ตอนที่แล้วตอนที่ 6 ดูดซับความสามารถ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 8 ขโมยไข่

ตอนที่ 7 ฆ่ามนุษย์ชั้นสูง


ตอนที่ 7 ฆ่ามนุษย์ชั้นสูง(รีไรท์)

เขาหาเสื้อมาใส่ทับไปอีกชั้นด้วยกลัวว่าจะมีใครเห็นคริสตัลที่หน้าอก และก็ออกมารวมกลับทุกคนที่ห้องนั่งเล่น

แต่เมื่อเข้ามาเขาก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่หดหู่เป็นอย่างมาก จึงหันไปถามน้องสาวของเขา

“น้องสาว ทุกคนเป็นอะไร?”

นิเรียที่ตอนนี้สีหน้าแสดงความกังวลและหันมาพูด “พี่ชาย...พ่อกับแม่จะเป็นอะไรไหม”

เธอชี้ไปที่ทีวีที่ตอนนี้กำลังนำเสนอข่าว ถึงเหตุการณ์ซอมบี้ฆ่าล้างมนุษย์อยู่โดยภาพนี้เป็นภาพสดที่ถูกถ่ายทอดสดทางเฮลิคอปเตอร์ของเมืองหลวงแห่งนี้

ซึ่งแม้กำลังทหารจะเข้ามาควบคุมสถานการณ์แล้วแต่ก็ยังไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย

การระบาดของซอมบี้ก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ตามมาด้วยความโกลาหลในการแย่งอาหาร การปล้นและการก่อจลาจลเกิดขึ้นไปทั่วทุกแห่งของเมืองหลวง และเมืองต่าง ๆ ที่อยู่ภายในประเทศไทกีล่า

ดังนั้นนิเรียเธอจึงกังวลมากเกี่ยวกับพ่อและแม่

ไนเรลยิ้มพร้อมกับบีบไปที่จมูกของเธอพร้อมกับพูดออกมา “ไม่ต้องกังวล! เราอย่าลืมสิว่า! พี่ได้โทรบอกให้พ่อกับแม่ซื้ออาหารและอาวุธเก็บไว้แล้วบ้างแล้ว พ่อกับแม่จะต้องไม่เป็นอะไร อีกอย่างพ่อกับแม่ก็เป็นชนชั้นสูงพวกเขาต้องมีคนมาคุ้มครองพาออกไปอย่างแน่นอน”

นิเรียรีบใช้มือปัดมือของไนเรลที่บีบจมูกของเธอออกจากนั้น “พี่หนูเชื่อพี่”

ภายในสถานการณ์เช่นนี้ ถ้าเธอไม่เชื่อพี่ชายของเธอแล้วเธอจะไปเชื่อใคร ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเขาจะพึ่งพาไม่ค่อยได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนพี่ชายของเธอจะเปลี่ยนไปในช่วงล่างหลัง ถึงขนาดที่ว่าตอนนี้เธอเชื่อฟังเขาทุกคำพูด

“อืมไปนอนเถอะ เดี่ยวพี่ออกไปจัดการพวกข้างนอกก่อน” ไนเรลกล่าวและหยิบดาบยาวทังสเตนเดินออกไป

ตอนนี้มันเป็นเวลา 2 ทุ่มกว่า ๆ แล้วดังนั้นจึงมืดเล็กน้อยแต่ก็ยังมีแสงจากหลอดไฟอยู่บ้าง

เขาเดาว่าไม่นานไฟ ก็คงจะดับและการสื่อสารก็จะถูกตัดขาด ตอนนี้สัญญาณโทรศัพท์ไม่สามารถใช้ได้แล้ว ต่อไปก็คงจะเป็นสัญญาณโทรทัศน์

แล้วจากนั้นที่เหลืออยู่ก็จะเป็นแค่สัญญาณวิทยุที่ยังออกอากาศฉุกเฉินอยู่

ไนเรลมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและคิดว่า ‘ในค่ำคืนนี้จะมีอีกสักกี่คนที่ต้องจบลง แต่เขาเดาว่ามันจะไม่น้อยอย่างแน่นอน’

หลังจากเดินมาถึงหน้าบ้านเขาก็หยิบดาบมาและแทงใส่ซอมบี้ที่กำลังกระแทกประตูลูกกรงเหล็กและพยายามเข้ามาในบ้าน

เขาใช้ดาบยาวทังสแตนแทงมันทีละตัวจนตายหมด

ซากศพของซอมบี้ 10 กว่าตัวกองกันอยู่หน้าบ้าน เขาทิ้งมันไว้แบบนั้นเพราะตอนนี้มันมืดแล้วจึงไม่เหมาะที่จะออกไปเก็บซากซอมบี้ไปทิ้ง

“ไว้รอเช้าก็แล้วกัน ค่อยให้คารอนและดามินมาเก็บ” ไนเรลสะบัดดาบยาวเพื่อให้เลือดและเศษเนื้อที่เกาะอยู่หลุดออก แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน

ไนเรลกลับมาแล้ว เขาก็เข้าไปนอนในห้องของตัวเองทันที ความเงียบก็ปกคลุมบ้านทั้งหลัง

เช้าวันต่อมาเมื่อเขาตื่นก็ได้ยินเสียงซอมบี้ที่อยู่หน้าบ้านมันกำลังร้องด้วยความหิวกระหาย เมื่อเขาเลิกผ้าม่านห้องของตัวเองที่อยู่บนชั้น 2 ออกเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นว่าทุกคนกำลังผลัดกันใช้มีดพกทังสแตนเเทงซอมบี้ทีละตัวทีละตัวอยู่

นิเรียยืนอยู่ด้านข้างใช้ปืนลูกโม่จ่อไปที่ซอมบี้ เพื่อระวังเผื่อเกิดเหตุการณ์ในกรณีฉุกเฉินขึ้นเธอจะได้ฆ่าซอมบี้ได้ทันที

ดาลิธดูจะตั้งใจอย่างมาก ส่วนไมน่านั้นก็กล้า ๆ กลัว ๆ อยู่ตลอดเวลาคนสุดท้ายเธอก็ไม่สามารถฆ่าซอมบี้ได้แม้แต่ตัวเดียว

พวกผู้ชายที่เห็นอย่างนั้นก็จัดการปิดงานซอมบี้ที่อยู่หน้าประตู

หลังจากนั้นทุกคนก็มารวมตัวกันที่ห้องครัวเพื่อรับกินอาหารเช้ากัน ขอถามก็ได้รู้สาเหตุว่าที่ทุกคนนั้น ทำไมถึงดูกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ มันก็เป็นเพราะว่าตอนนี้การสื่อสารทั้งหมดถูกตัดขาดไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน ตอนที่เขาหลับไปแล้ว

ไนเรลมองไปที่ตาของพวกเขา พี่ไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่อติดตามสถานการณ์จากรัฐบาล

“วันนี้พี่จะออกไปข้างนอกอีกไหม?” นิเรียถาม

ทันทีที่เธอถามทุกคนก็หันมามองไนเรลดูสายตาเดียวกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะออกไปข้างนอกเพื่อดูว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร

“วันนี้เหรอ คงจะไปตอนสาย ๆ” เขาคิดสักพักและตอบ

วันนี้เขาอยากจะรอออกไปล่าสัตว์กลายพันธุ์ตัวอื่นดู เผื่อเขาจะสามารถกินมันและได้ความสามารถใหม่ ๆ มา

“งั้นหนูไปด้วยได้ไหม?” นิเรียกล่าวด้วยสายตาขอร้อง แต่ทันใดนั้น คารอนและดามินก็จะขอไปด้วย

ดูเหมือนว่าทุกคนก็อยากจะออกไปดูว่าข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง ยกเว้นก็แต่ไมน่าที่ตอนนี้นิ่งเงียบอยู่

“จะไปก็ได้อยู่ แต่ต้องมีคนอยู่เฝ้าที่นี่” เขาพูดพร้อมกับรอฟังว่าใครจะอาสาอยู่เฝ้าบ้าน

