บทที่ 139 : ฆ่า!
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ออกัสตินกลับมาพร้อมกับร่างกายที่เปื้อนไปด้วยเลือด สิ่งมีชีวิตในความมืดทั้งหมดในหุบเขาถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ
มีเพียงซากศพของชนเผ่าเท่านั้นที่ยังคงสภาพสมบูรณ์
เขาเดินช้าๆไปที่ทางเข้าถ้ำและสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะถอดผ้าที่ปิดตาออก เขามองไปที่วิลเลียมที่รออยู่และยกดาบขึ้น “มาดูซิว่าเจ้าก้าวหน้าไปไกลแค่ไหน?”
วิลเลียมเหลือบมองไปที่ออกัสตินที่ยังคงฟื้นฟูพลังการต่อสู้อยู่ เขาวางมือขวาบนด้ามดาบแล้วถามด้วยเสียงทุ้มว่า “ตอนนี้เลยหรอ?”
"หุบปากไปได้ละ"
“ฆ่า!” ออกัสตินเป็นเหมือนแสงแดดที่แผดจ้า เมื่อเขาปรากฏตัวต่อหน้าวิลเลียมก็ทำให้ร้อนจนหายใจลำบาก
วิลเลียมปลดดาบออก พลังจากดาบสีน้ำเงินสายเล็กๆพุ่งไปตัดเปลวไฟออกเป็นครึ่ง จากนั้นร่างสองร่างก็เข้าปะทะกัน
ปัง
การปะทะกันครั้งนี้ก่อให้เกิดความปั่นป่วนของอากาศที่แบ่งออกเป็นสองสีชัดเจน หุบเขาเล็ก ๆ สั่นสะเทือน ใบไม้เถาวัลย์ถูกพัดหมุนวนไปตามความปั่นป่วน ขณะที่ก้อนกรวดร่วงหล่นลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน
ต่อมา
พลังจากดาบปรากฏขึ้นมากมาย
ทั้งสายฟ้าและเปลวไฟที่ดุร้าย
สามารถมองเห็นร่างสองร่างกำลังต่อสู้กันท่ามกลางพลังต่อสู้ที่หลากหลาย เสียงควันระเบิดยังคงดังอยู่รอบตัวพวกเขา
วิลเลียมไม่สามารถเคลื่อนไหวต่อสู้กับออกัสตินได้ เขาไม่แม้แต่จะปลดดาบสั้นของตนได้ด้วยซ้า ทั้งสองคนกำลังพัวพันกับการร่ายรำแห่งความตายและในช่วงเวลาสั้น ๆ พวกเขาแลกเปลี่ยนกระบวนท่ากันไปนับสิบซึ่งเป็นเส้นทางสู่การเผาเครื่องหมายบนชุดเกราะของอีกฝ่าย
ปัง
ออกัสตินส่งหมัดออกไป แต่วิลเลียมหลบได้ หมัดเพลิงหมัดนั้นได้สร้างหลุมทำลายล้างที่เนินเขาและสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งพื้นดิน
ในวินาทีถัดไป
วิลเลียมชนศีรษะของเขาเข้ากับใบหน้าของออกัสตินและบังคับให้เขาถอยหลังไปหลายสิบเมตรวิลเลียมตามมาอย่างใกล้ชิดและเฉือนเข้าที่คอของออกัสติน
แกร็ก
ออกัสตินเอาแขนเข้าปัดป้อง พลังงานดาบสีน้ำเงินจึงฟันเข้าที่กระดูกของเขา ในขณะเดียวกันออกัสตินก็แทงดาบของเขาในแนวทแยงและปล่อยพลังการต่อสู้ที่ลุกเป็นไฟเข้าห้ำหั่นผ่านโล่พลังการต่อสู้ของวิลเลียมเหมือนมีดที่พุ่งผ่านเต้าหู้ เกราะพังทลายลง และเขาถูกส่งเข้าไปในถ้ำเหมือนปืนใหญ่ที่ถูกยิง
ไม่มีการหยุดพักใดๆทั้งนั้น
ออกัสตินไม่ลังเลพุ้งเข้าฟาดฟันหลายครั้งและสร้างพลังดาบไฟเพื่อฆ่าวิลเลียมในถ้ำ
แต่มีร่างปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าและปล่อยพลังดาบสายฟ้าเก้าสายออกมา
พลังของดาบเข้าปะทะกัน มันสร้างความปั่นป่วนไปทั่วบริเวณพร้อมกับทำให้แผ่นดินจมลงติดต่อกันเป็นทอดๆ
ทั้งคู่ไม่ลืมความวุ่นวายในการต่อสู้ที่สร้างขึ้น พวกเขาพุ่งเข้าใส่กันและเหวี่ยงดาบของพวกเขา!
ปัง
ทั้งสองถอยหลังไปหนึ่งก้าว
แต่เนินเขาด้านหลังการระเบิดมีเพียงหุบเหวลึกเท่านั้น
พวกเขาเข้าโจมตีกันอย่างเอาเป็นเอาตาย!
ออกัสตินถือดาบด้วยมือทั้งสองข้างขณะที่วิลเลียมจับดาบด้วยมือขวา เมื่อดาบทั้งสองเข้าปะทะกัน แรงกดดันมหาศาลบังคับให้วิลเลียมคุกเข่าลงบนพื้นข้างหนึ่ง พลังดาบของอีกฝ่ายทิ้งรอยเลือดไว้ที่คอของเขา
มือซ้ายของวิลเลียมแทงดาบสั้นเข้าที่หน้าท้องของออกัสติน
จากนั้นพวกเขาก็ถอยออกจากกัน
เปลวไฟบนร่างกายของออกัสตินพุ่งขึ้นและแผลในช่องท้องของเขาก็ละลายจนเนื้อของเขาหลอมรวมกันทำให้ไม่มีเลือดออกอีก แต่ยังคงมีแผลเป็นสีเขียวจางๆอยู่
“หายไปซะ!” ออกัสตินตะโกนลั่นขณะที่ยักษ์ไฟตัวใหญ่โผล่ออกมาจากร่างของเขาและชกเข้าที่หน้าอกของวิลเลียมอย่างแรง
วิลเลียมถูกไฟลุกท่วมขณะที่เขาพยายามจะถอยกลับ
ในที่สุดเมื่อเขาหยุดโซเซ เท้าของเขาก็จมลงไปที่พื้นเกือบครึ่งเมตร ร่างของเขาเอียงไปมา ก่อนที่เขากำลังจะล้มลง แสงแฟลชเกิดขึ้นที่ตำแหน่งของวิลเลียมก่อนจะเกิดการระเบิดดังสนั่นตรงหน้าออกัสติน
วิลเลียมขว้างดาบสั้นอาบพิษของเขาออกไป เขาถือดาบสั้นเหมือนลูกศรในขณะที่ใช้ร่างกายของเขาเหมือนธนู
แม้ว่าเขาจะเสียธนูไป แต่การขว้างของเขาก็แม่นยำอย่างยิ่ง มันมีพลังทำลายล้างเช่นเดียวกับลูกศรจากคันธนู
ออกัสตินหลบเลี่ยงดาบสั้นที่ขว้างมาได้ เขาปีนขึ้นไปและปรากฏตัวต่อหน้าวิลเลียมพลางฟาดฟันใบมีดไปที่เขา
พลังดาบของพวกเขาทั้งสองปะทะกันเสียงดังลั่น
ออกัสตินต่อสู้กับพลังดาบของวิลเลียมในขณะนั้นเขาตอบโต้ด้วยการชกไปด้วย
แกร็ก!
เสาแห่งนรกพุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน
ทั้งคู่ถอยกลับไปไกลหลายสิบเมตรอีกครั้ง
ร่างกายของวิลเลียมไหม้เกรียมจนผมที่ยาวสลวยของเขานั้นแหว่งไป แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาหัวล้าน
ออกัสตินก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีเท่าไหร่นัก สายฟ้าวิ่งผ่านไปทั่วร่างกายทำให้เขาชักกระตุกเป็นพักๆ จนดูเหมือนว่าเขาเป็นชายสูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อม ...
แต่พวกเขายังมีพลังที่จะสู้ต่อไป
ดังนั้น
พวกเขาจึงเข้าปะทะกันอีกครั้ง!
แกร็ก!
ดาบระดับอีปิคไม่สามารถต้านทานแรงกดดันอันมหาศาลได้แตกออกเป็นชิ้น ๆ ใบดาบบางส่วนได้กรีดใบหน้าของพวกเขาจนเลือดไหลขณะที่พวกเขาเริ่มเข้าไปในบริเวณเนินเขา
ออกัสตินเหวี่ยงด้ามมีดออกไปเร็วขึ้นเล็กน้อยและชกเข้าที่วิลเลียม
วิลเลียมยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันหน้าผากของเขา แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็ถูกโจมตีจนไปกระแทกไหล่เขา
แต่หลังของเขาไม่ได้ชนเข้ากับเนินเขา ขณะที่ลอยอยู่ในอากาศเขาก็เปลี่ยนท่าทางเพื่อให้ร่อนลงได้ด้วยเท้าทั้งสองข้าง เมื่อเท้าแตะไหล่เขาก็เด้งตัวกลับเหมือนกับว่าตนเองเป็นน้ำพุ
เขากระโดดไปทางออกัสตินดั่งกระสุนปืนที่ออกจากกระบอก
แต่เขากลับถูกโจมตีกลับมาดังเดิม คราวนี้วิลเลียมกระเด็นจนจมลึกเข้าไปในเนินเขา
เนินเขาในหุบเขานี้ไม่แข็งแรงมากนักหลังจากการต่อสู้อย่างหนักหน่วง หุบเขาก็เหมือนจะพังทลายลงในทุกเมื่อ
แต่พวกเขาก็ยังไม่จบการต่อสู้นี้ลง
แม้ว่าดาบจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ แต่ก็ยังมีเกราะ
แต่หลังจากเกราะของพวกเขาถูกทำลายจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
พวกเขาก็ยังมีร่างกาย
พวกเขาทั้งสองต่างมีสายเลือดระดับรีเจนดารีกันทั้งคู่ พวกเขาต่อสู้กันเหมือนสัตว์ป่าในขณะที่ทั้งสองต่างบีบคอกันไปมา
จนกระทั่ง
ค่าพลังชีวิตของวิลเลียมลดลงต่ำกว่า 10% แต่เกราะชั้นในของเขาช่วยเพิ่มพลังชีวิตได้ถึง 60% …
ออกัสตินฝืนต่อสู้อย่างยากลำบากในขณะที่ค่าพลังชีวิตของเขาหยุดนิ่ง
แต่แล้ว
วิลเลียมก็ชกออกัสตินลงไปนอนที่พื้น
เขาใช้ประโยชน์จากมันและต่อยออกัสตินอย่างต่อเนื่องจนหัวของเขาถูกทุบจนน่วมไปหมด
กระดูกใบหน้าของออกัสตินโผล่ออกมาให้เห็น เขาหายใจเฮือกสุดท้ายด้วยดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะมองไปที่วิลเลียมและพูดด้วยเสียงสั่นเทาว่า “ฆ่า…ฆ่าข้าที อย่าปล่อยให้ศพของข้าอยู่ในถ้ำปีศาจ”
จากนั้นเขาพยายามที่จะหันศีรษะของเขา แต่เขาก็เห็นเพียงดินที่มืดมิด เขาพึมพำเบาๆ “และ…”
“เราเข้าใจ” วิลเลียมมองไปที่ออกัสตินอย่างเงียบ ๆ
ออกัสตินหัวเราะ
จากนั้นเขาก็หลับตาลงและยอมแพ้
หมัดสุดท้ายพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของออกัสติน!
ดิ๊งด่อง
[คุณฆ่าบอสในตำนานเลเวล 66 ออกัสตินด้วยตัวคนเดียว]
[การตายของออกัสตินได้แจ้งให้เกอเธ่ นาซิสรับทราบ]
[ความสัมพันธ์ของอาณาจักรเหล็กที่มีต่อคุณลดลง 5,000 หน่วย ค่าความสัมพันธ์ปัจจุบันของคุณคือ -13,000 หน่วย]
[เกอเธ่ นาซิสมีค่าความเกลียดชังต่อคุณ 15,000 หน่วย ค่าความสัมพันธ์ที่เขามีต่อคุณคือ -21,000 หน่วย]
[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 345,660 หน่วย]
[คุณได้รับรางวัลแบบสุ่ม 1 รางวัลคุณต้องการแลกหรือไม่?]
"ไม่"
วิลเลียมพึมพำ
เขานั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง เขารู้สึกราวกับว่ากระดูกของเขาจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เขาจึงไม่อยากขยับตัวสักนิด วิลเลียมมองไปที่ศพของออกัสตินและหุบเขาที่กำลังจะพังทลาย เขาไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไร
จากนั้น
เขาลุกขึ้นยืนและวางศพของออกัสตินลงในวงแหวนมิติ จากนั้นเขาก็ส่งข้อความไปแจ้งคนที่เหลือให้นำศพของชาวเผ่าออกจากหุบเขา
เกอเธ่ นาซิสกำหมัดแน่น เขาทำพันธะวิญญาณกับออกัสติน ดังนั้นเขาจึงรู้เรื่องการตายผ่านดวงตาของออกัสตินก่อนที่เขาจะตาย …
เขากำลังจะระเบิดออกมาด้วยความโกรธ
แต่ทว่า
เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกับผู้คนภายนอกว่า “แจ้งคนในอาณาจักรและเลือกเยาวชนที่มีทักษะติดตัวธาตุไฟที่ดีที่สุดแล้วนำพวกเขามาให้ข้า”
"ครับท่านลอร์ด" ทหารรักษาวังรับคำสั่งและออกไปแจ้งคนที่เหลือ
เกอเธ่ นาซิสเปรียบได้กับนายกรัฐมนตรี เขามีอำนาจมากจนสามารถใช้ชีวิตในวังได้
เขายกมือขึ้น ไข่มุกสีน้ำเงินเข้มกำลังเปล่งประกายเวทมนตร์จางๆ เวทย์เหล่านั้นกำลังเชื่อมกับเวทย์มนตร์ด้านนอกไปหลายพันกิโลเมตร!
มันเป็นเวทมนตร์ที่คล้ายกับเวทมนตร์ของวิลเลียม…
เวทย์วิญญาณ!
