ตอนที่ 44 เหมาเยซือขอบคุณนะคะ

พวกเขามาถึงโรงพยาบาล

ขณะที่เฉียวเฉินกำลังรับประทานอาหารเย็นไปด้วยดูโทรทัศน์ไปด้วย

ดูเขามีความสุขไม่น้อยที่พบเฉียวเมียนเมียน พร้อมกล่าวเรียกเธออย่างอบอุ่น “พี่ครับ”

“ไง” เฉียวเมียนเมียนเห็นเขาอารมณ์ดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับตอนที่เขาเพิ่งออกจากห้องฉุกเฉิน เพิ่มความมั่นใจให้กับหล่อนอย่างมาก

“กินอะไรตอนกลางคืนแบบนี้ ตอนนี้รู้สึกเป็นไงบ้าง”

“ตอนเย็นพี่เขยเขาส่งกับข้าวมาให้ผม อร่อยกว่าของโรงพยาบาลตั้งเยอะ ผมกินหมดทุกอย่างเลยครับ นี่พี่เขยเขายังเอาอาหารเสริมดี ๆ หลายอย่างมาให้ผมอีก”

หลังจากเฉียวเฉินพูดจบเขาก็หันไปทางเหมาเยซื่อ แล้วกล่าวอย่างเขิน ๆ

“ขอบคุณฮะ พี่เขย”

เหมาเยซื่อตอบรับเบา ๆ “ด้วยความยินดี”

เฉียวเมียนเมียนเห็นถุงจำนวนมากกองอยู่บนโต๊ะและบนโซฟา ซึ่งเต็มไปด้วยอาหารเสริมอย่างดีหลายชนิด

ดอกไม้ทั้งหมดในห้องพักก็ถูกเปลี่ยนเป็นดอกไม้สดใหม่ทั้งหมด

เธอยืนแน่นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหันไปมองเขาด้วยแววตาซาบซึ้ง “เหมาเยซื่อ ขอบคุณนะคะ”

เธอไม่คาดคิดว่าชายคนนี้จะเอาใส่ใจเฉียวเฉินมากมายขนาดนี้

ดวงตาสีเข้มของเหมาเยซื่อหรี่ลง เขาเหลือบไปมองเธอแล้วพูดเสียงต่ำ

“ขอบคุณอะไรกัน? คุณลืมสิ่งที่ผมบอกไปแล้วเหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนยืนนิ่ง กะพริบตาเล็กน้อย เธอจำสิ่งที่เขาเคยพูดกับเธอก่อนหน้านี้ได้

เขาบอกว่าไม่อยากได้ยินคำว่า ‘ขอบคุณ’ จากปากของเธออีกต่อไป

อย่างไรก็ตามในตอนนี้นอกเหนือจากการแสดงความขอบคุณ ด้วยสองคำนี้แล้ว เธอยังไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก

“พี่ครับ แล้วก็พี่เขย” ดวงตาสีดำของเฉียวเฉินคล้ายกับเฉียวเมียนเมียน เฉกเช่นพิมพ์เดียวกัน เฉียวเมียนเมียนสะบัดไปมาระหว่างที่อยู่ต่อหน้าเหมาเยซื่อ พวกเขาหันมามองเฉียวเฉิน

“พวกพี่พูดถึงอะไรฮะ”

“เอ่อ ไม่มีอะไรจ๊ะ”

เฉียวเมียนเมียนหลีกเลี่ยงการจ้องไปที่ใบหน้าของเหมาเยซื่อ เธอเดินไปที่เตียงอย่างรวดเร็วและหยิบส้มออกมาจากตะกร้าผลไม้

“เฉินเฉิน เอาส้มไหม เดี๋ยวพี่ปอกให้”

เฉียวเฉินกะพริบตาและมองไปที่เหมาเยซื่ออีกครั้ง หลังจากคิดอยู่สักครู่ เขาจึงส่ายหน้าแล้วพูดกับพี่เขาว่า

“ผมไม่อยากกินส้มฮะพี่ ผมอยากกินซาลาเปา ร้านใกล้ ๆ โรงพยาบาลฮะ พี่ช่วยไปซื้อให้ผมได้ไหมฮะ”

“คุณล่ะ เอาซาลาเปาด้วยไหมคะ”

เป็นเรื่องยากที่จะได้ยินเฉียวเฉินเอ่ยปากว่าอยากกินนั่นกินนี่ แน่นอนว่าเฉียวเมียนเมียนยินดีที่น้องทานได้

“ได้สิ เดียวพี่ซื้อไปซื้อให้นะ”

เหมาเยซื่อกำลังจะเปิดปาก เสนอให้บอดี้การ์ดของเขาออกไปซื้อแทน แต่ทันใดเขาก็ตระหนักได้ว่าเฉียวเฉิน จงใจพยายามทำให้เฉียวเมียนเมียนออกไปจากห้อง

ดูเหมือนเขาคงมีอะไรจะพูดกับเหมาเยซื่อ

***

หลังจากที่เฉียวเมียนเมียนออกจากห้องไป

เหมาเยซื่อดึงเก้าอี้ออกมานั่ง ยกขาขึ้นไขว้ซ้อนทับกัน

เขาเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเฉิน ผู้ซึ่งตกอยู่ในอาการประหม่า

มองดูอาการประหม่าและอาการเขินอายของเด็กหนุ่มที่ดูบอบบางบนเตียงในห้องพยาบาลแล้ว เหมาเยซื่อยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพูดกับเขา

“มีอะไรจะพูดกับฉันใช่ไหม?”

เขาคล้ายกับพี่สาวของเขาอย่างกับแกะ

พวกเขาขี้กลัวแล้วก็ขี้อาย

ต่อหน้าพี่น้องคู่นี้ เหมาเยซื่อดูมีความอดทนขึ้นและเจ้าอารมณ์อยู่หน่อย ๆ

เมื่อเขาพูดกับเฉียวเฉิน ท่าทีของเขาจึงอ่อนโยนลงมา

แต่กระนั้นเฉียวเฉินก็ไม่รู้สึกถึงความอ่อนโยนจากเขามากนัก...

เขารู้สึกว่าพี่เขยดูแข็งแกร่งเกินไป ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน กลิ่นอายของความเป็นผู้นำมันจะแสดงออกมาด้วย

ยิ่งต้องอยู่คนเดียวในห้องร่วมกับเขา ยิ่งทำให้เฉียวเฉินเครียดเป็นพิเศษ

เขาเรียกความกล้าของเขาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเหมาเยซื่อ

“พี่เขยฮะ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมฮะ”