บทที่ 26 โลหะผสม(อ่านฟรี08-12-2020)
หากคำนวณระยะทางจากเผ่าคนแคระของปรมจารย์ลานัสกับเมืองบันต้าเป็นเส้นตรงจะมีระยะทางไม่ถึงสองร้อยกิโลเมตร
แต่ถ้าคำนวณตามระยะการเดินทางมันก็ใกล้สามร้อยกิโลเมตร
ระยะทางสองร้อยกิโลเมตรแรกนั้นสามารถเดินทางโดยการนั้งรถม้าได้ มีเพียงเฉพาะที่ภูเขาซึ่งเป็นที่อยู่ของคนแคระเป็นระยะทางยี่สิบกิโลเมตรเท่านั้นที่ต้องเดินเท้า
สำหรับปรมจารย์ลานัสด้วยระยะทางเพียงเท่านี้เขาใช้เวลาเดินทางเพียงวันเดียวก็ถึงแล้ว
ซูยี่ออกเดินทางจากเมืองบันต้าในเวลาเช้าตรู่ เมื่อท้องฟ้ามืดลงเขาก็มองเห็นเปลวไฟจุดเล็กๆที่ปรมจารย์ลานัสกล่าวถึงข้างหน้าเขา
“เจ้าเห็นนั่นมั้ย เปลวไฟแต่ละดวงนั้นไม่ใช่ของจริง ไฟของพวกเราคนแคระจะไม่มีวันดับ!” เมื่อเขาพูดเช่นนี้ปรมจารย์ก็ยืดตัวขึ้นอย่างภาคภูมิใจ
น่าเสียดายที่ซูยี่ไม่มีแรงที่จะคุยกับเขาหลังจากเดินทางมาทั้งวัน และเขาก็ไม่ได้สนใจที่จะคุยเรื่องนี้กับเขา
เมื่อเห็นซูยี่มาเยือนหมู่บ้านของพวกเขาอย่างกะทันหันคนแคระในหมู่บ้านส่วนใหญ่ก็แสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา แต่เพราะซูยี่มากับปรมจารย์ลานัสพวกเขาจึงได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีอีกทั้งพวกเขายังจัดงานเลี้ยงต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่
คนแคระชื่นชอบไวน์มากดังนั้นพวกเขาจึงใช้ไวน์เพื่อต้อนรับแขก
ซูยี่จำไม่ได้ว่าเขาดื่มไปแล้วเกี่แก้วและไม่รู้ว่าเขาเมาไปตั้งแต่ตอนใหนเมื่อเขาลืมตาหลังจากฟื้นคืนสติมันก็สว่างแล้ว เป็นเวลาเช้าของวันถัดไป
ซูยี่ส่ายหัวเบาๆก็พวว่าเขาไม่ปวดหัวเลยมีแค่อาการเวียนหัวนิดๆเท่านั้น
ดูเหมือนว่าคนแคระไม่เพียง แต่ชอบไวน์เท่านั้น แต่พวกเขายังเชี่ยวชาญในการทำไวน์อีกด้วย หลังจากดื่มหนักเมื่อคืนที่ผ่านมาเขาไม่ได้มีอาการเมาค้างในวันรุ่งขึ้น
แน่นอนว่านี่เป็นเพราะความอดทนของซูยี่ที่ค่อนข้างดี
ที่โลกเดิมในฐานะวิศวกรเครื่องกลที่เก่งที่สุดคนหนึ่งของ บริษัท วิศวกรรมเครื่องกลที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ แม้ว่าซูยี่จะควบคุมตัวเองอย่างเคร่งครัดแต่เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการนัดทานอาหารค่ำต่างๆได้ ความอดทนต่อแอลกอฮอล์ของเขาได้รับการฝึกฝนจากสิ่งนี้ด้วย
เทคโนโลยีการหมักไวน์ของโลกนี้ไม่ได้รับการพัฒนาเหมือนบนโลกดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วระดับนี้ยังไม่สามารถเปรียบเทียบได้ สิ่งนี้เพิ่มความอดทนของซูยี่โดยทางอ้อมเป็นจำนวนมาก
“ หืมซูยี่เหรอ? ตื่นหรือยัง?” มีเสียงทุ้มๆดังมาจากข้างๆเขา
ซูยี่หันไปและเห็นคนแคระชายที่มีจมูกค่อนข้างใหญ่
“เจ้าคือ……” ซูยี่เกาหัวของเขา เขารู้สึกประทับใจกับคนแคระชายคนนี้ แต่เขานึกชื่อไม่ออก
“ ฮ่าฮ่าเจ้าเรียกข้าว่าแคมบี้ก็ได้นะ” คนแคระคนนั้นตบไหล่ซูยี่อย่างแรงขณะที่เขาหัวเราะออกมา“ข้าคิดว่ามนุษย์จะไม่สามารถดื่มได้มากขนาดนั้น แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะดื่มได้มากขนาดนั้นจริงๆ เจ้าดื่มจนเหลือสองคนสุดท้ายก่อนที่เจ้าจะเมาไม่เลวไม่เลว!”
ซูยี่หัวเราะ คนแคระชื่นชอบไวน์มากดังนั้นผู้ชายที่ดื่มไวน์ได้ส็หรับพวกเขาทุกคนนั้นเป็นคนดี ความอดทนต่อแอลกอฮอล์ที่เขาแสดงเมื่อคืนนี้ในงานเลี้ยงเป็นก้าวสำคัญสำหรับเขา
“ลานัสอยู่ที่ไหนเหรอ ทำไมข้าไม่เห็นเขาเลย” ซูยี่ถาม
“ไอ้เปี๊ยกลานัสไปหาหัวหน้าหมู่บ้านเขาบอกว่ามีเรื่องจะคุย ใช่แล้วข้าเกือบลืมไปเลยเขาบอกว่าถ้าเจ้าตื่นแล้วก็ให้ตามเขาไป เจ้าว่าอย่างไร จะไปตอนนี้เลยมั้ย? แต่เจ้าเพิ่งตื่นข้าคิดว่าเจ้าควรหาอะไรกินก่อนนะ”
ซูยี่ลูบท้องที่ว่างเปล่าของเขา เขาจึงจึงพยักหน้ารับเบาๆ
แคมบี้นำแพนเค้กสองชิ้นที่ทำจากส่วนผสมที่ไม่รู้จักซึ่งซูยี่ก็จัดการเสร็จอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ขอให้แคมบี้พาเขาไปพบกับหัวหน้า
ในเผ่าคนแคระของลานัสไม่ได้ใหญ่มากอะไรนัก ตามที่แคมบี้บอกที่เผ่ามีคนแคระทั้งหมดประมาณห้าร้อยคนเท่านั้น
ซูยี่ประเมินตามสิ่งที่เขาสังเกต ควรมีคนแคระชายที่โตเต็มวัยประมาณหนึ่งร้อยคนในเผ่าคนแคระ
สิ่งนี้ทำให้เขาผิดหวังเล็กน้อย เขาวางแผนที่จะจัดหาคนงานคนแคระให้เพียงพอในครั้งนี้ แต่ผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ของเผ่านี้มีเพียงร้อยคนเท่านั้น แม้ว่าทุกคนจะมีความสามารถระดับเดียวกับปรมจารย์ลานั้สแต่มันก็ยังขาดอยู่เล็กน้อย
“ใครบอกเจ้าว่ามีแต่คนแคระที่เป็นผู้ใหญ่เท่านั้นที่สามารถตีเหล็กได้”ซิลูก้าหัวหน้าเผ่าคนแคระตอบคำถามของซูยี่“ขอบอกไว้เลยนะพวกเราคนแคระเรียนรู้การผลิตไวน์และการตีเหล็กทันทีที่เราเกิด แม้แต่เด็กเล็ก ๆ ในเผ่าของเราก็ยังดีกว่าช่างตีเหล็กที่เป็นมนุษย์มาก!”
เมื่อเห็นท่าทางภาคภูมิใจของซิลูก้าและการสนับสนุนของปรมจารย์ลานัสและแคมบี้ที่อยู่ด้านข้างซูยี่ก็รู้สึกพูดไม่ออก เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อนที่จะพูดว่า“ถ้าอย่างนั้นท่านหัวหน้าเผ่าที่เคารพท่านช่วยให้ข้าจ้างช่างตีเหล็กจากเผ่าของท่านมาช่วยปรมจารย์ลานัสทำงานที่ข้ามอบหมายให้เขาไดหรือไม่?”
