ตอนที่แล้วModifier Chapter 5-6
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปModifier Chapter 9-10

Modifier Chapter 7-8


Modifier Chapter 7

"อาา..."ชายคนนั้นส่ายหัวอย่างหนักและพูด"ไม่"

เขาแค่อยากจะเอาประเป๋าของหลินเฟยเท่านั้น.

"เกิดอะไรขึ้น?"ชายคนนั้นสังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ.

"กระทิงตายแล้ว เขาเป็นคนฆ่ามัน"ชายในชุดสูทกล่าวอย่างจริงจัง เขายังจำภาพหัวกระทิงขนาดใหญ่ได้อยู่เลย

ชายกลางคนไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เขาก็ไม่มีทางเชื่อว่าชายหนุ่คนนั้นสังหารกระทิงได้.

"เขาแค่ต่อยมันหรอ?"

ผู้คนหลายสิบผงะถอยหลัง

มีหญิงสาวคนหนึ่งเริ่มกลัวมากกว่าคนอื่น จะเกิดอะไรขึ้นหากเขาไม่ปล่อยเธอ?

ชายคนหนึ่งก็รู้สึกโชคดีในใจของเขา เพราะเขาไม่ได้ก้าวร้าว ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่อาจเหลือแม้แต่หัวของเขาได้.

"ถ้าเจอกันใหม่รอบหน้าอย่าลืมขอบคุณเขาด้วย"ชายในชุดสูทกล่าว"กระทิงตายแล้วและจากระยะทางรอบๆเราสามารถเดินสำรวจได้มากขึ้น"

ในเวลาเดียวกัน.

หลินเฟยที่เดินออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆแล้ว.

เขากำลังเดินไปตามถนนตามปกติโดยไปยังทิศทางที่มีโรงพยาบาลที่ชายคนนั้นได้ชี้เอาไว้

"มีกระทิงและสัตว์ประหลาดต่างๆอยู่ในนั้น"หลินเฟยพูดเสียงแผ่ว"ฉันควรระวัง บางทีพวกมันอาจจะเป็นศัตรูที่ทรงพลัง"

เขาได้เห็นความหวาดกลัวของผู้คนในซุปเปอร์มาร์เก็ตได้ เมื่อพวกเขาพูดถึงกระทิง

มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้คนหลุ่มหนึ่งหวาดกลัว บางทีระบบโมดีฟายก็ไม่อาจจัดการกับมันได้

"ถ้าเรามีปืน มันจะดีมาก"หลินเฟยคิดกับตัวเอง"เราสามารถยิงมันจากระยะไกลได้ ดังนั้นเราจึงไม่จำเป็นต้องวิ่งเข้าหาศัตรูก่อนที่จะโจมตี"

หลินเฟยมาถึงโรงพยาบาลมันก็เป็นตอนเย็นแล้ว.

"นี่คือโรงพยาบาลของเมือง"เขาเงยหน้าขึ้นมอง โรงพยาบาลเดิมทีที่สะอาดและเป็นระเบียบกลับกลายเป็นตอตะโกเมื่อมองจากด้านนอก.

ดูเหมือนว่าจะมีเพลิงไหม้ที่นี่.

กู๊ๆๆ

ท้องฟ้าเริ่มมืดและลมหนาวเริ่มพัดพา.

หลินเฟยรู้สึกหนาวเล็กน้อย เขาจึงรีบเดินไปที่ทางเข้าโรงพยายามทันที.

ประตูโรงพยาบาลปิดอย่างแน่หนาและมีรอยมือสีแดงเปอะเปื้อนอยู่ ยิ่งมองก็ยิ่งหน้ากลัว เมื่อหลินเฟยเข้ามาใกล้ก็มีบางอย่างเข้ามารัดคอของเขา

"เชือกหรอ?"

เขาเอื้อมมือไปจับมันโดยไม่รู้ตัว มันไม่ใช่เชือกเพราะมันรู้สึกเหนียวเล็กน้อย.

ฟลินเฟยเปิดใช้งานฟังก์ชั่น[perspective]ทันทีและเมื่อมองไปตามสิ่งนี้เขาก็เห็นซอมบี้สูงกว่าสองเมตรยืนอยู่บนหน้าต่างชั้นสามและจ้องมองมาที่เขา.

และลิ้นของมันก็รัดคอของเขาอยู่!

ซอมบี้มองไปที่หลินเฟยที่ประตูอย่างดีใจพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของมัน.

มันได้ฆ่าผู้รอดชีวิตไปกว่าสิบคนด้วยวิธีนี้.

ทุกครั้งที่มันเห็นคนดิ้นไปมาและตะเกียกตะกาย มันให้ความรู้สึกกับตัวมันเองเป็นอย่างมาก เพราะอย่างนั้นมันจึงคิดว่าจะแขวนคอเขาเบื้องหน้าอย่างไรดี

แต่ก่อนที่ความคิดของมันจะได้คำตอบ จู่ๆก็มีพลังมหาศาลเข้าจู่โจมและซอมบี้ก็ตกลงจากชั้นสามทันที!

"นี่มันน่ารังเกียจมากเลย!"

ใบหน้าของหลินเฟยเปลี่ยนไปและคอของเขาก็ถูกพันด้วยลิ้นของเธอ?

เขายื่นมือออกไปจับลิ้นทันทีและดึงมันอย่างแรงและเห็นซอมบี้ที่ชั้นสามตกลงมา.

ปึด!

เขาดึงลิ้นที่พันรอบคอของเขาออกและจับลิ้นที่เหลือด้วยมืออีกข้างก่อนที่จะลากซอมบี้ออกมาจากพงหญ้า.

ซอมบี้ที่โจมตีหลินเฟยตกตะลึง.

ลิ้นของมันถูกดึงออก!

ยิ่งไปกว่านั้น มันยังถูกลากอีกด้วย ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่กลัวว่ามันจะโกรธหรือไม่?

ด้วยความฉลาดน้อยๆของมัน มันสามารถบอกได้ว่านี่คือสัญญาณของ อันตราย!

มันจึงลุกขึ้นจากพื้นทันทีและต้องการจะไปจากที่นี่ แต่ก็พบว่าไม่ว่ามันจะใช้แรงมากแค่ไหน มันก็ไปได้ไม่ไกลก่อนที่จะไปต่อไม่ได้.

Modifier Chapter 8

มันเป็นพลังที่คาดไม่ถึงของมนุษย์?

"แม่แกเถอะ ไม่มีใครบอกแกหรอว่ามันสกปรก?"

หลินเฟยลากซอมบี้ตัวผอมสูงสองเมตรจนมาถึงด้านหน้าของเขาและชกไปที่ท้องมันอย่างรุนแรง

ตึบ!

ซอมบี้ถูกต่อยที่ท้องจนทะลุและลมจากกำปั้นพัดฝุ่นผงลากยาวจนทำให้โรงพยาบาลข้างหลังเกิดรูมันจนสั่นสะเทือน.

หลินเฟยหยิบลิ้นที่พันอยู่รอบคอของเขาทิ้งและเดินผ่านรูที่เพิ่งเกิดเพื่อเข้าไปในโรงพยาบาล.

การเคลื่อนไหวของเขาดึงดูดความสนใจของผู้รอดชีวิตรอบๆทันที.

ในกลุ่มคนด้านตรงกันข้ามของโรงพยาบาล มีผู้รอดชีวิตหลายคนรวมตัวกันในห้องแห่งหนึ่งและมองไปที่ทิศทางของโรงพยาบาลด้วยความสับสน.

"เกิดอะไรขึ้น?"ชายผมเหลืองถาม ชื่อของเขาคือหลวงหลิง เขาเป็นผู้นำของกลุ่มผู้รอดชีวิตกลุ่มนี้

"ไม่รู้"

คนอื่นๆต่างก็ส่ายหัว.

"ฉันเพิ่งเห็นคนเดินไปที่โรงพยาบาล"มีคนพูดอย่างอ่อนแรง.

"ห๊ะ!"

หวงหลิงตกใจมาก นี่อาจจะเป็นคนแรกที่ต้องการจะไปสวรรค์ เขาถึงถามออกไปอย่างรวดเร็ว"มีกี่คนที่ไป?"

"คนเดียว."

เมื่อได้ยินอย่างนี้ หวงหลิงก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ มีแค่คนเดียว แต่ยังกล้าเข้าโรงพยาบาล

"มันน่าจะเป็นผู้รอดชีวิตจากพื้นที่อื่น เขาไม่รู้สถานการณ์ในโรงพยาบาล ดังนั้นเขาจึงเข้าไปและตาย"เขาหัวเราะเยาะ

"งั้นเราจะเตือนเขาดีไหม?"

ก้อก!

หวงหลิงเขกหัวคนที่พูดอย่างแรง.

"แกโง่หรอ?"

"ยังไม่เข้าใจตรงไหนอีกไหม?"

"ของใช้ในโรงพยาบาลมันก็แค่ของทั่วไป มีผู้รอดชีวิตไม่มากนักในเมืองAแห่งนี้ ทุกคนที่รอดชีวิตอยู่คือ คู่แข่ง"

"แกต้องการเตือนคู่แข่ง?"

หวงหลิงพูดอย่างโกรธๆ"เชื่อไหมว่าฉันจะเตะแกเข้าไปในโรงพยาบาลและปล่อยให้แกตายพร้อมกับเขา!"

ชายคนนั้นก้มหน้าลงและไม่กล้าพูดอะไรอีก.

"ตามแผนที่วางเอาไว้ เราจะเข้าไปในโรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้ บางทีคนๆนี้อาจจะเป็นอาหารให้กระทิงได้ และเราจะได้รับเวชภันฑ์ทุกอย่างได้ง่ายๆ!"หวงหลิงหัวเราะเยาะ

ในความมืด

ในโรงพยาบาลค่อนข้างว่างเปล่าและมีแต่ความมืดสนิท มันไม่อาจมองเห็นได้ด้วยการมองเห็นที่จำกัด.

หลินเฟยไม่ได้ปิดการใช้งานฟังก์ชั่น[fluoroscopy]และมองเห็นทั่วโรงพยาบาลอย่างชัดเจน

"ที่นี่มีซอมบี้หลายร้อยตัว"

เขาไม่คิดว่าจะมีซอบบี้มากขนาดนี้ในโรงพยาบาล

"Go through the wall, เริ่มใช้งาน!"

หลินเฟยเดินทะลุกำแพงได้ราวกับมันเป็นพื้นราบและสิ่งกีดขวางทั้งหมดของโรงพยาบาลก็ไม่อาจขวางเขาได้อีกต่อไป.

เขาเดินผ่านกำแพงและซอบบี้ที่ไม่ทันได้มีโอกาสตอบสนองก็ถูกระเบิดด้วยหมัดของเขา ปลายทางของหลินเฟยคือร้านขายยา.

"ที่นี่มีซอมบี้ตัวใหญ่ด้วย"หลินเฟยเห็นกระทิงในร้านขายยา

เพียงแต่ในเวลานี้ เขายังไม่รู้ว่าซอมบี้ด้วยใหญ่นี้คือกระทิง.

เขาจึงพูดเบาๆ"จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีซอมบี้ที่ใหญ่กว่ากระทิงขึ้นไปอีก?"

หลังจากคิดอย่างนั้น เขาก็เดินผ่านกำแพงทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้กระทิงมีโอกาสได้ตอบสนองก่อนที่จะต่อยมันทีเดียวตายและเริ่มเก็บยา.

โดยพื้นฐานแล้วสิ่งที่สุดที่สุดคือต้องเอายาแก้หวัดแก้ไขก่อนเป็นอันดับแรก.

สิ่งที่สุดคัญที่สุดคือสิ่งที่รักษาการติดเชื้อบางอย่าง.

เช่นเดียวกับที่หลินเฟยคิด เขาหยิบมันไปทั้งหมดโดยไม่คิดมาก เพราะเขามีฟังก์ชั่น พร็อพและไอเทมไม่จำกัด.

เขาใส่ยาแก้หวัดลงไปในกระเป๋าเป้และจากนั้นก็ตามด้วยยาแก้ไข้จำนวนนับไม่ถ้วน.

หลังจากหยิบยาส่วนใหญ่ไปแล้ว เขาก็จากไป.

"มันไม่ง่ายเกินไปหน่อยหรอ?"หลินเฟยรู้สึกแปลกๆ คนข้างนอกบอกว่าโรงพยาบาลอันตรายเกินไป แต่ตอนนี้มันใช่หรอ?

เขาคิดว่าจะได้ต่อสู้กับกระทิงอย่างดุเดือด.

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด