสองสามฉบับในคอมพิวเตอร์แลปท็อปของเขา หันกลับมามองเธอเมื่อได้ยินเสียงดัง

เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังหลับราวกับเจ้าหญิงนิทรา เขาปิดพับปิดคอมพิวเตอร์ลงแล้วกระซิบบอก “ลุงหลี่ ขับรถให้ช้าลงอีกสักหน่อย”

“ครับนายท่าน”

เหมาเยซื่อ วางคอมพิวเตอร์ไว้ข้าง ๆ แล้วเอื้อมมือไปจับศีรษะของหญิงสาวมาวางลงบนตักของตนเอง

จากนั้นจึงถอดสูทตัวนอกวางห่มทับให้กับเธอ

มือเขาค่อย ๆ ลูบที่เปลือกตาและใบหน้าของเธอ พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว

“เมียนเมียน...”

นิ้วเรียวของเขาปัดผ่านใบหน้าของเธออย่างเบามือ สายตาเขาจ้องมองเธออย่างคาดหวัง พร้อมกับพึมพำอย่างเงียบ ๆ

“ลู่เหยา บอกว่าคุณอาจเป็นผู้ช่วยชีวิตผม คุณเป็นคนนั้นจริง ๆ หรือเปล่า”

ลุงหลี่ได้เห็นฉากทั้งหมด เขาตกใจมากเกือบจะควบคุมรถโรลรอยซ์สีดำไม่อยู่

เหงื่อชุ่มในขณะที่เขากำลังควบคุมล้อให้วิ่งต่อไป

เหมาเยซื่อหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มกับลุงหลี่ “ระวัง ๆ หน่อย”

“คะ ครับ คุณชาย”

ลุงหลี่เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก แล้วหยุดคิดฟุ้งซ่านอีก

***

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

โรลส์รอยซ์สีดำขับเข้ามายังคฤหาสน์สุดหรู

ประตูสีบรอนซ์แข็งแรงเปิดออกอย่างช้า ๆ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลุกขึ้นเพื่อโค้งคำนับผู้โดยสารในรถ

ต้นไม้บังแสง สูงชะลูดเต็มสองข้างทาง สนามหญ้าขนาดใหญ่ได้รับการดูแลอย่างดีและเรียบร้อย รถโรลส์รอยซ์ขับมาหยุดบริเวณข้างน้ำพุ

เมื่อรถจอดสนิท ลุงหลี่ลงจากรถ เพื่อมาเปิดประตูด้านหลัง

เหมาเยซื่อลงจากรถ เหลยเอิน พ่อบ้านก็ลุกขึ้นโค้งตัว 90 องศา พร้อมทั้งทักทายอย่างสุภาพ

“สวัสดีตอนเย็นครับนายท่าน”

“อืม”

เหมาเยซื่อพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปที่รถ แล้วอุ้มเฉียวเมียนเมียนที่ยังคงหลับสนิทออกมา

เหลยเอินเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ เมื่อเขาเห็นเฉียวเมียนเมียน

เขาดูราวกับว่าเพิ่งมีคนมาบอกว่าโลกกำลังจะแตกแล้ว

เห็นนั้นหรือไม่!

นายท่านกำลังอุ้ม ผู้หญิงล่ะ!

เขาหันกลับไปมา ที่ลุงหลี่ เพื่อขอคำอธิบายด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ลุงหลี่ส่งสายตากลับมาที่เขา : ใช่แล้ว มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แหละ

เหลยเอินเงียบลง

เขารู้สึกเหมือนมีไข้

ช่างน่ากลัวเสียจริง มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย

เขาได้รับโทรศัพท์จากนายท่านเมื่อช่วงเช้าให้หาซื้อของใช้ของผู้หญิง

ในตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาคิดว่านายหญิงใหญ่จะเข้ามาพักที่นี่ในระยะสั้น ๆ

ใครจะรู้ว่าผู้หญิงนั้นไม่ใช่นายหญิงใหญ่ เขาคือผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของนายท่านนั่นเอง!!