อย่างไรก็ตาม พอเขาได้ยินคำพูดของสาวใช้ เขาก็รู้สึกดีใจมากเช่นเดียวกัน เขาไม่มีสหายในเมืองผิงกวง ตอนนี้ อีกฝ่ายอ้างตัวว่าเป็นสหายของเขา คนผู้นี้จะต้องมาจากอาณาจักรหงเป่าอย่างแน่นอน

เขาพูดทันที"ให้เขาเข้ามา"

"เจ้าค่ะ!"

ไม่นาน สาวใช้ก็พา หลี่ซานอี้ เข้ามา

เมื่อเห็นการแสดงออกด้วยท่าที เจ็บปวดของ กั๋วเจีย หลี่ซานอี้ ก็พยักหน้าอย่างลับ ๆ เรื่องที่อีกฝ่ายถูกปิดผนึกตันเทียนและถูกโบยด้วยไม้ดูเหมือนจะเป็นความจริง

กั๋วเจียมองไปที่ หลี่ซานอี้ และ ไล่สาวใช้ไปก่อนที่จะกล่าวถาม"เจ้าเป็นใคร?"

หลี่ซานอี้ ได้ยิ้มออกมา"คุณชายกั๋วทำไมท่านไม่ลองเดาดูเล่า!"

หึ่ม

กั๋วเจีย ได้แค้นเสียงออกมาอย่างเย็นชา"เจ้าเป็นคนของอาณาจักรหงเป่า? กล้ามากที่เข้ามาในเมืองผิงกวงแห่งนี้ เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะไปรายงานเหลียนป๋อให้มาจับกุมเจ้า?"

"ข้าเชื่อว่าท่านคงไม่ทำอย่างนั้น"หลี่ซานอี้ ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ร่องรอยของความขุ่นเคืองได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของ กั๋วเจีย"เจ้ามาหาข้ามีธุระอันใด?"

เขาได้ยิ้มและตอบกลับ"ข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้วคุณชายกั๋ว แม่ทัพของข้า รู้สึกสนใจท่าน ข้าคิดว่าท่านคงไม่เหมาะที่จะอยู่ที่อาณาจักรหนานหยานต่อ เป็นไง มาเข้าร่วมอาณาจักรหงเป่าของข้าดีหรือไม่ ไม่ว่าจะเป็นเงินอำนาจหรือผู้หญิง ท่านล้วนได้รับมันทั้งหมด!"

"เจ้าเป็นคนตรงดี!"กั๋วเจีย ได้ตอบกลับ

"แน่นอน!"

หลี่ซานอี้ ได้ยิ้มและตอบกลับ"คุณชายกั๋ว เป็นคนเปิดเผย ดังนั้นข้าจึงไม่จำเป็นจะต้องพูดอ้อมค้อมใด ๆ ทั้งสิ้น"

กั๋วเจียมองไปที่ หลี้ซานอี้ และตอบกลับ"เจ้าคิดว่าข้าจะยอมทรยศต่ออาณาจักรหนานหยานและสวามิภักดิ์ต่ออาณาจักรหงเป่าของเจ้า เจ้าคิดว่า ข้ากั๋วเจียเป็นใคร?"

หลี่ซานอี้ ไม่ได้ตื่นตระหนกเขาได้ยิ้มเล็กน้อย"ไม่ใช่ว่าคุณชายกั๋วต้องการแก้แค้นเหลียนป๋อ? เหลียนป๋อ แม่ทัพเฒ่าคนนี้ทำให้ท่านเสียหน้า หรือว่าท่านไม่สนใจเรื่องนี้?"

"ดูจากตำแหน่งที่ท่านถือครองอยู่สถานะย่อมสูงส่งในกองทัพ แต่เมื่อสงครามสิ้นสุดลงท่านคิดว่าตำแหน่งนี้จะยังคงอยู่หรือไม่?"

"ด้วยนิสัยของท่านที่เป็นคนรักสนุกแล้ว ในยามที่ศัตรูโจมตีเมือง ท่านกลับเที่ยวหอนางโลม ถ้า เรื่องนี้ เหลียนป๋อ ไปกราบทูลจักรพรรดิลู่เฟิง ท่านคิดว่า จักรพรรดิลู่เฟิง จะปล่อยท่านไป?"

เมื่อ กั๋วเจีย ได้ยินดังนั้น เขาก็แสร้งทำเป็นตื่นตระหนกทันที

หลี่ซานอี้ รีบฟาดเหล็กขณะที่มันกำลังร้อน"ถึงเวลานั้นแม้แต่ชีวิตท่านก็อาจจะไม่รอด สู้ท่านมาช่วยทำลายเมืองผิงกวงดีกว่า ท่านจะกลายเป็นวีรบุรุษของอาณาจักรหงเป่า ดีกว่า กลับไปอยู่อาณาจักรหนานหยาน ที่ไม่รู้บั้นปลายชีวิตของตนเองว่าจะเป็นอย่างไร"

กั๋วเจีย ได้ครุ่นคิดและสูดลมหายใจเข้าลึก"ข้อเสนอของเจ้าน่าดึงดูดมาก แต่ข้าต้องการเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้"

"ไม่มีปัญหา ท่านต้องการเวลาเท่าใด?"

"เจ็ดวัน!"

กั๋วเจีย มองไปที่ หลี่ซานอี้ และ ตอบกลับ"อีกเจ็ดวันข้าจะให้คำตอบแก่เจ้า!"

"เข้าใจแล้ว!"หลี่ซานอี้ ได้ยิ้มออกมา"เจ็ดวันต่อจากนี้หวังว่าจะได้รับข่าวดีจากคุณชายกั๋ว เช่นนั้นข้าขอตัว!"

"เชิญ!"

ไม่นาน หลังจากที่ หลี่ซานอี้ จากไปแล้ว เหลียนป๋อ ก็เดินเข้ามาจากข้างนอกมองไปที่ กั๋วเจีย ด้วยความสับสน"เฟิงเซียว ทำไมเจ้าถึงต้องรอให้คำตอบเจ็ดวัน ทำไมเจ้าถึงไม่ให้คำตอบไปในตอนนี้?"

กั๋วเจีย ได้ยิ้มและสั่นศีรษะ"ถ้าข้าทำอย่างนั้น หลี่ซานอี้ จะต้องคิดว่า ข้ามีแผนการอื่น ๆ อยู่ในใจเป็นแน่ เขาเพียงแค่คาดเดาตัวตนและพฤติกรรมของข้า ยังไม่ได้ปักใจเชื่อโดยสมบูรณ์ ดังนั้น การยืดเวลาออกไปจะเป็นข้อพิสูจน์ได้ว่าข้ากำลังมองหาโอกาสอยู่จริง ๆ "

ทันใดนั้น เหลียนป๋อ ก็เข้าใจและถอนหายใจออกมา"เฟิงเซียว เรื่องก่อนหน้านี้ ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย"

ก่อนหน้านี้ เหลียนป๋อ รู้ว่าเป็นการแสดงแต่เขาก็ลงมือหนักไปจริง ๆ

กั๋วเจีย ได้สั่นศีรษะและตอบกลับ"ตราบใดที่สามารถเอาชนะกองทัพของอาณาจักรหงเป่าได้เจ็บแค่นี้จะเป็นอะไรไป?"

"เช่นนั้นมาให้ข้ารักษาเจ้าก่อนเถอะ!"

"อย่าเพิ่ง!,สายของอาณาจักรหงเป่า น่าจะอยู่รอบ ๆ คฤหาสน์ของข้า หากอาการบาดเจ็บของข้าดีขึ้นอย่างกระทันหัน มันจะทำให้ หลี่ซานอี้ สงสัย!"

เหลียนป๋อ ได้ยินดังนั้น เขาก็ไม่พูดอะไรอีก

อีกด้านนึงหลังจากที่ หลี่ซานอี้ ออกจากเมืองผิงกวง เขาก็กลับไปที่ค่ายของแม่ทัพใหญ่อาณาจักรหงเป่า

"หลี่ซานอี้ สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?"ฟู่หลี่หยวน ได้กล่าวถามอย่างรีบร้อน

"ติดเบ็ดแล้ว!"หลี่ซานอี้ ได้ยิ้มออกมา

"รีบบอกข้าเร็วเข้า!"

