ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปModifier Chapter 3-4

Modifier Chapter 1-2


Modifier Chapter 1

แกร่กๆๆๆ--

เสียงเล็บข่วนประตูปลุกหลินเฟยที่กำลังหลับอยู่.

"ใครมันมากวนคนจะหลับจะนอนแต่เช้าเนี่ย?"

หลินเฟนลุกขึ้นนั่งบนที่นอนและเดินไปที่ประตูสองสามก้าวก่อนที่จะเปิดประตูอย่างแรง.

อาาาาาา--

ลมหนาวพัดเข้าปะทะเข้าหน้าและหลินเฟยก็อึ่งกิมกี่.

ที่ด้านหน้าของเขาไม่ใช่พ่อ,แม่หรือเพือนบ้านคนไหนเลย แต่เป็นสัตว์ประหลาด!

ดวงตาของมันเป็นสีแดงและเห็นเส้นๆที่ดูเหมือนจะเป็นหลอดเลือดดำได้อย่างชัดเจนตามใบหน้าของมัน

ผมที่ยุ่งเหยิงและเสื้อผ้าขาดๆจนทำให้คนเห็นรู้สึกเห็นอกเห็นใจ.

แต่ตอนนี้ หลินเฟยไม่อาจแสดงความเห็นใจใดๆได้.

ด้านหน้าของเขา สัตว์ประหลาดตัวนั้นอ้าปากจนเห็นฟันและมีของเหลวหนืดๆสีเขียวหยดลงมาอย่างเห็นได้ใน มันชัดเจนว่ามันเป็นสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างคล้ายกับคน!

ถ้านี่เป็นคนธรรมดา คงไม่มีทางเลี่ยงที่จะการโจมตีอย่างกระทันหันนี้ได้.

"ติ้ง!"

ในเวลานี้ เขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังชัดเต็มสองรูหู.

"โมดีฟาย เริ่มต้น สำเร็จ."

"เริ่มเปิดใช้งานความเป็น Invincible สำเร็จ."

"เริ่มเปิดใช้งาน One hit kill สำเร็จ."

ติ้งง!

ทันทีที่เสียงแจ้งเตือนหายไป ซอมบี้ก็พุ่งเข้ามาหาหลินเฟยอ้าปากจนเห็นฟันของมันและกัดเข้าไปที่คอของเขา แต่ดูเหมือนว่าฟันของมันจะกระทบถูกเหล็กจนฟันของมันหักร่วงกราวกับพื้น.

หลินเฟยชกหมัดออกไปโดยไม่รู้ตัว.

ตูมมมม!

ซอมบี้กลายเป็นชิ้นๆและลอยปลิวหายไปในสายลม.

หลินเฟยยืนอึ้งอยู่หน้าประตู เขากำลังคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่มันก็เห็นได้ชัดว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเพียงเวลาเสี้ยววินาที การกระทำทั้งหมดนี้ไม่ถึงวินาทีเลยด้วยซ้ำและไม่จำเป็นต้องทำให้มันช้าลงไปมากกว่านี้.

ในเวลานี้ เขาสามารถมองเห็นโลกด้านหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน.

สิ่งที่เขาเห็นด้านหน้าไม่ใช่ทางทางเดินหน้าห้องของเขา แต่เป็นถนนที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ มีเพียงคราบเลือดแห้งกรังเปรอะอยู่ที่พื้นและขยะจำนวนมากที่ปลิวไปมา.

รถหลายคันจอดอย่างไม่เป็นระเบียบ มันดูเหมือนว่าตอนแรกมันก็มีเจ้าของอยู่ แต่เพราะอาจเป็นตัวเจ้าของของที่เร่งรีบจนต้องทิ้งพวกมันไว้.

อากาศขมุกขมัว ลมที่เย็นจนสะท้านเล็กน้อย มันให้ความรู้สึกที่หนาวเหน็บจนขมขื่นอย่างยิ่ง.

"ฟังก์ชั้นนี้ถูกเปิดโดยอัตโนมัติ."

น้ำเสียงของเครื่องจักรที่ทำให้เขารับรู้ถึงตัวตนของมัน.

หลังจากเหลือบมองไปด้านซ้านและขวาและยืนยันว่าไม่มีอันตรายใดๆอีกแล้วเขาก็ปิดประตูทันที.

"นี่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่โลกเดิมของฉัน." เขาพึมพำ โดยไม่รู้ตัว เขาได้เข้ามายังต่างโลกและมายังโลกที่อันตรายอีกด้วย.

"เปิดโมดีฟาย." ฟลินเฟยพูดเงียบๆ.

แน่นอนว่าอินเตอร์เฟซปรากฏต่อหน้าต่อตาของเขาโดยมีข้อความสีเทาปรากฏออกมา.

"Function 1: Invincible(คงกระพัน). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."

"Function 2: Infinite life(พลังชีวิตอนันต์). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."

"Function 3: Unlimited physical strength(พลังกายไม่มีวันหมด). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."

"Function 4: Unlimited load(โหลดไม่จำกัด). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."

"Function 5: Unlimited props and unlimited items(อุปกรณ์ประกอบฉากและไอเทมไม่จำกัด). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."

"Function 6: Super speed.(สุดยอดความเร็ว). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."

...

หลินเฟยเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันมีฟังก์ชั่นมากมายแต่เป็นสีเทาอยู่ท้ายชื่อไม่ว่าจะเป็น การเล็งอัตโนมัติ,ไร้แรงกระแทก,มองเห็นทะลุกำแพงและแม้แต่ยิงทำลาย,ยิงจุดตาย.

"นี่คือตัวที่ต้องโมดีฟายงั้นหรือ?." หลินเฟยเหลือบมองมองไปที่ชื่อของฟังชั่นเหล่านั้น.

เมื่อมองไปที่โมดีฟายที่อยู่ด้านหน้าของเขา เขาก็มั่นใจได้ว่าเขาได้มายังต่างโลกแล้ว.

หลังจากที่สงบแล้ว เขาก็พยายามเปิดใช้งานฟังก์ชั่น.

"Invincible เริ่มใช้งาน." เขาพูดเงียบๆในใจ.

ในเวลาเดียวกัน เกิดความเย็นปรากฏบนร่างกายของเขา มันเป็นความเย็นที่ทำให้ฟลินเฟยรู้สึกว่าหูและตาของเขาชัดเจนและรู้สึกได้ถึงมากขึ้น.

เขาลองหยิกตัวเองแรงๆ แต่เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บ.

เขาชกกำแพงอีกครั้ง มือของเขาไม่รู้สึกเจ็บ แต่กำแพงก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.

"ความสามารถ[Invincible]นี้คือมีไว้เพื่อป้องกันตัวเองจากอันตรายต่างๆนั่นเอง." เขาเข้าใจได้ทันที.

Modifier Chapter 2

ดูที่จอสถานะอีกครั้ง คราวนี้ท้ายชื่อฟังก์ชั่นสว่างแล้ว.

"Infinite life, เริ่มใช้งาน." เขาพึมพำในใจ.

ฟังก์ชั่นที่สองก็สว่างอีกครั้ง.

"เราสามารถเปิดใช้งานได้มากกว่าหนึ่งอย่างในเวลาเดียวกัน!" หลินเฟยยิ้มที่มุมปากและเขาก็เริ่มพึมพำว่า เริ่มใช้งาน เริ่มใช้งาน เริ่มใช้งาน เริ่มใช้งานให้หมด!

"อย่างนี้ ใครจะฆ่าฉันได้ละเนี่ย?"

พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ความกังวลที่เพิ่งจะข้ามมายังโลกที่แปลกประหลาดก็ได้หายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกที่ปลอดภัยที่ไม่มีสิ้นสุดมาแทน.

"แต่ตอนนี้ฉันควรจะหาชุดของผู้รอดชีวิตก่อน จากนั้นก็ค่อยหาปืนรวมทั้งสิ่งต่างๆมากมาย โดยเฉพาะ เครื่องยิงจรวด(ร็อตเก็ตแลนเชอ)." หลินเฟยตั้งเป้าหมายไว้ในใจ.

ทั้งปืนและกระสุน รวมถึง"ฟังก์ชั่นกระสุนไม่จำกัด,ไม่กระเด็นถอยหลัง,เล็งอัตโนมัติ"และอื่นๆ เขาสามารถใช้ประโยชน์จากที่มีเหล่านี้ได้ ในอนาคตแม้ว่าเขาจะเจอกับซอมบี้ที่แข็งแกร่ง เขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลกับเรื่องนี้.

บางทีอาจจะมีซอบบี้ที่ทรงพลังที่แม้แต่ฟังก์ชั่นโมดีฟายก็ไม่อาจรับมือได้?

จ้อกก--

ในเวลานี้ ท้องของเขาก็ส่งเสียงออกมา.

เขาหิว.

การมองดูรายชื่อฟังก์ชั่นไม่ได้ลดความหิวเลย แม้แต่การหลับก็ด้วย.

"แค่นี้ก็พอแล้ว," เขาพูดในใจ.

เขาถอดหมวกไหมพรมและเตรียมที่จะออกจากห้อง แต่ทันทีที่เขาเริ่มนั่ง เขาก็รีบวิ่งออกไปและจนทะลุกำแพง.

เขายืนอยู่ด้านนอกโดยมีเส้นเลือดปูดโปนอยู่บนใบหน้า.

"Super speed, ปิด."

ความเร็วนั้น มันเร็วมาก แต่เขาไม่อาจปรับตัวได้ ซึ่งทำให้เขาไม่อาจควบคุมมันได้.

"ฉันจะต้องซ้อมอีกครั้ง ฉันควรจะหาอะไรมากินก่อน."

มีกลิ่นคาวเลือดในอากาศ.

เขาเดินคนเดียวบนถนน แม้จะมีรถระเกะระกะแต่มันก็ยังกว้างขวางมากอยู่ดี,

หลินเฟยสามารถได้ยินเสียงฝีเท้า.

พื้นที่รอบๆว่างเปล่า.

เขาเดินบนถนนอย่างเปิดเผย ด้วยการที่เขามีโมดีฟาย เขาก็ไม่จำเป็นต้องระมัดระวังโลกที่แปลกประหลาดเหล่านี้.

แต่หลินเฟยไม่รู้ทาง.

เขาไม่ได้เป็นคนของโลกนี้ ดังนั้นเขาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ: "บางทีเนวิเกเตอร์จะยังสามารถใช้ได้?"

เขาเปิดแอพแผนที่เพื่อดูว่ามันจะมี GPS หรือไม่.

หลินเฟยกลับมาหน้าจอโฮมและตอนนี้โทรศัพท์ของเขาใช้ได้เพียงแค่ดูเวลาเท่านั้น ตอนนี้เป็นตอนเช้าเวลา 07:13.

มีร้านขายอาหารมากมายตามถนน,มีร้านขายเค้กเล็กๆและร้านอาหารจานเดียวบางอย่าง มันไม่เหมือนฟู้ดคอร์ทตามซุปเปอร์มาร์เก็ต.

แต่ตอนนี้ ร้านค้าที่เปิดตามข้างถนนส่วนใหญ่ปิดประตูแน่น.

"Perspective, เริ่มทำงาน!"

สายตาของหลินเฟยเบิกกว้างและการมองของเขาก็ทะลุผ่านประตูเหล็กม้วนของร้านเค้กเพื่อดูทุกอย่างภายใน.

ในร้านเค้กทั้งหมดต่างก็มีแต่ความเสียหายและมีซอมบี้อยู่ด้านใน.

"ฉันไม่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้มันเริ่มต้นมานานแค่ไหนแล้วและฉันก็อยากจะกินนมเปรี้ยวสักหน่อย." หลินเฟยพึมพำขณะที่เดินไปยังร้านถัดไป.

...

มีซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆที่สี่แยก.

ในโรงแรมตรงกันข้ามของซุปเปอร์มาร์เก็ตมีคนหลายสิบคนยืนอยู่ด้านข้างหน้าต่าง.

"อาหารของเราจะหมดอีกแล้ว." ชายในชุดสูทพูดด้วยใบหน้าเศร้าๆ เขาเป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดา.

ชายกลางคนที่มีใบหน้าดื้อรั้นมองลงไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆฝั่งตรงข้ามถนนและกำหมัดแน่น: "มันต้องมีอาหารและน้ำจำนวนมากในซุปเปอร์มาร์เก็ตด้านล่างแน่ๆ."

"แต่มันมีกระทิงอยู่ในนั้น." หญิงสาวขมวดคิ้ว.

"ฉันรู้."

ชายกลางคนกัดฟันและพูด, "แต่ตอนนี้อาหารในซุปเปอร์มาร์เก็ตคือความหวังสุดท้ายของเรา."

"สัมผัสของกระทิงว่องไวอย่างมาก ตราบใดที่มีใครสักคนเข้าใกล้ประตู มันก็จะรู้ทันทีราวกับตาเห็น ดังนั้นเราจึงต้องการใครสักคนล่อมันออกมา."

เมื่อได้ยินอย่างนั้น คนที่เหลือก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีและก้มหน้าลงเล็กน้อย.

ความเร็วและความแข็งแกร่งของเถือนเหล่านี้ดีกว่าคนธรรมดา พวกเขามีความเร็วเทียบเท่ากับรถยนต์และมีกำลังพอๆกับความป่า แม้แต่กำแพงก็พังลงมาได้.

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด