ตอนที่แล้วเธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 109: การเผชิญหน้า 1
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปเธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 111: พวกเธอจะต้องชดใช้

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 110: การเผชิญหน้า 2


大姐大 บทที่ 110: การเผชิญหน้า 2

“ถ้างั้นเราไปดูที่ประตูกันเถอะ” หลังจากที่คิดทบทวนอยู่ชั่วขณะ เจี่ยนหยุ่นน่าวก็เสนอความคิดเห็น

“ก็ดี” โม่ชืออวิ้นตอบตกลง

ทั้งสองคนมาที่ประตูคฤหาสน์ด้วยกัน

“เธอเอาของขวัญวางไว้ตรงไหน” เจี่ยนหยุ่นน่าวถามโม่ชืออวิ้น

“ตรงนี้” โม่ชืออวิ้นชี้ไปที่ข้างประตูและกล่าวว่า “ฉันไม่รู้ว่า… ฉันไปทานอาหารกับเธอในวันนั้น ดังนั้นฉันคิดว่าจะวางมันไว้ที่ประตู เผื่อว่ามีคนหยิบมันขึ้นมาเมื่อพวกเขาเห็น”

ถ้าโม่ชืออวิ้นวางมันไว้ตรงตำแหน่งนั้น ก็ต้องมีคนหยิบมันขึ้นมาถ้าพวกเขาเห็น

เจี่ยนหยุ่นน่าวมองไปรอบๆและก็พบถุงกระดาษอยู่ในพุ่มไม้ไม่ไกลจากประตูนัก

ถุงกระดาษเปียกชื้นไปด้วยน้ำค้างและยับยู่ยี่

เห็นได้ชัดว่าถุงกระดาษนั้นอยู่ในตำแหน่งนี้มาเป็นเวลาหลายวันแล้ว

เจี่ยนหยุ่นน่าวเปิดถุงกระดาษและหยิบเอาเสื้อกันหนาวสีดำและผ้าพันคอออกมา

“นี่เป็นของขวัญที่เธอเตรียมไว้เหรอ” เจี่ยนหยุ่นน่าวถามโม่ชืออวิ้น

โม่ชืออวิ้นตรงเข้ามาหา ด้วยความรู้สึกผิด เธอมองดูเสื้อกันหนาวและผ้าพันคออย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พยักหน้า

หัวใจของเธอเต้นเร็ว และเป็นครั้งแรกที่เธอพูดโกหกแบบนี้ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

เธอพยายามเตือนใจตนเองว่าอดีตได้ผ่านพ้นไปแล้วก็ขอให้มันผ่านไป ทุกสิ่งย่อมไม่เปลี่ยนแปลง เธอสามารถที่จะลืมมันไปได้ และเธอก็จะยังทำให้แม่ของเธอมีงานทำต่อไป

เจี่ยนหยุ่นน่าวขมวดคิ้วขณะที่เขามองดูถุงกระดาษในมือ

นี่หมายความว่าชืออวิ้นไม่ได้โกหก เธอให้ของขวัญกับพี่ชายคนโตของเขาจริงๆ

แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมของขวัญที่เธอให้มาจึงถูกทิ้งอยู่ในพุ่มไม้ อีกทั้งเจี่ยนอีหลิงก็เผอิญใช้ถุงกระดาษแบบเดียวกันใส่เสื้อกันหนาวและผ้าพันคอสีเดียวกันให้กับพี่ชายคนโตของเขา

ทำไมสิ่งเหล่านี้จึงเกิดขึ้นมาได้บังเอิญขนาดนี้

ในขณะที่เจี่ยนหยุ่นน่าวกำลังคิดอยู่ เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็มา

“มีอะไรเหรอ” เจี่ยนหยุ่นเฉิงถาม

สายตาของเจี่ยนหยุ่นเฉิงกวาดผ่านไปทั่วถุงกระดาษยับยู่ยี่ที่เจี่ยนหยุ่นน่าวถือไว้ในมือและเสื้อกันหนาวที่สีดำเหมือนกันแม้ว่าจะเป็นคนละสไตล์

จากนั้นก็ตามไปด้วยการมองไปยังโม่ชืออวิ้นที่อยู่ถัดจากเจี่ยนหยุ่นน่าว

“พี่ชาย ซืออวิ้นไม่ได้โกหก พี่ดู นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่เธอต้องการที่จะมอบให้กับพี่ เพียงแค่ไม่รู้ว่าทำไมของขวัญที่เธอเตรียมไว้ให้พี่ถึงถูกขว้างไปยังพุ่มไม้”

เจี่ยนหยุ่นน่าวอธิบายให้กับเจี่ยนหยุ่นเฉิง ในเวลาเดียวกันก็ส่งถุงกระดาษในมือให้กับเจี่ยนหยุ่นเฉิง

“โอ เป็นอย่างนั้นเองเหรอ” เจี่ยนหยุ่นเฉิงตอบกลับคำพูดของเจี่ยนหยุ่นน่าว ในขณะที่ศึกษาโม่ชืออวิ้น

โม่ชืออวิ้นเมื่อพบกับสายตาของเจี่ยนหยุ่นเฉิง เธอก็ได้แต่พยายามระงับความกระวนกระวายในใจ และพยายามที่จะทำให้ตัวเองเยือกเย็นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“ขอโทษด้วยค่ะนายน้อย ฉันไม่รู้ว่าถุงกระดาษในวันนั้นไม่ใช่ของฉัน ฉันดูไม่ถ้วนถี่เอง เมื่อตอนที่ฉันเห็นป้าอันเอามันมา ฉันก็เลยคิดว่านั่นเป็นของฉัน เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ระมัดระวังเอง”

โม่ชืออวิ้นขอโทษและสารภาพถึงความผิดพลาดของตนเองต่อเจี่ยนหยุ่นเฉิงด้วยท่าทางจริงใจ

เจี่ยนหยุ่นน่าวช่วยโม่ชืออวิ้นพูด “พี่ชาย อย่าถือโทษซืออวิ้นเลยนะ เราก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่โยนของขวัญที่วางไว้ตรงประตูทิ้ง”

“อย่างงั้นรึ มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ”

เจี่ยนหยุ่นเฉิงกล่าวแสดงความคิดเห็น ก่อนที่จะกลับไปยังห้องทำงานของตนเอง

โม่ชืออวิ้นมองตามแผ่นหลังของเจี่ยนหยุ่นเฉิงที่กำลังจากไป รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

เธอไม่รู้ว่าทำไม แม้ว่าเจี่ยนหยุ่นเฉิงจะเพิ่งพูดว่า “เรื่องบังเอิญ” แต่เธอก็รู้สึกเสมอว่าเขายังคงสงสัย

เจี่ยนหยุ่นน่าวขอโทษโม่ชืออวิ้น “ฉันขอโทษ ฉันขบคิดในเรื่องนี้ไม่ออก ทำให้เธอตกใจบ้างหรือเปล่า”

โม่ชืออวิ้นส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือโทษเธอหรอก นี่เป็นเพียงแค่เรื่องเข้าใจผิด ก็เพียงแค่อธิบายให้ชัดเจน”

“ถ้าอย่างงั้น ขอบคุณที่ไม่ถือโทษฉันนะ”

ซืออวิ้นยังคงเกรงอกเกรงใจอย่างเช่นเคย

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด