52.แสบร้อน

กู้หรูเฟิงเห็นแววรังเกียจในดวงตาหลิ่วเจิน  ทันใดนั้นก็นึกกระวนกระวายไปล่วงหน้า ไฉนจู่ ๆ นางเกิดรังเกียจเขาขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วนเล่า? เขาเผลอไปทำอะไรให้นางไม่ชอบหรือเปล่า?

ลมหายใจชายหนุ่มพลันหอบกระชั้นขึ้นฉับพลัน

“เหตุใดจู่ ๆท่านก็หายใจหอบเร็วนักเล่า?” หลิ่วเจินถาม ที่นี่เงียบทีเดียว เสียงลมหายใจกล่าวได้ว่าสามารถได้ยินชัดเจน

กู้หรูเฟิงเม้มริมฝีปากแน่น พลางสั่นศีรษะ “ไม่มีอะไร ข้าแค่รู้สึกร้อนนิดหน่อยน่ะ”

หลังจากกล่าวเช่นนี้ ลมหนาวเย็นยะเยือกพลันพัดผ่านเข้ามา ทำให้หน้าต่างที่ปิดไม่แน่น พลันเปิดผาง เกิดเสียงดังปังใหญ่ หนุ่มสาวทั้งสองคนสะดุ้งตกใจกับเสียงที่ดังขึ้นฉับพลัน

หลิ่วเจินลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างซึ่งถูกลมพัดเปิดออก และลมหนาวซึ่งหนาวเหน็บถึงกระดูกเติมเต็มทั่วทั้งห้องในทันที  ส่งผลให้กู้หรูเฟิงตัวสั่นและจามออกมา

“ท่านไม่ได้เพิ่งบอกว่าร้อนนิดหน่อยหรอกรึ? ไฉนถึงจามได้เล่า?” หลิ่วเจินย่อมได้ยินที่กู้หรูเฟิงพูด ดังนั้นหญิงสาวจึงหันกลับมาถาม

กู้หรูเฟิงถูกหลิ่วเจินถามมาเช่นนี้  ให้รู้สึกขาดความมั่นใจอยู่หน่อย ๆ  “บางทีทีแรกมันอาจเย็นมากเกินไป แต่สุดท้ายก็กลับมาเย็นปกติอีก”

หลิ่วเจินไม่ค่อยสนใจนัก แต่เดินไปเอาผ้าห่มผืนเล็กมาคลุมไหล่กู้หรูเฟิง “ท่านควรใส่ใจดูแลตัวเองด้วย ตอนนี้กล่าวได้ว่าท่านมีแผลเป็นอยู่ หากป่วยขึ้นมา พรุ่งนี้ก็อยู่บ้านเถิด” หลิ่วเจินพูดไปอย่างที่ใจคิด

เมื่อกู้หรูเฟิงได้ยินหลิ่วเจินพูด  ก็ชักกังวลขึ้นมา  และเกิดอยากดูแลร่างกายตัวเองจริง ๆ หากตัวเองตายง่ายถึงปานนี้  มันคงทำให้ความตั้งใจดีของคนหลายคนต้องสูญเปล่าแน่

“ท่านกำลังคิดอะไรอยู่รึ?” หลิ่วเจินนั่งลงอีกครั้ง

กู้หรูเฟิงส่ายหน้า

“หน้าต่างนี้ยังปิดได้ไม่แน่นหนาพอ ตกกลางดึก บางคราวที่ลมหนาวพัดรุนแรง จะมีลมพัดเข้ามาในห้อง หากท่านรออยู่ที่บ้าน ก็ไปเอาไม้ฟืน หรืออะไรก็ได้มาขัดเอาไว้ได้ไหม?” หลิ่วเจินเสนอ

หน้าต่างที่นี่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ  ในยุคสมัยใหม่ต่อให้หน้าต่างจะถูกสร้างมาเรียบง่ายแค่ไหน ก็จะมีแท่งที่ถอดออกได้มาขัดไว้  ไม่เหมือนหน้าต่างที่นี่  พอมีลมพัดมาก็เปิดอ้าออกทันที

บางครั้งบางคราวนางก็ต้องตื่นกลางดึกมาปิดหน้าต่าง ช่างน่าหงุดหงิดจริง ๆ

กู้หรูเฟิงทำได้แต่พยักหน้าอยู่ข้าง ๆ ถึงอย่างไร หากนางอยากทำสิ่งใด เขาก็ขัดขวางไม่ได้อยู่แล้ว

ในตอนเย็น หลิ่วเจินเติมเต็มความปรารถนาเล็ก ๆของกู้หรูเฟิง  หญิงสาวทำเฟรนซ์ฟรายให้อีกฝ่ายกินโดยเฉพาะ หลิ่วเจินคิดไม่ถึงว่ากู้หรูเฟิงจะดีใจมากมายปานนั้น?

“อร่อยมากเลยรึ?” หลิ่วเจินเห็นกู้หรูเฟิงเจริญอาหารมาก ชายหนุ่มกวาดทุกอย่างบนโต๊ะเรียบวุธ

กู้หรูเฟิงพยักหน้าขณะกินไปด้วย ท่าทางการกินของเขาไม่ได้น่าเกลียดเฉกเช่นผู้ชายนิสัยหยาบกระด้างที่เคยเห็น ท่าทางชายหนุ่มดูนุ่มนวลไม่รีบร้อน ทว่ากลับกินได้รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ

“อร่อย บางทีข้าอาจหิวมากเกินไป” กู้หรูเฟิงเอ่ยเนิบช้า และหลังจากพูดจบ เขาก็เติมกับลงในชาม

หลิ่วเจินไม่เชื่อเสียทีเดียว ดังนั้นจึงหยิบขึ้นมาชิมชิ้นหนึ่ง

รสชาติออกจะพื้น ๆธรรมดามาก  แค่เหมือนที่เคยกินทั่ว ๆไป  ไม่ได้อร่อยมาก แล้วไฉนเขาถึงคิดว่ามันอร่อยนักเล่า? หลิ่วเจินครุ่นคิด ขณะปากก็กัดตะเกียบในมือ

หากกู้หรูเฟิงเกิดมาในตระกูลใหญ่ แล้วจะไม่ได้ลองกินอะไรมามากมายรึ? เหตุใดเขายังคิดว่านางทำอาหารอร่อยนักเล่า? พูดกันตามตรง ตัวนางเองยังรู้สึกเฉย ๆเลย

ที่นางกินอะไรก็ได้ ก็เพราะไม่ใช่คนจู้จี้เลือกกิน

“มีอะไรรึ?” กู้หรูเฟิงพบว่าหลิ่วเจินหยุดการเคลื่อนไหว หญิงสาวไม่กิน และเอาแต่กัดตะเกียบในมือ

หลิ่วเจินนิ่วหน้าเล็กน้อย “แผลเป็นบนใบหน้าท่านดูมันใหญ่ขึ้นอีกใช่ไหม?” นางมองพื้นที่แผลบนใบหน้าเขา คล้ายจะลามเข้ามาใกล้จมูกแล้ว