47.แม่เฒ่าหนานมาพบ
กู้หรูเฟิงทำท่าทางเป็นเชิงบอกให้หลิ่วเจินมองไปที่ประตูเรือน
“แม่เฒ่าหนาน?” หลิ่วเจินเห็นหญิงชราที่ประตู ทันใดนั้นก็นึกย้อนถึงตอนพบเจออีกฝ่ายเมื่อคืนวาน
แม่เฒ่าหนานกวักมือเรียกหลิ่วเจิน
หลิ่วเจินลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปหาอีกฝ่าย ซ้ำยังเห็นว่าในมือแม่เฒ่าหนานถือห่อกระดาษน้ำมันอยู่
“อาเจินเอ้ย ข้ามีของเล็ก ๆ น้อย ๆมาฝากเจ้าน่ะ” เมื่อแม่เฒ่าหนานเห็นหลิ่วเจินเดินออกมา นางพลันพูดทักทายหญิงสาว พลางยื่นห่อกระดาษเล็ก ๆในมือส่งให้
หลิ่วเจินไม่กล้ารับไป ทว่าก็ไม่อาจปล่อยให้แม่เฒ่าหนานยื่นมือแข็งค้างอยู่เช่นนี้ได้
“แม่เฒ่าหนาน นี่คืออะไร...?” หลิ่วเจินแย้มยิ้ม
แม่เฒ่าหนานพลันแกะห่อกระดาษน้ำมันออก เมื่อมองดูพบว่าข้างในมีก้อนขนมสีเขียวอยู่
หลิ่วเจินมองดูขนมข้างใน หญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อย ไฉนนางจึงเอาขนมให้ตน? คล้ายว่าเมื่อคืนวานตนเพิ่งพบเจอแม่เฒ่าหนานเป็นครั้งแรกกระมัง? เจ้าของร่างเดิมเคยติดต่อกับแม่เฒ่าหนานหรือไม่นะ?
แต่เหตุใดคล้ายว่าตนเองค้นหาไปไม่ถึงความทรงจำเดิมที่มีอยู่ได้?
“แม่เฒ่าหนาน ลมอะไรหอบท่านมาถึงที่นี่ได้เล่า?” หลิ่วเจินยังคงถือห่อขนมไว้ และคิดว่าควรพาแม่เฒ่าหนานเข้าไปในบ้าน เพราะการปล่อยให้ผู้อาวุโสยืนหนาวอยู่ข้างนอก นับเป็นสิ่งไม่ดี
หลังจากแม่เฒ่าหนานเดินตามหลิ่วเจินเข้ามาในเรือนแล้ว หญิงชราผู้ซึ่งเมินเฉยต่อกู้หรูเฟิงอย่างสิ้นเชิง วางขนมบนโต๊ะ พลางจับจ้องหลิ่วเจิน “เจ้าลองชิมดูหน่อยสิว่ารสชาติดีหรือไม่ ขนมนี่ข้าเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆเชียวนะ” แม่เฒ่าหนานจ้องหน้าหลิ่วเจินอย่างคาดหวัง หวังว่าหญิงสาวจะลองชิมดู
หลิ่วเจินรู้สึกจนใจนัก ทว่าก็ยังไม่กล้าเอื้อมมือไปหยิบ
“มีอันใดรึ?” แม่เฒ่าหนานจับจ้องหลิ่วเจินซึ่งทำสีหน้าจืดเจื่อน ทว่านางก็ยังตั้งตารอคอยด้วยสีหน้าหมายมาด หวังว่าหลิ่วเจินจะเริ่มหยิบกินเสียที
ในที่สุดหลิ่วเจินก็ยื่นมือไปหยิบ ด้วยไม่ต้องการให้แม่เฒ่าหนานเสียน้ำใจ หลังจากหลิ่วเจินหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมาเคี้ยว แม่เฒ่าหนานจ้องมองหลิ่วเจินจนหญิงสาวกลืนขนมลงคอไป ครั้นแล้วก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ
หลิ่วเจินไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ ๆแม่เฒ่าหนานถึงมาหานาง หญิงสาวยังคงจดจำสายตาอันซับซ้อนของแม่เฒ่าหนานที่มองสบตานางยามเดินผ่านหน้านางไปเมื่อคืนวานได้ อีกฝ่ายค้นพบอะไรหรือเปล่านะ?
“อร่อยหรือไม่?” แม่เฒ่าหนานเอ่ยถาม
หลิ่วเจินหยักหน้าน้อย ๆ “อร่อย อร่อยสิ....” โดยพยายามฝืนยิ้มให้สุดชีวิต
“เช่นนั่นก็ดี ตอนเจ้าเป็นเด็ก เจ้ากินขนมนี้ดูแล้วน่ารักมาก ข้าทำให้เจ้ากินออกบ่อย และเจ้ามักมาอ้อนยายแก่อย่างข้าที่บ้าน ให้ทำขนมนี่ให้กินอยู่บ่อย ๆ” แม่เฒ่าหนานเอ่ย
หลิ่วเจินได้แต่หัวเราะพยักหน้าเออออไป
เพราะนางไม่สามารถค้นหาความทรงจำเกี่ยวกับแม่เฒ่าหนานได้เลยจริง ๆ หญิงสาวเลยจำต้องเออออไปตามที่แม่เฒ่าหนานกล่าว
“ไม่เอาน่า กินต่อสิ กินเร็ว ๆ เข้าสิ” แม่เฒ่าหนานจับจ้องหลิ่วเจินด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
หลิ่วเจินเบนสายตาไปทางกู้หรูเฟิง ทำนองว่าข้าควรทำอย่างไรดี? ท่านเคยเห็นข้ากับแม่เฒ่าหนานมีปฏิสัมพันธ์กันมาก่อนไหม? กู้หรูเฟิงสั่นศีรษะอย่างงุนงง เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ตัวเขาก็โดนแม่เฒ่าหนานลืมว่ามีตัวตนอยู่มาตั้งแต่แรกแล้ว
“แม่เฒ่หนาน ท่านอุตส่าห์มาหาข้าถึงบ้านมีเรื่องอันใดรึ?” หลิ่วเจินเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม
ไม่ว่าจะมาด้วยเรื่องอะไรก็ตาม ก็ขอให้อย่ามีจิตคิดร้าย หรือคิดมาปล้นชิงก็พอแล้ว ทว่าดูคล้ายแม่เฒ่าหนานหาใช่คนประเภทนั้นไม่
แม่เฒ่าหนานส่ายหน้า “ไม่มี แค่รู้สึกว่าเจ้าไม่ได้มาหาแม่เฒ่าหนานตั้งนานแล้ว และก็นานมากแล้วที่ไม่มาขอให้ข้าทำขนมนี่ให้ ดังนั้นข้าก็เลยอยากทำขนมมาให้เจ้าน่ะ”
หลิ่วเจินเงียบงันไปชั่วครู่ จริงๆรึที่นางกับอีกฝ่ายเคยติดต่อกันมานานแล้ว แล้วนางก็ดันนึกไม่ออกเสียอีก?
แม่เฒ่าหนานคอยเงี่ยหูคอยฟังเป็นนาน ก็ไม่ได้ยินหญิงสาวตอบกลับ ดังนั้นหญิงชราจึงเอ่ยถาม“อะไรกัน? เจ้าจำไม่ได้แล้วหรือ? เป็นเพราะไม่ได้ไปมาหาสู่กันนานมาก เจ้าก็เลยลืมยายเฒ่าคนนี้ไปเสียแล้วใช่ไหม?”