“เกี่ยวกับคำขอของเจ้าข้าได้คุยเรื่องนี้กับลานัสแล้ว”ซิลูก้าพยักหน้า“พูดอย่างมีเหตุผลข้าไม่มีเหตุผลที่จะหยุดเจ้า แต่มนุษย์เจ้าคิดว่าเป็นปัญหาหรือไม่? หากคนกลุ่มใหญ่ออกจากเผ่าจะส่งผลกระทบอย่างมากต่อชีวิตของสมาชิกในเผ่าของเราที่ยังอยู่ที่นี่ ไม่ต้องพูดถึงเจ้าจะรับประกันได้อย่างไรว่าสมาชิกเผ่าที่ทำงานในโรงงานมนุษย์ของเจ้าจะสามารถมีชีวิตที่ดีและจะได้รับค่าแรงที่สมควรได้รับ”
ซูยี่มองไปที่ปรมจารลานัส ซึ่งลานัสก็พยักหน้าตอบเล็กน้อย
ปรมาจารย์ลานัสได้พูดถึงปัญหานี้กับซูยี่ระหว่างทางแล้วซึ่งเป็นปัญหาที่ชนเผ่าคนแคระหลายคนต้องเผชิญ
แม้ว่าทุกเผ่าที่อาศัยอยู่ในทวีปไซน์จะอยู่อย่างสงบสุข แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกันในที่สุดและปัญหาต่างๆจะเกิดขึ้นเมื่ออยู่ร่วมกัน
ตัวอย่างเช่นแม้ว่าป์มจารย์ลานัสจะเป็นช่างตีเหล็กระดับปรมาจารย์ที่ได้รับการยอมรับในเมืองบันตาเพราะเขาเป็นคนแคระ แต่ก็มีปัญหามากมายสำหรับเขาที่อาศัยอยู่ในเมืองบันตา
แม้ว่าปัญหานี้จะเป็นวฺลูก้าที่พูดขึ้นมา แต่นี่ก็เป็นความกังวลในใจของคนแคระหลายคน
เป็นเพราะความกังวลเหล่านี้ทำให้คนแคระรวมตัวกันในหมู่บ้านเล็ก ๆ แทนที่จะเลือกที่จะอยู่ร่วมกับมนุษย์
ซูยี่พิจารณาเรื่องนี้มานานและพูดแบบสบาย ๆ ว่า“ท่านหัวหน้าเผ่าสามารถมั่นใจได้เนื่องจากข้าต้องการเชิญเพื่อนคนแคระมาทำงานให้ข้าเป็นธรรมดาที่ข้าจะแก้ปัญหาทั้งหมดของพวกเขา สำหรับความต้องการประจำวันของพวกเขาข้าได้คุยเรื่องนี้กับ ปรมจารย์ลานัสแล้วและข้าเชื่อว่าปรมจารย์ลานัสได้พูดถึงเรื่องนี้กับท่านแล้ว”
“ อืมเขาบอกว่าเจ้าจะทำพื้นที่พิเศษให้สมาชิกในเผ่าอาศัยอยู่ใกล้โรงงานของเจ้าและเจ้าจะดูแลเรื่องต่างๆและของใช้ในชีวิตประจำวันของพวกเขานี่เป็นสิ่งที่ดีมาก แต่ด้านอื่น ๆ ล่ะ? เจ้าแน่ใจหรือว่าสมาชิกเผ่าของข้าจะไม่ถูกเหยียดหยามและกดขี่จากพวกมนุษย์”
ซูยี่เผยรอยยิ้มจาง ๆ “ท่านหัวหน้าเผ่าข้าจะบอกคุณบางอย่างที่ข้าไม่เต็มใจที่จะยอมรับซึ่งก็คือมนุษย์เราค่อนข้างใส่ใจในเรื่องเชื้อชาติ ตราบใดที่อีกฝ่ายสามารถสร้างประโยชน์ให้เราได้เราก็สามารถเป็นเพื่อนกับพวกเขาได้และจะไม่มีปัญหากับพวกเขา ข้าคิดว่าท่านคงเห็นด้วยกับประเด็นนี้ใช่ไหม”
ซิลูก้าส่งเสียงตอบเย็น ๆ “แน่นอนข้ารู้เรื่องนี้”
“เมื่อเป็นแบบนี้แล้วท่านยังคิดว่ามันยังมีปัญหาอะไรอีกล่ะ? ดูอย่างปรมจารย์จารย์ลานัสเป็นตัวอย่าง แม้ว่าเขาจะเป็นคนแคระ แต่เนื่องจากทักษะการตีเหล็กที่ยอดเยี่ยมของเขาเขาสามารถสร้างประโยชน์มากมายให้กับผู้คนในเมืองบันตาและนั่นทำให้เขาได้รับความเคารพนับถือจากผู้คนมากมายในเมืองบันตา บางทีอาจจะมีปัญหากับชีวิตของเขา แต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่ทำให้ชีวิตของเขาไม่สะดวกเลยใช่ไหม”
ปรมจารย์ลานัสหัวเราะในเวลาที่เหมาะสมและกล่าวพร้อมกับพยักหน้าว่า“มันเป็นเช่นนี้จริงๆ เพื่อนกลุ่มนั้นในเมืองบันตาไม่กล้าทำให้ข้าขุ่นเคือง มีหลายสิ่งที่ช่างตีเหล็กมนุษย์ในเมืองบันตาทำไม่ได้และมีเพียงข้าเท่านั้นที่ทำได้ดังนั้นพวกเขาจะกล้าสร้างปัญหาให้ข้าได้อย่างไร?”
ซิลูก้าพิจารณาเรื่องนี้เล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า“ก็ดี แต่เจ้ายังไม่ตอบรื่องนี้เลย เจ้ากำลังจะพาผู้ใหญ่กลุ่มใหญ่ของเราไปสมาชิกเผ่าที่เหลือจะทำอะไรได้บ้าง? เจ้าต้องรู้แม้ว่าเราคนแคระจะรักไวน์และการตีเหล็ก แต่เราก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่ว่าจะเป็นการล่าสัตว์หรือการทำฟาร์มสมาชิกในเผ่าของเราก็น้อยอยู่แล้ว หากเจ้านำพวกเขาออกไปอีกมันจะส่งผลกระทบต่อเผ่าของเราอย่างมาก”
“ท่านหัวหน้าเผ่าข้ามีคำแนะนำที่ข้าหวังว่าท่านจะรับฟัง”
"ว่ามา"
“ข้าวางแผนที่จะสร้างห้องทดลองวิจัยที่นี่และหวังว่าเพื่อนคนแคระจะช่วยข้าค้นคว้าบางอย่างได้ แน่นอนว่าข้าจะส่งทุนวิจัยจำนวนหนึ่งให้ในแต่ละเดือนด้วย ส่วนจำนวน… .. ขอตั้งไว้ที่ห้าร้อยเหรียญทองสำหรับตอนนี้ หากห้องปฏิบัติการเกิดขึ้นและมีผลลัพธ์ที่ดีก็จะยังมีโบนัสให้เพิ่มด้วย ท่านหัวหน้าเผ่าท่านคิดอย่างไรกับคำแนะนำนี้”
เมื่อเสียงของเขาลดลงคนแคระทั้งสามในสถานที่ต่างก็ตกตะลึง
“ห้าร้อยเหรียญทอง?” ดวงตาของปรมจารย์ลานัสเบิกโพลง“ ซูยี่ทำไมเจ้าไม่บอกข้าว่าเจ้าต้องการสร้างห้องปฏิบัติการวิจัยที่นี่มาก่อน”
“ห้องปฏิบัติการวิจัย? มนุษย์เราเป็นคนแคระเก่งในการหลอมเท่านั้นเจ้าต้องการให้เราช่วยเจ้าค้นคว้าอะไร” ในฐานะหัวหน้าเผ่าซิลูก้ายังคงมีความกังวลอยู่
“มั่นใจได้เลยว่าสิ่งที่ท่านจะต้องค้นคว้านั้นเกี่ยวข้องกับการหลอมเป็นส่วนใหญ่ มันเกี่ยวข้องกับการค้นคว้าวัสดุ นี่คือแผนวิจัยท่านหัวหน้าเผ่ามาดูนี่สิ” ซูยี่หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากหน้าอกของเขา
ซิลูก้ามองดูแล้วก็อึ้งไปเล็กน้อย“โลหะผสม? นี่มันคืออะไร”
“รายละเอียดที่เป็นรูปธรรมได้ถูกเขียนไว้หมดแล้วหัวหน้าเผ่าสามารถค่อยๆดูได้”ซูยี่ตอบด้วยรอยยิ้ม“ตอนนี้ท่านหัวหน้าเผ่าท่านมีคำถามอะไรอีกไหม? หากมีสิ่งใดท่านยังไม่พอใจโปรดพูด ตราบเท่าที่ข้าทำได้ข้าจะตอบสนองคำขอของท่านแน่นอน”
ซิลูก้าและปรมจารย์ลานัสรวมถึงแคมบี้มองหน้ากันสองสามครั้งก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ “เอาล่ะมนุษย์ข้ายอมรับว่าข้ารู้สึกทึ่งกับคำพูดของเจ้าจริงๆ โดยพื้นฐานแล้วข้าเห็นด้วยกับเงื่อนไขของเจ้าและตกลงให้เจ้าคัดเลือกคนในเผ่า แต่สำหรับรายละเอียดที่เป็นรูปธรรมเรายังคงต้องหารืออย่างถูกต้อง”
ซูยี่เผยรอยยิ้มอย่างมีความสุขและตอบว่า“แน่นอน”
