ตอนที่แล้วตอนที่ 279-280
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 283-284

ตอนที่ 281-282


ตอนที่ 281 : ลืมเรื่องสำคัญ

เหยาซือหยานคือขอบเขตราชัน ทั้งยังตื่นรู้สายเลือดของจิ้งจอกสวรรค์สีม่วง กำลังของนางกล่าวได้ว่าดีเยี่ยม

ทว่าทวีปเทียนหลันกว้างใหญ่ไร้พรมแดน มันอาจจะมีคนเฉกเช่นนักบวชอสูรอู๋เซี่ยงโผล่มาอีกก็เป็นได้

หลังได้ยินคำของลั่วฉวน เหยาซือหยานจึงเผยยิ้มกล่าวตอบ “ทราบแล้วเถ้าแก่”

บอกลาเรียบร้อย เหยาซือหยานจึงออกไปจากร้าน

ทิศทางที่นางมุ่งหน้าไปคือเทือกเขาจิ่วเหยา

ลั่วฉวนรับชมแผ่นหลังของเหยาซือหยานจนกระทั่งลับสายตา

เขารู้สึกว่าคล้ายลืมอะไรไปบางอย่าง...

หลังจากที่ออร่าของเหยาซือหยานเลือนหายไป ลั่วฉวนพลันต้องเบิกตากว้าง

ลืมไปได้ยังไง!

เหยาซือหยานยืมทำมื้อค่ำไว้ให้เขาก่อนไป!

เรื่องสำคัญเช่นนี้ถึงกับถูกลืมเลือนไปเสียได้!

ผ่านไปครู่ลั่วฉวนจึงรู้สึกว้าวุ่น

ตอนนี้เหยาซือหยานควรไปไกลไม่น้อยแล้ว จะเรียกนางกลับมาหรือ?

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ลั่วฉวนจึงเดินไปยังภัตตาคารหงส์อมตะทะยานเพื่อจัดการมื้อค่ำ

และไม่ใช่เพียงแต่วันนี้ แต่อีกหลายวันนับจากนี้ก็ต้องมาเยือน

เพราะจากถ้อยคำของเหยาซือหยานก่อนหน้านี้ นางน่าจะเดินทางไปหลายวัน...

ทางด้านภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดของนครจิ่วเหยา มื้ออาหารย่อมมีให้เลือกไม่ซ้ำ

ลั่วฉวนรับชมหอคอยหงส์อมตะที่อยู่ตรงหน้าพลางถอนหายใจ

เขาคิดว่าภายหน้าคงไม่มีเรื่องให้ต้องมากินที่นี่แล้ว แต่น่าเสียดายที่ครั้งนี้ต้องมาเยือนอีกจนได้

เถ้าแก่ประจำภัตตาคารหงส์อมตะทะยาน สั่วว่านจินนั้นกังวลอยู่นานไม่น้อยแล้วเพราะลั่วฉวนไม่มาเยือนนาน

เขาเกรงว่าอาหารในภัตตาคารของตนจะกลายเป็นไม่ถูกปากอีกฝ่ายไป

ผ่านไปหลายวันเขาก็ยังไม่ได้ทราบเรื่องใดจากจี้อู๋ฮุย เรื่องนี้ค่อยทำเขาโล่งใจขึ้นได้

หากไม่ใช่มีเหตุผลร้ายแรงอะไร เช่นนั้นทางภัตตาคารก็ยังสบายใจได้

วันนี้สั่วว่านจินตรวจตราหอคอยหงส์อมตะเหมือนดังทุกวัน

ราวกับมันเป็นกิจวัตรที่เขาทำเป็นประจำ

ขณะสั่วว่านจินออกพ้นจากประตู ร่างนั้นพลันต้องกลายเป็นแข็งทื่อ

เพราะเขาได้พบเห็นตัวตนคุ้นเคย

สั่วว่านจินกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะเกิดความตื่นตระหนกขึ้นภายใน

ไฉนผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้มาเยือนอีกแล้ว?

“ขอห้องเหมือนเดิม แล้วหาอะไรมาให้กินด้วย”

ลั่วฉวนบอกกล่าวกับสั่วว่านจินด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ขณะนี้ลูกค้าภายในภัตตาคารหงส์อมตะทะยานมีไม่ใช่น้อย

ยามเมื่อพบเห็นลั่วฉวนกล่าวคำเหล่านี้ต่อสั่วว่านจิน สีหน้าพวกเขากลายเป็นนึกสนุกสนานกันขึ้นมา

สั่วว่านจินคือผู้ใด?

นั่นคือเถ้าแก่แห่งภัตตาคารหงส์อมตะทะยาน!

และภัตตาคารแห่งนี้คือกิจการของทางราชวงศ์ ดังนั้นสั่วว่านจินย่อมเป็นผู้ข้องเกี่ยวกับราชวงศ์!

ไม่ว่าทั้งสถานะหรือตัวตนล้วนดีเยี่ยม

ที่นครจิ่วเหยา กล่าวได้ว่าเป็นบุคคลมีสื่อเสียงล้นพ้น

ผู้ฝึกตนกว่าครึ่งยามพบเจอ พวกเขายังต้องทักทายนอบน้อมเรียกหาเป็นเจ้าสัวสั่ว

หาได้เคยมีผู้ใดกล้าสร้างเรื่องกับสั่วว่านจินแต่อย่างใดไม่...

ขณะนี้ทุกคนต่างคาดเดาถึงชะตาที่ลั่วฉวนต้องพบเจอ

ถูกทุบตีแล้วโยนตัวออกไป หรือไม่ก็อาจจะไม่ได้ออกไปเลย?

เพราะร่างกายของลั่วฉวนไม่เผยออกซึ่งออร่าใด ในสายตากลุ่มคน อีกฝ่ายคือคนธรรมดาสุดแสนจะธรรมดา

ขณะนี้พวกเขากำลังรอคอยได้รับชมเรื่องสนุก...

ผู้คนส่วนใหญ่ไม่ทราบเรื่อง

ลั่วฉวนไม่ได้มาเยือนภัตตาคารแห่งนี้นานมากแล้ว ลูกค้าทั้งหลายจึงลืมเลือนหน้าตาและสิ่งที่เขาเคยกระทำไว้

ทว่าสั่วว่านจินไม่ใช่!

ไม่เพียงแต่ไม่ลืม แต่ยังจดจำได้อย่างดีเยี่ยม!

เพราะเขาไม่กล้าที่จะลืม!

ขณะนี้ลั่วฉวนปรากฎตัว เขาตื่นตะลึง

“ขอรับ ขอรับ ขอรับ! เชิญทางด้านนี้ก่อนแล้ว” สั่วว่านจินรับคำอย่างนอบน้อม

ท่าทีเช่นนี้ไม่เกินเลยหากจะกล่าว ว่าแทบไม่ต่างกับการโขกศีรษะต้อนรับลูกค้าแล้ว

ตอนที่ 282 : ระบบค้าขายอาวุธ

เมื่อทั้งสองเดินหายเข้าไปในร้าน ทั้งห้องโถงอาหารของภัตตาคารหงส์อมตะทะยานกลายเป็นเงียบงัน หากเข็มหล่นสักเล่มก็คงได้ยินเสียง

“ใครกันนั่น?”

ผ่านไปหลายชั่วลมหายใจ เสียงกระซิบที่คล้ายลำคอแห้งผากดังขึ้น

“ดูคุ้นหน้า แต่จำไม่ได้ว่าเป็นใคร”

“เดี๋ยวนะ! ไม่ใช่คนนั้นหรอกหรือ?”

“คนนั้น?! ถึงกับมาที่นี่อีกแล้ว...”

มีคนที่นึกขึ้นได้ ดวงตานั้นเบิกกว้างพร้อมต้องกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่

การที่สั่วว่านจินจะดูแลดีเพียงนั้นก็ไม่แปลกแล้ว

ผู้คนส่วนใหญ่ต่างสงสัย

ใครกัน?

นี่พูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่?

คนที่ทราบเหตุการณ์จึงค่อยอธิบายเรื่องราว

ผ่านไปหลายนาที เสียงภายในห้องโถงภัตตาคารจึงกลายเป็นเงียบงัน

คนหนุ่มท่าทางธรรมดาคนนั้นแท้จริงเป็นถึงสุดยอดฝีมือที่แม้แต่จักรพรรดิเทียนชิงยังต้องให้ความนับถือ?

โลกนี้มันบ้ากันไปหมดแล้ว!

กลุ่มคนรับชมห้องส่วนตัวที่ลั่วฉวนเข้าไป ใบหน้าแต่ละคนต่างเผยซึ่งความตื่นตะลึง...

