ตอนที่แล้วSEEA 35 ฟรี
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปSEEA 37 ฟรี

SEEA 36 ฟรี


ทุกคนมีช่วงเวลาที่ดีในการกินและหัวเราะ แต่เนื่องจากคนเหล่านี้อารมณ์จึงเปลี่ยนไปและบางคนก็จ่ายเงินและออกไป

“เฮ้ หญิงสาวที่นั่นทำไมอาหารของเรายังไม่เสิร์ฟ” หนึ่งในนั้นชี้ไปที่บาร์บีคิวบนโต๊ะของ เฉินฟาน “เราสั่งมากกว่าพวกเขา ทำไมคุณไม่เสิร์ฟเราก่อนล่ะ”

“ฉันจะ…รีบ…รีบทำ…คุณ…เร็ว ๆ นี้” ใบหน้าของเด็กหญิงตัวเล็กซีดขาวขณะที่เธอพูดด้วยเสียงสั่น

“ฮ่าฮ่า ซือเหมาแกทำให้เธอกลัว” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ทางซ้ายซึ่งหูข้างซ้ายเต็มไปด้วยกระดุมกล่าวว่า“แกไม่รู้ว่าจะเป็นสุภาพบุรุษได้อย่างไร”

"สุภาพบุรุษ?" ชายที่ถูกเรียกว่าซือเหมามีสีหน้าโอ้อวดบนใบหน้าของเขา “เมื่อวานแกไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษอย่างแน่นอน เมื่อแกใช้เวลาทั้งคืนกับเพื่อนทางอินเทอร์เน็ตในโมเต็ล”

“ฉันกินไม่ได้อีกแล้ว!” หวังปิงลูบไล้นิ้วของเขาผ่านเส้นผมของเขา วางหอยจานร้อนของเขาและพูดว่า "เจ้านายฉันทำให้มันเงียบไหม"

“หุบปากซะ? นายจะปิดมันอย่างไร” เฉินฟานกระตุกปากและพูดว่า“นายคิดว่าพวกเขาจะฟังนายไหม”

หวังปิงยิ้มอย่างมีเลศนัย “แน่นอนหมัดของฉันจะพูด!”

“เอาเลย! อย่าโทษฉันที่ไม่เตือนนาย ถ้านายล้มเหลว” เฉินฟานโบกมืออย่างเหม่อลอยและกินอาหารของตัวเองต่อไป

“แน่นอน…ฉันจะไม่ล้มเหลว!” หวังปิงหรี่ตาลงและสีหน้าของเขาดูเหมือนว่าเขากำลังจะทำอะไรไม่ดี

“เฮ้ ลดระดับเสียงของนาย เมื่อนายโอ้อวด!”

หวังปิงหันไปที่โต๊ะและพูดกับทั้งสี่คนที่ยังคงคุยกันเสียงดัง“ไม่เป็นไร ถ้านายเต็มไปด้วยขี้ แต่อย่าแสดงให้คนอื่นเห็น!”

เสียงของเขาดังมากจนนักทานทุกคนให้ความสนใจไปที่ หวังปิง และตกใจเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มคนนี้ 'กล้าหาญ' แค่ไหน

“จะมีการแสดงดีๆที่นี่!” เฉินฟานตบหัวและพึมพำกับตัวเอง จากนั้นเขาพิงกำแพงเพื่อหลีกเลี่ยงการตกในการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึงนี้

“แก…แก…แก แมร่ง พูดถึงเราหรือ” ชายหนุ่มที่เรียกว่าซานหยากัดฟันแน่นดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้ขณะที่ชี้ไปที่ตัวเอง

“บิงโกนั่นแหล่ะ เสียดายไม่มีรางวัล!”

หวังปิงเกาหัวของเขาและพูดบางอย่างที่ไร้ความหมาย“ยังไงก็ตามผู้ชายที่มีกองขี้อยู่ในหัวของแก มีดพับ เกอร์เบอร์ ขนาดเล็กเป็นของปลอมและมีราคาเพียง 15 หยวน ต่อเล่มใช่ไหม?”

ความเงียบพุ่งเข้ามา ... บรรยากาศก็เงียบราวกับคนตาย! คนที่หลงผิดทั้งสี่จ้องไปที่หวังปิงด้วยดวงตาที่เบิกกว้างราวกับว่าพวกเขาเห็นผี

“ทำไมแกถึงจ้องมองฉันแบบนั้น”

พาว!

หวังปิงทุบแก้วเบียร์ลายครามสีขาวบนหน้าผากของผู้ชายคนนั้น

“ผู้ชายคนนี้มีความปรารถนาที่จะตายหรืออะไร?” บรรดานักทานคนอื่น ๆ ก็ขยี้ตาด้วยความไม่เชื่อ

“ฉันจะแทงแกให้ตาย…” ผู้ชายคนนั้นตะโกนในขณะที่เอามือซ้ายปิดหน้าผาก มือขวาของเขาคว้ามีดพับบนโต๊ะและชี้มีดของเขาไปที่หวังปิงพยายามจะแทงเขาด้วยมัน

แต่เขาคิดว่าหวังปิงเป็นใคร?

เขาเป็นสัตว์ร้ายที่เอาชนะชายห้าคนในเวลาเพียงสิบวินาที เมื่อมองไปที่ผู้ชายที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา เขาก็ไม่ได้สนใจที่จะหลีกเลี่ยงและยืนนิ่งอย่างสงบแทน จากนั้นเขาก็จับแท่งเหล็กบนโต๊ะและโยนมันด้วยมือเพียงข้างเดียว เร็วเหมือนฟ้าผ่าไม้เท้าแทงทะลุมือของเด็กหนุ่มที่ถือมีด

ไม้บาร์บีคิวเหล็กส่วนใหญ่ทำมาจากเหล็กเส้นเหมือนก้านจักรยานที่ลับคมที่ปลายด้านหนึ่งซึ่งเหมาะมากสำหรับการเจาะระยะใกล้ มือขวาของชายที่ถือมีดถูกแทงด้วยท่อนเหล็กโดยตรงและถูกตรึงไว้พร้อมกับมีด

“อุ๊ย…” ชายหนุ่มไม่สนใจความเจ็บปวดที่หน้าผากแม้แต่น้อย เขาคว้ามือซ้ายของเขาอย่างรวดเร็วด้วยความเจ็บปวดสะดุดถอยหลังสองก้าวแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับร้องด้วยความเจ็บปวด

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงและแม้แต่ชายสามคนที่โอ้อวดเสียงดังก็กลัวตาย พวกเขามองไปที่ หวังปิง โดยไม่กล้าที่จะพูดอะไรสักคำ

“ไปกันเถอะ!” หลังจากหายจากอาการตกใจครั้งแรกของการต่อสู้ เฉินฟานก็ลุกขึ้นยืนและดึงหวางปิงด้วยแขนของเขา

หวังปิงถ่มน้ำลายลงบนพื้นและพูดว่า“พวกแกทั้งสี่คนจงตั้งใจฟัง ฉันชื่อ ฉีรุ่ยเจียง กัปตันกองพลปราบจลาจลของกองพลตำรวจติดอาวุธประจำเมืองจงหยุน หน้าที่ของฉันคือปราบปรามความรุนแรงด้วยความรุนแรง! ถ้าวันนี้พวกแกยังไม่พอก็มาหาฉัน!”

เขาเป็นกัปตันทีมปราบจลาจล ไม่น่าแปลกใจที่เขาแข็งแกร่งมาก!

ในที่สุดนักทานคนอื่น ๆ ก็เข้าใจเหตุผลว่าทำไมการปลดตำรวจติดอาวุธจึงได้รับการจัดการโดยตรงโดยกองบัญชาการตำรวจติดอาวุธประจำจังหวัด คนอื่นไม่มีสิทธิ์ตั้งคำถามกับการกระทำของเขา การเอาชนะเยาวชนไม่กี่คนต้องง่ายเหมือนดื่มน้ำ

……………

ในขณะที่ลากหวังปิงไปจ่ายเงินและจากไปใบหน้าของเฉินฟานแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย“นายทำรุนแรงขนาดนี้ได้ยังไง? ถึงพวกมันจะเป็นพวกอันธพาล แต่นายก็ไม่จำเป็นต้องแทงมือของผู้ชายคนนั้นหรอกใช่ไหม”

“บอสมันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คุณคิด!” หวังปิงโบกมือให้เขา “แท่งเหล็กบางมากจนเจ็บเพียงไม่กี่วัน เขาจะไม่มีอาการบาดเจ็บหนัก”

“มันไม่ใช่เรื่องที่จะส่งผลให้เกิดการบาดเจ็บใด ๆ ถ้าพวกเขาโจมตีเราก่อนฉันก็คงไม่สนหรอกว่านายจะทุบตีพวกเขา แต่นายไม่ควรเสี่ยงที่จะทำให้ตัวเองมีปัญหาด้วยการเริ่มก่อนแม้ว่ามันจะค่อนข้างน่ารำคาญก็ตาม”

“ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันสัญญาว่าจะได้รับคำยินยอมจากคุณก่อนที่จะทำในครั้งต่อไป!” หวังปิงกล่าวในลักษณะ "ไม่สนใจ"

“มาทำแบบนี้กัน เพื่อให้นายได้เรียนรู้บทเรียนของนาย…หากมีสถานการณ์คล้าย ๆ กันนี้ในอนาคตที่ฉันไม่อนุญาตให้นายทำเช่นนั้นฉันจะหักเงิน 1,000 หยวนจากเงินเดือนของนาย” เฉินฟานกล่าว

“อะไรนะ…” หวังปิงพูดอย่างเป็นห่วง“เอิ่ม…เจ้านายคราวนี้จะไม่มีการหักเงินใช่ไหม”

“คราวนี้ฉันจะไม่หักเงิน!” เฉินฟานโบกมือ “ยังไงซะใครคือกัปตันของกองพลตำรวจฉีรุ่ยเจียงที่นายพูดถึงเมื่อกี้? นายแค่โพล่งชื่อของเขาออกไปโดยไม่ได้คิด เขาเป็นอดีตสหายของนายหรือเปล่า”

“เหอใช่!” เมื่อได้ยิน เฉินฟาน พูด เขาจะไม่หักเงินเดือนของเขาในเดือนนี้ หวังปิง ก็โล่งใจและพูดว่า“ฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา เขาถูกย้ายไปอยู่ในกองพลตำรวจติดอาวุธของเมืองจงหยุนหลังจากนั้นไม่นาน”

“ถ้าฉันไม่ถูกไล่ออกจากกองทหารเขาคงจะเป็นหนึ่งในคนของฉันในอีกสองปี น่าเสียดายที่ตอนนี้ฉันอายที่ต้องเจอเขา!”

“นายเป็นเพื่อนที่ไร้ยางอาย นายจะตั้งค่าหัวเพื่อนของนายเองได้อย่างไร!” เฉินฟานพูดด้วยสีหน้า "ฉันดูถูกนาย"

“ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว เขาหลอกคนในกองทัพมามากแล้ว การใช้ชื่อของเขาในเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ครั้งหนึ่งเมื่อฉันอยู่ในโฮสเทลเพื่อหาโสเภณี ฉันกรอกชื่อและรหัสของเขาในแบบฟอร์มลงทะเบียน!”

“เอิ่ม…” เฉินฟานพูดไม่ออก!

หลังจากเดินมาได้ระยะหนึ่งเฉินฟานก็เห็นว่าพวกเขากำลังเข้าใกล้ชายหาดที่มีปลาไหลไฟฟ้าอยู่เขาจึงหันกลับมาและพูดว่า“ฉันปวดท้องและมีชายหาดอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ดังนั้นฉันขอปลดทุกข์ สักพัก. รอฉันอยู่ที่นี่”

คราวนี้หวังปิงถึงกับพูดไม่ออก!

หลังจากรอมาเป็นเวลานานในที่สุดหวังปิงก็เห็นเฉินฟานถือหอยสังข์อยู่ในมือ

“คุณมีอะไรอยู่ในมือ? ดูเหมือนหอยสังข์ก้นหอย”

“ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน มันดูแปลก ๆ และฉันไม่แน่ใจว่ามันคือสังข์ประเภทไหนฉันก็เลยเอามาเล่นด้วย” เฉินฟานพูดขณะที่ใช้จะงอยปากปลาหมึกยักษ์ในมือ “เรียกรถแท็กซี่เรามีสิ่งที่ต้องจัดการในวันพรุ่งนี้”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด