ตอนที่ 432 พักฟื้น
ตอนที่ 432 พักฟื้น ขณะมองเสี่ยวม่าน ผมได้แต่ฉีกยิ้มอย่างลำบากใจ ถึงผมกับเสี่ยวม่านจะไม่ได้เจอกันมาสิบกว่าปี แต่มิตรภาพตั้งแต่สมัยเด็ก ยังคงอยู่ในใจพวกเรามาโดยตลอด ผมเกาหัว “ เอ่อ ตกลง ! งั้นเดี๋ยวพอว่างแล้ว ฉันจะเลี้ยงข้าวเธอนะ ” พอเสี่ยวม่านได้ยินผมพูดแบบนั้น ก็อดทำปากมุ่ยไม่ได้ “ ข้าวไม่ต้องหรอก น...
