ตอนที่ 42 เราแนะนำผู้จัดการหยางให้พี่เขารู้จักกันดีไหม

อย่างน้อย ๆ เขาก็รับไม่ได้ที่เธอจะคบหากับคนใหม่หลังจากที่เลิกรากับเขาไปได้ไม่นาน

พวกเขาใช้เวลาร่วมกันมาหลายปี เขาแน่ใจว่ายังไงในหัวใจของเธอก็ยังมีเขาหลงเหลืออยู่แน่นอน

“อันซิน ผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ เมียนเมียนดูเป็นยังไงบ้าง” ซูเจ๋อต้องการขุดให้รู้ เขาถึงขนาดคิดจะไปหาเฉียวเมียนเมียนเพื่อฟังคำแก้ตัวจากปากของเธอเสียด้วยซ้ำ

“ไม่เห็นขนาดนั้นหรอกค่ะ” เฉียวอันซินส่ายหน้า ขณะที่เธอนึกถึงชายที่ดูมีเสน่ห์และโดดเด่นคนนั้น ก่อนจะโกหกออกไปว่า “แต่จากที่เห็นด้านหลัง ฉันเห็ว่าเขาเป็นคนมีอายุ แต่งตัวหรูหราราคาแพง เห็นได้ชัดเลยคะว่าเป็นคนรวย”

ใบหน้าของซูเจ๋อแข็งทื่อ

“เธอคงอยากจะเกาะอยู่กับคนแก่มากกว่า ให้ฉันช่วยล่ะมั้งค่ะ ก็พี่เขาเกลียดฉันซะขนาดนั้น”

“พี่ซู แล้วพี่ล่ะค่ะ คิดว่าพี่เขาเป็นคนยังไง?”

เฉียวอันซินวาดภาพบรรยายที่ตัวเองคิดอย่างมีความสุข

“พี่เขาน่ะ เต็มไปด้วยความหยิ่งผยองมาโดยตลอด แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะขอความช่วยเหลือจากใคร ยิ่งไปกว่านั้นพี่เขาเกลียดเรามาก เธอคงไม่มาร้องขอความช่วยเหลือจากเราหรอก”

“แม้ว่าพี่อยากจะช่วยสักเพียงไหน เธอก็ไม่ยอมรับ”

ด้วยเหตุนี้เฉียวอันซินจึงถอนหายใจออกมาเบา ๆ ราวกับว่าเธอเต็มไปด้วยความกังวลใจ

“ฉันทนไม่ได้ที่จะทนดูพี่สาวขีดเส้นแบ่งแบบนี้ เราต้องช่วยกันหยุดเธอ ไม่ให้เธอถลำลึกไปด้วยนี้”

ซูเจ๋อขมวดคิ้ว “คุณบอกว่าเธอไม่เต็มใจรับความช่วยเหลือจากเรา แล้วเราจะช่วยอะไรเธอได้อีกเล่า”

เฉียวอันซินครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะคล้องแขนซูเจ๋อไว้

“พี่ซูคะ ฉันจำได้ว่าที่บริษัทซู มีพนักงานตำแหน่งสูง ๆ ที่ยังไม่ได้แต่งงานด้วยนี่ เราแนะนำให้พี่เขาดีไหมคะ”

“เธอหมายถึงผู้จัดการหยางเหรอ” ซูเจ๋อขมวดคิ้ว

“พี่ว่าเขาไม่เหมาะนะ เขาอายุ 40 แล้วด้วย อายุมากกว่าเมียนเมียนตั้ง 20 ปีเต็มเลย”

“เขาอาจจะดูมีอายุ แต่ผู้ชายที่มีอายุมากกว่ามักจะดูแลผู้หญิงได้ดีไม่ใช่รึไง”

เฉียวอันซิน ดูเหมือนจะใส่ใจเฉียวเมียนเมียนอยู่ในใจลึก ๆ

“ถ้าเขาอายุมากกว่า 20 ปี เขาก็จะสามารถรักเธอในแบบที่เขารับลูกสาวได้”

“ยิ่งไปกว่านั้นคนใกล้ตัว ย่อมดีกว่าคนแปลกหน้าบางคนที่เราไม่รู้จักเป็นไหน ๆ”

“นอกจากนี้ ผู้จัดการหยาง เขายังเก่งในด้านอื่น ๆ อีกด้วย แถมรายได้ต่อปีของเขาก็หลักล้านหยวน เงินจำนวนนี้ก็ไม่น้อยเลยนะคะ ทำให้ชีวิตพี่เขาดีขึ้นได้ด้วย ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นตัวเลือกที่ดีกว่าผู้ชายที่พี่เขาควงอยู่ในตอนนี้เป็นไหน ๆ”

จริง ๆ แล้วเฉียวอันซินเคยพบผู้จัดการหยางคนนั้นมาแล้วครั้วหนึ่ง ไม่เพียงแต่อายุจะมากแล้ว เขายังอ้วน หัวล้าน อีกทั้งยังเตี้ย สูงเพียง 165 เซนติเมตรเท่านั้น

นอกเหนือจากรายได้ของเขาแล้ว เรื่องอื่น ๆ เกี่ยวกับตัวเขาก็อยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น

ซูเจ๋อจำได้ว่าผู้จัดการหยางเป็นคนอย่างไร เขาขมวดคิ้วมากขึ้น ริมฝีปากเม้มแน่น

“พี่ซู...” เฉียวอันซินกล่าวอย่างอ่อนโยน

“มองในอีกแง่ ตัวผู้จัดการหยางอาจจะยังดีไม่พอสำหรับพี่เขา แต่เรื่องนั้นถือเป็นเรื่องรอง สิ่งสำคัญคือบุคลิกของเขาต่างหาก ฉันคิดว่าเราควรให้พวกเขาได้เจอกันก่อนดีไหม”

ซูเจ๋อเงียบอยู่นาน

นอกจากนี้เขายังรู้สึกว่าผู้จัดการไม่เหมาะสมกับเฉียวเมียนเมียน แต่เมื่อเห็นว่าเฉียวอันซิน ทำสิ่งนี้ด้วยความตั้งใจดี เขาจึงไม่ได้ปฏิเสธ ในที่สุดเขาจึงพยักหน้า

“ได้สิ พรุ่งนี้พี่จะลองคุยกับผู้จัดการหยางดู”

***

การรับประทานอหารในร้านอาหารราคาแพง ราคาไม่ใช่น้อย ๆ

เฉียวเมียนเมียนจึงทานทุกอย่างที่สั่งจนเกลี้ยงจาน