ตอนที่ 34 คุณชายก็เจ้าชู้ไม่เบาเลย

“เออฉัน... ฉันไม่โกรธ”

เฉียวเมียนเมียนหน้าแดงก่ำ เมื่อเขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ เธอเริ่มรู้สึกหายใจลำบาก

“อย่างนั้นเหรอ?” เหมาเยซื่อขยับตัวเข้าใกล้เธอเหลือช่องว่าเพียงคืบ ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขากระทบเข้ากับริมฝีปากของเธอ นิ้วที่วางค้างไว้ที่คาง เริ่มลูบไล้ไปมาอย่างเบามือ

“งั้น จูบผมสิ แล้วผมจะเชื่อ”

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน อะไรกัน?”

ดวงตาเฉียวเมียนเมียนเบิกกว้างด้วยความตกใจ

เหมาเยซื่อมองดูเธออ้าปากค้างเล็กน้อย เขาเหล่ตาลงมองก่อนจะสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ

ริมฝีปากของเธอช่างให้ความรู้สึกมหัศจรรย์

มันมีรสหวาน เป็นรสชาติเดียวกับที่เขาได้ลิ้มรสหลายต่อหลายครั้งในคืนนั้น

เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ดวงตาของเขากลับมาชีวิตชีวามากขึ้น

กระทั่งเจ้าหล่อนเห็นดวงลิงโลดของเขา เฉียวเมียนเมียนเกิดความรู้สึกกังวลจนเผลอผลักเขาออกห่างตัว

เธอขยับตัวไปด้านข้างเพื่อรักษาระยะห่างจากเขา ก่อนจะพูดด้วยพวงแก้มแดงระเรื่อดั่งมะเขือเทศขึ้นว่า

“คุณเหมา คุณช่วยจริงจังกว่านี้ได้ไหม”

เธอลุกลี้ลุกลนกับการกระทำของเขาเมื่อสักครู่ ทั้งรู้สึกเขินอายอยากจะวิ่งหนีออกไปจากที่ตรงนี้เสียด้วยซ้ำ ความลุกลี้ลุกลนของเธอดูเหมือนกระต่ายที่ตื่นตกใจ อาการเขินอายของเธอทำให้ทั้งพวงแก้มและหูกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ

เหมาเยซื่อยกมือขึ้นบีบหูเธอเบา ๆ ด้วยความเสน่หา เขาไม่ต้องการทำให้เธอเขินอายไปมากกว่านี้

เพราะเขาก็รู้ดีว่าเขาและภรรยาร่างบางคนนี้เพิ่งจะแต่งงานกันได้ไม่ถึงหนึ่งวัน เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากจนเกินไป

“ก็ได้” เหมาเยซื่อยืดตัวขึ้น แล้วพูดด้วยสีหน้าจริง ๆ ขึ้นว่า

“ไปทานข้าวก่อน แล้วค่อยกลับมาจู๋จี๋ต่อทีหลัง”

บุ๋ง.... เหมือนภูเขาไฟจะระเบิดภายในร่างของเธอ

ใบหน้าของเฉียวเมียนเมียนแดงขึ้นเมื่อเลือดไหลเวียนขึ้นมาเลี้ยงใบหน้ามากจนเกินไป กระทั่งทำเจ้าหล่อนแสบร้อนไปทั่วหน้า

ภายนอกเขาดูเป็นคนเคร่งขรึมและเย็นชามาก แต่ลึกเข้าไปอีกด้านหนึ่งของเขาเป็นอย่างไรกันแน่นะ?

เขาเป็นคนแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นด้วยหรือเปล่า?

บนเบาะนั่งคนขับ

หน้าลุงหลี่แดงขึ้นเมื่อได้ยินบทสนทนาของพวกเขา

เฮ้ย! ใครจะรู้ว่านายท่านนี่ก็เจ้าชู้ไม่เบา

ตอนแรกเป็นเขาเองที่กังวลว่านายท่านของเขาจะไม่รู้วิธีเข้าหานายหญิง ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่ต้องเป็นกังวลเสียแล้วสิ

*

พวกเขาทานอาหารที่ร้านอาหารลอยฟ้าชั้น 68 ของตึกระฟ้าแห่งนี้

ที่นั่งที่ดีที่สุดของร้าน ถูกจองไว้เป็นพิเศษสำหรับเหมาเยซื่อ

ผู้จัดการของร้านเข้ามาต้อนรับและกล่าวทักทายด้วยความนอบน้อม “สวัสดีครับ ประธานเหมา”

“อืม” เหมาเยซื่อพยักหน้าตอบกลับ

ผู้จัดการมองไปที่เฉียวเมียนเมียน ซึ่งออกจากลิฟต์มาพร้อมกับเหมาเยซื่อ เมื่อเห็นท่าทางไร้เดียงสาของเธอ เขาประหลาดใจก่อนจะถามออกไปว่า

“ประธานเหมาครับ ผู้นี้คือ...”

“ฉัน...”

ก่อนที่เธอจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ เขาโอบรอบเอวเธอก่อนจะใช้แรงดึงเธอเข้ามายืนใกล้ ๆ

“นี่ ภรรยาของผม”

“คุณนายเหมา?”

ผู้จัดการยืนนิ่งด้วยความตกใจ

เขามองไปที่เฉียวเมียนเมียน ยังไม่เชื่อราวกับมีคนมาบอกว่า พรุ่งนี้จะเป็นวันสิ้นโลก

ไม่กี่นาทีต่อมา เขากลับมามีสติอีกครั้ง แล้วรีบโค้งเข้าหาเฉียวเมียนเมียน

“สวัสดีครับ คุณนายเหมา”

“สวัสดีค่ะ”

เป็นครั้งแรกที่มีคนทักทายเธอแล้วก้มหัวลง เธอแอบรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

เหมาเยซื่อมองเธอยิ้มเยาะแล้วเดนไปข้าวหน้าจับเอวเรียวของเธอไว้แน่น

หลังจากเดินผ่านไปได้เพียงสองสามก้าว เฉียวเมียนเมียนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่ไหลเข้าสู่หูของเธอ กลิ่นหอมของผู้ชายที่เดินอยู่ข้าง ๆ พุ่งเข้าจมูกของเธอเช่นเดียวกัน...