ทุกคนมองหน้ากันเองไปมา ทันใดนั้นไมน่าก็พูดออกมา “ฉันจะอยู่เฝ้าให้เอง”

“งั้นเดี่ยวผมอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง” คารอนรีบอาสาออกมา เขารู้สึกเป็นห่วงไมน่าเป็นอย่างมาก เพราะเพิ่งจะเสียเพื่อนรักอย่างซินน่าไป จึงกลัวว่าเธอจะคิดอะไรไม่เข้าท่าก็ได้

“อืม” ไมน่าพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ แล้วก็น่ากินอาหารของเธอต่อ

“งั้นเป็นอันตกลงตามนี้รีบกันแล้วก็ไปเตรียมตัว” แต่ยังไม่ทันที่ไนเรลจะพูดจบดีนัก อยู่ ๆ ไฟก็ดับลง

“เกิดอะไรขึ้น” คารอนถามออกไป

“น่าจะไฟดับนะ” ไนเรลตอบขณะที่ตักอาหารในจานใส่ปาก ตอนนี้พวกเขายังมีอาหารสดที่แช่แข็งไว้อยู่บ้าง จึงทำให้ทำอาหารกินได้อยู่

“เป็นไปไม่ได้ โรงงานไฟฟ้าน่าจะถูกควบคุมโดยทหารแล้วนี่ ตามที่ข่าวออก เพราะฉะนั้นไม่น่าจะเกิดเหตุการณ์ไฟดับได้” ดามินรีบท้วงทันที

“แล้วถ้าโรงงานไฟ้ฟ้าหายไปแล้วละ” ไนเรลกล่าวและลุกออกไป

ทุกคนฟังแล้วก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย และคิดว่าพวกเขาคงไม่มีไฟฟ้าใช้อีกแล้วนับจากนี้

เมื่อถึง 9:00 โมงเช้า ทุกคนก็ออกมาจากบ้านและเคลียซอมบี้ระหว่างทางต้องเป็นบางครั้งเพื่อไม่ให้มันไปรวมตัวกันอยู่ที่หน้าบ้านของพวกเขา

ตอนนี้แสงแดดส่งมาบ้างเล็กน้อยเนื่องจากบนท้องฟ้าเต็มไปด้วยฝุ่นควัน ที่ลอยออกมาจากในตัวเมือง พวกเขาได้ยินเสียงระเบิดที่ดังออกมาอย่างต่อเนื่องจากไปไกล

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าดังมาจากการระเบิดของแก๊ส ถังน้ำมัน หรือว่าระเบิดของกำลังทหารที่ฝ่าเข้าไปเมื่อวาน

ไนเรลเดินอ้อมและหลีกเลี่ยงถนนใหญ่เนื่องจากว่าตอนนี้มีซอมบี้มารวมตัวกันอยู่หลายร้อยตัว เหตุการณ์ทหารยิงกับซอมบี้เมื่อวานที่ถนนใหญ่

“พี่ชาย เราจะไปกันที่ไหน?” นิเรียถามขึ้นมา

“เราจะไปล่าสัตว์กลายพันธุ์กัน พวกเรามนุษย์ชั้นสูงต้องการเนื้อกลายพันธุ์เพื่อเป็นพลังงานให้กับร่างกายที่ต้องการพลังงานที่สูง” ไนเรลอธิบาย

แต่ทันใดนั้นก็มีชายสองคนออกมาขว้างทางพวกเขาไว้ พร้อม กับซอมบี้ที่ถูกล่ามโซ่รถติดกับปลายไม้ไว้ 2 ตัว

ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าโจรมีผ้าคาดหัวอยู่ก็กล่าว “หยุด พวกเจ้าจะไปไหนเด็ก ๆ?”

ไนเรลมองไปที่ชายคนนั้นแล้ว อยู่ก็รู้สึกอยากกินขึ้นมา มันมาจากคริสตัลกลางหน้าอกอีกแล้ว นั้นทำให้ความรู้สึกแปลกใจอย่างมากทำไมเขารู้สึกอยากกินชายคนนี้

“มีอะไรตาลุงหัวงู?” ยังไม่ทันทีไนเรลจะตอบ ดาลิธก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน

ดาลิธดูจะกล้าไม่กลัวใคร เนื่องจากเธอฆ่าซอมบี้ได้เมื่อเช้านี้ จึงดูมั่นใจเป็นอย่างมากและไม่กลัวซอมบี้ทั้ง2 ตัว ที่ถูกต้องอยู่กับล่ามอยู่กับโซ่เหล็กเลยแม้แต่น้อย

“ใจกล้าดีนะ แม่หนูน้อยมานี่มะ” ดวงตาของตาลุงเปลี่ยนเป็นสีเขียวอ่อน ๆ และมองไปที่ดาลิธ เมื่อเธอมองเข้าไปที่ตาคู่นั้น

ทันใดนั้นร่างกายของดาลิธก็เหมือนจะขยับไปเอง และเดินเข้าไปหาตาลุงอย่างช้า ๆ ดวงตาของเธอว่างเปล่า

“แย่แล้ว! มนุษย์ชั้นสูงที่มีพลังประเภทจิตใจ” ไนเรลรีบตะโกนออกมา

ดูเหมือนว่าตาลุงคนนี้จะเป็นมนุษย์ชั้นสูงเช่นเดียวกัน ผ้าที่คาดอยู่บนหัวนั้น ก็เหมือนจะไว้ปกปิดคริสตัลที่อยู่บนหน้าผาก

ก็ไม่แปลกเพราะตัวของเขาและนิเรียเองก็หาอะไรมาปิดไว้อยู่

ไนเรลใส่หมวกเพื่อบังมันไว้ส่วนนิเรียใช้เส่นผมของเธอบังไว้ เหตุที่ต้องทำเช่นนี้ก็เพราะ

พึ่งจะเกิดเหตุการณ์ซอมบี้และการกลายพันธุ์เพียงไม่กี่วันเท่านั้น ดังนั้นสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์ชั้นสูง จึงยังไม่เป็นที่รู้จักและการที่อยู่ ๆ มีคริสตัล ปรากฏขึ้นมาบนหัว พวกที่มีพลังจึงกลัวว่าจะดูเข้าใจผิดคิดว่าเป็นพวกกลายพันธุ์ไม่ต่างจากซอมบี้

“โอ้ ไอ้หนุ่ม แกก็เป็นแบบเดี่ยวกับฉันงั้นหรือ? มาติดตามฉันดีกว่ามา ฉันจะขึ้นเป็นราชาของประเทศนี้และฆ่าซอมบี้ทั้งหมดแกว่าไง ฉันคือพระเจ้า แล้วสาว ๆ สวย ๆ จะเป็นของแกตามที่ต้องการ” ตาลุงพูดออกมาเสียงที่ดังมากจนน้ำลายกระเด็นไปทั่วพร้อมกับดึงผ้าที่คาดหัวออก

เผยให้เห็นเห็นคริสตัลรูปหยดน้ำที่อยู่บนศีรษะ ซึ่งก็ตรงกับความคิดของเขาที่ว่าคือมนุษย์ชั้นสูงที่มีพลังประเภทจิตใจ

“ปัญญาอ่อน” ไนเรลพูดออกไปและสั่งน้องสาวของเขาทันที “น้องสาวจัดการ”

นิเรียไม่ได้ยินสัญญาณเธอก็หยิบปืนลูกโม่ที่อยู่ข้างๆ เอวทั้งสองข้างออกมาแล้วยิงทันทีด้วยความเร็ว

ปัง!

ตาลุงมนุษย์ชั้นสูงรีบใช้ตัวของซอมบี้เข้ามาขวางลูกกระสุนไว้ทันทีแต่เขาคงคิดไม่ถึงว่าไม่ได้มีเพียงแค่ไนเรลที่เป็นมนุษย์มนุษย์ชั้นสูงเหมือนกันกับเขาแต่ยังมีนิเรียที่มีความสามารถ [ดวงตาเทพ S] อยู่อีก 1 คน

แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยิงไปที่จุดตายของตาลุง กระสุนยิงไปที่ไหล่ขวา แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้เขาเสียสมาธิในการควบคุมดาลิธ

“อ้าา” ดาลิธได้สติก็ตกใจเพราะเธอเกือบเดินไปให้ซอมบี้กัดซะแล้ว เธอรีบถอยหลังออกมาด้วยความกลัวทันที

“อ้าก ๆ” ตาลุงอีกคนตอนนี้ก็พึ่งรู้สึกตัวว่าถูกยิงที่ไหล่ เลือกไหลออกราวกับน้ำ เขาจับไปที่หัวไหล่ของตัวเองด้วยความเจ็บปวด ตาลุงมนุษย์ชั้นสูงรีบปล่อยมือจากที่จับโซ่ที่ล่ามซอมบี้อยู่และวิ่งหนีทันที

ขณะนั้น ตาลุงมนุษย์ชนสูงก็ใช้โอกาสนี้หันไปมองนิเรีย ทันใดนั้นนิเรียก็ ขยับตัวไม่ได้ซอมบี้รีบวิ่งเขาไปกัดเธอทันที

แต่ในจังหวะนั้น ไนเรลก็ใช้ดาบยาวเหวี่ยงตัดหัวซอมบี้ ขาดไป 1 ตัวและใช้ปืนยิงไปอีก 1 นัด ซอมบี้ทั้ง 2 ตัวล้มลงทันที

ไม่เห็นดังนั้นตาลุงมนุษย์ชั้นสูง ก็เปลี่ยนเป้าหมายการควบคุมมาที่ไนเรล ดวงตาสีเขียวของเขามองไปที่ไนเรลทันที

แต่แน่นอนว่าไนเรลเคยเผชิญกับมนุษย์ชั้นสูงที่มีพลังประเภทจิตใจมามากมายในชีวิตที่แล้ว

เขาจึงหลับตาลงที เพื่อไม่ให้ถูกควบคุมจากนั้นก็ยิงไปทางตำแหน่งที่ตาลุงอยู่ กระสุนยิงเข้าไปที่ท้องน้อยอย่างรุนแรงจนทะลุออกไปด้านหลังเป็นรูโหว่

“อั๊ก ๆ” ร่างของตาลุงล้มลงพร้อมกับกระอักเลือดออกมา

ไนเรลเดินไปโดยมองแค่ที่พื้นเท่านั้นเพื่อไม่ให้โดนควบคุม จากนั้นก็ใช้ปืนจ่อไปที่หัวของตาลุง

“ปล่อย ๆ ข้าไปเถอะ เราแค่เข้าใจผิดก็แค่นั้นไม่เห็นต้องฆ่ากันเลย”

ทันใดนั้นดาลิธก็พูดออกมา “พี่ไนเรลเขาเป็นคนนะ? ถ้าพี่ฆ่าจะกลายเป็นฆาตกร...”

ก็ยังพูดไม่ทันขาดคำ เธอก็วิ่งเขามาหาไนเรลทันทีพร้อมกับมีดทำครัวขนาดเล็กที่เธอเอามาด้วย

“ดาลิธทำอะไรนะ?” ดามินที่ยืนด้านข้างก็พยายามจะดึงเธอ

ปัง! ปัง!

ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้น และดาลิธก็หยุดวิ่งใส่ไนเรลพร้อมกับสิ้นเสียงปืน

เสียงปืนที่เกิดขึ้นมาจากการที่ไนเรลยิงไปที่หัวของตาลุงมนุษย์ชั้นสูงจนเป็นรูถึง 2 นัด

ไนเรลส่ายหัวพน้อมกับเก็บปืนลงและพูดออกมาว่า “พลังประเภทจิตใจอยู่กับแกช่างเสียของจริง ๆ”

ดาลิธ เธอดูจะงงๆ อย่างมาก เธอทำอะไรลงไป ไม่ใช่ว่าเธอแค่จะพยายามห้ามไม่ให้ไนเรลฆ่าคนไม่ใช่หรือ

เธอทิ้งมีดที่อยู่ในมือทันทีด้วยความตกใจ มันคือมีดที่ดาลิธแอบหยิบออกมาไว้ใช้ในการป้องกันตัว

“พี่ไนเรล ฉัน...ฉันไม่ได้...”

เพี๊ยะ!

ไนเรลไปตบหน้าดาลิธในทันที “จำไว้เป็นบทเรียน”

ที่จริงไนเรลรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมาเขาพยายามบอกกับทุกคนว่าโลกใบนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว ให้ยอมรับความจริง แต่ดาลิธก็ยังใช้วิธีการคิดแบบเดิม ๆ ตัดสินและก็เกือบที่จะฆ่าเขาเพราะความเห็นใจที่มีต่อศัตรู

“คนที่ไม่อยู่กับความเป็นจริง ก็จะตายในที่สุด” ไนเรลกล่าวพร้อมกับก้าวข้ามศพของตาลุงไม่ต้องส่งไปอย่างเย็นชา “ซอมบี้ทั้ง 2 ตัวนั้น คือคนที่พวกมันจับมาและบังคับให้กลายเป็นซอมบี้”

เขาชี้ไปที่ศพของซอมบี้ เขาเดาว่าพวกมันน่าจะพึ่งเป็นซอมบี้ได้ไม่ถึงวันด้วยซ้ำ พวกมันน่าจะถูกควบคุมร่างกายโดยมนุษย์ชั้นสูงคนนั้น แล้วเดินไปให้ซอมบี้กัดเองเลยด้วยซ้ำ

เขาทิ้งศพของมนุษย์ชั้นสูงคนนั้นไว้อย่างนั้น คริสตัลที่อยู่บนหน้าผาเมื่อเจ้าของร่างกายไปมันก็ค่อย ๆ สีซีดจางลงไป

ถึงแม้ว่าพลังประเภทจิตใจจะล่อลวงเขาอย่างมาก อีกทั้งดูเหมือน คริสตัลกลางหน้าอกมันก็อยากให้เขากินแต่ไนเรลก็ไม่คิดที่จะกินเนื้อพวกเดียวกันอีก

เขาพยายามห้ามตัวเอง และเดินออกมา แล้วพอจะสรุปได้ว่ามันไม่ใช่เขาอยากกินแต่มันเป็นเพราะว่าในสายตาของเขาทุกสิ่งที่พัฒนาการคืออาหาร

มันเหมือนกับว่าเขาคือนักล่าที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร แต่ทำไมเขาถึงไม่อยากกินนิเรียที่เป็นมนุษย์ชั้นสูง ที่วิวัฒนาการเช่นเดียวกัน

‘หรือมันอาจจะเป็นเพราะว่าสัญชาตญาณบอกว่าเธอคือน้องสาวของเรา’ ไนเรลคิดขณะที่เดินอยู่

“พี่ชายเราจะไปที่ไหนต่อ?” นิเรียที่ยืนอยู่ ด้านข้างถามออกมา

“เราจะไปตามฆ่าอีกคน เพื่อตัดปัญหาในอนาคต” เขาตอบพร้อมกับเดินตามรอยเลือดไป

ดามินและดาลิธ เดินห่างออกจากไนเรลเล็กน้อยด้วยความกลัว เพราะถึงอย่างไรไนเรลก็พึ่งฆ่าคน ฆ่าคนจริง ๆ โดยเฉพาะดาลิธ ถึงเธอจะเป็นคนกล้า แต่เมื่อเห็นว่ามีคนถูกฆ่าตายต่อหน้าก็ถึงกลับท้องไส้ปันป่วนทันทีเมื่อนึกถึงภาพนั้น

แต่กลับต่างจากนิเรียทำก็ทำตัวเหมือนปกติ เพราะคิดว่าที่ไนเรลทำก็เพื่อปกป้องเธอก็เท่านั้น

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด