ตอนที่ 27 การสั่งสอนของคุณเฉียว

เธอเคยพบกับความอ่อนแอมาก่อน

อย่างไรก็ตาม นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับคนที่วางท่ากับเธอเช่นนี้

ตั้งแต่ที่เหมาเยซื่อบอกว่าเธอเป็นภรรยาเขา และให้อำนาจในการไล่พนักงานในเครือของบริษัทเหมาได้ เธอไม่มีวันที่จะปล่อยพวกปากหอยปากปู น่ารังเกียจพวกนี้ให้อยู่ที่นี่ต่ออย่างแน่นอน

ข้างหลังเธอ

หัวหน้าพนักงานของห้างที่ได้ยินผู้ช่วยของร้านเยาะเย้ยเฉียวเมียนเมียนซะขนาดนั้น เขารู้สึกหวาดกลัวจนเหงื่อท่วมหน้าผาก

พวกนี้ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงซะเลย กำลังฆ่าตัวตายแท้ ๆ

เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณเฉียวกับประธานเหมาเป็นอย่างไร

แต่กระนั้น ผู้ช่วยเว่ยได้โทรหาเขาเป็นการส่วนตัว เพื่อให้ดูแลเธออย่างดีและไม่ทำให้เธอขุ่นเคือง!

ไม่ต้องพูดถึงพนักงานเล็ก ๆ เพียงไม่กี่คน

คนของประธานเหมาถูกรังแกในห้างสรรพสินค้าของเขาเอง หากเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง เขาอาจถูกไล่ออกเป็นได้

เพียงแค่นึกเท่านั้น หัวหน้าพนักงานก็มีทีท่าเปลี่ยนไป

“พวกเธอพ่นเรื่องไร้สาระอะไรออกมา?”

เขาก้าวออกออกมาจากด้านหลังเฉียวเมียนเมียน และพูดกับผู้ช่วยของร้านด้วยหน้าตาจริงจัง

“คุณเฉียว เป็นแขกวีไอพีของห้างเรา พวกเธอกล้าพูดแบบนั้นกับเธอได้ยังไงกัน!”

“หัวหน้าเฉิน!”

เมื่อพวกเขาเห็นหัวหน้าพนักงานของห้าง ก็ให้ความเคารพในทันที

"คุณเฉินค่ะ คุณกำลังเข้าใจผิดค่ะ”

พนักงานคนหนึ่ง มองไปที่เฉียวเมียนเมียนด้วยท่าทีรังเกียจและดูถูก

“เราไม่ได้ดูหมิ่นอะไรคุณเฉียวเลยค่ะ คุณเฉียวเป็นลูกค้าวีไอพีของร้านเรา เราจะใส่ร้ายเธอได้ยังไงกัน”

หัวหน้าเฉินพูดด้วยเสียงตำหนิ “แล้วสิ่งที่ฉันเพิ่งได้ยินเมื่อกี้มันอะไรกัน”

“คุณจำคนผิดหรือเปล่า” พนักงานมองเฉียวเมียนเมียนอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“วีไอพีของร้านเราคือคุณเฉียวอันซิน ไม่ใช่คนขี้ขโมยที่ชื่อเฉียวเมียนเมียน หัวหน้าเฉินคุณมาก็ดีแล้วค่ะ พวกเราคิดว่าเฉียวเมียนเมียนคนนี้น่าสงสัย เธอต้องเข้ามาขโมยของจากห้างนี้เป็นแน่ หัวหน้าเฉินลองค้นร่างกายของเธอดูสิคะ คุณต้องไม่ปล่อยให้เธอขโมยของจากห้างออกไปได้นะคะ”

“ใช่ค่ะ หัวหน้าเฉิน เธอต้องขโมยอะไรบางอย่างแน่”

“เรียกตำรวจเลยไหมคะ พวกขโมยน่าขยะแขยงที่สุด”

เมื่อหัวหน้าเฉินได้ฟังคำพูดเหล่านั้น เหงื่อเย็น ๆ ที่หน้าผากของเขากลับเพิ่มขึ้น

เขาก่นดุพนักงานพวกนั้นเป็นพันครั้งอยู่ในใจ

เจ้าพวกโง่ อย่าลืมสิ ไม่ใช่แค่ฉันที่จะลำบาก พวกเธอเองก็จะลำบากเช่นกันนะ ใครคัดเลือกเจ้าพวกงี่เง่านี่เข้ามาทำงานกัน!

“พอได้แล้ว!”

ในเวลานั้น ซูเจ๋อที่นิ่งเงียบอยู่สักพักเริ่มโกรธ “เมียนเมียนไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันเชื่อว่าอย่างนั้น โปรดอย่าส่งเสียเอะอะโวยวายอีก”

หลังจากพูดจบเขาก็ขมวดคิ้ว และมองไปที่เฉียวเมียนเมียนด้วยแววตาที่ขุ่นเคือง ก่อนจะพูดกับเธอ

“เมียนเมียน ถ้าคุณต้องการซื้อเสื้อผ้า บอกผม ผมจะ...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เฉียวเมียนเมียนก็หันกลับมา เธอไม่เคยมองเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“คุณเฉิน คุณจะจัดการยังไง” เฉียวเมียนเมียนวางท่าต่อหน้าหัวหน้าเฉิน แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า

“หากห้างสรรพสินค้ารับพนักงานวางท่าและดูแคลนลูกค้าแบบนี้ ต่อไปแผนกบุคคลก็ควรจะเปลี่ยนพนักงานด้วย”

“ครับ ครับ นี่เป็นความผิดของแผนกบุคคลเองครับ ผมจะจัดการลงโทษตามกฎระเบียบภายหลัง ขอคุณเฉียวใจเย็น ๆ ก่อน ผมจะไล่พนักงานที่ว่าร้ายคุณออกทั้งหมดครับ”

หัวหน้าเฉินให้ความเคารพต่อเธอ อีกทั้งยังโค้งคำนับเกือบ 90 องศาต่อหน้าเฉียวเมียนเมียน ท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนของเขาที่แสดงออกทำให้พนักงานในร้านเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน