บทที่ 138 : นิสัยที่แตกต่าง

มังกรคลั่งนั้นโหดร้าย แม้ว่าเขาจะมีสายเลือดเพียงระดับอีปิค แต่เขาก็ยังสามารถปกครองสมาชิกระดับอีปิคของกองกำลังประหารได้

การต่อสู้ครั้งนี้แสดงให้เห็นถึงข้อดีของการยึดครอง มังกรคลั่งมีคู่มือลับมวยปล้ำระดับรีเจนดารีและเขาเป็นนักมวยมืออาชีพ เขามุ่งเน้นไปที่พลังการฝึกฝนและความแข็งแกร่งทางกายภาพ นอกจากนี้เขายังมีความสามารถติดตัวพิเศษในการเป็นผู้นำระดับอีปิค

วิลเลียมไม่สนใจคนอื่น ๆ เขาติดตามออกัสตินอย่างใกล้ชิด

เมื่อคู่ต่อสู้ระดับรัเจนดารีหรือระดับอีปิคต้องการหลบหนีก็ยากที่จะหยุดพวกเขาได้

หากพวกเขาไม่ได้ถูกล้อมรอบด้วยกองทัพ มีเพียงนักรบระดับสูงเท่านั้นที่สามารถหยุดพวกเขาได้ ถึงอย่างนั้นถ้านักรบไม่ระวัง ฝ่ายตรงข้ามอาจหลบหนีได้สำเร็จ

อาชีพหลักของออกัสตินคือนักดาบมังกรไฟระดับรีเจนดารีและอาชีพย่อยของเขาคือนักเวทย์มังกรไฟระดับอีปิค เขามีคุณสมบัติที่ทรงพลังและโชคที่สืบทอดมาอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาเปิดใช้งานโล่พลังต่อสู้และยิงออกไปเหมือนกระสุนปืนใหญ่ที่เจาะเข้าไปในกองทัพโดยรอบ ออกัสตินทิ้งร่องรอยของเปลวไฟไว้ข้างหลัง นักรบที่อยู่ตรงหน้าเขาถูกส่งขึ้นไปบนท้องฟ้าสร้างช่องโหว่ในแนวป้องกันของกองทัพ ออกัสตินหนีออกมาได้สำเร็จ

มังกรคลั่งขมวดคิ้ว ขาของเขาสั้นเกินกว่าจะไล่ตามได้ทัน...

แต่เขารู้ดีว่าวิลเลียมมีเจตนาที่จะฆ่าออกัสติน ดังนั้นมังกรคลั่งจึงพอใจที่จะให้เขาไล่ตามออกัสตินแทน

เนื่องจากผู้เล่นไม่มีความสามารถพอที่จะไล่ตามได้ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่โจมตีคู่ต่อสู้ระดับทาสเตอร์ พวกเขาจับต้นขา และหัวของฝ่ายตรงข้าม บางคนก็หันไปกัด...

สมาชิกของกองกำลังประหารถูกคุกคามโดยผู้ถูกเลือกราวกับว่าพวกเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ พวกเขารู้สึกแย่มาก แต่พวกเขาก็รู้ด้วยว่ามันไม่คุ้มที่จะใส่ใจกับผู้ถูกเลือกเหล่านี้

ผู้ถูกเลือกสามารถฟื้นคืนชีพได้ แต่พวกเขามีความคิดว่า

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าสมาชิกของกองกำลังประหารไม่สนใจผู้ถูกเลือก?

เมื่อคิดอย่างนี้สมาชิกของกองกำลังประหารก็หลับตา ...

ถึงกระนั้นผู้ถูกเลือกก็ตะครุบและจับต้นขาของพวกเขาเหมือนโสเภณีที่ยืนตามซ่อง...

ออกัสตินวิ่งเร็วมาก พลังเพลิงที่ยังหลงเหลือจากการต่อสู้พุ่งขึ้นอย่างรุนแรงและต้นไม้ที่ถูกไฟไหม้ไม่กี่ต้นก็ล้มลงในขณะที่เขาวิ่งต่อไป

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขารู้ว่ามันเป็นกับดักในขณะที่เขาจำวิลเลียมได้

แต่กองกำลังประหารได้ล้อมวิลเลียมหลังจากที่พวกเขาค้นหาพื้นที่โดยรอบเท่านั้น ออกัสตินเข้าใจดีว่ากองกำลังของวิลเลียมตั้งอยู่ไม่ไกล

ดังนั้น

เขาต้องการฆ่าวิลเลียมภายในเวลาที่สั้นที่สุด

เขาต้องการให้วิลเลียมผู้หยิ่งผยองได้ลิ้มรสความล้มเหลว เขาต้องการให้วิลเลียมเข้าใจว่าความตายกำลังรอคอยความล้มเหลวของเขา

แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าวิลเลียมจะพัฒนาขึ้นอย่างมาก

เขาพบวิลเลียมเพียงสองครั้ง แต่ทุกครั้งวิลเลียมได้พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดดและเขาไม่มีความมั่นใจที่จะฆ่าตัวซวยตัวนี้ทิ้งได้

“มันน่าเสียดาย ฉันเหลือเวลาเพียงไม่กี่วิ”

ออกัสตินกำหมัดแน่นขณะที่เขาวิ่ง เขาเสียใจที่ไม่ยอมเสียสละพลังชีวิตเพื่อสร้างความเสียหายแบบเดียวกันกับวิลเลียม

เขาหันหน้าไปมองวิลเลียมที่ดื้อรั้นและรู้สึกกลัว

ดาวหายนะอย่างวิลเลียมเริ่มเข้าใกล้ขึ้นมา ความคล่องตัวของวิลเลียมนั้นดีกว่าและด้วยเหตุนี้เขาจึงมีความเร็วที่เร็วกว่า

ผ่านไปห้านาทีทั้งคู่ก็เข้าไปในป่าลึก พวกเขาพุ่งเข้าไปในถ้ำที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์

ณ ตอนนี้

ทั้งคู่หยุดอยู่ในทางของพวกเขา

วิลเลียมมองไปที่ออกัสตินอย่างอยากรู้อยากเห็นและมองไปที่ดวงตาสีเขียว ราวกับว่าวิลเลียมยอมรับกับออกัสตินว่าเขาตกหลุมพรางของเขา

ออกัสตินรู้สึกงุนงง เขาวิ่งเร็วมาก แต่เขาแน่ใจว่าเขาไม่หลงทิศทาง

หลังจากผ่านถ้ำแล้วควรมีชนเผ่าหนึ่งที่ตั้งอยู่ในหุบเขา มันเป็นเหมือนสวรรค์บนสวรรค์

ก่อนหน้านี้เมื่อออกัสตินและโกเธ่ นาซิสตกที่นั่งลำบาก พวกเขาได้รับการช่วยเหลือจากชนเผ่า เขารู้ว่ามีอุโมงค์ที่สับสนซึ่งเขาสามารถใช้เพื่อสลัดวิลเลียมได้

“ท - ที่นี่…มันกลายเป็นรังของปีศาจไปแล้วหรือ” ออกัสตินมองด้วยความไม่เชื่อ

สิ่งมีชีวิตที่มืดทะมึนมาข้างหน้าและก้าวเข้ามาหาพวกเขา

วิลเลียมขมวดคิ้วและต้องการถอยหนี

ในขณะที่ออกัสตินกำหมัดแน่นขณะที่เขาจ้องมองมัน

ดังนั้น

เขาพุ่งเข้าใส่สิ่งมีชีวิตแห่งความมืดในขณะที่ปล่อยพลังดาบเพลิงของเขา

ในขณะนั้นเอง

สิ่งมีชีวิตในความมืดหลายสิบตัวถูกหั่นออกเป็นชิ้น ๆ และเลือดสีดำของพวกมันก็กระเซ็นลงบนพื้น

ดาบเพลิงสว่างวาบไปทั่วบริเวณ

มีหุบเขาอยู่ข้างหน้า

“ท - ทำไมที่นี่ถึงกลายเป็นถ้ำปีศาจ” ออกัสตินเหมือนตกอยู่ในความบ้าคลั่ง เขาฟาดฟันอย่างรวดเร็วไม่ว่าจะเป็นทหารโครงกระดูกอัศวินดำหรือหมาล่าปีศาจ

วิลเลียมหยุดและครุ่นคิด...

จากนั้น

ในขณะที่สิ่งมีชีวิตมืดถอยออกไป

บุคคลหน้าตาร้ายกาจสองสามคนก็เดินออกมา

ร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยสักสีดำและมีเลือดไหลออกมาบนผิวหนัง มันให้ความรู้สึกที่น่ากลัว

ออกัสตินตกใจเมื่อเขามองไปที่ชนเผ่าที่คุ้นเคย เขาจำชื่อพวกเขาทั้งหมดได้

“แอนดี้! …ปีเตอร์! …ทำไม…ทำไมพวกเจ้าถึงกลายเป็นแบบนี้” ออกัสตินกะพริบตา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเผ่าที่รกร้างถูกกำจัดไปแล้ว

"ทำไม?" ออกัสตินเหวี่ยงดาบของเขาอีกครั้ง

ตู้ม!

แสงของดาบตัดอากาศ

รังสีดาบเพลิงกระแทกพื้น พุ่งไปยังชาวเผ่าก่อนที่จะโจมตีไปยังสิ่งมีชีวิตในความมืดพร้อมกับเสียงดังโครมคราม

“ข้าสัญญากับผู้มีพระคุณทุกคนว่าจะตอบแทนพวกเขาด้วยเกียรติและโชคลาภ”

“ท่านคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกและไม่สนใจมัน”

“หลังจากควบคุมอาณาจักรได้แล้ว โกเธ่นาซิสก็ลืมพวกเจ้าไปเช่นกัน”

“แต่ข้ายังไม่ลืม”

“ข้าจำได้ว่าพวกเจ้าจะส่งอาหารให้หลังจากที่ข้าฝึกพลังต่อสู้”

“ข้าจำได้ว่าแอนดี้และปีเตอร์ลากเราทั้งคู่กลับไปที่เผ่าและรักษาบาดแผลฉกรรจ์ของเรา”

“ข้าจำได้ว่า…ตลอด 365 วันที่ข้าใช้เวลาฝึกที่นี่!”

“มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของข้า”

“ข้าให้สัญญากับพวกเจ้าไว้…”

“และข้าจะทำให้สำเร็จ”

“พวกเจ้าได้รับความเสียหายจากความมืด ข้าจะนำศพของพวกเจ้ากลับไปและวางไว้ในโลงศพอย่างสง่างาม” ออกัสตินกำหมัดแน่น เขาทำสัญญาและเขาจะทำมันให้สำเร็จ

เขาเดินไปข้างหน้าทีละก้าวในขณะที่เขาฉีกผ้าและปิดตา เขาจับด้ามมีดของเขาและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ดาบของข้ารวดเร็วยิ่ง มันจะไม่เจ็บปวด”

มันไม่เจ็บปวด

คำพูดดังก้องอยู่ในหุบเขา

เป็นเรื่องที่น่าละอายเมื่อไม่มีชนเผ่า เด็กและผู้ใหญ่คนใดตอบเขา

เมื่อออกัสตินเข้าใกล้พวกเขา

รอยสักสีเข้มบนร่างกายของชาวเผ่าเริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้นและเส้นเลือดของพวกเขาก็ปูดออกมา บางคนอ้าปากและกลายเป็นซอมบี้ที่พุ่งเข้าใส่เขา

“หุบเขาแห่งความสิ้นหวัง?” ในที่สุดวิลเลียมก็จำได้

ออกัสตินไม่มีโอกาสที่จะรุ่งโรจน์ หลังจากสงครามจบลงในเกมเวอร์ชันแรก ถ้ำปีศาจก็ปรากฏตัวขึ้นทุกที่ ออกัสตินนำทีมของเขาไปกวาดล้าง ถ้ำปีศาจแต่เขาไม่มีโอกาสที่จะนำชาวเผ่ากลับมาร่วมงานศพอันน่ายินดี

ในตอนนั้นผู้เล่นสองสามคนได้รับภารกิจ

เพื่อนำผู้มีพระคุณของออกัสตินกลับคืนมาในนามของเขา

แต่เมื่อผู้เล่นมาถึงพวกเขาได้เห็นเพียงกลุ่มซอมบี้ที่ถูกปีศาจร้ายทำลาย ไม่มีวิญญาณที่มีชีวิตอยู่

สรวงสวรรค์จากก่อนหน้านี้กลายเป็นนรกที่มีชีวิต...

วิลเลียมยืนนิ่งมาก เขาเลือกที่จะไม่ลงมือทำ

เขาต้องการให้ออกัสตินกวาดล้างถ้ำปีศาจ!

แต่เขาก็จะไม่จากไปเช่นกัน เขาต้องการให้ออกัสตินหมดแรงก่อนที่เขาจะตัดหัวความซวยของเขา

ความแตกต่างในนิสัยของพวกเขามากเกินไป ดังนั้นออกัสตินจะไม่มีทางเปลี่ยนความคิดต่อวิลเลียม! พวกเขาไม่มีทางญาติดีกันได้