44.เจอความคิดดี ๆ

“พวกข้า...ขอเล่นกับพวกท่านได้หรือไม่?” เด็กหญิงเล็ก ๆคนหนึ่งเขินจนตัวบิด

หลิ่วเจินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ พวกเจ้าเข้ามาเถิด” ว่าแล้วก็ยืนขึ้นและเปิดทางให้เหล่าเด็กตัวเล็ก ๆเข้ามา

ทันทีที่พวกเขาได้ยินหลิ่วเจินตอบตกลง พวกเด็ก ๆพลันเบิกตากว้างด้วยความยินดี ครั้นแล้วก็พากันเดินเข้าไปด้านใน

“พี่หลิ่วไม่เห็นร้ายอย่างที่ท่านแม่พูดเลย” เด็กชายคนหนึ่งในกลุ่ม กระซิบกระซาบกับเพื่อนรักอีกคน

เขาคิดว่าหลิ่วเจินไม่ได้ยินที่เขากระซิบ ทว่าที่จริงแล้วหลิ่วเจินได้ยินชัดเต็มสองหูเลย

หลิ่วเจินยังคงรอยยิ้มค้างไว้ ผู้อื่นรักจะพูดอะไร ก็พูดไป ไยนางต้องเดือดร้อนด้วย นางแค่มีชีวิตให้ดีก็พอ

กู้หรูเฟิงทอดมองหลิ่วเจินซึ่งไร้แววโกรธขึ้ง ปฏิบัติกับผู้อื่นอย่างอ่อนโยน ทว่าในอดีตนางฉุนเฉียวดุร้ายมาก  ช่างแตกต่างกับเมื่อก่อนอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ

ต่อมาทั้งสองคนก็เลิกเล่น แล้วนั่งพักดูอยู่ข้าง ๆ อีกทั้งสละแนวป้องกันให้เด็ก ๆ เล่นกัน

ขณะหลิ่วเจินเฝ้าดูเด็ก ๆเล่นกันอย่างร่าเริงสนุกสนานนั้น ครั้นแล้วจู่ ๆ ก็บังเกิดแสงสว่างวาบผ่านในหัว

การขยับตัวกะทันหันของนางทำให้กู้หรูเฟิงงุนงงเล็กน้อย “มีอันใดรึ?”

หลิ่วเจินมองหน้ากู้หรูเฟิง “บ้านเรามีเกลือ กับน้ำมันเหลืออยู่เท่าไร?”

“ดูคล้ายจะเหลืออยู่มากนะ” กู้หรูเฟิงนึกทบทวน

หลิ่วเจินพลันลุกขึ้นแล้วเดินเข้าครัวไป

กู้หรูเฟิงมองแผ่นหลังของหลิ่วเจินอย่างจนใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกผิดปกติ แสดงว่านางคงคิดอะไรขึ้นมาได้แล้ว

“น้ำมัน เกลือ และมันฝรั่ง...เฟรนซ์ฟราย มันฝรั่งทอด ทอดมันฝรั่ง....” หลิ่วเจินพูดงึมงำไปมา “โง่จริง ไฉนก่อนหน้านี้ ข้าไม่คิดถึงเรื่องนี้นะ?”

หญิงสาวค้นโน่นหานี่ไม่หยุด ครั้นแล้วก็หยิบเกลือ น้ำมัน และของอื่น ๆออกมา น้ำมันยังมีเหลืออยู่มาก  เกลือก็ด้วย หากหมดก็ค่อยซื้อเข้ามาเติมทีหลัง หลิ่วเจินคิดคำนวณ

ตอนนี้ในใจหญิงสาวคิดคำนวณไม่หยุด น้ำมันใช้ซ้ำได้สามถึงสี่ครั้ง เกลือต้องการไม่มาก มันฝรั่งไปเก็บเอาบนภูเขาได้ และตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ว่ามันฝรั่งสามารถกินได้ด้วย

ดวงตาของหลิ่วเจินทอดมองไปบนบานประตูห้องเก็บของใต้ดิน มีมันฝรั่งเหลืออยู่หลายสิบหัวในนั้น  นางสามารถปลูกเพิ่มได้ แล้วค่อยขึ้นเขาไปเก็บมาให้มาก ๆอีกที

ทีแรกลองทำดูสักสองสามครั้งก่อน ไม่รู้ว่าผู้คนที่นี่ชอบรสชาติแบบไหน หากทำมากเกินไป แล้วไม่มีใครชอบ จะเสียของเปล่า ๆ

ดังนั้นหญิงสาวจึงเริ่มทำเฟรนซ์ฟราย และมันฝรั่งทอด

ด้านนอกประตูเรือนในไม่ช้าก็มีกลิ่นหอมกรุ่นโชยมา เด็ก ๆเล่นสนุกกันจนเหนื่อย เริ่มหิวและสูดกลิ่นหอมที่ลอยโชยมาในอากาศ

“นี่มันอะไรน่ะ! กลิ่นหอมจังเลย!”

กู้หรูเฟิงก็ได้กลิ่นด้วย ในใจนึกอยากรู้นัก หลิ่วเจินทำของอะไรดี ๆอีกแล้วรึ จึงมองเข้าไปในตัวเรือนครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อหลิ่วเจินออกมาพร้อมกับจานเฟรนซ์ฟราย เหล่าเด็ก ๆพากันมามุงล้อมดูสิ่งที่ส่งกลิ่นหอมมากนั้น

“พวกเจ้าอยากลองชิมดูหรือไม่?” หลิ่วเจินลดจานลงต่ำเพื่อว่าเด็ก ๆจะได้หยิบถึง

พวกเด็ก ๆ มองสิ่งที่เป็นสีทองในจาน น้ำลายสอเมื่อได้กลิ่นหอมอันยั่วน้ำลายนี้  อาหารชนิดนี้เพิ่งตักร้อน ๆออกมาจากกระทะ และยังมีควันสีขาวลอยกรุ่นอยู่ ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็กลัวที่จะลองชิมดู

“แต่ว่า....แต่ว่าท่านแม่บอกว่า...” เด็กคนหนึ่งดึงชายเสื้อ ท่าทางลังเลอย่างหนัก ทว่าดวงตาเอาแต่จับจ้องไปที่อาหารในจาน “ท่านแม่บอกว่า หากคนบ้านนี้ให้ของกิน อย่าได้กิน กินเข้าไปจะ....จะสลบ ตื่นมาแล้วจะไม่เห็นท่านแม่อีก”

หลิ่วเจินหัวเราะก๊ากออกมา ทั้งหมดคืออะไรกันเนี่ย?  ที่แท้นางก็ถูกใส่ร้ายป้ายสีแบบนี้เองรึ? ช่างร้ายกายจริง ๆ

“เอ่อ ไม่เช่นนั้น คุณชายกู้กับข้าจะลองชิมให้เจ้าดูแล้วกัน เราจะได้รูกันว่าเราสามารถกินของนี่ได้หรือไม่ พวกเจ้าว่าอย่างไรล่ะ?” หลิ่วเจินถาม