ตอนที่ 5: ซาลาเปา (ส่วนที่3)

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

----------------------------------------------------------------------------------------

เด็ก4คน, 8 มือ. ถึงเสื้อพวกเขาจะขาดแต่อย่างน้อยมือก็สะอาด.

 

ตอนนี้นอกจากคุณตาแล้ว ก็มีเด็กอยู่5คนรวมถึงชิยูด้วย. ก่อนหน้านี้เคยมีอยู่7คน แต่2คนก็ได้จากไปเพราะป่วย. บางทีอาจจะเป็นเพราะพวกเค้าได้กินอิ่มท้องมาหลายวัน พวกเด็กๆเลยตัวไม่ผอมแห้งติดกระดูกอีกต่อไป. บางคนก็สีแก้มแจ่มใสด้วย. ชิยูกำลังคิดว่าจะหาเงินเพื่อซื้อเสื้อให้พวกเขา.

 

เธอเป็นคนที่แก่สุดและเกือบจะ15ปีแล้ว. ส่วนเด็กคนอื่นๆ, คนเด็กสุด, เสี่ยวฉี อายุเกือบจะ10ขวบเอง. ตราบใดที่พวกเขายังมีอาหารไว้กินอยู่, พวกเขาก็น่าจะเติบโตได้เร็ว. และพวกเขาก็ไม่ควรจะใส่เสื้อผ้าขาดๆ.

 

ขณะชิยูกำลังคิดอยู่ น้ำก็เริ่มเดือด.

 

คุณตาบอกว่าอยากจะช่วยนวดแป้งให้ ชิยูก็ไม่ปฏิเสธความหวังดีของเขา. เธอบอกให้เด็กคนอื่นล้างพวกผัก ขณะที่เธอหั่นหมูอยู่.

 

โลกนี้มันเหมือนกับชาติก่อน - ทุกคนชอบกินส่วนมันๆของหมูและไม่ชอบเนื้อลีนๆ (เนื้อลีน= เนื้อไม่ติดมัน). ดังนั้นเนื้อลีนมันเลยถูกกว่ามาก. ชิยูเลยซื้อเนื้อลีนมาเยอะมาก และมันส่วนนึง. พอเธอหั่นเนื้อเสร็จเธอก็ใส่เกลือกับหัวหอมลงไป.

 

จากนั้นเธอก็หั่นเห็ดกับผักแล้วใส่อีกจานไว้.

 

พอเตรียมวัตถุดิบเสร็จแล้ว แป้งโดก็พร้อมแล้ว. คุณตาและเด็กๆก็เริ่มห่อแป้ง. ซาลาเปานั้นห่อง่ายมาก แต่เรื่องที่ยากคือแป้งโดอาจจะดูไม่สวย. ชิยูทำมานานแล้ว ของคุณตาก็ดูไม่แย่เท่าไหร่. ส่วนที่เหลือดูแย่มาก.

 

ในกลุ่มเด็กพวกนี้ชิยูเห็นว่าเสี่ยววูมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหารอยู่.พอสอนเสี่ยววูไปซักพักซาลาเปาที่เสี่ยววูห่อก็เริ่มดูดีขึ้น.

 

พอพวกเขาห่อเสร็จแล้ว ชิยูก็รีบนึ่งซาลาเปาทันที. ในเวลาเดียวกันเธอก็บอกให้เสี่ยวเอ้อคุมไฟไว้.

 

ไม่นานนักครัวก็เริ่มอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมยั่วน้ำลายของเนื้อหมู. ขนาดชิยูเองยังน้ำลายไหลด้วยเลย. เธอไม่ได้กินเนื้อมานานมากแล้ว พอคิดถึงซาลาเปาน้ำลายก็เลยไหลออกมา.

 

ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว. เด็กคนอื่นๆและคุณตาเองก็น้ำลายไหลเช่นกัน. โชคดีที่มีซาลาเปามากพอให้ทุกคน.

 

ชิยูปิดฝาซึ้งออก. ซาลาเปาดูน่าอร่อยมาก. เธอใช้ตะเกียบจิ้มไปที่ด้านบนของซาลาเปา, มันเด้งดึ๋งกลับ. ซาลาเปาพวกนี้พร้อมทานแล้ว.

