42.กอด

หลิ่วเจินพลันหยุดงานในมือ คล้ายนึกอะไรขึ้นมาได้ “ท่านมีอาหารอะไรที่ห้ามกินบ้างหรือไม่?

กู้หรูเฟิงสะดุ้งโหยงเมื่อโดนหลิ่วเจินถาม เขาคิดว่าหลิ่วเจินต้องรู้แน่ว่าตนเองกำลังจ้องมองนางอยู่

“ไม่...ไม่มี”  ชายหนุ่มเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก ยามที่ตอบไป

หลิ่วเจินหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นกู้หรูเฟิงนอนอยู่นเตียงแล้ว  หลังจากกวาดตามองสำรวจอีกฝ่าย “ไม่มีก็ดีแล้ว ท่านนอนเถิด ราตรีสวัสดิ์” หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็หันกลับไปทำงานที่ยังค้างอยู่

หลิ่วเจินไม่วายขบคิด หากกู้หรูเฟิงไม่มีของที่ห้ามกิน แล้วเหตุใดแผลเป็นบนใบหน้าเขาดูจะขยายตัวใหญ่ขึ้น อย่าบอกนะว่าถูกพิษ? นางเองก็จำไม่ได้ว่ามีพิษอะไรบ้างที่ทำให้เป็นแบบนี้

หลิ่วเจินขบคิดอยู่เป็นนาน ก็ได้ข้อสรุปว่า สาเหตุอาจมาจากอะไรบางอย่างในโลกยุคนี้ ซึ่งนางที่มาจากยุคสมัยใหม่ไม่รู้จัก

เป็นไปได้ว่ากู้หรูเฟิงอาจแพ้อาหาร หรือไม่ก็ถูกพิษหรืออะไรสักอย่าง  หากจะให้ระบุลงไปว่าเกี่ยวกับอะไรนั้น ก็ต้องตรวจหาและศึกษาค้นคว้ากันต่อ

หลังจากหลิ่วเจินเสร็จงานบ้านทุกอย่างแล้ว นางก็ปูที่นอนบนพื้น ก่อนนอน ก็มิวายเพ่งมองกู้หรูเฟิงที่นอนอยู่บนเตียง สุดท้ายหญิงสาวได้ห่มผ้าเพิ่มอีกฝืนให้เขา ก่อนตัวเองจะสอดตัวนอนในกองผ้าห่มบนพื้น

หลังหญิงสาวผล็อยหลับไป และลมหายใจยาวและคงที่แล้ว กู้หรูเฟิงก็ลืมตาขึ้น

กู้หรูเฟิงจิกผ้าห่มในมือ หลิ่วเจินต้องหนาวมากแน่เลย ซ้ำตอนนี้ยังห่มผ้าเพิ่มให้เขาอีกผืน....

ชายหนุ่มค่อย ๆหย่อนปลายเท้าลงบนพื้น แล้วเดินด้วยปลายเท้า ย่องไปอุ้มหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ไปวางนอนบนเตียง แล้วห่มผ้าห่มให้อีกฝ่าย

กู้หรูเฟิงกำลังกอดหลิ่วเจิน แม้จะมีผ้าห่มหลายผืน ทว่าคงหนาไม่พอแน่ ดังนั้นเขาจึงใช้ความร้อนในร่างกายเขา อุ่นแผ่นหลังของหลิ่วเจิน ตอนที่เริ่มกอด ชายหนุ่มพบว่าทั้งร่างของหลิ่วเจินเย็นจัดเหมือนก้อนน้ำแข็ง

กู้หรูเฟิงรู้สึกว่าทำแบบนี้ดีมากเลย และนึกในใจว่า หากเขาสามารถทำแบบนี้ได้ตลอดไป ก็คงจะดี

ยามหลิ่วเจินตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น นางก็แทบกระโดดเหยงทันใด

แขนของกู้รูเฟิงโอบรอบเอวนาง แล้วแผ่นหลังของนางก็แนบชิดแผ่นอกเขา  นางโดนอีกฝ่ายกอดไว้ทั้งตัว คนสองคนกอดกันกลม แม้จะมีเสื้อผ้าคั่นอยู่ ทว่าก็รู้สึกคล้ายแนบชิดสนิทกันจนไม่มีช่องว่าง

หลิ่วเจินไม่กล้าลุกขึ้น เพราะกลัวเขิน นางนอนอยู่ด้านในติดแหง็กอยู่ระหว่างผนังห้องกับกู้หรูเฟิง

หลิ่วเจินนึกในใจ นางขี้นไปนอนบนเตียงตั้งแต่เมื่อไร?  เมื่อคืนนางเดินละเมอรึ?

อย่างไรก็ตาม กู้หรูเฟิงไม่ได้ให้โอกาสหญิงสาวคิดมากนัก เพราะเขารู้สึกว่าคนในอ้อมแขนขยับตัว จึงได้ตื่นขึ้นมาด้วยคิดว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น

หลิ่วเจินเอี้ยวหลังไปมองเล็กน้อย แล้วก็เห็นกู้หรูเฟิงที่ลืมตามองอยู่  คนทั้งสองต่างจ้องตากันเป็นนาน ในไม่ช้าหลิ่วเจินก็รู้สึกว่าหน้าตนเองเห่อร้อน

“อรุณสวัสดิ์” หลิ่วเจินโพล่งทำลายความกระอักกระอ่วน

กู้หรูเฟิงตระหนักได้ว่าแขนของตนยังโอบรอบเอวหลิ่วเจินอยู่ เขาจึงหดมือกลับทันใด แล้วลุกขึ้นนั่ง ไม่กล้ามองหลิ่วเจิน

หลิ่วเจินไม่สนใจ นางข้ามตัวกู้หรูเฟิง แล้วลงจากเตียง แต่เมื่อเท้าแตะพื้นหญิงสาวถึงกับตัวสั่น  “อูย  หนาวชิบ....”  หลิ่วเจินบ่นอุบ

“เจ้ารีบใส่รองเท้าด้วย! ในวันที่อากาศหนาวอย่างนี้ เจ้าอาจเป็นหวัดได้” กู้หรูเฟิงพลันหยิบเสื้อนวมใส่ให้หลิ่วเจิน พลางบอกกล่าว

หลิ่วเจินกระโดดไปสวมรองเท้า กู้หรูเฟิงซึ่งมองอยู่ด้านหลัง ก็อดหัวเราะไม่ได้ ท่าทางของหลิ่วเจินแบบนี้ดูน่ารักจริง ๆ

พอหญิงสาวผลักประตูเปิดออก จึงพบว่ามีหิมะเป็นชั้นหนาอยู่ด้านหลังประตู “โอ ข้าต้องกวาดหิมะอีกแล้ว” หลิ่วเจินรู้สึกปวดหัวขึ้นมา ในสถานที่เช่นนี้ พอถึงฤดูหนาว ก็ต้องทำงานแบบนี้ทุกวัน

ไม่รู้ว่าจะใช้วิธีอะไรดีถึงสามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้รวดเร็ว

กู้หรูเฟิงเดินตามมาข้างหลัง และเตรียมจะออกไป เมื่อเดินมาใกล้หลิ่วเจิน จึงได้ยินสิ่งที่หลิ่วเจินบ่น