หลี่ซานอี้ ไม่ได้ซ่อนมัน เขาได้บอกมันถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

หลังจากที่ฟังสิ่งนี้ ฟู่หลี่หยวน ก็ขมวดคิ้วและกล่าวถามเล็กน้อย"ทำไมถึงต้องรอเจ็ดวัน?"

หลี่ซานอี้ ได้ตอบกลับ"ถ้าเกิด กั๋วเจีย ผู้นี้ ตอบตกลงทันที ข้าคงสงสัยว่ามันเป็นแผนการอะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้ เขาบอกจะให้คำตอบกับข้าในเจ็ดวัน ข้าก็เชื่อมั่นอย่างสมบูรณ์"

"ทำไม?"

หลี่ซานอี้ ได้สั่นศีรษะและไม่ได้ตอบกลับ

เมื่อ ฟู่หลี่หยวน เห็นสิ่งนี้ เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงมีความคิดในใจ ดังนั้นเขาจึงไม่ถามอะไรมาก

...

ณ สถานที่แห่งนึง ใกล้ ๆ กับภูเขาติงจิ้ง

ในเวลานี้ มีคนเจ็ดคนยืนอยู่บนต้นไม้

ผู้นำพวกเขาคือ ฉางหลิน หัวหน้าผู้พิทักษ์นิกายดาบวิญญาณ

คนทั้งห้าคนข้างหลังเขามาจากหน่วยพิทักษ์นิกายดาบวิญญาณเช่นเดียวกัน และ มีอีกคนนึงสวมชุดคลุมสีดำและแต่งกายด้วยท่าทีที่แตกต่าง

คนผู้นี้คือยอดฝีมือขั้นปรมาจารย์ของอาณาจักรอู๋เซียง

เขามองไปที่ ฉางหลิน และ กล่าวถาม"เจ้าต้องการให้เราทำอะไรที่นี่?"

ฉางหลิน ได้ยิ้มออกมาและตอบกลับ"ฆ่า!"

"ฆ่าใคร?"

"ลู่เฟิง!"

"หึ่ม,ลู่เฟิง ได้หลบซ่อนตัวอยู่ในค่ายบนภูเขาติงจิ้ง จะฆ่าเขาได้ยังไง?"ยอดฝีมือขั้นปรมาจารย์ของอาณาจักรอู๋เซียง ได้ส่งเสียงออกมาอย่างเย็นชา

"เขาจะต้องออกมาอย่างแน่นอน!"ฉางหลิน ได้ยิ้มออกมา

"ยังไง?"

"เป็นเพราะคนผู้นั้น!"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉางหลิน ก็ได้ชี้ไปที่ถนนข้างต้นไม้ใหญ่ซึ่งมีชายคนหนึ่งกำลังขี่ม้าศึกวิ่งไปที่บนภูเขาติงจิ้ง อย่างรวดเร็ว

บนตัวของเขามีลูกศรขนาดใหญ่ปักเอาไว้อยู่

ยอดฝีมืออาณาจักรอู๋เซียงมองดูและขมวดคิ้วแน่น"คนผู้นี้เป็นใคร?"

"ทูตจากมณฑลเฮยเสียน ที่ดูแลสามมณฑลทางตอนเหนือของอาณาจักรหนานหยาน!"ฉางหลิน ได้ตอบกลับ

"ทูตมณฑลเฮยเสียน?"ชายคนนั้นได้ขมวดคิ้ว"ทำไมทูตแห่งมณฑลเฮยเสียน ถึงมาปรากฏตัวที่นี่?"

"เพราะ..."

ฉางหลิน ได้เงยหน้ามองไปยังทิศทางของสามมณฑลทางตอนเหนือของอาณาจักรหนานหยานและบ่นพึมพัมออกมา"เพราะพวกคนเถื่อนทางตอนเหนือยกทัพมาโจมตี!"

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด