51.เจ็บแผล

นางใจดีมากแล้ว ถึงนางให้อีกฝ่ายขึ้นเขาได้ แต่ก็ยังให้เดินเพ่นพ่านไปทั่วไม่ได้ หญิงสาวคำนวณคร่าว ๆ  บางทีในตอนเช้านางสามารถไปที่โพรงนี้ได้สองเที่ยว และหลังมื้อกลางวันรอกู้หรูเฟิงมา ก็ให้เขาขนของบางส่วนลงเขาไปก่อน หากทำแบบนี้ จะสามารถประหยัดแรงงานไปได้มาก

“ได้ เอาตามนั้น”   ขอเพียงตามเจ้าไปได้  ข้าเต็มใจทำทุกอย่าง

หลิ่วเจินเห็นกู้หรูเฟิงตกลง  จึงหันไปคิดเรื่องอื่น ๆต่อ

ดูเหมือนว่าสมุนไพรบนภูเขามีให้เก็บได้เพียงในฤดูหนาวเท่านั้น และตอนนี้อาการบาดเจ็บที่ขาของกู้หรูเฟิงยังไม่นับว่าน่าเป็นห่วงนัก  ทว่าใบหน้าเขากลับย่ำแย่ลง

เขาบอกว่าไม่มีอาหารที่กินแล้วแพ้ แสดงว่ามันไม่ใช่พิษจากอาหารเป็นแน่  เพราะพิษที่มาจากอาหาร จะไม่แสดงอาการให้เห็นเช่นนั้น แต่หากสาเหตุมาจากพิษ นางเองก็ไม่รู้ว่าพิษนั้นมาจากไหน และมีส่วนผสมอะไรบ้าง

นอกจากแผลเป็นที่ทิ้งไว้บนใบหน้าแล้ว มีอะไรอื่นอีกไหมที่ส่งผลกระทบ?  มีแค่แผลเป็นบนใบหน้าเท่านั้น แทบไม่มีเบาะแสอื่นเลย ช่างยากจะหาสาเหตุเสียจริง ๆ  และเบาะแสเดียวที่หาได้ตอนนี้ก็คือแผลเป็นยังคงขยายตัวลุกลามไปเรื่อย ๆ....

หลิ่วเจินจ้องมองแผลเป็นบนใบหน้าของกู้หรูเฟิงอย่างละเอียด กู้หรูเฟิงรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาของหลิ่วเจิน  ชายหนุ่มจึงหยุดมือที่กำลังเคลื่อนไหว แล้วเงยหน้าขึ้น ทำให้สบเข้ากับดวงตาของหญิงสาว ทว่าหลิ่วเจินไม่ได้มองเขา นางแค่จ้องมองแผลเป็นบนใบหน้าเขาเท่านั้น

แต่การกระทำของหลิ่วเจินนั้นทำให้กู้หรูเฟิงขัดเขินเล็กน้อย “มีอันใดรึ อาเจิน?

หลิ่วเจินสั่นศรีษะ “ไม่มีอันใด  แผลเป็นตรงนี้ ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง?” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงเอามือแตะใบหน้าตนเอง จากนั้นจึงลดมือลง แล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรผิดปกตินะ ทว่าบางครั้งก็มีปวดแสบปวดร้อนบ้าง”

“เช่นนั้น...ท่านรู้สึกไหม ว่ามันค่อย ๆขยายตัวใหญ่ขึ้นอย่างช้า ๆ” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าฉงนฉงาย

“อย่างไร?”

“แบบว่าเวลารู้สึกเจ็บขึ้นมา ตรงบริเวณที่เจ็บ ดูมันจะขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ” หลิ่วเจินอธิบายเขา

กู้หรูเฟิงนิ่งอึ้งไปชั่วอึดใจ ครั้นแล้วจึงพยักหน้า “เป็นแบบนั้นแหละ”

จู่ ๆหลิ่วเจินก็เอื้อมมือเอานิ้วมาเคาะแผลบนใบหน้าชายหนุ่มเบาๆ กู้หรูเฟิงถึงกับนิ่งอึ้งไป

“เจ็บหรือไม่?” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงผู้ซึ่งนิ่งงันไปชั่วครู่ก่อนหน้านั้นพยักหน้า แต่แล้วกลับสั่นศีรษะอีกครั้ง เขาพลันรู้สึกว่าสิ่งที่เคาะบนใบหน้า ให้สัมผัสที่เย็นและอ่อนนุ่ม ทำให้รู้สึกสบายนัก

“สรุปว่าเจ็บหรือไม่เจ็บ?” หลิ่วเจินถาม

กู้หรูเฟิงมองหลิ่วเจินด้วยสายตาว่างเปล่า แล้วสั่นศีรษะ

“เกิดอะไรขึ้นกับท่าน?” หลิ่วเจินพลันรู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติกับกู้หรูเฟิง คล้ายเขาตกอยู่ในภังค์

กู้หรูเฟิงกลับมารู้สึกตัว “อ้อ ไม่มี ข้าแค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ” เขาก้มหน้าลง ไม่กล้ามองหลิ่วเจินตรง ๆ ทว่าหางตาเอาแต่คอยเหลือบมองหญิงสาวอยู่ไม่วาย

หลิ่วเจินยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วลงมือทำงานต่อ หญิงสาวกลับไปจมจ่อมอยู่กับเรื่องที่ตนคิดค้างไว้

อย่างไรก็ตาม ท่าทางจดจ่อกับความคิดของหลิ่วเจินตกอยู่ในสายตาของบุคคลตรงข้ามซึ่งไม่ได้จดจ่อกับงานในมืออีกต่อไป มองครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ห้ามมองอีกเด็ดขาดนะ กู้หรูเฟิงพร่ำเตือนตนเองอยู่ในใจ

ทว่าพอบอกว่าจะไม่มอง การกระทำกลับตรงกันข้าม เขาแอบเหลือบมองอีกฝ่ายไม่หยุด ไม่สามารถขยับมือทำงานได้เลย

“ท่านรู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?” หลิ่วเจินเห็นเขารื้อถอดของอีกแล้ว ชายหนุ่มทำผิด ๆ ถูก ๆอยู่หลายหน  เขาออกแบบของได้สมเหตุสมผลนัก และนางก็แน่ใจในจุดนี้ แล้วเหตุใดเขามักทำผิดพลาดบ่อย ๆนักเล่า? แถมยังใจลอยอีกต่างหาก

กู้หรูเฟิงมีเล่ห์เหลี่ยมสกปรกลึกๆในใจหรือเปล่า หลิ่วเจินไม่อาจรู้ได้ ทว่าดูเขาใจลอยและคอยหลบตาอยู่เนือง ๆ  หรือว่าเขาจะไปทำเรื่องอะไรที่ไม่ควรเปิดเผยให้ใครรู้?

ดวงตาหลิ่วเจินที่มองชายหนุ่ม พลันปรากฏแววรังเกียจอยู่หน่อย ๆ......