ตอนที่แล้วตอนที่ 237-238
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 241-242

ตอนที่ 239-240


กำลังโหลดไฟล์

ตอนที่ 239 : ลั่วฉวนพึงพอใจ

เพลงนี้เป็นเหยาซือหยานได้ฟังจากเถ้าแก่ฮัมเพลง เพราะแบบนั้นนางจึงจำมา

แม้ท่วงทำนองแปลกไปบ้าง ทว่าก็ยังฟังรื่นหู

จากเนื้อดนตรี มันก็มากพอให้ทราบว่าเป็นเพลงที่มีชีวิตชีวา

ไม่สำคัญว่าอยู่โลกไหน บทเพลงก็เป็นสิ่งที่เข้าถึงได้

เหยาซือหยานยังคงฮัมเพลงไปอย่างต่อเนื่อง

ภาพฉากตัวนางขณะนี้ ราวกับเป็นราชินีผู้สูงศักดิ์ซึ่งงดงามกำลังฮัมเพลงในภาพเขียน

และมันยังให้อารมณ์คล้ายภาพความรักอันโศกา

“พี่ซือหยาน เพลงท่วงทำนองไพเราะดีนะ”

กู่หยุนซีที่เข้ามาจ่ายผลึกวิญญาณจึงได้ยินบทเพลงของเหยาซือหยาน ขณะนี้กล่าวถามออกด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“เป็นข้าไม่ทราบนาม” เหยาซือหยานยิ้มตอบ “เป็นเพลงที่ได้ยินจากเถ้าแก่”

“โอ้” กู่หยุนซีพยักหน้ารับก่อนจะครุ่นคิดไปครู่ “บทเพลงนี้แปลกหูอย่างไม่เคยได้ยินมาก่อน”

ด้วยฐานะองค์หญิงเล็กแห่งจักรวรรดิ อีกทั้งยังเป็นศิษย์สถาบันวิญญาณเมฆา กู่หยุนซีจึงได้อ่านหนังสือที่ข้องเกี่ยวกับศิลปะหลายแขนง เป็นผลให้นางทราบเรื่องราวของบทเพลงทั้งหลาย

กระนั้นนางกลับไม่เคยได้ยินท่วงทำนองที่เผยจากปากเหยาซือหยาน

ไม่เพียงแต่มันง่ายเข้าใจ ทว่าบทเพลงนี้ยังให้ความรู้สึกว่างดงาม

“บางทีเถ้าแก่อาจแต่งเอง” เหยาซือหยานคิดไปครู่ก่อนจะคาดเดาออก

“กระนั้นเนื้อบรรเลงนี้คล้ายเหมาะสมกับเรื่องราวอย่างเช่นจักรพรรดิรำพึงถึงอิสตรี” กู่หยุนซีเกิดข้อสงสัย

ใจของเหยาซือหยานต้องสั่นไหวขึ้นมา

หรือเถ้าแก่จะมีสตรีอื่นอยู่ในใจงั้นหรือ?

ขณะนี้นางอดไม่ได้ที่จะหันมองทางลั่วฉวนที่ทางเข้าร้าน

ถัดจากนั้นด้วยเพราะอะไรไม่ทราบ นางคล้ายโล่งอก

คล้ายว่าจะเป็นความกังวลที่เกินเลย

ด้วยนิสัยอย่างเถ้าแก่ ยังจะมีอื่นใดในโลกให้สนใจอีกหรือ?

ที่รักชอบแท้จริงคงเป็นปลาตากเกลืออย่างเช่นทุกวันนี้...

คิกคิกคิก เพียงแค่คิดก็ทำนางหัวเราะแล้ว!

เถ้าแก่เป็นบุรุษปราดเปรื่อง แต่แล้วกลับมีนิสัยชอบทำตัวเป็นปลาตากแห้ง!

“เรื่องนี้ถามเถ้าแก่น่าจะดีกว่า” เหยาซือหยานกล่าวบอก

ถัดจากนั้นคนทั้งสองจึงเดินไปหาลั่วฉวน

“เถ้าแก่ เถ้าแก่...”

ทั้งสองกล่าวเรียกเสียงอ่อนนุ่ม

ไม่ช้าลั่วฉวนที่คล้ายหลับไปจึงตื่นขึ้นเพราะเสียงเรียก

เมื่อลืมตาตื่น ที่พบเห็นคือสองโฉมงาม

หากให้กล่าว สิ่งสวยงามนั้นทำให้ผู้คนยินดีได้

ด้วยเหตุนี้ความโกรธของลั่วฉวนที่ถูกปลุกขึ้นมาจึงเลือนหายในพริบตา

“มีอะไรหรือ?” ลั่วฉวนลุกขึ้นพร้อมกล่าวถาม

“เพียงอยากสอบถามเถ้าแก่ ว่าบทเพลงนี้เป็นเถ้าแก่แต่งขึ้นเองหรือ?” เหยาซือหยานกล่าวถาม

แม้สงสัยว่าทำไมเหยาซือหยานจึงถามเช่นนี้ กระนั้นลั่วฉวนกลับส่ายศีรษะ “ไม่ใช่”

บทเพลงเช่นนี้ ด้วยพรสวรรค์ทางศิลป์ของลั่วฉวนไม่มีทางแต่งขึ้นได้!

แม้เป็นต่างโลก ต่อให้ลั่วฉวนกล่าวอ้างว่าแต่งขึ้นก็ต้องมีคนเชื่อ ทว่าเขาไม่ทำ

“เป็นเช่นนี้” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ

ได้ทราบคำตอบจากปากเถ้าแก่ เวลานี้นางค่อยถอนหายใจโล่งอกอยู่ภายใน

“เถ้าแก่ บทเพลงนี้มีนามหรือไม่?” กู่หยุนซีอดไม่ได้ที่จะถามต่อ

“โลกที่เหนื่อยล้า”

“ชื่อที่ดี!”

กู่หยุนซีและเหยาซือหยานต้องประหลาดใจกับชื่อ

ลั่วฉวนค่อนข้างพึงพอใจกับปฏิกิริยาของทั้งสอง

มันเหมือนเรื่องราวท้องถิ่นได้สืบทอดต่อไปยังคนต่างโลกให้เกิดความประทับใจ

ขณะเดียวกันนี้ลั่วฉวนก็พลันบังเกิดความคิดขึ้นมาได้

ตอนที่ 240 : เถ้าแก่คิดจัดงานวัฒนธรรม

ทวีปเทียนหลันแห่งนี้ คล้ายว่าไม่มีสิ่งเช่นสื่อบันเทิง

ผู้ฝึกตนทั้งหลายนอกจากทานอาหาร ดื่ม และหลับนอน ที่เหลือก็เอาแต่ฝึกฝน

สำหรับผู้คนทั่วไป เมื่อใดว่างพวกเขาจึงไปหาหนังสืออ่านหรือรับฟังบทเพลง

ส่วนการท่องเที่ยวโลกหล้าเช่นภูเขาอะไรนั้นหาได้มีไม่!

ทวีปเทียนหลันแห่งนี้ สถานที่ซึ่งงดงามมักมีสัตว์อสูรคงอยู่

ผู้คนทั่วไปที่คิดอยากท่องโลกชมนกชมไม้บนภูเขา หากไม่มีผู้ฝึกตนคุ้มกัน เช่นนั้นไม่ต่างอะไรกับแส่หาความตาย...

กล่าวได้ว่านอกเหนือจากพลังงานวิญญาณในโลกใบนี้แล้ว ระดับของวัฒนธรรมนั้นไม่ต่างอะไรกับยุคหิน

ในสายตาของลั่วฉวน คือมันน่าเบื่อจนเกินไป!

หลังอยู่อาศัยในทวีปเทียนหลันมาหลายวัน บอกกล่าวตามตรงว่าลั่วฉวนคิดถึงระบบเครือข่ายของดาวเคราะห์สีฟ้าครามใจแทบขาด

หรือควรเริ่มสร้างสิ่งบันเทิงที่นี่เสียตอนนี้เลยดี?

นั่นคล้ายจะเป็นเรื่องใหญ่!

ในช่วงระยะเวลาอันสั้น ความคิดนับไม่ถ้วนได้ผุดขึ้นภายในใจของลั่วฉวน

“เถ้าแก่ เถ้าแก่?”

