ตอนที่ 33 อย่าโกรธเลยน่า โอเคมั๊ย?

“ฉันรู้สึกขอบคุณมาก ๆ ที่คุณดีกับเฉินเฉินถึงเพียงนี้ แต่นาฬิกาเรือนนี้ไม่เหมาะกับเขาจริง ๆ ค่ะ คุณอาจจะทำให้เขายอมรับมันไว้ได้ แต่เขารึจะกล้าใส่ ถ้าคุณอยากให้ของขวัญเขาจริง ๆ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นที่ราคาไม่แพงกับเขาดีกว่าค่ะ”

“สำหรับการ์ดใบนี้...”

เธอลังเลก่อนจะพูดต่อ

“ฉันพอจะมีรายได้อยู่บ้าง ฉัน...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาก็ขัดจังหวะด้วยเสียงเย็นเฉียบขึ้น

“เอาเป็นว่าฉันจะรับฝากนาฬิกาเรือนนี้ไว้ก่อนก็แล้วกัน แล้วจะให้เขาอีกทีภายหลังเมื่อเขาเหมาะสมที่จะสวมมัน แต่กับการ์ดใบนั้น ยังไงคุณก็ต้องเก็บมันไว้”

“ฉัน...”

“ถ้าต้องให้ภรรยาออกไปทำงานหาเงินใช้จ่ายเอง มันคงพิลึกและรู้สึกน่าละอายใจไม่น้อยเลยไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันไม่ได้...”

เหมาเยซื่อยกมือขึ้นขัดเธออีกครั้ง ดวงตาหรี่เล็กลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เฉียวเมียนเมียน ก่อนหน้านี้คุณเคยปฏิเสธเงินของซูเจ๋อด้วยเหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนนิ่งเงียบลงในทันที

เธอเม้มริมฝีปากไว้แน่น ได้แต่นั่งเงียบ

แน่นอนว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธที่จะรับเงินจากซูเจ๋อ แต่มันจะเหมือนกันได้ยังไง

เธอกับซูเจ๋อรู้จักกันมาหลายปีแล้ว แต่กับเขาเธอเพิ่งจะรู้จักได้ไม่ถึงหนึ่งวันเลย

ความเงียบของหล่อนทำให้ผู้ชายข้าง ๆ สงบลง

ที่นั่งคนขับ ลุงหลี่เสมองกระจกหลัง พบว่าบรรยากาศระหว่างที่คู่ข้าวใหม่ปลามันอึดอัดพิลึก เขาจึงรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบนั้น

“นายท่าน นายหญิงครับ จะไปทานข้าวที่ร้านไหนดีครับ?”

เฉียวเมียนเมียนเม้มริมฝีปากแน่น ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา เธอตกใจกับท่าทีของเหมาเยซื่อ กระทั่งรู้สึกเคืองเขาอยู่บ้าง เธอไม่ยอมรับว่านี่คือความผิดของเธอ

แล้วอะไรกันล่ะที่ทำให้เธอต้องแต่งงานกับเขา?

พวกเขาเพิ่งจะพบกันไม่ถึงหนึ่งวันเสียด้วยซ้ำ สำหรับ คำว่า สามี ก็ไม่ต่างไปจากคนแปลกหน้าเลยด้วยซ้ำ

จะให้เธอชินกับการใช้เงินของคนแปลกหน้าได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไงกัน

เฉียวเมียนเมียนโกรธทำให้ใบหน้าเธอบูดเบี้ยว ดวงตากลมโต เสมองไปทางอื่นและไม่สนใจเขา

เหมาเยซื่อหันไปมองใบหน้าของเธอเพียงครู่ความอึดอัดหงุดหงิดในใจก็มลายหายไป เขาหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะยกมือทาบบนไหล่ของเธอ แล้วดึงร่างบาง เข้าหาตัว

“คุณโกรธผมเหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนเม้มริมฝีปาก ก่อนจะลดตาลงปฏิเสธที่จะพูดกับเขา

เหมาเยซื่อเลิกคิ้ว ก่อนที่รอยยิ้มบนริมฝีปากจะลึกขึ้น “ขอโทษนะ ผมขอโทษคุณล่ะกัน”

“ผมอาจจะคิดอะไรตื้น ๆ ผมไม่ควรพูดแบบนั้นกับคุณเลย คุณตกใจกลัวมากรึเปล่า หึ?”

ขนตาของหญิงสาวกระพือเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากสีชมพูแน่น ใบหน้ายังคงบูดเบี้ยว

เหมาเยซื่อมองไปที่เธอครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นบีบกรามเธอเบา ๆ แล้วยกศีรษะเธอขึ้น

เขาลดเสียงลง แล้วมองลึกลงไปในดวงตา “เฉียวเมียนเมียน อย่าโกรธเลยได้ไหม?”

“เมื่อกี้ผมก็แค่หึงคุณน่ะ ผมอิจฉาซูเจ๋อนี่น่า”

นิ้วมือเย็นเฉียบของเขายังคงจับคางเธอค้างอยู่อย่างนั้น

เมื่อเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอเท่าไหร่ กลิ่นกายของเขาก็แทรกซึมแตะจมูกของเธอ

หูของเจ้าหล่อนแทบจะหลุดออกจากจุดเดิมของมันในทันที ที่เขาเรียกชื่อเธอ

“เฉียวเมียนเมียน” เสียงเรียกของเบา ๆ ของชายคนนี้กรีดลึกเข้าไปในโสตประสาท กระทั่งหัวใจของหล่อนยังสั่นไหว เสียงนุ่มลึกของเขาช่างเย้ายวนทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้เธอจำไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าเธอโกรธเขา

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองใบหน้าเขา หัวใจของเธอสั่นไหวไม่เป็นท่า ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นจนกลายเป็นสีเข้ม

ทำไมนะทำไม ใบหน้าของชายผู้นี้ถึงได้หล่อกระชากใจเสียเหลือเกิน

ยิ่งจ้องไปที่ดวงตาของเขา ก็ยิ่งชวนให้หลงใหล

ถ้าประมาทเพียงสักนิด เธออาจต้องหลงดวงตาคู่นั้นกระทั่งหาทางออกไม่เจอ...