ตอนที่ 30 เฉียวเมียนเมียนใม่ใช่คนไร้สาระหรอกนะ

อดีตให้พนักงานขายแยกย้ายจากไปอย่างไม่พอใจนัก

***

หัวหน้าเฉินมองที่ซูเจ๋อและเฉียวอันซินที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ภายในร้าน พร้อมทั้งส่งเสียงเชียร์เขาทั้งคู่อยู่ภายในใจ

เขารู้จักคุณชายตระกูลซูอยู่บ้าง เขาไม่ใช่คนถือตัว และให้เกียรติผู้อื่นเสมอมา แต่ถ้าจะให้เทียบกับประธานเหมาของเขาแล้วล่ะก็ คงจะเทียบกันไม่ติด

เขาไม่มีคุณสมบัติให้กล่าวถึง แม้ว่าเขาและผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้ตั้งแง่กับคุณเฉียวโดยตรง แต่พวกเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าอดีตพนักงานขายของเขาสักนิดเลย

เนื่องจากพวกเขาก็มีส่วนทำให้คุณเฉียวขุ่นเคือง หากคุณเฉียวคิดจะเอาเรื่องขึ้นมาจริง ๆ แล้วล่ะก็ เห็นทีตระกูลซูคงจะเจอกับฝันร้าย

หัวหน้าเฉินมองพวกเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ แล้วหันหลังเดินจากไป

“คุณเฉินค่ะ” เขาได้ยินเสียงสะอื้นจากด้านหลังร้องเรียก หัวหน้าเฉินหันกลับมา เห็นผู้หญิงในอ้อมแขนของซูเจ๋อกำลังเรียกเขา

เขายืนตัวแข็ง “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

เฉียวอันซิน ปลดตัวเองออกจากอ้อมแขนของซูเจ๋อ เอื้อมมือมาจับแขนหัวหน้าเฉินแล้วถามเบา ๆ ว่า

“ฉันเป็นน้องสาวของเฉียวเมียนเมียนค่ะ หัวหน้าเฉินเพิ่งไล่พนักงานขายที่ไม่รู้กฎระเบียบออกเพื่อพี่สาวของฉัน ฉันอยากจะขอบคุณแทนเธอค่ะ”

หัวหน้าเฉินตัวแข็งอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดกับเธอว่า

“เป็นเกียรติอย่างมากครับที่ได้ทำเพื่อคุณเฉียวเมียนเมียน ผมไม่กล้าขอให้คุณขอบคุณผมหรอกครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียวอันซินหน้าถอดสี

เฉียวเมียนเมียนมีเกียรติสักแค่ไหนกัน

หัวหน้าเฉินถึงได้อ่อนน้อมถ่อมตนและให้ความเคารพกับเธอถึงเพียงนี้

เธออึดอัดกระทั่งกัดริมฝีปากแน่น

“หัวหน้าเฉินมีความเกี่ยวข้องกับพี่สาวของฉันยังเหรอคะ? คุณเจอเธอได้ยังไง?”

ตอนนี้หัวหน้าเฉินเริ่มตระหนักรู้ถึงความตั้งใจของเธอแล้ว มาบอกขอบคุณเพื่อจะขุดหาข้อมูลเพิ่มเติมล่ะสินะ ทันใดนั้นความไม่พอใจก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาจึงเอ่ยด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปพร้อมกับน้ำเสียงเย็นชาลง

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอกครับ แต่เนื่องจากคุณเป็นน้องสาวของเธอ ผมจะแนะนำอะไรคุณสักอย่าง คุณเฉียวเมียนเมียนไม่ใช่คนที่คุณจะรุกรานได้ ต่อไปคุณควรทำดีกับเธอไว้จะเป็นผลดีกับคุณนะครับ”

หลังจากที่เขาพูดจบ หัวหน้าเฉินก็หันหลังเดินจากไป เฉียวเมียนเมียนหน้าถอดสี กัดฟันพูดกับขึ้น

“พี่ซูคะ พี่ได้ยินที่เขาพูดรึเปล่า? เขาบอกว่าพี่เมียนเมียนสนิทกับคนรวยหรือเปล่า?

“จะเป็นไปได้ยังไง”

ใบหน้าของซูเจ๋อถอดสีเช่นกัน “เมียนเมียนไม่ใช่คนไร้สาระเช่นนั้น เธอไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”

“แต่...” เฉียวอันซินยังคงอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นซูเจ๋อก็หันกลับมามองเธอ

“อันซิน ผมรู้จักเมียนเมียนมาสิบปีเต็มแล้วนะ ผมรู้จักเธอดี ผมรู้ว่าเธอไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก เธอไม่เคยร้องขออะไรจากผมเลย”

“แม้ผมจะให้ของขวัญราคาแพงกับเธอ เธอก็จะทุกข์ใจ หาเงินมาจ่ายคืนให้ทุกครั้ง”

เฉียวอันซิน เห็นว่าเมื่อซูเจ๋อพูดถึงเรื่องเหล่านั้น สายตาของเขายังมีความอาลัยอาวรณ์ ความหึงหวงก็ผุดขึ้นมาในใจทันที

ซูเจ๋อบอกว่าเขารักเธอ แต่เมื่อเขาพูดถึงเฉียวเมียนเมียน แววตาก็ยังโหยหาอยู่ มันหมายความว่ายังไงกัน

เฉียวเมียนเมียนไม่คิดที่จะขอเงิน ขอนั่นนี่จากเขา แถมยังไม่ให้จ่ายอะไรให้ นั่นเท่ากับว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงไร้สาระงั้นเหรอ

แล้วตัวเธอล่ะ?

เธอมักจะขอของขวัญจากเขา และทุกครั้งที่เธอจะย้อนถามถึงราคาของของขวัญที่เขาให้

นี่เขาบอกเป็นนัยว่าเธอไร้สาระหรือเปล่านะ?

เมื่อคิดอย่างนั้น ท่าทีของเฉียวอันซินก็เปลี่ยนไป เธอโกรธมาก แต่ไม่กล้าที่จะวีนและเหวี่ยงต่อหน้าซูเจ๋อเพียงเท่านั้น...