เสียงตะโกนของเหยาซือหยานทำลั่วฉวนดึงสติกลับคืนมาได้

“หือ? มีเรื่องอะไรหรือ?” ลั่วฉวนกล่าวถามโดยสีหน้าไม่แปรเปลี่ยนแม้เพิ่งดึงสติกลับคืนมาได้ก็ตาม

“เถ้าแก่มีเพลงอื่นอีกหรือไม่?” เหยาซือหยานกล่าวถาม “ข้าคิดอยากได้ฟัง”

ลั่วฉวนพยักหน้ารับ “มีมากมาย ไว้เขียนให้ในภายหลัง”

“วิเศษแล้ว! ขอบคุณเถ้าแก่!” รอยยิ้มฉายชัดที่ใบหน้าของเหยาซือหยาน

พูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง เหยาซือหยานจึงกลับไปดูแลร้านต่อ

ลั่วฉวนก็อาบไล้แสงตะวันต่อเนื่อง ภายในใจเกิดความคิดมากมายวนเวียน

บอกกล่าวตามตรง เมื่อครู่นี้ความนึกคิดถึงเหยาซือหยานได้ปรากฏในใจของเขาวูบหนึ่ง

ตัวตนอันงดงามสมบูรณ์ เสียงใส หากร้องเพลงออก เช่นนั้นย่อมโด่งดังได้ไม่ยาก!

ทว่าความคิดนี้คงอยู่ได้เพียงครู่ลั่วฉวนก็ปฏิเสธมันกลับคืนเข้าไป

ด้วยนิสัยเช่นเหยาซือหยาน นางคงไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่

อีกทั้งยังเป็นเสมียนประจำร้านแล้ว ยังจะให้ร้องเพลงไปทำอะไรอีก? ร้องเพลงเล่นนั้นก็ว่าไปอย่าง...

“ส่งมอบภารกิจ เจ้าของร้านตรวจสอบด้วย”

เสียงระบบที่คล้ายหายไปนานพลันดังขึ้นในใจของลั่วฉวน

ลั่วฉวนประหลาดใจ ความคิดส่งเดชของเขานั้นกลับกระตุ้นภารกิจของระบบเสียอย่างนั้นหรือ?

คิดได้ลั่วฉวนจึงเปิดหน้าต่างข้อมูลมารับชม

หน้าต่างโปร่งแสงแสดงผลให้พบเห็นกลางอากาศ

ขณะนี้ที่เหนือตำแหน่งข้อมูลภารกิจมีการส่งเนื้อหาใหม่เข้ามา

“ภารกิจรอง ด้วยฐานะเจ้าของร้าน ท่านต้องคุ้มครองความปลอดภัยของพนักงานประจำร้านและต้านรับศัตรูที่แข็งแกร่งซึ่งมาเยือน รางวัลคือการสุ่มโชคพิเศษ”

ขณะเดียวกันนี้เขาจึงหันไปมองความคืบหน้าของภารกิจหลัก

“ภารกิจหลัก ได้รับหนึ่งล้านผลึกวิญญาณ ระยะเวลาคงเหลือ 37 วัน รางวัลคือได้รับโอกาสสุ่มโชค สถานะความคืบหน้า : 550,000/1,000,000”

เพียงเกือบสัปดาห์ กลายเป็นว่าได้รับมากอีกกว่าสามแสนผลึกวิญญาณแล้ว

เดิมฉินหยุนยังกังวลว่าภารกิจหลักนี้อาจทำไม่สำเร็จ กระนั้นตอนนี้คล้ายไม่มีอะไรน่าห่วง

พิจารณาจากความคืบหน้าตอนนี้ เกรงว่าอีกสองสัปดาห์ภารกิจนี้ก็สำเร็จแล้ว

ถึงตอนนั้นเขาจะได้รับโอกาสสุ่มโชคอีกครั้ง

ลั่วฉวนคาดหวังได้รับของดี หากได้รับของดีมาละก็...

ถัดจากนั้นเขาจึงหันความสนใจไปทางภารกิจรอง

รางวัลคือการสุ่มโชคพิเศษ!

เพียงคำว่าพิเศษมันก็ทำลั่วฉวนตื่นเต้นยินดีได้แล้ว

สุ่มโชคพิเศษครั้งล่าสุดคือได้รับไวน์หยก นั่นเป็นวัตถุต่อต้านฟ้าดินแม้ว่าจะมีขายอย่างจำกัดก็ตาม

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด