53.รู้สึกเจ็บแผลเป็นสีดำ

กู้หรูเฟิงเอามือแตะแผลเป็นของตนโดยไม่รู้ตัว แล้วทอดมองหลิ่วเจินด้วยสายตาว่างเปล่า

“ไม่ ไม่รู้สึกอันใด” หลังกู้หรูเฟิงฟังหลิ่วเจินกล่าวจบ ก็ยังไม่เกิดความรู้สึกใด ๆที่แผล ทว่าในใจยังรู้สึกกลัดกลุ้มและกังวลอยู่พอควร เกรงว่าแผลเป็นบนหน้าจะถูกคนสร้างขึ้น

เป็นไปได้ว่าเมื่อแผลเป็นขยายตัวถึงจุดหนึ่ง อาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาก็ได้

หลิ่วเจินนิ่วหน้า พลางครุ่นคิด การลุกลามขยายตัวนี่มันเป็นมาสักพักหนึ่งแล้วใช่หรือไม่? เพราะเพียงตลอดช่วงบ่ายแผลก็ขยายตัวจากขอบเขตเดิมไปเกือบครึ่งเซนติเมตรแล้ว

หลิ่วเจินเห็นกู้หรูเฟิงจู่ๆก็ขมวดคิ้ว ต่อมาก็มีสีหน้าไม่สู้ดี “เป็นอะไรรึ?”

ยามนี้กู้หรูเฟิงขมวดคิ้วเป็นปมแล้ว “รู้สึกคล้าย ๆแสบร้อน มันเจ็บมากแลย”

หลิ่วเจินช่วยพยุงกู้หรูเฟิงลุกขึ้น แล้วพาชายหนุ่มไปนั่งที่เตียง  ครั้นแล้วจึงบ่ายหน้าออกจากห้องไปเอาน้ำมาให้

เมื่อหญิงสาวเข้ามาในห้องก็เห็นกู้หรูเฟิงยังคงนิ่วหน้าอยู่ ทั้ง ๆที่อยู่ในฤดูหนาว  กลับมีเหงื่อผุดขึ้นมาให้เห็น

หลิ่วเจินใช้ผ้าเช็ดตัวชุบน้ำอุ่น แล้วส่งให้กู้หรูเฟิง นางไม่รู้อาการของชายหนุ่ม จึงไม่รู้ว่าควรให้ยาอะไร  จะบอกว่าเป็นบาดแผล ทว่าดูแล้วไม่น่าใช่ เพราะมันฝังอยู่ใต้ผิวหนัง

หากเป็นหนอง แผลก็ไม่ควรเป็นแบบนี้

เมื่อกู้หรูเฟิงเอาผ้าเช็ดตัวไปซับบนใบหน้าแล้ว  คิ้วก็ขมวดลึกขึ้น แล้วเอาผ้าเช็ดตัวออกจากแผลบนหน้า

“มีอะไรรึ?” หลิ่วเจินถาม

“พอเอาผ้าชุบน้ำร้อนแตะแผล ก็รู้สึกเจ็บยิ่งขึ้น” กู้หรูเฟิงอธิบายหลิ่วเจิน

หลิ่วเจินมองแผลเป็นบนใบหน้าชายหนุ่ม มันดูคล้ายปานดำที่ขยายตัวไปเรื่อย ๆ ทว่าเรียบมาก เมื่อหลิ่วเจินลองเอามือแตะ ก็รู้สึกลื่นมากทีเดียว

ดูแล้วคล้ายเป็นการระบายสีดำลงไปบนผิวอย่างไรอย่างนั้น

“ไม่เช่นนั้น ลองเปลี่ยนเป็นน้ำเย็นดูไหม?” หลิ่วเจินแนะนำ หากใช้น้ำร้อนไม่ได้ผล เช่นนั้นก็ลองใช้น้ำเย็นดูแล้วกัน

กู้หรูเฟิงพยักหน้า  เขาไม่รู้ว่าน้ำเย็นหรือน้ำร้อนสามารถบรรเทาความปวดได้หรือไม่

พอเห็นกู้หรูเฟิงพยักหน้า หลิ่วเจินจึงออกไปเอาน้ำเย็นเข้ามา เมื่อกู้หรูเฟิงหยิบผ้าเช็ดตัวซับลงบนใบหน้า ก็คล้ายรู้สึกดีขึ้นมาก ทว่ามือที่ถือผ้าเช็ดตัวซึ่งจนเย็นจนเป็นเกล็ดน้ำแข็ง ยามนี้ซีดเขียวแกมม่วง

“ก่อนหน้าเคยมีอาการแบบนี้หรือไม่?” หลิ่วเจินถาม

หญิงสาวนึกถึงสิ่งที่เขาเคยพูด ซึ่งน่าจะมีอาการแนวๆนี้  แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้หรือไม่

กู้หรูเฟิงสั่นศีรษะ “ไม่ เพิ่งเป็นครั้งนี้  ความเจ็บดูคล้ายจะแปลกไปจากเดิม มันเจ็บกว่าแต่ก่อน” หลังกล่าวจบ ก็สงสัยว่าเหตุใดถึงเจ็บแบบนี้  เพราะก่อนหน้าเขาแค่เจ็บจี๊ดนิดหน่อยเท่านั้น....

“ทว่ามันเจ็บกว่าแต่ก่อนจริง ๆนะ” กู้หรูเฟิงกล่าวเสริม

หลิ่วเจินยิ่งงงหนักขึ้น มันเป็นอาการเช่นนั้นรึ? ดูมีลักษณะคล้ายการติดยาเสพติดมาก ยิ่งเวลาผ่านไป อาการก็ยิ่งรุนแรงขึ้น และต้องการปริมาณยาเพิ่มขึ้น

“แล้วตอนนี้อาการดีขึ้นหรือยัง?” หลิ่วเจินถามด้วยความห่วงใย

กู้หรูเฟิงผงกศรีษะ “หากโดนน้ำร้อนจะปวดมาก แต่หากโดนน้ำเย็นจะปวดน้อยลง  เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้?” ชายหนุ่มมองหน้าหลิ่วเจิน

แม้ว่าหลิ่วเจินจะเรียนจบแพทย์มาก็ตาม ทว่านางยังไม่กระจ่างนัก เพราะสิ่งที่โลกนี้รู้มีเพียงครึ่งเดียว มีสิ่งต่าง ๆมากมายที่เดียวซึ่งรู้กันเพียงในยุคสมัยโบราณ แล้วก็หายสาบสูญไปในโลกยุคสมัยใหม่ ไม่เช่นนั้นก็อาจเหลือเป็นเพียงเรื่องเล่าในตำนาน ซึ่งไม่มีอยู่จริง อย่างเช่นการมีชีวิตอมตะ

จิ๋นซีฮ่องเต้เที่ยวแสวงหายาอายุวัฒนะ เพราะอยากมีอายุยืน ทว่าเรื่องนี้ขัดกับกฏของธรรมชาติ คนเราจะอยู่ค้ำฟ้ากันได้อย่างไร?

“เราดูอาการกันไปก่อนเถิด ก่อนหน้านั้นท่านเจ็บแผลอยู่นานเท่าใด?”