 

เธอเอาชั้นนึ่งออกมาแล้วหยิบซาลาเปาทั้งหมดออกมา, แล้วเอาซาลาเปาที่ยังไม่นึ่งใส่เข้าไปแล้วนึ่งรอบสอง.

 

เด็กๆทุกคนมาล้อมเธอแล้วมองเธอด้วยสายตาอ้อนวอน “พี่สาว, พวกเรากินได้รึยัง?”

 

“กินเลยๆๆๆ! แต่ระวังนะมันร้อน!” เธอหยิบซาลาเปาขึ้นทันที.

 

ผิวของซาลาเปานั้นนุ่มมากและถ้าคุณกัดเข้าไปคุณก็จะเห็นน้ำเกรวี่เลย. กัดคำเล็กๆคำเดียวน้ำเกรวี่อร่อยๆก็จะไหลออกมา.

 

“โอ๊ย ร้อนอะ!” ชิยูร้องออกมา. แต่เธอก็ยังไม่หยุดกิน เธอกัดไปคำใหญ่ๆ ซาลาเปาก็หายไปแล้วครึ่งลูก.

 

เนื้อหมูนั้นนุ่มมากแถมยังมีกลิ่นอายของมันนิดๆอยู่ด้วย. หลังจากนึ่งแล้ว มันจะละลายกลายเป็นน้ำซุปอร่อยๆอยู่ในเนื้อ. พอกัดเข้าไปแล้ว ในปากก็จะเต็มไปด้วยน้ำหมูอร่อยๆ. ที่เจ๋งสุดคือคุณจะไม่รู้สึกว่ามันเลี่ยนเลย.

 

หลังกินไป5ลูก ชิยูก็หยุดซะที. เธอหิวมากๆและชอบรสชาติของมันด้วย.

 

ในตอนนั้นเสี่ยวฉีก็พูดขึ้นมาว่า “โอ้อิ่มจังเลย! หนูอยากกินซาลาเปาใส่เนื้อมานานแล้ว. วันนี้ได้กินรู้สึกดีจัง!”

 

พอได้ยินคำนั้น ชิยูก็รู้สึกเหมือนบางอย่างในตัวเธอได้ถูกปลดปล่อยทันที. เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่คำพูดเสี่ยวฉีทำให้เธอนึกถึงนิยายที่เพื่อนทั้งสองของเธอแต่ง. ตอนนี้มันรู้สึกอึนๆเธอจึงจำอะไรไม่ได้เลย.

ช่างมันเถอะ. เอาไว้ก่อนแล้วกัน.

 

พวกเด็กๆกับคุณตาก็กินซาลาเปาที่เหลือ.

 

หลังจากพักอยู่แปปนึง ชิยูก็หยิบซาลาเปาอีกลูกขึ้นมาแล้วค่อยๆกินอย่างช้าๆ. ขณะเดียวกันเธอก็หันไปพูดกับคุณตาว่า “พรุ่งนี้เรามาขายซาลาเปากันดีกว่าค่ะ. เราต้องหาเงินเพื่อเลี้ยงตัวเอง. ถ้าไม่มีเงินเราคงใช้ชีวิตให้ดีขึ้นไม่ได้แน่.”

 

“ซาลาเปาของหนูอร่อยจริงๆ ตามั่นใจว่าคนจะต้องซื้อแน่ๆ” คุณตาเห็นด้วยกับไอเดีย “ปัญหาคือเราจะขายที่ไหนล่ะ? เราจะตั้งร้านตรงไหนก็ได้ ไม่ได้นะ”

 

คุณตากังวลมาก. ร้านอาหารแต่ละร้านก็มีที่ขายเป็นของตัวเองอยู่แล้วด้วย. ถ้าพวกเขาเข้าไปขายคงจะมีเรื่องกันแน่.

 

“หนูคิดเรื่องนี้ไว้แล้วค่ะ. เราจะขายอยู่ข้างๆประตูเมือง! คนเค้าเข้าออกประตูเมืองเยอะมากแต่แถวนั้นไม่ค่อยมีแผงลอยเลย. เราน่าจะขายของได้ง่ายกว่าแต่ตอนนี้หนูกำลังกังวลเรื่องใครจะเป็นคนขนของทั้งหมดดี.” โลกนี้มันไม่มีรถหรอกนะ. ถ้ามีทุกอย่างก็คงสะดวกขึ้นแล้ว.

 

“ไม่มีปัญหา. เรามีหลายคนพร้อมช่วยอยู่แล้ว. ปัญหาคือเตามากกว่านะ.”

 

สุดท้ายแล้ว เตาก็ถูกขนไปด้วยรถลาก. โลกนี้ไม่มีถ่านแต่ชิยูก็ให้เด็กๆไปหาไม้แห้งจากศาลแล้ว. พอไม้พวกนี้ถูกเผาในเตามันก็จะส่งกลิ่นหอมอ่อนๆออกมาด้วย.

 

วันต่อมาพวกเขาก็ทำตามแผนที่วางไว้.

 

เช้าวันนั้นทุกๆคนตื่นเร็วกว่าปกติและใช้รถเลื่อนขนของทั้งหมดไปที่ประตูเมือง. ชิยูก็เริ่มอุ่นซาลาเปาที่ทำไว้ก่อนหน้าแล้ว. ในเวลาเดียวกันเธอก็ทำเพิ่มอีกเรื่อยๆ.

 

ทุกๆคนสะอาดมากถึงแม้ชุดจะดูขาดๆก็เถอะ.

 

หลังจากนั้นไม่นานพอซาลาเปาเริ่มอุ่นขึ้น มันก็ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายออกมา.

 

พวกเด็กๆก็เริ่มส่งเสียงเรียกลูกค้า “ขายซาลาเปาจ้า, ซาลาเปานุ่มๆหอมๆ! แค่1เหรียญทองแดงเท่านั้นจ้า!”

พอได้ยินเสียงเด็กๆ ก็มีคนเข้ามา.

 

คนส่วนใหญ่ที่มาตอนเช้าๆเป็นพวกคนที่รีบเข้าตัวเมือง. ส่วนใหญ่แล้วหิวมาก. พอได้กลิ่นซาลาเปา ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาแล้วถาม “นี่ซาลาเปาอะไรเนี่ย? อันละเท่าไหร่จ๊ะ?”

 

พวกเด็กๆฉลาดมากและจำทุกอย่างที่สอนเมื่อวานได้. พวกเขารีบตอบไปว่า “ซาลาเปาหมูสด 2ทองแดงต่อลูก, ซาลาเปาหมูเห็ด 1ทองแดงต่อลูก, ซาลาเปาผัก 1ทองแดงต่อ2ลูก. รับอะไรดีครับ?”

 

ลูกค้าดมกลิ่นแล้วตอบว่า “เอาซาลาเปาหมูเห็ด2ลูก!”

 

“ได้ครับ!” เล่าเอ๋อใช้ใบไม้ห่อซาลาเปาแล้วยื่นให้.

 

ชายคนนั้นรีบกัดทันที และเขาก็ชอบรสชาติมากๆ. เขาเคยกินซาลาเปามาแล้ว แต่ก็ไม่อร่อยเท่านี้. เขากัดทั้งสองลูกเข้าไปอย่างกับหมาป่าแล้วเลียปาก “ซาลาเปาของหนูอร่อยมากเลย! เอาซาลาเปาเห็ดหมูมาให้ชั้นอีก10ลูกนะ ชั้นอยากเอากลับไปให้ที่บ้านชิมดู”

 

“ได้เลยครับ” เล่าเอ๋อพูดแล้วรีบส่งซาลาเปาห่อด้วยใบไม้ให้เขาไป.

 

แค่แปปเดียวพวกเขาก็ได้มาแล้ว 12 เหรียญทองแดง. ทุกๆคนดีใจมาก.

 

กลิ่นหอมๆก็ยังเรียกลูกค้าอยู่เรื่อยๆ. พอลูกค้าคนแรกจากไป ลูกค้าก็เข้ามาเยอะขึ้นเรื่อยๆ…..

-----------------------------------------------------------------------------------

จากผู้แปล: ตอนนี้ผมมีเพจเฟสบุ๊คแล้วนะครับ สามารถติดต่อสอบถามได้ที่ https://www.facebook.com/Sharky-%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-104633284835670

ขอบคุณที่ติดตามนะครับ