บทที่8:กัปตันน้อยฮินะ
S.P.Pบทที่8:กัปตันน้อยฮินะ
มันเป็นเรือขนาดเล็กซึ่งเต็มไปด้วยลูกเรือที่กำลังทำงานกันอยู่
อย่างไรก็ตามกัปตันของเรือลำนี้เป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆคนนึง และมันน่าประหลาดใจมากเพราะดูเหมือนว่าเธอจะมีอายุเพียงแค่ประมาณสิบหกสิบเจ็ดปีเท่านั้น เธอมีผมสีชมพูและสวมผ้าคลุมไหล่ เธอดูสวยและบริสุทธิ์
ในตอนนี้เธอได้ยืนอยู่บนหัวเรือและมองดูท้องทะเลที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ทุกคนๆในเรือต่างสงสัยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ทันใดนั้นได้มีเสียงลงมาจากฟากฟ้า หญิงสาวได้หันหน้าไปมองมันสิ่งนั้นมันทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ
"นั่นคืออะไร?"
เธอเห็นนกสีขาวตัวใหญ่กำลังลงมาจากฟากฟ้าเธอตกใจมากยิ่งขึ้นกับความจริงที่ว่ามันกำลังแบกชายคนหนึ่งเอาไว้อยู่
“ฮูวววว!”
ได้มีเสียงลมหายใจที่แรงเป็นอย่างมากมาจากชายคนนั้นอีกเพียงแค่หนึ่งเมตรเขาก็จะถึงดาดฟ้าเรือแล้ว ทันใดนั้นนกสีขาวตัวใหญ่นั้นก็หายวับไปราวกับผี
"ปัง!" ชายคนนั้นได้ตกลงบนดาดฟ้าเรือและได้กระอทกลงบนพื้นไม้ ในตอนที่เขาถึงพื้นแล้วนั้นมันก็ได้ปรากฎบ่อเลือดอยู่
“อะไรเนี่ย!?”
“ฉันเห็นนกตกลงมาจากท้องฟ้าและในพริบตามันก็ได้กลายเป็นเด็กคนหนึ่ง”
“ดูเหมือนเขาจะได้รับบาดเจ็บ”
อาการบาดเจ็บของโรแกนนั้นดึงดูดความสนใจของลูกเรือบนเรือมาก และทุกคนๆต่างก็สงสัยเกี่ยวกับเขา
เด็กผู้หญิงที่มีผมสีชมพูได้มองไปที่โรแกนอย่างระมัดระวังและการแสดงออกของเธอนั้นก็ได้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เธอได้ออกคำสั่งไปทันที“เรียกหมอประจำเรือมา !!! เราต้องการเขาเดี่ยวนี้ ชายคนนี้บาดเจ็บ!”
ทุกคนๆได้ตะโกนออกมาและชายชราคนหนึ่งก็ได้ถูกลากมาโดยวัยรุ่นคนหนึ่ง
“เกิดอะไรขึ้นฮินะ!?ตาแก่คนนี้สุขภาพไม่ค่อยดีและฉันก็ไม่ได้ยังหนุ่มยังแน่นเหมือนแต่ก่อนฉันคงจะช่วยอะไรเธอไม่ได้”
ในขณะที่ชายชราได้เบียดฝูงชนเข้ามาเขาก็ได้บ่นไปด้วย
ฮินะไม่สนใจคำพูดของชายชราและเธอก็พูดออกมาว่า "เฟร็ดดูเขาดูเหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส"
เฟร็ดเห็นโรแกนที่ตกอยู่ในอาการโคม่าเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่เขากลับสงสัยว่า“เด็กคนนี้มาจากไหน ดูเสื้อผ้าของเขา มันไม่เหมือนกับคนที่อยู่ในทะเล”
“จากท้องฟ้าเขาตกลงมาจากสวรรค์!”
มีคนตะโกนบอกเขาและชี้ไปที่ท้องฟ้า
สำหรับพวกเขาชายหนุ่มคนนี้ได้ตกลงมาจากฟ้าและเขาได้รับการช่วยเหลือจากสาวสวยฮินะมันเป็นเหตุการณ์ที่สามารถเอาไว้คุยกันได้เป็นเดือน
"ท้องฟ้า!" เฟร็ดมองไปที่ท้องฟ้าอย่างประหลาดจากนั้นเขาก็ส่ายหัวแล้วโน้มตัวลงเพื่อสังเกตอาการบาดเจ็บของโรแกน
หลังจากนั้นไม่นานเฟร็ดก็ได้ส่ายหัวและขมวดคิ้ว“อาการบาดเจ็บของเขาไม่เป็นไรมาก แต่เขาเสียเลือดมากเกินไป”
“โชคดีที่ฉันมาทันเวลาพอดีถ้าฉันมาไม่ทันหละก็คงจะไม่มีใครสามารถช่วยเขาเอาไว้ได้”
เขาเสียเลือดมากเกินไปและถ้าเฟร็ดไม่ช่วยเขาในตอนนี้คงจะมีแต่พระเจ้าเท่านั้นหละที่จะสามารถช่วยเขาเอาไว้ได้
“ขั้นตอนแรกฉันต้องหยุดเลือดของเขาให้ได้ก่อนและจากนั้นฉันก็ต้องถ่ายเลือดให้กับเขา บาดแผลของเขาเหมือนถูกใครบางคนเจาะเขาด้วยเครื่องมือที่มีความคมเป็นอย่างมากซึ่งมันได้ไปโดนหลอดเลือดของเขาพอดี”
“ฉันจะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะช่วยชีวิตเขา ฉันหวังว่าเขาจะกลับมาหายดี”
เฟร็ดยิ้มกว้างและปิดบาดแผลของโรแกนอย่างรวดเร็ว
โรแกนนั้นสลบมาได้พักใหญ่แล้ว ตอนนี้เฟร็ดได้ใช้ผ้าพันแผลพันลงบนแผลจากนั้นเขาก็เช็ดเหงื่อออกและปล่อยให้คนรอบข้างพาโรแกนไปพักที่ห้อง
เฟร็ดมองดูคนที่พาโรแกนไปที่ห้องใต้ดินเขาก็ได้ขมวดคิ้วออกมา
“เขาบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น ชั้นใต้ดินที่มืดและชื้นมันไม่เหมาะสำหรับการฟื้นฟูบาดแผลของเขา เขาจะต้องอยู่ในสถานที่ที่มีอากาศถ่ายเทและแสงแดดที่เพียงพอ”
ลูกเรือทั้งหมดมองหน้ากันพวกเขาต่างก็นึกถึงห้องๆหนึ่งซึ่งมันเป็นที่เดียวที่สบายที่สุดบนเรือลำนี้ มันคงจะเป็นห้องของใครไปไม่ได้นอกจากห้องของฮินะ
“เอาเขาไปไว้ในห้องของฉัน”ฮินะพูด“เราต้องช่วยเขา”
หลังจากนั้นไม่นานโรแกนก็ได้ไปพักอยู่ในห้องของฮินะ
เมื่อทุกคนออกจากห้องของฮินะ เธอก็ได้มองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังหลับอยู่บนเตียงของเธอด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสนใจ“ชายคนนี้ยืนอยู่บนนก! และนกนั้นมันหายไปได้ยังไง”
มันได้ผ่านมาแล้วสามวันที่ฮินะได้ดูแลโรแกน
ผู้คนบนเรือนั้นได้มองดูภาพนี้และได้แอบคุยกัน
“ฉันเห็นคุณฮินะเอาใจใส่เด็กนี้มาก”
“ไม่มีทางนายหมายถึงเด็กใหม่! แต่เขาก็ดูหล่อมาก”
“นั่นไม่ใช่สิ่งผิดปกติสำหรับกัปตันฮินะของเรา”
ในตอนที่ผู้คนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นหมอเฟร็ดก็ได้ไอออกมาและแสดงความคิดเห็นของเขา
“เขาเป็นเด็กที่ดูดีมาก แต่มีเรื่องราวเบื้องหลังเขาที่ดูแปลกเป็นอย่างมาก มันคงจะเป็นเพราะความแปลกนี้ที่ทำให้ฮินะตกหลุมรัก”
“และด้วยวัยของฮินะมันเป็นเรื่องปกติที่เธอจะตกหลุมรักใครซักคน”
สองวันต่อมาโรแกนได้ลืมตาขึ้นและมองดูสถานที่แปลก ๆ ด้วยความคั้นเนื้อคั้นตัว
"ฟื้นแล้วงั้นหรอ!?"ฮินะประหลาดใจและได้ก้าวไปข้างหน้า
"ฉัน..! ฉันอยู่ที่ไหน”โรแกนถามด้วยความสับสน
“นายอยู่บนเรือของฉัน นายตกลงมาจากท้องฟ้าแล้วก็กำลังตกอยู่ในอาการโคม่าฉันก็เลยได้ช่วยนายเอาไว้” เธอพูดอย่างรวดเร็วและเธอก็ได้ยื่นน้ำหนึ่งแก้วมาให้
โรแกนได้รับเอาแก้วน้ำมาและหลังจากที่เขาดื่มมันเขารู้สึกได้ถึงความอ่อนแอ เขาหลับตาและนึกถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะหมดสติลงอีกครั้ง
“ทหารเรือ”
ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้น
“เธอคือคนที่ช่วยฉัน !! ขอบคุณมาก!”โรแกนมองไปที่ฮินะเป็นครั้งแรก เขาหยุดมองเธอไม่ได้
หญิงสาวตรงหน้าเขานั้นมีผมยาวสีชมพูและสวมผ้าคลุมไหล่เอาไว้ผิวของเธอเป็นสีขาวราวกับหิมะและเธอมีใบหน้าที่สวยและละเอียดอ่อน
ร่างกายของเธอเหมือนกับดอกบัวแช่แข็งในสายลมเย็นเธอช่างงดงามและมีเสน่ห์เป็นอย่างมากมาก
“นายตื่นแล้ว” เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่น่ารัก“ฉันเป็นกลุ้มใจเกี่ยวกับนายอยู่ตั้งนาน ช่วยบอกชื่อคุณหน่อยได้ไหม”
“โรแกน!”
เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปและในช่วงเวลานี้ โรแกนและเหล่าลูกเรือได้กลายเป็นเพื่อนกันอย่างรวดเร็ว
ลูกเรือและคนอื่น ๆ ที่อยู่บนเรือนั้นเจ๋งมาก
ตลอดทั้งวันพวกเขาร่าเริงและมองโลกในแง่ดี
“โรแกนนายไม่ได้เดทกับกัปตันในวันนี้หรอ?ฮ่าฮ่าฮ่า!”
บนเรือนั้นมีหมอที่เป็นตาแก่อยู่ แต่เขาก็เป็นคนที่ซื่อตรงทุกวันเขามักจะโวยวายใส่โรแกนและเล่นตลกกับเขา
“พี่ชายโรแกนผมรู้สึกว่าพี่สาวของผมค่อนข้างชอบพี่มากเลยนะพี่ต้องรีบคว้าโอกาสเอาไว้หละ!”
มันเป็นโดรอนน้องชายของฮินะเขาอายุเพียง 10 ปี เมื่อทุกคนได้ยินในสิ่งที่เขาพูดพวกเขาก็ได้หัวเราะออกมาเสียงดัง
ใบหน้าของโรแกนได้กลายเป็นสีแดง เขารู้สึกอายมาก
“ฮินะนะดีมาก แต่นายไม่ต้องทำให้ฉันสนุกทั้งวันด้วยวิธีนี้แล้วฉันจะไปคุยกับเธอได้ยังไง”
บรรยากาศบนเรือเต็มไปด้วยความอบอุ่นโรแกนมีความสุขกับชีวิตแบบนี้มาก
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกทะเล และเขาก็ชอบความรู้สึกนี้มาก
ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ The Soul Purchasing Pirate แปลไทย