ลั่วฉวนรอคอยไม่นาน (หรืออาจเป็นทางร้านไม่กล้าให้รอ) ผ่านไปเพียงอึดใจโต๊ะตรงหน้าก็เต็มไปด้วยอาหารแล้ว

อีกทั้งยังเป็นอาหารที่เปี่ยมด้วยความหรูหรา

ลั่วฉวนก็ไม่มากมารยาท

อย่างไรแล้วนี่ก็เป็นกิจการของทางราชวงศ์ อีกทั้งเขายังได้สิทธิ์ไม่ต้องจ่าย

รสชาติอาหารก็เหมือนเช่นก่อนหน้า ทว่าลิ้นของลั่วฉวนไม่เหมือนเช่นก่อนหน้า

ตัวเขาที่เพิ่งมาถึงโลกนี้ยังต้องประหลาดใจกับอาหารที่นี่ทุกครั้ง

นอกจากดวงดาวสีฟ้าครามดวงนั้น ที่อื่นยากจะทำอาหารหลากหลายและอร่อยได้เท่าเทียม

ทว่าตอนนี้ลั่วฉวนก็เพียงได้แต่นึกถึงเรื่องราวเก่าก่อน...

หลังกินดื่มเรียบร้อย ลั่วฉวนค่อยฉีกมิติเดินทางกลับเหมือนดังเคยไปปรากฏตัวหน้าร้านต้นตำรับ

เมื่อกลับเข้ามาในร้าน ก็ถึงเวลาเล่นเกมประจำวัน

ถัดจากนั้นจึงขึ้นชั้นบน ชำระกาย และเข้าห้อง

ลั่วฉวนสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมเผยร่องรอยความตื่นเต้นในดวงตา

ถึงเวลาทำการสุ่มโชคกันอีกครั้งแล้ว!

ลั่วฉวนจดจำได้กระจ่างชัดดีถึงแนวทางการพัฒนาร้านที่เขามีในใจ

หวังว่าครั้งนี้จะได้อะไรที่สมกับเป็นร้านปกติเสียบ้าง

ลั่วฉวนเฝ้าภาวนาอยู่ภายใน

“ระบบ เริ่มการสุ่มโชค”

แสงสว่างวูบ ลั่วฉวนปรากฏในมิติสุ่มโชคที่คุ้นเคย

โดยรอบเป็นห้วงดำมืดไร้สิ้นสุด มันราวกับจมดิ่งลงไปที่ใดไม่ทราบอย่างไม่อาจหาก้นบึ้ง

ที่เบื้องหน้าลั่วฉวน มันปรากฏรูเล็ตเสี่ยงดวงปรากฏขึ้น

สิ่งนี้คือตัวกำหนดว่าทิศทางร้านจะพัฒนาต่อไปอย่างไร...

ลั่วฉวนรับชมรูเล็ตเสี่ยงดวงพร้อมออกคำสั่งให้มันหมุนอยู่ภายใน

ไม่ช้ารูเล็ตก็เริ่มหมุนวน

มันรวดเร็วขนาดไม่อาจพบเห็นหน้าปัดได้อีก

“หยุด!”

ผ่านไปสิบชั่วลมหายใจ รูเล็ตที่หมุนอยู่จึงหยุดหมุน

ท้ายที่สุดเข็มบ่งชี้จึงไปหยุดตรงสถานที่ซึ่งเป็นหมวดอาวุธ

อาวุธหากหลายขนาดทำลั่วฉวนมึนงง

“ขอแสดงความยินดีแก่เจ้าของร้านที่ได้รับระบบค้าขายอาวุธ?”

“ระยะเวลาการปรับปรุงร้านโดยคร่าวคือสี่สิบแปดชั่วโมง”

เสียงของระบบดังขึ้นภายในใจลั่วฉวน

ถัดจากนั้นลั่วฉวนจึงกลับห้องตนเอง

ทว่าสีหน้านั้นยังคล้ายไม่เชื่อต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ระบบค้าขายอาวุธ?

ในที่สุดก็ได้ของดีมาบ้างแล้ว?

หรือจะเรียกว่าในที่สุดก็มีดวงบ้างแล้ว?

ทว่าคำเรียกหาที่ระบบบอกมันนั้นมันชวนสงสัย ทำไมถึงเป็นระบบค้าขาย?

ลั่วฉวนกระแอมไอพลางถาม “ระบบ ระบบค้าขายอาวุธนี้หมายความถึงอะไร?”

“เป็นมิติพิเศษที่เปิดขึ้นในร้านต้นตำรับเพื่อขายอาวุธหลากหลาย” ระบบตอบกลับมา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด